H κούρσα για το Όσκαρ Φωτογραφίας φέτος δεν έχει ιδιαίτερη αγωνία, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Αλλά και αγωνία να είχε, ειλικρινά, πόσο κόσμο νοιάζει; Δεν είμαστε εδώ για το Όσκαρ, είμαστε εδώ για τις πανέμορφες εικόνες.
(Άμα θες αγωνία εξάλλου, υπάρχει ολόκληρη η υπόλοιπη τελετή!)
Αυτές ήταν, για την Ακαδημία, οι 5 ομορφότερα γυρισμένες ταινίες φέτος. Λέμε λιγοστά λόγια για το πώς γυρίστηκε η κάθε μία και μετά κοιτάζουμε τις πολλές, πανέμορφες εικόνες τους.
Την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου στις 03:30 τα κανάλια Novacinema1 & Novacinema1HD προβάλλουν για 18η συνεχόμενη χρονιά την λαμπερή Τελετή Απονομής των Βραβείων Oscar, ζωντανά και αποκλειστικά από το Λος Άντζελες! Απόλαυσε, όλο το μήνα πάνω από 100 ταινίες On Demand, όποτε εσύ θέλεις.
Το ΟΝΕΜΑΝ θα προετοιμάζεται κι αυτό με Οσκαρικά κείμενα κάθε μέρα, ενώ θα κάνει live blog με σχολιασμό τη βραδιά των Όσκαρ.
Birdman
Δ/ντής Φωτογραφίας: Εμάνουελ Λουμπέζκι
Όσκαρ: 7η υποψηφιότητα. Κέρδισε το 1ο του Όσκαρ πέρσι, για το "Gravity".
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Αλφόνσο Κουαρόν, στο "Sleepy Hollow", στο "Ali" του Μάικλ Μαν, και στη φιλμογραφία του Τέρενς Μάλικ. Δηλαδή ναι, το "Children of Men", το "Gravity", το "Birdman" και το "Tree of Life" τα έχει γυρίσει ο ίδιος άνθρωπος. Επίσης έχει ένα εκπληκτικό Instagram.
O Λουμπέζκι που πέρσι κέρδισε Όσκαρ για το "Gravity" επειδή κατάφερε να δημιουργήσει αγωνία κλειστών χώρων στο μαύρο του απείρου, φέτος θα κάνει το back-to-back επειδή έστησε μια ψευδαίσθηση πυρετώδους συνέχειας στο εντυπωσιακό "Birdman".
Υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή στην Times Square όπου ο χαρακτήρας του Μάικλ Κίτον πρέπει να περπατήσει γυμνός ανάμεσα στο πλήθος. Η παραγωγή δεν είχε τα λεφτά να κλείσει την πλατεία και να την γεμίσει με extras, οπότε έπρεπε να συμβεί στα αλήθεια. Έγιναν 4 λήψεις από τις 20.30 και μετά. Νωρίτερα το φως δε θα ταίριαζε και αργότερα ο κόσμος θα ήταν λιγότερος. Το crew ήταν το ελάχιστο δυνατό, για να μην αποσπάσουν τον κόσμο: Ήταν ο Λουμπέζκι, ο άνθρωπος που κρατούσε το μπουμ, και 2 τεχνικοί. Υπήρχε το διαρκές ρίσκο πως κάποιος θα κοίταζε την κάμερα ή θα περπατούσε μπροστά στο πλάνο. "Αν μια σκηνή αποτύγχανε, δε μπορούσα να την αφαιρέσω," λέει ο Ινιάριτου. "Έπρεπε να είναι τέλεια."
Η παραγωγή προσέλαβε ακόμα και μια μπάντα για να παίζει εκείνη την ώρα ώστε το πλήθος να προσέχει εκείνη παρά να πέσουν όλοι πάνω στον Κίτον. "Όλοι οι τουρίστες ήθελαν να κοιτάνε τους ντράμερ. Έναν ημίγυμνο άντρα στην Times Square; Αυτό το έχουν ξαναδεί."
