Δημοσιεύουμε επιστολή που απεστάλη στην φόρμα επικοινωνίας του Policenet.gr
Καταλαβαίνω ότι στις μέρες μας το να αρθρώσει κανείς λόγο συμπαράστασης, πολύ δε περισσότερο επαίνου, για τους αστυνομικούς της Υ.Α.Τ. αποτελεί μέγα επικοινωνιακό λάθος. Θα πέσουν όλοι να τον φάνε, χρησιμοποιώντας ένα σωρό στερεότυπα: «αυτοί δεν είναι άνθρωποι, είναι φανατικοί, είναι πραιτοριανοί του συστήματος, πληρώνονται για να δέρνουν τον κόσμο» κ.λπ.
Γελοιότητες που έχουν ακουστεί, όχι μόνο από αυτούς που έχουν χειραγωγηθεί από τα γεννοφάσκια τους να απεχθάνονται την Αστυνομία, αλλά ακόμη και από συναδέλφους που, υποτίθεται, γνωρίζουν πέντε πράγματα παραπάνω. Η διαστρέβλωση αυτή αποδεικνύει την τεράστια διαμορφωτική-παραμορφωτική δύναμη των Μ.Μ.Ε. και ιδιαίτερα των τηλεοπτικών-ηλεκτρονικών, η οποία εδράζεται σε τρεις βασικούς μύθους γύρω από το θέμα «επεισόδια και αστυνομία».
1ος μύθος. Το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει οι φωνές που ζητούν την κατάργηση των διμοιριών της Υ.Α.Τ. με το επιχείρημα ότι η αποστολή τους είναι η καταστολή των λαϊκών κινημάτων και ότι τα επεισόδια προκαλούνται από τη φυσική παρουσία των εν λόγω αστυνομικών. Δεν υπάρχει πιο αναληθής άποψη. Όσοι είχαμε την τιμή να υπηρετήσουμε σε αυτές τις διμοιρίες γνωρίζουμε (δυστυχώς με τον οδυνηρό τρόπο) ότι η φιλοσοφία της Υπηρεσίας, απευθείας καλλιεργημένη από τη φυσική και πολιτική ηγεσία, επιτάσσει την απόλυτη προστασία των κινητοποιήσεων και προτάσσει ότι είναι προτιμότερο να τραυματίζονται οι αστυνομικοί, παρά οι διαδηλωτές.
Ο προσανατολισμός των διμοιριών ήταν και είναι αμυντικός, οι δε ελάχιστες φορές που οι διμοιρίες προβαίνουν σε καταστολή είναι κατόπιν βιαιότατων επιθέσεων και πολύωρων προκλήσεων που δέχονται, όχι από ειρηνικούς διαδηλωτές, αλλά από τους γνωστούς «μπαχαλάκηδες» των διαδηλώσεων. Τα ελάχιστα παραδείγματα αστυνομικής αυθαιρεσίας, αποτελούν εξαιρέσεις, έχουν διάρκεια λίγων δευτερολέπτων και, συνήθως, προβάλλονται επαναλαμβανόμενα από τα κανάλια, κατάλληλα ρετουσαρισμένα προς επίρρωση του μοχθηρού προσώπου της Αστυνομίας, χωρίς ΠΟΤΕ να γίνεται η παραμικρή αναφορά στις «πολεμικές» συνθήκες που προηγήθηκαν σε βάρος των αστυνομικών.
Όσον αφορά την άποψη ότι τα επεισόδια προκαλούνται λόγω της φυσικής παρουσίας των «Ματατζήδων» στις πορείες και στους αθλητικούς χώρους, καταρρίπτεται ευκολότατα αρκεί να σκεφτούμε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που οι επαγγελματίες ταραξίες των πορειών και των γηπέδων, καταλαμβάνονται από κάμερες καναλιών ή κλειστών κυκλωμάτων (κατά προτίμηση όταν οι διμοιρίες βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά), να προβαίνουν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, σε πυρπολήσεις οχημάτων, σε πλιάτσικο καταστημάτων, σε συμπλοκές με αντίπαλους φιλάθλους και σε άνανδρες, καταδρομικές επιθέσεις σε βάρος τροχονόμων που προσπαθούν να ρυθμίσουν την κυκλοφορία, προς διευκόλυνση των ίδιων των διαδηλώσεων ή των αθλητικών γεγονότων.
