Μαρίν Λεπέν, Γαλλία
Ακροδεξιά λύκαινα με περιβολή αμνού
Χαρισματική ρήτορας με πύρινη προσωπικότητα, η Μαρίν Λεπέν είναι λύκαινα με προβιά προβάτου. Αρχηγός του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου (FN) της Γαλλίας, μετέτρεψε το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας της, Ζαν-Μαρί Λεπέν, από παρία σε δύναμη που διεκδικεί ακόμη και την προεδρία. Η 47χρονη Λεπέν βγήκε και χαμένη και κερδισμένη από τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές: παρότι στον πρώτο γύρο το FN ήρθε πρώτο αποσπώντας σχεδόν το 28% των ψήφων, στον δεύτερο γύρο δεν επικράτησε σε καμία από τις 13 περιφέρειες. Η Λεπέν δεν έκρυψε τον θυμό της: «Σας στερήθηκε το δικαίωμα ψήφου με τον πιο αισχρό τρόπο, με μια εκστρατεία ψεμάτων και παραπληροφόρησης που αποφασίστηκε στα χρυσά παλάτια της Δημοκρατίας και εκτελέστηκε με έναν δουλοπρεπή τρόπο από εκείνους που ζουν από το σύστημα και συχνά πλουτίζουν στις πλάτες του γαλλικού λαού» είπε σχολιάζοντας το αποτέλεσμα της αναμέτρησης και «προειδοποίησε» εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2017: «Τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει τώρα».
Charb (Στεφάν Σαρμπονιέ), Γαλλία
Οπαδός της πιο ακραίας ελευθερίας στην έκφραση
Aριστερός, ανατρεπτικός, αθεόφοβος; Οπωσδήποτε. Αλλά μικρόψυχος και εκδικητικός δεν ήταν ο Σαρμπ. Ούτε οι άλλοι γελοιογράφοι, που σκοτώθηκαν στη βάρβαρη σφαγή στο σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo», τον Ιανουάριο στο Παρίσι. Είναι βέβαιο ότι ο 47χρονος διευθυντής και γελοιογράφος, κατά κόσμον Στεφάν Σαρμπονιέ, θα χειροκροτούσε όρθιος το εξώφυλλο στο πρώτο τεύχος των επιζώντων. Αυτό που συγκίνησε τους πολιτισμένους ανθρώπους όπου Γης και έβγαλε εκατομμύρια σε πορείες αλληλεγγύης στους δρόμους. Εδειχνε πάλι τον Προφήτη, μόνο που αυτή τη φορά ο Μωάμεθ κρατούσε το σύνθημα «Είμαι Σαρλί» με ένα δάκρυ στα μάτια - κάτω από ένα σχεδόν απίστευτο, ανείπωτα πικρό: «Συχωρεμένα όλα». Ο Σαρμπ δεχόταν απειλές για τη ζωή του. Αλλά, αμετανόητος οπαδός της πιο ακραίας ελευθερίας στην έκφραση, συνέχισε να σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα, χωρίς εκπτώσεις στο «δικαίωμα στη βλασφημία». Ως εκείνο το πρωί, που ισλαμιστές άνοιξαν πυρ με τα Καλάσνικοφ.
Αουνγκ Σαν Σούου Κίι, Μιανμάρ
Μητέρα του έθνους και των φτωχών
Νομπελίστρια Ειρήνης, «Κυρία της Δημοκρατίας», «Μητέρα του Εθνους», η 70χρονη ηγέτις της αντιπολίτευσης σάρωσε στις πρώτες ελεύθερες εκλογές σε 25 χρόνια. Τα περισσότερα από αυτά η Αουνγκ Σαν Σούου Κίι τα πέρασε σε φυλακές και κατ' οίκον περιορισμό, κηρύσσοντας μη βίαιη αντίσταση κατά της αιμοσταγούς χούντας που κυβερνάει τη Μιανμάρ από το 1962. Η ώρα της δικαίωσης άργησε, αλλά ήρθε. «Σήμερα κάναμε μόνο το πρώτο βήμα. Το μέλλον είναι δύσκολο, αλλά μας ανήκει» είπε με δάκρυα στα μάτια. Κόρη ήρωα της ανεξαρτησίας από τους Βρετανούς, ξέρει ότι ο αγώνας για ελευθερία και δημοκρατία είναι έργο εν προόδω. Παρά τον θρίαμβο στις κάλπες, πρόεδρος δεν μπορεί να γίνει εξαιτίας ενός Συντάγματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα των στρατηγών. Αλλά η νίκη της δίνει, επιτέλους, ελπίδες σε έναν λαό που έχει υποφέρει τα μύρια όσα και πεινάει: το 70% των 50 εκατ. ανθρώπων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ενας κροίσος ανατρέπει τον περονισμό
Ποιος θα το περίμενε από μια χώρα που βασανίζεται τόσον καιρό στα νύχια κερδοσκοπικών κεφαλαίων και αγορών. Και όμως, ο λαός έβαλε τέλος σε 12 χρόνια περονισμού, εκλέγοντας πρόεδρο έναν δεξιό. Με φιλελεύθερο πρόγραμμα, ο Μαουρίσιο Μάκρι θεωρείται από ορισμένους αναλυτές ο καταλληλότερος να διευθετήσει τη μακροχρόνια διαμάχη με όσους πιστωτές απαιτούν την αποπληρωμή των ομολόγων τους στο ακέραιο, οδηγώντας την Αργεντινή σε δεύτερη πτώχευση το 2014. Γόνος πάμπλουτης οικογένειας, ο 56χρονος πρώην δήμαρχος του Μπουένος Αϊρες έκανε καριέρα στις επιχειρήσεις προτού κατέβει στην πολιτική. Υπόσχεται ανάπτυξη και νέες επενδύσεις και μηδενική ανοχή στο έγκλημα και τη διαφθορά. Αλλά ο δρόμος είναι ανηφορικός. Ο Μάκρι θα αναγκαστεί να κάνει περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, προκαλώντας μοιραία λαϊκές αντιδράσεις. Γιατί ενώ οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ανήκουν στη μεσαία τάξη, που ελπίζει σε πιο ανοιχτή οικονομία, πολύς κόσμος δοκιμάζεται από φτώχεια και μεγάλη ανισότητα.