Ο Λουμπέζκι συνδυάζει αυτό τον μανιακό ρυθμό της ταινίας καθόλη της τη διάρκεια, καταφέρνοντας με ένα μαγικό τρόπο τα κάδρα του να μη μοιάζουν ποτέ τυχαία ή πρόχειρα. Είναι ο άνθρωπος που κινηματογράφισε το "Tree of Life", εξάλλου, όπως και τη διάσημη σκηνή στο αυτοκίνητο στο "Children of Men". Δεν είναι τυχαίος, είναι αληθινός καλλιτέχνης που ταυτόχρονα κατέχει απόλυτη γνώση των τεχνικών στοιχείων της δουλειάς του. Γι'αυτό έχει και φέτος το Όσκαρ στο τσεπάκι. (via)
Ida
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ρίζαρντ Λεντσέφσκι & Λούκας Ζαλ
Όσκαρ: 1η υποψηφιότητα και για τους δύο
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Ο Ζαλ είναι πιτσιρικάς, αλλά του Λεντσέφσκι έχει υπάρξει το εξαιρετικό "My Summer of Love" με την Έμιλυ Μπλαντ και το σπουδαίο "Margaret" με την Άννα Πάκουιν.
Η υποψηφιότητα της "Ida" του Παβλικόφσκι ήρθε ως έκπληξη, αλλά ευχάριστη. Η ταινία, για μια μοναχή στην Πολωνία της δεκαετίας του '60, αγαπήθηκε από το σινεφίλ κοινό και ένας από τους λόγους ήταν ο τρόπος που ήταν γυρισμένη, ως συνδυασμός του παλιού και του νέου. Ο διάσημος Πολωνός δ/ντής φωτογραφίας Ρίζαρντ Λεντσέφσκι κυνήγησε τον απαλό φωτισμό αλλά με πολύ αιχμηρές εστιάσεις, μιας κι εξάλλου η ταινία γυρίστηκε ψηφιακά και έγρωμα πριν μετατραπεί σε ασπρόμαυρη στο post-production.
Ο Λεντσέφσκι πήρε περισσότερες από 3,000 φωτογραφίας στην Πολωνική εξοχή που να εκφράζουν απομόνωση, θλίψη και νοσταλγία, αναζητώντας πεζές, καθημερινές στιγμές που περιλαμβάνουν μια αύρα μεταφυσικού. Μετά όμως από μόλις 10 μέρες γυρισμάτων, ο Λεντσέφσκι αρρώστησε και για να συνεχιστεί η παραγωγή, αντικαταστάθηκε από τον χειριστή της κάμερας, Λούκας Ζαλ, ο οποίος είχε την ευκαιρία της ζωής του για να βοηθήσει τα πάντα να κυλήσουν σωστή την ώρα που δεν υπήρχε χρονικό περιθώριο ούτε καν για έξτρα πρόβες.
Στη δεύτερη μέρα των γυρισμάτων με τον Ζαλ, γύριζαν τη σκηνή στο σταθμό του τρένου. "Εκείνη κάθεται στο παγκάκι και αναρωτιόμασταν πώς να δείξουμε την μοναξιά της. Δεν είχαμε ούτε ένα μακρύ πλάνο σε εκείνη τη σκηνή, τη γυρίσαμε όλη με εικόνες, με πόστερς. Εκείνη η μέρα ήταν κλειδί για το σχηματισμό της ταινίας. Βρήκαμε έναν συναρπαστικό τρόπο για να πούμε την ιστορία. Νιώσαμε πως έτσι ακριβώς θέλαμε να την πούμε." Λίγους μήνες μετά, ο Ζαλ είναι συν-υποψήφιος για Όσκαρ. (via)
Mr. Turner
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ντικ Πόουπ
Όσκαρ: 2η υποψηφιότητα
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Σε όλη τη φιλμογραφία του Μάικλ Λι, στο φοβερό "The Way of the Gun" με τον Μπενίσιο ντελ Τόρο, στο "Illusionist" (για το οποίο πρωτοπροτάθηκε για Όσκαρ), στα "Me and Orson Welles" και "Bernie" του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.