2ος μύθος. Πρόκειται για τον διαχρονικό μύθο των «γνωστών-αγνώστων» και της προβοκάτσιας από πλευράς αστυνομίας. Οι υποστηρικτές αυτής της θέσης ισχυρίζονται ότι οι αστυνομία γνωρίζει, αλλά δεν συλλαμβάνει τους ταραξίες και ότι ομάδες αστυνομικών δημιουργούν τα επεισόδια για να σαμποτάρουν τις διαδηλώσεις, εξυπηρετώντας έτσι το σύστημα.
Η παραπάνω άποψη φανερώνει την τεράστια άγνοια του νομικού συστήματος της χώρας μας από μερίδα δημοσιογράφων και λοιπών πολιτών. Στην Ελληνική δημοκρατία δεν αρκεί να ανήκει κάποιος σε ορισμένη περιθωριακή ιδεολογική ομάδα για να συλληφθεί. Θα πρέπει να καταληφθεί επ’ αυτοφώρω στη διάπραξη κάποιου αδικήματος ή να αποδειχτεί προανακριτικά ότι το διέπραξε. Όλα τα άλλα αποτελούν θεωρίες του σαλονιού.
Οι αστυνομικοί της ΥΑΤ (παρότι είναι εξαιρετικά δύσκολο με όλο τον εξοπλισμό που κουβαλούν και έχοντας ελάχιστη βοήθεια από τις λοιπές Υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ, αφού στον κακό χαμό των επεισοδίων όλοι εξαφανίζονται), ενεργούν πάντα αρκετές συλλήψεις. Οι “γνωστοί-άγνωστοι” είναι στην πραγματικότητα ΓΝΩΣΤΟΙ και σεσημασμένοι, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν συλληφθεί αρκετές φορές. Η αντιμετώπιση των συλληφθέντων από τη δικαιοσύνη είναι μια άλλη ιστορία…
Όσον αφορά την «καραμέλα» της προβοκάτσιας, όποιος έχει παρακολουθήσει τη δράση της τρομοκρατίας και των κουκουλοφόρων των διαδηλώσεων, γνωρίζει ότι τον μεγαλύτερο φόρο αίματος τον έχουν πληρώσει οι ένστολοι, για τον απλούστατο λόγο ότι αποτελούν τον πιο εύκολο στόχο. Είναι, λοιπόν, λίγο δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα τελευταία 40 χρόνια αστυνομικοί τραυματίζουν και σκοτώνουν άλλους αστυνομικούς, μόνο και μόνο για να προβοκάρουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις και ότι αυτή η δραστηριότητα γίνεται τόσο οργανωμένα και μυστικά που ποτέ δεν έχει αποκαλυφθεί τίποτα!! Είναι γνωστό ότι οι θεωρίες συνωμοσίας μας γοητεύουν ως λαό, διότι μας προσφέρουν ευκολοχώνευτες απαντήσεις που δεν απαιτούν βαθύτερο στοχασμό. Από την άλλη πλευρά, τα εν Ελλάδι Αριστερά κόμματα επιδίδονται σε τέτοιου είδους αναλύσεις, διότι αντλούν νόημα ύπαρξης μέσω της θυματοποίησής τους. Η Αριστερά νιώθει ότι οφείλει να εφευρίσκει εχθρούς, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν.
3ος μύθος. Ακούμε συχνά από τα χείλη διαφόρων τηλεσοφών ότι οι αστυνομικοί των «ΜΑΤ» δεν έχουν την εκπαίδευση και των επαγγελματισμό των ξένων αστυνομικών. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει καμιά αστυνομία και καμία χώρα στον κόσμο που να εκπαιδεύει τους αστυνομικούς της, ώστε να μπορούν να αντιδρούν αποστασιοποιημένα και στωικά, δεχόμενοι το είδος των επιθέσεων που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες αστυνομικοί.
Στο εξωτερικό, με το που θα εκδηλωθεί κάποια επίθεση (σωματική ή φραστική) εναντίον αστυνομικών, οι τελευταίοι –χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να αναμένουν εντολές άνωθεν- προβαίνουν στη χρήση της ενδεδειγμένης, νόμιμης βίας για την αντιμετώπισή της επίθεσης.
