Η ιδεοληψία του –κατά Βαρουφάκη- τσούρμου που μας κυβερνά είναι πλέον αποδεδειγμένη. Οι άνθρωποι βρήκαν ευκαιρία να υλοποιήσουν όλες τις φαντασιώσεις των εφηβικών τους χρόνων, καθιστώντας τη χώρα μας ένα ιδιότυπο κομμουνιστικό πείραμα με επικίνδυνες προεκτάσεις.
Το έκαναν στην οικονομία, στην υγεία, στη δικαιοσύνη, στο χώρο της ενημέρωσης. Αλλά πεδίο δόξης λαμπρό ανοίγεται για τους ντόπιους οπαδούς του Μαδούρο στον νευραλγικό τομέα της παιδείας.
Αφήνω κατά μέρος όλα τα άλλα μέτρα του νομοσχεδίου για τους περισσότερο επαΐοντες. Τι να σχολιάσει κανείς άλλωστε για διατάξεις που δίνουν στους φοιτητές λόγο για τα προγράμματα σπουδών καθώς και για τις προαγωγές (!) των καθηγητών? Αντικείμενο μας είναι το ευαίσθητο θέμα του πολύπαθου ακαδημαϊκού ασύλου. (τα έντονα γράμματα έχουν τη σημασία τους.) Με προφανή σκοπό την ικανοποίηση του αισθήματος του σκληρού πυρήνα του Σύριζα – δηλαδή της κομματικής του πελατείας- ο υπουργός φορώντας τον μανδύα του κομματάρχη μας επιστρέφει στο νόμο-πλαίσιο του παλαιού ΠΑΣΟΚ του 1982. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο το παλιό ΠΑΣΟΚ ενσωματώθηκε από τον Σύριζα…. Πράσινα και κόκκινα έχουνε γίνει ροζ….
Μια βασική υπενθύμιση/διευκρίνιση που μπορεί να φαίνεται αυτονόητη αλλά από την εφαρμογή των αυτονόητων πάσχουμε σ αυτή τη χώρα.
Το πανεπιστημιακό άσυλο θεσπίστηκε για να προστατεύει ιδέες και όχι κακοποιά στοιχεία. Επίσης, το άσυλο θεσπίστηκε για να προστατεύει τους καθηγητές όχι τους φοιτητές. Οι καθηγητές είναι εκείνοι που έπρεπε να διασφαλίσουν το ακαταδίωκτο για τις ιδέες τους. Εκείνοι είναι που μπορεί να μην είναι αρεστοί στην εκάστοτε εξουσία και πρέπει να προστατεύονται. Είναι κομμάτι του Ελληνικού παράδοξου να έχεις αυτούς που υποστηρίζουν την επαναφορά του «ασύλου» να είναι οι ίδιοι που δέρνουν καθηγητές ή τους χτίζουν μέσα στα γραφεία τους…
Με τον νόμο Διαμαντοπούλου η αστυνομία μπορούσε να επεμβαίνει στα πανεπιστήμια χωρίς άδεια από κανέναν όταν ετελείτο κάποιο αδίκημα, όπως κάνει σε ολόκληρη την επικράτεια. Ο (δυστυχώς πανεπιστημιακός) υπουργός Γαβρόγλου, θύμα των ιδεοληψιών του καθώς και του σκληρού πυρήνα του Σύριζα, επαναφέρει τα πρυτανικά συμβούλια που θα πρέπει να δίνουν άδεια στην αστυνομία για να κάνει την δουλειά της! Τα στελεχώνει και με έναν φοιτητή – ο οποίος δεν παρίσταται ποτέ- πράγμα που ακυρώνει εν τη γενέσει τους τα συμβούλια και τα καθιστά ανενεργά!
Είναι τέτοιο το μίσος τους για τον νόμο και την τάξη – ιδέες που πολεμούσαν οι ίδιοι από τα φοιτητικά τους χρόνια- που αναγκάζουν την αστυνομία να… αδειοδοτείται ακόμα και για να συλλάβει εμπόρους ναρκωτικών μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο! Το είπε σήμερα με περίσσιο θράσος ο Πρωθυπουργός: Τα προβλήματα (ανομίας) μέσα στα πανεπιστήμια δεν λύνονται με αστυνομικές επιχειρήσεις αλλά... με διάλογο! Αναρωτιέται κανείς τι είδους διάλογος μπορεί να γίνει με εκείνους που πετάνε μολότοφ, χτυπούν καθηγητές και αντίθετους φοιτητές και βγάζουν σηκωτούς ομιλητές με τους οποίους διαφωνούν ιδεολογικά…
Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι στους κυβερνώντες: Είναι υπερήφανοι για τις ιδέες τους, δε κρύφτηκαν ποτέ. Τόσο μάλιστα αποτελεσματικοί ήταν που κατάφεραν –έστω και συγκυριακά- να τις κάνουν πλειοψηφικό ρεύμα.