"Ταινίες εποχής μπορούν να μοιάζουν συχνά πολύ γυαλισμένες κι αυτό είναι λάθος," λέει ο Ντικ Πόουπ εξηγώντας τις οπτικές επιλογές που έκανε για το βιογραφικό δράμα του Μάικ Λι. "Σε εμάς τίποτα δεν είναι πολύ λαμπερό. Βρωμίσαμε τα πάντα με δάχτυλιές και με γενικότερη έλλειψη υγιεινής." Ο Πόουπ χρησιμοποίησε ψηφιακή μηχανή για το γύρισμα αλλά με vintage φακούς ώστε να μην μοιάζει καθόλου ηλεκτρονικό. Οι φακοί μαλακώνουν το ψηφιακό και του δίνουν μια αίσθηση εποχής.
Μια πρόκληση για την ταινία, που εξιστορούσε τη ζωή ενός ζωγράφου εξάλλου, ήταν το πώς θα απέδιδε τη σχέση του Τέρνερ με τα τοπία γύρω του. "Φιλμάραμε τα τοπία με έναν τρόπο που σου έδινε μια ιδέα γιατί αυτός ο άνθρωπος ήθελε να τα ζωγραφίσει. Αυτό ήταν πολύ πιο σημαντικό από το να προσπαθούμε να αντιγράψουμε απλά τον κάθε καμβά του." Η χρωματική παλέτα σε συνδυασμό με τον καιρό που τους χάρισε το είδος των ουρανών για τους οποίους έγινε διάσημος ο Τέρνερ, είχαν ως αποτέλεσμα μια ταινία-κινούμενο πίνακα.(via)
The Grand Budapest Hotel
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ρόμπερτ Γιέομαν
Όσκαρ: 1η υποψηφιότητα
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Σε όλη τη φιλμογραφία του Γουές Άντερσον. (Και στο "Bridesmaids"!)
O Γιέομαν έχει γυρίσει όλες τις ταινίες του Άντερσον οπότε σε αυτό το σημείο η συνεργασία τους είναι κάτι το απολύτως φυσικό. Οι λεπτομέρειες των σκηνικών, το σκάουτινγκ για περιοχές, το προβάρισμα των σκηνών την ώρα του σκάουτινγκ. "Οι ταινίες του Γουές έχουν ένα τρομερό επίπεδο προετοιμασίας," λέει ο δ/ντής φωτογραφίας. Σε περίπτωση που δεν το είχατε καταλάβει.
Μια επιπλέον τεράστια πρόκληση εδώ ήταν οι διαστάσεις του κάδρου. Ο Άντερσον ήθελε να πει την ιστορία ως αφήγηση-μέσα-στην-αφήγηση-μέσα-στην-αφήγηση, και με τον Γιέομαν αποφάσισαν πως αυτό πρέπει να φαίνεται και στην εικόνα. Η παραγωγή διατηρούσε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με DVD παλιών ταινιών όπως το "Red Shoes" και το "Grand Hotel" και τις κωμωδίες του Ερνστ Λιούμπιτς από τα '30s. Ο λόγος ήταν πως για την πιο 'μέσα' ιστορία της ταινίας, αυτή που διαδραματίζεται στη δεκαετία του '30 και αφορά τον Μ. Γκουστάβ και την εκπαίδευση του Ζίρο, ο Γιέομαν θα χρησιμοποιούσε το σχεδόν τετράγωνο κάδρο 1.37:1. Κανείς δεν γυρνάει πια έτσι ταινίες, και είναι ένα κάδρο που προσφέρει δυνατότητες τις οποίες σήμερα απλά κανείς δε σκέφτεται καν. Άλλοι χώροι στη σύνθεση, άλλη κίνηση, αλλιώς καδράρονται τα τοπία. Για μια φιλμογραφία τόσο εμμονική με την καρτ-ποστάλ σύνθεση κάθε κάδρου όσο αυτή των Άντερσον-Γιέομαν, αυτή ήταν μια αληθινά συναρπαστική αναχώρηση.
