Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 1984. Παραμονή Χριστουγέννων. Ο Χρήστος, έκανε την πρωινή βάρδιά του στην Εθνική Τράπεζα σαν φρουρός του καταστήματος. Η μέρα αυτή δεν ήταν σαν τις άλλες. Γιόρταζε. Μόλις τελείωνε τη βάρδιά του, θα έφευγε για το χωριό του το Θεσπρωτικό Πρεβέζης. H βάρδια ατελείωτη, τα δευτερόλεπτα χρόνια, η στολή στενή, η τράπεζα φυλακή, πάνω κάτω στη φυλακή του, σαν εκκρεμές να ροκανίσει το χρόνο να ανταμώσει τους αγαπημένους του. Έμαθε κιόλας ότι η μάνα έκανε ετοιμασίες, έφτιαξε με τα χέρια της γλυκά να ευχαριστήσει το Χρήστο της, το παλικάρι της που έχει την τιμητική του.
Ο «Λουκάς» φόρεσε τη στολή του θανάτου
Έτσι στοιχειώνω στο μυαλό μου το σκηνικό της αναμονής του Χρήστου αναζητώντας και διαβάζοντας σχετικές μαρτυρίες από την άνανδρη δολοφονία του. Του Χρήστου που είχε «ντυθεί» το καθήκον ροκανίζοντας το χρόνο να ανταμώσει τους αγαπημένους του, να ζήσει τις μικρές φτωχικές απολαύσεις του. Όλα αυτά μέχρι να τον συναντήσει ο σημερινός απεργός υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Κουφοντίνας, εκείνος που ντύθηκε τη στολή του θανάτου, εκείνος που προσφέροντας του ένα κουτί γλυκά έκρυβε κι ένα περίστροφο κάτω απ’ αυτά και με δυο σφαίρες του άδειασε το κρανίο, αδειάζοντας τη ζωή του και τις ζωές των ανθρώπων που για να τον ξαναδούν περιμένουν καρτερικά και ανυπόμονα τον δικό τους θάνατο!
Ο Χρήστος ο αστυφύλακας έγινε ο δολοφονημένος Χρήστος Μάτης
Προσπαθώ να μείνω εκεί, με το Χρήστο στο πάτωμα της τράπεζας αναζητώντας μια ελπίδα σωτηρίας και ικετεύοντας για τη ζωή του, αλλά άδικα το παλεύω. Ο Χρήστος, είναι ο Χρήστος Μάτης που όλοι πλέον ξέρουμε ότι δολοφονήθηκε από τα χέρια του ψαλιδοχέρι της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα, του ανθρώπου που σήμερα κάποια χέρια τον ικετεύουν να φάει και να πιεί, γιατί κάποια άλλα χέρια απειλούν να πάρουν το περίστροφό του και να τον «ταΐσουν» με τις σάρκες άλλων ζωντανών και να τον ποτίσουν με το αίμα άλλων μελλοθάνατων !!
Τα γλυκά του θανάτου και της ζωής
Αναρωτιέμαι, εκείνα τα γλυκά τι να έγιναν άραγε; Εκείνα που η Ηπειρώτισσα Μάνα έφτιαξε με τα ροζιασμένα χέρια της για να γλυκάνει το παλικάρι της. Σκέφτομαι πως τα κράτησε να τα δώσει σε άλλα 28χρονα παλικάρια να δει τη χαρά στα μάτια τους, μια χαρά που δεν πρόλαβε να δει στα μάτια του δικού της παιδιού!
Και εκείνα τα γλυκά του κουφοντίνα τι να έγιναν άραγε; Εκείνα που πρόσφερε στο Χρήστο λέγοντάς του κυνικά «χρόνια πολλά Χρήστο» αφαιρώντας του τη ζωή για να ληστέψει ανεμπόδιστος την τράπεζα. Ίσως μεταφέρθηκαν σε κάποια εγκληματολογικά εργαστήρια και ξεχασμένα τα σκέπασε η σκόνη της λήθης. Ίσως όμως, και έτσι θα έπρεπε να γίνει, να τα επέστρεψε κάποιος στον κουφοντίνα παροτρύνοντάς τον να τα προσφέρει στο γιό του Έκτορα την ημέρα των γενεθλίων του και καλύτερα την ημέρα που θα γινόταν και ο γιος του 28 χρονών! Να νιώσει το βλέμμα του ζωντανού γιού του και να θυμηθεί το νεκρό βλέμμα του άλλου παιδιού που από τα αιματοβαμμένα χέρια του έσβησε για πάντα.
Λευτεριά στον Κουφοντίνα
Η ανοιχτή τηλεόραση διακόπτει τις σκέψεις μου, όλες οι ειδήσεις περιγράφουν τις ζημιές και τα αποκαΐδια που προκάλεσαν οι καταδρομικές επιθέσεις των υποστηρικτών της ζωής του Δημήτρη Κουφοντίνα, μαζί και οι «αντάρτες» υπερασπιστές του δικαίου, δικαστές και εισαγγελείς, που ο «ουμανισμός» έχει εμφιλοχωρήσει στην ψυχή τους και στηρίζουν δήθεν, το δικαίωμα στη ζωή του δολοφόνου 11 (έντεκα) ανθρώπων. Μπαίνει μια σκέψη στο μυαλό μου που αμέσως μετανιώνω για αυτή. Ήθελε λέει ένα κτήνος σαν τον Κουφοντίνα, να βρεθεί και να παραδώσει στον Κουφοντίνα ένα κουτί γλυκά...
Α. Γ.