Στην Ελλάδα, η αστυνομία εφαρμόζει την –παγκοσμίου πρωτοτυπίας- μέθοδο του «σάκου του μποξ». Εδώ, οι αστυνομικοί είναι αναγκασμένοι να ανέχονται για ώρες τις πιο σαδιστικές εμπνεύσεις των κουκουλοφόρων: επιθέσεις με μολότοφ, ασταμάτητους πετροβολισμούς, ανελέητους προπηλακισμούς, ρίψεις μπουκαλιών που περιέχουν κάτουρα και ό,τι άλλο μπορεί να γεννήσει η πιο νοσηρή «επαναστατική» φαντασία…
Όταν πια οι ταραξίες φθάσουν προ των πυλών της Βουλής ή κάποιου άλλου δημόσιου κτιρίου ή όταν αρχίσουν να πυρπολούν και να τραυματίζουν αστυνομικούς και άλλους πολίτες, τότε δίνεται η εντολή για δυναμική επέμβαση και…. γίνεται κόλαση.
Είναι αναπόφευκτο: όταν δεν επιτρέπεται ΕΓΚΑΙΡΑ, στα εντεταλμένα όργανα του κράτους, η χρήση της νόμιμης και εκ του Συντάγματος προβλεπόμενης βίας, τότε η αργοπορημένη κρατική καταστολή έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι καταχρηστική. Αυτή η τακτική ακολουθείται με την ελπίδα ότι οι ταραξίες θα εκτονωθούν και θα ησυχάσουν κάποια στιγμή, χωρίς να χρειαστεί να παρέμβει δυναμικά η Αστυνομία.
Μόνο που αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει τέσσερις δεκαετίες τώρα!
Δεν ήρθε ούτε και τώρα που έχουμε την πρώτη Αριστερή κυβέρνηση, όπως απέδειξαν τα πρόσφατα επεισόδια έξω από το Πολυτεχνείο, καθώς και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Ωστόσο, πρέπει κάποτε να γίνει αντιληπτό από όλους, και ιδιαίτερα από την πολιτεία, ότι οι νέοι άνθρωποι που κατατάσσονται στην Αστυνομία, έχοντας μάλιστα σημειώσει υψηλότατες βαθμολογίες στις πανελλήνιες εξετάσεις, επιλέγουν τον συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο για να τον υπηρετήσουν με τιμή, αξιοπρέπεια και επαγγελματισμό και, σίγουρα, όχι για να δέχονται με τη μοιρολατρία του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», τις επιθέσεις και τους προπηλακισμούς της κάθε εξεγερμένης μειοψηφίας, που θεωρεί τα δικαιώματά της ατέρμονα και έχει γαλουχηθεί να ασκεί κριτική κατά πάντων και ποτέ αυτοκριτική.
Το σίγουρο είναι ότι οι αστυνομικοί της Υ.Α.Τ. είναι οι «κακοί» της υπόθεσης. Ο χαρακτηρισμός αυτός οφείλεται εν μέρει μόνο στις ακρότητες κάποιων αστυνομικών. Κυρίως πρόκειται για κατασκεύασμα τηλεπολιτικής εμπνεύσεως. Είναι οι «κακοί» στους οποίους το σύστημα μπορεί να χρεώνει ανέξοδα την ευθύνη των επεισοδίων, χωρίς να χρειάζεται να προβεί σε σοβαρές και εμπεριστατωμένες αναλύσεις για τα βαθύτερα κοινωνικό-πολιτικά αίτια των συγκρούσεων της κατακερματισμένης μας κοινωνίας. Είναι τα παιδιά που τα χρησιμοποιεί το εκάστοτε σύστημα εξουσίας (Δεξιάς ή Αριστερής αποχρώσεως) για όλες τις δουλειές, τις δυσκολότερες, τις πιο επικίνδυνες, αυτές που δεν θα αναλάμβανε κανένας άλλος.
Είναι τα παιδιά που δημοσίως τα στηλιτεύει και τα κατσαδιάζει (για να αποδείξει τον «προοδευτισμό» του), ενώ ενδόμυχα τα παινεύει και τα εκλιπαρεί να αντέξουν στο ρόλο τους, γιατί στην ουσία αποτελούν την τελευταία γραμμή κοινωνικής άμυνας και γιατί αν λυγίσουν αυτά τα παιδιά θα πρέπει να βγει στους δρόμους ο στρατός για να επαναφέρει την τάξη. Όμως οι αστυνομικοί της Υ.Α.Τ. δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους, όχι επειδή αντλούν κουράγιο απ’ το πενιχρό επίδομα, ούτε επειδή εμπνέονται από την ηγεσία τους, αλλά διότι έχουν μάθει να αντέχουν και να αγωνίζονται για την προστασία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και για τον συνάδελφο που έχουν δίπλα στην ασπίδα τους.
Ηλίας Ψηλορείτης