Οι ενδιάμεσες σκηνές των '60s γυρίστηκαν με το πιο παραδοσιακό 2.40:1 (είναι βασικά η ιστορία με τον Τζουντ Λο) και το οριστικό περιτύλιγμα στα '70s, σε 1.85:1 (μπορείς να τα δεις όλα παρακάτω ανά διάσταση). Και μόνο η μετάβαση από το ένα φορμάτ στο άλλο θα μπορούσε να έχει διαλύσει τη ροή και την οπτική ποίηση μιας ταινίας, αλλά όχι ετούτης. Αν κάθε ταινία του Γουές Άντερσον είναι ένα κινηματογραφικό κουκλόσπιτο, μια σειρά από πανέμορφες καρτ-ποστάλ που λένε ιστορία με ρυθμό και χιούμορ και συναίσθημα, ετούτη πάει ένα βήμα παραπέρα. Το κρυφά σωστό Όσκαρ είναι αυτό. (via)
1.37:1
2.40:1 anamorphic
1.85:1
Unbroken
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ρότζερ Ντίκινς
Όσκαρ: 12η υποψηφιότητα. Δεν έχει κερδίσει ποτέ.
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Ουφ. ΟΚ. "Τελευταία Έξοδος". "The Village" του Σιάμαλαν. Όλοι οι Αδερφοί Κοέν. Στο "Skyfall" και το "Revolutionary Road" του Σαμ Μέντες. Στο "Prisoners". Στο "Doubt". Στο "Assassination of Jesse James by the Coward Richard Ford". Και πολλά, πάρα πολλά, ακόμα.
Για τη βιογραφία ενός Ολυμπιακού αθλητή που έγινε ήρωας πολέμου, ο θρυλικός Ρότζερ Ντίκινς κάνει πραγματικά ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να κάνει ένας δ/ντής φωτογραφίας για να καταστήσει μια ταινία ενδιαφέρουσα όταν δεν υπάρχει καν ταινία εκεί. Συνδυάζει σκοτάδι και φως σα να επρόκειτο για χορευτικές κινήσεις στον ουρανό, δίνει κλασικό λουκ πολεμικών ταινιών στις πιο επικές σκηνές, βρωμίζει τα κάδρα όταν φτάνουμε στα στρατόπεδα, παίζει με τις σιλουέτες και με τις αντιθέσεις, ενώ κρατώντας την κάμερα σταθερή αποφεύγει να μπει στην εξέλιξη του δράματος αποπνέοντας κάτι το μεγαλειώδες.
Στην νυχτερινή επίθεση στο στρατόπεδο Ομόρι ο Ντίκινς χρησιμοποίησε τεράστιες ποσότητες χαμηλού φωτός, είχε όσες λάμπες ήταν δυνατόν μες στο πλάνο και τις έσβησε μετά με τη χρήση CGI Μοιάζει με ένα ακόμα νυχτερινό πλάνο, αλλά ο τρόπος που επιτυγχάνεται, όπως κι άλλα αντίστοιχα μες στην ταινία, ρύβει από πίσω απίστευτα τρικ και αφοσίωση. "Η όλη ουσία της ταινίας είναι πως δεν πρέπει κανένα πλάνο να ξεχωρίζει". Ο Ντίκινς είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που χαραμίστηκε σε ένα μεγάλου μήκους διαφημιστικό. Τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά. Τουλάχιστον μπορείς να χαζέψεις τα κάδρα του. (via)
Θυμήσου αυτές τις εικόνες την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου στις 03:30, όταν θα βλέπεις από τα κανάλια Novacinema1 & Novacinema1HD τη λαμπρή Τελετή Απονομής των Βραβείων Oscar, ζωντανά και αποκλειστικά από το Λος Άντζελες!
