Στο διάστημα από αρχές Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, καταστρέψαμε 52 κάμερες παρακολούθησης σε πολλές περιοχές του Βόλου.
Η αφορμή για την δράση αυτή ήταν το κάλεσμα για έναν Μαύρο Δεκέμβρη, έπειτα από την υιοθέτηση των βασικότερων σημείων του, ξεπερνώντας συνειδητά και τα χρονικά όρια του Δεκεμβρίου. Το σινιάλο των έγκλειστων συντρόφων, η ανταπόκριση από διάφορες πόλεις της Ελλάδας και διεθνώς μας έθεσαν ένα στοίχημα. Να βάλουμε τη μνήμη σε κίνηση, να την κάνουμε ζωντανή ιστορία, όχι μουσειακού είδους επέτειο. Αλλά επίσης να δοκιμάσουμε τον συντονισμό, να συμβάλλουμε στον δημόσιο πολιτικό διάλογο, τον από κοινού καθορισμό του πολύμορφου πλαισίου. Προφανώς δεν αντιληφθήκαμε σαν αυθεντίες τους φυλακισμένους συντρόφους παρά πιστεύουμε πως με τέτοιες πρωτοβουλίες η συνδιαμόρφωση και η συνενοχή μας ξεπερνάνε τα κάγκελα της φυλακής.
Αποφασίσαμε λοιπόν να πραγματοποιήσουμε ένα κυνήγι καμερών, να εξαπολύσουμε μια επίθεση στην κοινωνία του ελέγχου, της επιτήρησης, της πειθαρχίας και της ρουφιανιάς. Συναντηθήκαμε και ανταλλάξαμε ιδέες, γνώσεις, εμπειρίες και ύστερα μοιράσαμε συνοικίες, βγάλαμε διαδρομές, ορίσαμε τους χρόνους έκθεσης. Εντοπίσαμε κάμερες σε ιδιωτικές κατοικίες, σε εμπορικές επιχειρήσεις, σε δημόσια κτήρια και τράπεζες. Περάσαμε πρωινά χαρτογραφώντας, απογεύματα οργανώνοντας και βράδια καταστρέφοντας, και διαταράξαμε έτσι εκτός από την καθημερινότητά μας και την κανονική ροή της πανοπτικής πόλης.
Η πόλη είναι ένας χώρος κλειστός και τεμαχισμένος, που επιτηρείται σχεδόν σε όλα τα σημεία του από κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης. Μία αδιάκοπη εργασία καταγραφής συνδέει το κέντρο με την περιφέρεια, κάθε άτομο εξετάζεται και κατανέμεται ανάμεσα στους “περαστικούς”, τους “υπόπτους” και τους “δράστες”.
Όλα τούτα συνιστούν το συμπαγές πρότυπο του πειθαρχικού συστήματος. Η στρατικοποίηση της καταστολής απέναντι στον εσωτερικό εχθρό εκφράζεται επιπλέον με διώξεις, φυλακίσεις, τρομονόμους, βάσεις δεδομένων dna, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράκτες και νάρκες στα σύνορα, αλλά και με την διάχυση στο κοινωνικό πεδίο των αξιών του ρατσισμού και της ρουφιανιάς.
Οι κάμερες όμως, είναι ο πιο προσιτός στόχος που ενώ είναι τόσο ευάλωτος έχει μπει κάτω από το χαλί τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα οι ηλεκτρονικοί ρουφιάνοι να έχουν εξαπλωθεί σε κάθε γειτονιά. Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τις πολυεθνικές αλλά και τα μικρομεσαία αφεντικά και τους εθελόδουλους υπηκόους της διπλανής πόρτας. Όποιος θυσιάζει όμως την ελευθερία του για την ασφάλειά του δεν αξίζει τίποτα από τα δύο.
Τώρα με την σειρά μας, θέλουμε να απευθύνουμε ένα κάλεσμα για ένα κυνήγι καμερών τους επόμενους μήνες χωρίς αυστηρό χρονικό όριο. Καλούμε ομάδες, παρέες και συντρόφισσες/ους, παράλληλα με όλες τις υπόλοιπες δράσεις να επιδοθούμε σε αυτές τις όμορφες βόλτες, καθαρίζοντας τις γειτονιές μας από το μικρόβιο του ελέγχου. Και επιδιώκουμε εκτός από τις κάμερες, να πέσουν στο τραπέζι και πολιτικά σκεπτικά σχετικά με την επιτήρηση, τον έλεγχο και την καταστολή του εσωτερικού εχθρού, καθώς και τις δυνατότητες ανάπτυξης ενός επιθετικού συντονισμού απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο, την κυριαρχία και τις διάχυτες σχέσεις εξουσίας. Χωρίς να στοχεύουμε σε σφυγμομετρήσεις ή πυροτεχνήματα κινούμαστε προς μια θερμή περίοδο, προς την όξυνση των αγώνων και την ενεργοποίηση των επιθετικών αντανακλαστικών. Ίσως με διαφορετικές αφετηρίες, με γνώμονα όχι την ιδεολογική κλειστότητα, αλλά την επιθυμία για άμεση επαναστατική δράση, που αλληλοσυμπληρώνεται με την δημόσια, στον ίδιο ορίζοντα.
ΣΠΑΣΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ ΠΑΙΔΙΑ
ΘΑ ΜΑΣ ΞΕΚΟΥΡΑΣΕΙ ΜΟΝΟ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΥΓ1. Συντροφικούς χαιρετισμούς στις/ους έγκλειστες/ους συντρόφισσες/ους που βιώνουν την καθημερινή παρακολούθηση των δεσμοφυλάκων, στους/ις διωκόμενους/ες των οποίων η παρακολούθηση εκδηλώνεται κάθε μήνα σε ένα Α.Τ., στους συνήθεις υπόπτους που είναι στόχοι της ασφάλειας. Κλείνουμε το μάτι στους ελεύθερους βηματισμούς στο σκοτάδι.
ΥΓ2. Η μνήμη περνά και από το δικαστήριο για την δολοφονία του Ιλίρ Καρέλι, ύστερα από βασανιστήρια δεσμοφυλάκων. Κάνουμε την “προφητεία” πως εκεί το υλικό των καμερών θα περάσει στα ψιλά, μιας και το εργαλείο του κράτους δεν χτυπάει τα παιδιά του. Δεν ξεχνάμε - δε συγχωρούμε.
Σαμποτέρ της διπλανής πόρτας / Μνήμες σε κίνηση
athens.indymedia.org