Οι κ.κ. Βούτσης και Τόσκας είπαν ευθαρσώς ( θρασύτατα, κατ εμέ) ότι όπου δε υπάρχει… υπερβολική βία πρέπει να υπάρχει ανοχή!
Σήμερα ο κ. Τσακαλώτος είπε ότι οι καταλήψεις (που σημειωτέον αποτελούν ποινικό αδίκημα) είναι θεμιτές διότι το πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο χώρος κατάρτισης επιστημονικής και επαγγελματικής αλλά και χώρος ..επαναστατικής γυμναστικής!
Είναι άλλωστε γνωστό τοις πάσι ότι, όχι μόνο ανοχή, αλλά και πολιτική κάλυψη παρείχαν στα αντιπολιτευτικά τους χρόνια σε διάφορους μπαχαλάκηδες. Τώρα που κυβερνούν, λογικό είναι να ξεπληρώνουν γραμμάτια…
Επειδή λοιπόν οι κυβερνητικοί έχουν αλλεργία στις στολές της ΕΛ.ΑΣ –προφανώς διότι βλέπουν ακόμα στα πρόσωπα των αστυνομικών αυτούς που τους κατεδίωκαν επί χούντας- η λύση είναι εύκολη και γνωστή σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο.
Η δημιουργία μιας Πανεπιστημιακής Αστυνομίας (campuspolice).
Δε χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά την… Αμερική. Ίσως χρειαστεί να την αντιγράψουμε σε κάτι. Εδώ και δεκαετίες άλλωστε παρά το αντιαμερικανικό μας μένος, ακούμε τη μουσική τους, φοράμε τα ρούχα τους, βλέπουμε τις ταινίες τους, σπουδάζουμε στα πανεπιστήμια τους. Ιδίως οι αριστεροί είναι ιδιαιτέρως φανατικοί των ανωτέρω… Ας υιοθετήσουμε και έναν ακόμα θεσμό που λειτουργεί εκεί με ιδιαίτερη επιτυχία.
Πρόκειται για αυτόνομα αστυνομικά σώματα που δρουν όμως αποκλειστικά μέσα στα όρια της πανεπιστημιακής έκτασης. Στις ΗΠΑ πολλές φορές υπάγονται στις κατά τόπους αστυνομικές αρχές, αλλά είπαμε εδώ έχουμε αλλεργία σε αυτά, οπότε ας τα αφήσουμε υπό την διοίκηση του Πρύτανη. (του ιδίου, όχι του Συμβουλίου)
Έχουν πλήρεις αστυνομικές εξουσίες και αρμοδιότητες για μια σειρά παραβάσεων που εκτείνονται από τροχαίες παραβάσεις μέχρι ανθρωποκτονίες. (σε σοβαρά αδικήματα, τον κύριο λόγο έχουν φυσικά οι αστυνομικές αρχές.) Τα στελέχη τους οπλοφορούν, έχουν το δικαίωμα σύλληψης και κράτησης και φέρουν στις στολές τους τα διακριτικά του Πανεπιστημίου.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι μια τέτοια πρόταση θα γίνει δεκτή. Η διάχυτη ανομία καθώς και η ιδεολογική κάλυψη που αυτή η κυβέρνηση δίνει σε κάθε παρανομούντα ντύνοντας τον με τον μανδύα του «επαναστάτη», είναι αποτρεπτικοί παράγοντες για οποιαδήποτε κίνηση που εδραιώνει το αίσθημα ασφάλειας.
Αλλοίμονο όμως αν αφήσουμε αυτό να μας πτοήσει. Οι κυβερνώντες έφτασαν από το 4% στο 36% δίνοντας ιδεολογικό αγώνα. Από εκεί ναι, κάτι μπορούμε να διδαχτούμε!
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας ( PhD in Sociology of policing, University of Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Ασφάλειας, Αστυνόμευσης και Ποινικού Συστήματος στις ΗΠΑ (Loyola University of Chicago.)
egklimatologos.blogspot.gr