Μην ξεχνάς ότι το ΟΝΕΜΑΝ είναι έτοιμο για ολονύχτιο live blog με σχολιασμό της μεγάλης βραδιάς.ούρσα για το Όσκαρ Φωτογραφίας φέτος δεν έχει ιδιαίτερη αγωνία, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Αλλά και αγωνία να είχε, ειλικρινά, πόσο κόσμο νοιάζει; Δεν είμαστε εδώ για το Όσκαρ, είμαστε εδώ για τις πανέμορφες εικόνες.
(Άμα θες αγωνία εξάλλου, υπάρχει ολόκληρη η υπόλοιπη τελετή!)
Αυτές ήταν, για την Ακαδημία, οι 5 ομορφότερα γυρισμένες ταινίες φέτος. Λέμε λιγοστά λόγια για το πώς γυρίστηκε η κάθε μία και μετά κοιτάζουμε τις πολλές, πανέμορφες εικόνες τους.
Την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου στις 03:30 τα κανάλια Novacinema1 & Novacinema1HD προβάλλουν για 18η συνεχόμενη χρονιά την λαμπερή Τελετή Απονομής των Βραβείων Oscar, ζωντανά και αποκλειστικά από το Λος Άντζελες! Απόλαυσε, όλο το μήνα πάνω από 100 ταινίες On Demand, όποτε εσύ θέλεις.
Το ΟΝΕΜΑΝ θα προετοιμάζεται κι αυτό με Οσκαρικά κείμενα κάθε μέρα, ενώ θα κάνει live blog με σχολιασμό τη βραδιά των Όσκαρ.
Birdman
Δ/ντής Φωτογραφίας: Εμάνουελ Λουμπέζκι
Όσκαρ: 7η υποψηφιότητα. Κέρδισε το 1ο του Όσκαρ πέρσι, για το "Gravity".
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Αλφόνσο Κουαρόν, στο "Sleepy Hollow", στο "Ali" του Μάικλ Μαν, και στη φιλμογραφία του Τέρενς Μάλικ. Δηλαδή ναι, το "Children of Men", το "Gravity", το "Birdman" και το "Tree of Life" τα έχει γυρίσει ο ίδιος άνθρωπος. Επίσης έχει ένα εκπληκτικό Instagram.
O Λουμπέζκι που πέρσι κέρδισε Όσκαρ για το "Gravity" επειδή κατάφερε να δημιουργήσει αγωνία κλειστών χώρων στο μαύρο του απείρου, φέτος θα κάνει το back-to-back επειδή έστησε μια ψευδαίσθηση πυρετώδους συνέχειας στο εντυπωσιακό "Birdman".
Υπάρχει μια εκπληκτική σκηνή στην Times Square όπου ο χαρακτήρας του Μάικλ Κίτον πρέπει να περπατήσει γυμνός ανάμεσα στο πλήθος. Η παραγωγή δεν είχε τα λεφτά να κλείσει την πλατεία και να την γεμίσει με extras, οπότε έπρεπε να συμβεί στα αλήθεια. Έγιναν 4 λήψεις από τις 20.30 και μετά. Νωρίτερα το φως δε θα ταίριαζε και αργότερα ο κόσμος θα ήταν λιγότερος. Το crew ήταν το ελάχιστο δυνατό, για να μην αποσπάσουν τον κόσμο: Ήταν ο Λουμπέζκι, ο άνθρωπος που κρατούσε το μπουμ, και 2 τεχνικοί. Υπήρχε το διαρκές ρίσκο πως κάποιος θα κοίταζε την κάμερα ή θα περπατούσε μπροστά στο πλάνο. "Αν μια σκηνή αποτύγχανε, δε μπορούσα να την αφαιρέσω," λέει ο Ινιάριτου. "Έπρεπε να είναι τέλεια."
Η παραγωγή προσέλαβε ακόμα και μια μπάντα για να παίζει εκείνη την ώρα ώστε το πλήθος να προσέχει εκείνη παρά να πέσουν όλοι πάνω στον Κίτον. "Όλοι οι τουρίστες ήθελαν να κοιτάνε τους ντράμερ. Έναν ημίγυμνο άντρα στην Times Square; Αυτό το έχουν ξαναδεί."
