"Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις". Αν και κινέζικη η διάσημη ρήση, δεν χρειάζεται να πάμε… στην Κίνα για να την επαληθεύσουμε. Στο κέντρο της Αθήνας, υπάρχει μια τέτοια εικόνα, και μάλιστα διαρκής: η οδός Ηρώδου του Αττικού είναι μονίμως κλειστή. Κλειστή με κορδέλες της Τροχαίας στην αρχή της, ενώ συχνά, λίγα μέτρα πιο κάτω, μια αστυνομική κλούβα βρίσκεται παραταγμένη κάθετα στο οδόστρωμα. Και αυτό όχι μόνο σε μέρες διαδηλώσεων ή διαμαρτυριών (οπότε οι κλούβες γίνονται τρεις και παρατάσσονται στη συμβολή Ηρώδου Αττικού και Βασιλίσσης Σοφίας, φράζοντας εντελώς τον δρόμο), αλλά μονίμως, πάντα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο!
H Ηρώδου Αττικού ουσιαστικά, εδώ, και μήνες, έχει καταργηθεί τουλάχιστον για τα οχήματα. Η ταλαιπωρία για τον κόσμο που κινείται καθημερινά στο κέντρο είναι μεγάλη, καθώς όλη η κίνηση διοχετεύεται στη Ριζάρη. Και υπάρχει κάτι ακόμα πιο σοβαρό από την ταλαιπωρία: Τι εξυπηρετεί το κλείσιμο, η κατάργηση ουσιαστικά ενός τόσο κεντρικού δρόμου; Και, επίσης, ποιος δικαιούται να παίρνει τέτοιες αποφάσεις, για ποιον λόγο, τι ήθος εξουσίας φανερώνει;
Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, το τι εξυπηρετεί μια τέτοια απόφαση, η απάντηση είναι: τίποτα, εκτός από την ταλαιπωρία των πολιτών. Προφανώς, ο δρόμος κλείνει για "λόγους ασφαλείας", αυτό, όμως, δεν εμπόδισε πολλούς διαμαρτυρόμενους να φτάσουν στο Μέγαρο Μαξίμου: είτε αυτοί ήταν οι εργαζόμενοι των ιδιωτικών καναλιών, είτε η γυναίκα που είχε αμολήσει μια… κότα προ καιρού, είτε οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ. Ούτε, ασφαλώς, το κλείσιμο θα εμποδίσει κάποιους, αν θέλουν, να κάνουν μια θεαματική ενέργεια: να κρεμάσουν ένα πανό ή να στήσουν ένα χάπενινγκ έξω από το Μαξίμου. Με λίγα λόγια, μεγάλη ταλαιπωρία των πολιτών, με αποτέλεσμα μια τρύπα στο νερό.
Ακόμα πιο σοβαρό είναι το επόμενο ερώτημα: με ποιο δικαίωμα η όποια εξουσία (η τροχαία, η πρωθυπουργική ασφάλεια και εν τέλει η κυβέρνηση) μπορεί να καταργεί έναν δρόμο για γενικούς και αόριστους λόγους "ασφάλειας"; Να καταργεί το δικαίωμα των (εποχούμενων) πολιτών να χρησιμοποιούν έναν τόσο κεντρικό δρόμο; Όποια θέματα ασφαλείας υπάρχουν για το Μέγαρο Μαξίμου, πρέπει να αντιμετωπιστούν με άλλους τρόπους (εσωτερική φρούρηση, αυξημένη αστυνομική παρουσία στα πέριξ, εγρήγορση της αστυνομίας, κ.λπ.). Αλλιώς θα φτάσουμε στον παραλογισμό να αποκλείσουμε και να καταργήσουμε μεγάλα τμήματα της πόλης, ουσιαστικά όλο το κέντρο –αφού ανάλογοι λόγοι ασφαλείας μπορεί να ισχύουν για δεκάδες δημόσια κτίρια (Βουλή, πρεσβείες, γραφεία της ΕΕ, υπουργεία, κ.ά.). Κάτι τέτοιο θα ήταν, βέβαια, η αποθέωση της λογικής "πονάει δόντι, κόβει κεφάλι!".
Και υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμα πιο σοβαρό: Τι ήθος εξουσίας δείχνει μια τέτοια ενέργεια; Μπορεί μια κυβέρνηση, και ιδίως μια αριστερή κυβέρνηση, να καταργεί το δικαίωμα στην ελεύθερη κυκλοφορία μπροστά από Μέγαρο Μαξίμου; Όταν, μάλιστα, η προηγούμενη κυβέρνηση, Σαμαρά - Βενιζέλου, το έκανε μόνο για κάποιες ώρες και όχι όλο το εικοσιτετράωρο;
Λίγες μέρες μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη απομάκρυνε τα κάγκελα που η προηγούμενη κυβέρνηση είχε τοποθετήσει μπροστά από τη Βουλή, στην Πλατεία Συντάγματος. Ήταν μια απόφαση που είχε συγκεντρώσει τη γενικότερη επιδοκιμασία των πολιτών, καθώς έδινε ένα ισχυρό συμβολικό μήνυμα: μιας κυβέρνησης, που δεν φοβάται τους πολίτες, που ρίχνει τους φραγμούς. Η σημερινή εικόνα της μονίμως κλειστής Ηρώδου Αττικού εκπέμπει το ακριβώς αντίθετο μήνυμα: μιας εξουσίας φοβικής, φοβισμένης, αυθαίρετης και οχυρωμένης. Αρέσει άραγε στην κυβέρνηση ένα τέτοιο μήνυμα; Αν όχι, καιρός είναι να ανοίξει αμέσως την Ηρώδου Αττικού.
Πηγή: newpost.gr