Ο Λουμπέζκι συνδυάζει αυτό τον μανιακό ρυθμό της ταινίας καθόλη της τη διάρκεια, καταφέρνοντας με ένα μαγικό τρόπο τα κάδρα του να μη μοιάζουν ποτέ τυχαία ή πρόχειρα. Είναι ο άνθρωπος που κινηματογράφισε το "Tree of Life", εξάλλου, όπως και τη διάσημη σκηνή στο αυτοκίνητο στο "Children of Men". Δεν είναι τυχαίος, είναι αληθινός καλλιτέχνης που ταυτόχρονα κατέχει απόλυτη γνώση των τεχνικών στοιχείων της δουλειάς του. Γι'αυτό έχει και φέτος το Όσκαρ στο τσεπάκι. (via)
Ida
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ρίζαρντ Λεντσέφσκι & Λούκας Ζαλ
Όσκαρ: 1η υποψηφιότητα και για τους δύο
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Ο Ζαλ είναι πιτσιρικάς, αλλά του Λεντσέφσκι έχει υπάρξει το εξαιρετικό "My Summer of Love" με την Έμιλυ Μπλαντ και το σπουδαίο "Margaret" με την Άννα Πάκουιν.
Η υποψηφιότητα της "Ida" του Παβλικόφσκι ήρθε ως έκπληξη, αλλά ευχάριστη. Η ταινία, για μια μοναχή στην Πολωνία της δεκαετίας του '60, αγαπήθηκε από το σινεφίλ κοινό και ένας από τους λόγους ήταν ο τρόπος που ήταν γυρισμένη, ως συνδυασμός του παλιού και του νέου. Ο διάσημος Πολωνός δ/ντής φωτογραφίας Ρίζαρντ Λεντσέφσκι κυνήγησε τον απαλό φωτισμό αλλά με πολύ αιχμηρές εστιάσεις, μιας κι εξάλλου η ταινία γυρίστηκε ψηφιακά και έγρωμα πριν μετατραπεί σε ασπρόμαυρη στο post-production.
Ο Λεντσέφσκι πήρε περισσότερες από 3,000 φωτογραφίας στην Πολωνική εξοχή που να εκφράζουν απομόνωση, θλίψη και νοσταλγία, αναζητώντας πεζές, καθημερινές στιγμές που περιλαμβάνουν μια αύρα μεταφυσικού. Μετά όμως από μόλις 10 μέρες γυρισμάτων, ο Λεντσέφσκι αρρώστησε και για να συνεχιστεί η παραγωγή, αντικαταστάθηκε από τον χειριστή της κάμερας, Λούκας Ζαλ, ο οποίος είχε την ευκαιρία της ζωής του για να βοηθήσει τα πάντα να κυλήσουν σωστή την ώρα που δεν υπήρχε χρονικό περιθώριο ούτε καν για έξτρα πρόβες.
Στη δεύτερη μέρα των γυρισμάτων με τον Ζαλ, γύριζαν τη σκηνή στο σταθμό του τρένου. "Εκείνη κάθεται στο παγκάκι και αναρωτιόμασταν πώς να δείξουμε την μοναξιά της. Δεν είχαμε ούτε ένα μακρύ πλάνο σε εκείνη τη σκηνή, τη γυρίσαμε όλη με εικόνες, με πόστερς. Εκείνη η μέρα ήταν κλειδί για το σχηματισμό της ταινίας. Βρήκαμε έναν συναρπαστικό τρόπο για να πούμε την ιστορία. Νιώσαμε πως έτσι ακριβώς θέλαμε να την πούμε." Λίγους μήνες μετά, ο Ζαλ είναι συν-υποψήφιος για Όσκαρ. (via)
Mr. Turner
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ντικ Πόουπ
Όσκαρ: 2η υποψηφιότητα
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Σε όλη τη φιλμογραφία του Μάικλ Λι, στο φοβερό "The Way of the Gun" με τον Μπενίσιο ντελ Τόρο, στο "Illusionist" (για το οποίο πρωτοπροτάθηκε για Όσκαρ), στα "Me and Orson Welles" και "Bernie" του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.
"Ταινίες εποχής μπορούν να μοιάζουν συχνά πολύ γυαλισμένες κι αυτό είναι λάθος," λέει ο Ντικ Πόουπ εξηγώντας τις οπτικές επιλογές που έκανε για το βιογραφικό δράμα του Μάικ Λι. "Σε εμάς τίποτα δεν είναι πολύ λαμπερό. Βρωμίσαμε τα πάντα με δάχτυλιές και με γενικότερη έλλειψη υγιεινής." Ο Πόουπ χρησιμοποίησε ψηφιακή μηχανή για το γύρισμα αλλά με vintage φακούς ώστε να μην μοιάζει καθόλου ηλεκτρονικό. Οι φακοί μαλακώνουν το ψηφιακό και του δίνουν μια αίσθηση εποχής.
Μια πρόκληση για την ταινία, που εξιστορούσε τη ζωή ενός ζωγράφου εξάλλου, ήταν το πώς θα απέδιδε τη σχέση του Τέρνερ με τα τοπία γύρω του. "Φιλμάραμε τα τοπία με έναν τρόπο που σου έδινε μια ιδέα γιατί αυτός ο άνθρωπος ήθελε να τα ζωγραφίσει. Αυτό ήταν πολύ πιο σημαντικό από το να προσπαθούμε να αντιγράψουμε απλά τον κάθε καμβά του." Η χρωματική παλέτα σε συνδυασμό με τον καιρό που τους χάρισε το είδος των ουρανών για τους οποίους έγινε διάσημος ο Τέρνερ, είχαν ως αποτέλεσμα μια ταινία-κινούμενο πίνακα.(via)
The Grand Budapest Hotel
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ρόμπερτ Γιέομαν
Όσκαρ: 1η υποψηφιότητα
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Σε όλη τη φιλμογραφία του Γουές Άντερσον. (Και στο "Bridesmaids"!)
O Γιέομαν έχει γυρίσει όλες τις ταινίες του Άντερσον οπότε σε αυτό το σημείο η συνεργασία τους είναι κάτι το απολύτως φυσικό. Οι λεπτομέρειες των σκηνικών, το σκάουτινγκ για περιοχές, το προβάρισμα των σκηνών την ώρα του σκάουτινγκ. "Οι ταινίες του Γουές έχουν ένα τρομερό επίπεδο προετοιμασίας," λέει ο δ/ντής φωτογραφίας. Σε περίπτωση που δεν το είχατε καταλάβει.
Μια επιπλέον τεράστια πρόκληση εδώ ήταν οι διαστάσεις του κάδρου. Ο Άντερσον ήθελε να πει την ιστορία ως αφήγηση-μέσα-στην-αφήγηση-μέσα-στην-αφήγηση, και με τον Γιέομαν αποφάσισαν πως αυτό πρέπει να φαίνεται και στην εικόνα. Η παραγωγή διατηρούσε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με DVD παλιών ταινιών όπως το "Red Shoes" και το "Grand Hotel" και τις κωμωδίες του Ερνστ Λιούμπιτς από τα '30s. Ο λόγος ήταν πως για την πιο 'μέσα' ιστορία της ταινίας, αυτή που διαδραματίζεται στη δεκαετία του '30 και αφορά τον Μ. Γκουστάβ και την εκπαίδευση του Ζίρο, ο Γιέομαν θα χρησιμοποιούσε το σχεδόν τετράγωνο κάδρο 1.37:1. Κανείς δεν γυρνάει πια έτσι ταινίες, και είναι ένα κάδρο που προσφέρει δυνατότητες τις οποίες σήμερα απλά κανείς δε σκέφτεται καν. Άλλοι χώροι στη σύνθεση, άλλη κίνηση, αλλιώς καδράρονται τα τοπία. Για μια φιλμογραφία τόσο εμμονική με την καρτ-ποστάλ σύνθεση κάθε κάδρου όσο αυτή των Άντερσον-Γιέομαν, αυτή ήταν μια αληθινά συναρπαστική αναχώρηση.
Οι ενδιάμεσες σκηνές των '60s γυρίστηκαν με το πιο παραδοσιακό 2.40:1 (είναι βασικά η ιστορία με τον Τζουντ Λο) και το οριστικό περιτύλιγμα στα '70s, σε 1.85:1 (μπορείς να τα δεις όλα παρακάτω ανά διάσταση). Και μόνο η μετάβαση από το ένα φορμάτ στο άλλο θα μπορούσε να έχει διαλύσει τη ροή και την οπτική ποίηση μιας ταινίας, αλλά όχι ετούτης. Αν κάθε ταινία του Γουές Άντερσον είναι ένα κινηματογραφικό κουκλόσπιτο, μια σειρά από πανέμορφες καρτ-ποστάλ που λένε ιστορία με ρυθμό και χιούμορ και συναίσθημα, ετούτη πάει ένα βήμα παραπέρα. Το κρυφά σωστό Όσκαρ είναι αυτό. (via)
1.37:1
2.40:1 anamorphic
1.85:1
Unbroken
Δ/ντής Φωτογραφίας: Ρότζερ Ντίκινς
Όσκαρ: 12η υποψηφιότητα. Δεν έχει κερδίσει ποτέ.
Πού αλλού έχεις ξαναδεί δουλειά του: Ουφ. ΟΚ. "Τελευταία Έξοδος". "The Village" του Σιάμαλαν. Όλοι οι Αδερφοί Κοέν. Στο "Skyfall" και το "Revolutionary Road" του Σαμ Μέντες. Στο "Prisoners". Στο "Doubt". Στο "Assassination of Jesse James by the Coward Richard Ford". Και πολλά, πάρα πολλά, ακόμα.
Για τη βιογραφία ενός Ολυμπιακού αθλητή που έγινε ήρωας πολέμου, ο θρυλικός Ρότζερ Ντίκινς κάνει πραγματικά ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να κάνει ένας δ/ντής φωτογραφίας για να καταστήσει μια ταινία ενδιαφέρουσα όταν δεν υπάρχει καν ταινία εκεί. Συνδυάζει σκοτάδι και φως σα να επρόκειτο για χορευτικές κινήσεις στον ουρανό, δίνει κλασικό λουκ πολεμικών ταινιών στις πιο επικές σκηνές, βρωμίζει τα κάδρα όταν φτάνουμε στα στρατόπεδα, παίζει με τις σιλουέτες και με τις αντιθέσεις, ενώ κρατώντας την κάμερα σταθερή αποφεύγει να μπει στην εξέλιξη του δράματος αποπνέοντας κάτι το μεγαλειώδες.
Στην νυχτερινή επίθεση στο στρατόπεδο Ομόρι ο Ντίκινς χρησιμοποίησε τεράστιες ποσότητες χαμηλού φωτός, είχε όσες λάμπες ήταν δυνατόν μες στο πλάνο και τις έσβησε μετά με τη χρήση CGI Μοιάζει με ένα ακόμα νυχτερινό πλάνο, αλλά ο τρόπος που επιτυγχάνεται, όπως κι άλλα αντίστοιχα μες στην ταινία, ρύβει από πίσω απίστευτα τρικ και αφοσίωση. "Η όλη ουσία της ταινίας είναι πως δεν πρέπει κανένα πλάνο να ξεχωρίζει". Ο Ντίκινς είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης που χαραμίστηκε σε ένα μεγάλου μήκους διαφημιστικό. Τι να κάνεις, συμβαίνουν αυτά. Τουλάχιστον μπορείς να χαζέψεις τα κάδρα του. (via)
Θυμήσου αυτές τις εικόνες την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου στις 03:30, όταν θα βλέπεις από τα κανάλια Novacinema1 & Novacinema1HD τη λαμπρή Τελετή Απονομής των Βραβείων Oscar, ζωντανά και αποκλειστικά από το Λος Άντζελες!
ΠΗΓΗ: oneman.gr