Τζάστιν Τριντό, Καναδάς
Πορφυρογέννητος, προοδευτικός και άπειρος
Νέος, ωραίος, επικοινωνιακός, πορφυρογέννητος, αλλά άπειρος, ο Τζάστιν Τριντό δέχθηκε πολλή λάσπη από τη δεξιά κυβέρνηση, πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου. Οι Καναδοί δεν πείστηκαν. Ψήφισαν τον 43χρονο γιο ενός ιστορικού πρωθυπουργού και ξαναζούν ένα κύμα ενθουσιασμού και αισιοδοξίας, σαν αυτό που τους είχε συνεπάρει τη δεκαετία του '70 με τον Πιερ Τριντό. Εξίσου χαρισματικός, ο Τζάστιν δεσμεύεται να ξαναχτίσει μια «ενωμένη, πολυπολιτισμική χώρα, φάρο ελευθερίας, δημοκρατίας, ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης». Λέει ότι θα κυβερνήσει από το Κέντρο, υπέρ της μεσαίας τάξης, με αυξήσεις φόρων μόνο για τους πλούσιους, όσους βγάζουν περισσότερα από 200.000 δολάρια τον χρόνο. Μιλάει επίσης για κρατικές δαπάνες δισεκατομμυρίων σε δημόσια έργα. Στην κοινωνική πολιτική είναι εντατικά προοδευτικός: υπέρ των αμβλώσεων και των γάμων ομοφυλοφίλων, στηρίζει ίσα δικαιώματα για όλους, χριστιανούς και μουσουλμάνους Καναδούς. Υποδέχθηκε αυτοπροσώπως, με θέρμη, 25.000 πρόσφυγες από τη Συρία και υποσχέθηκε μεγάλες μειώσεις εκπομπής καυσαερίων στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα.
Πάμπλο Ιγκλέσιας, Ισπανία
Τραυμάτισε βαριά τον δικομματισμό
Το Podemos, το προερχόμενο από το κίνημα των Αγανακτισμένων αριστερό κόμμα που ίδρυσε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας το 2014, ήρθε τρίτο στις βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής (με ποσοστό 21%, ακολουθώντας από κοντά το 22% των Σοσιαλιστών), τραυματίζοντας βαριά τον δικοματισμό των τελευταίων 40 ετών, δηλαδή από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ισπανία. Παράλληλα οι Ciudadanos (Πολίτες), το φιλελεύθερο καταλανικό κόμμα που έκανε πανεθνικό ο Αλμπέρτ Ριβέρα το 2013, ήρθαν τέταρτοι με 14%. Ο Ιγκλέσιας με τους 69 βουλευτές του (σε σύνολο 350) δήλωσε ότι δεν θα αφήσει τον δεξιό Μαριάνο Ραχόι (123 έδρες) να σχηματίσει κυβέρνηση. Οι κάλπες τον ανέδειξαν ρυθμιστή του αχαρτογράφητου μετεκλογικού σκηνικού, καθώς κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν πέτυχε αυτοδυναμία. Λογικά, ο ένας από τους δύο, είτε ο Ιγκλέσιας είτε ο Ριβέρα (40 έδρες), θα συμμετέχει στη νομή της εξουσίας και θα έχει ενδιαφέρον να κριθούν οι κατά τεκμήριον δημοφιλείς πολιτικές του προτάσεις στην πράξη.
Ο ανθεκτικός φίλος της Μόσχας και του Ιράν
Σε αντίθεση με τους πρώην ομολόγους του σε Τυνησία και Αίγυπτο, ο σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ Ασαντ αποδεικνύεται εξόχως ανθεκτικός αφού έχει καταφέρει να παραμείνει στην εξουσία παρά τη λαϊκή εξέγερση εναντίον του τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τον εμφύλιο πόλεμο και την άνοδο του Ισλαμικού Κράτους που λυμαίνεται μεγάλα τμήματα της Συρίας. Οταν τον Μάρτιο του 2011 ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες εναντίον του Ασαντ, εκείνος διέταξε την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης, συμβάλλοντας στο ξέσπασμα ενός πολέμου με περισσότερους από 250.000 νεκρούς και 11 εκατομμύρια ξεριζωμένους εντός και εκτός Συρίας. Με τη στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν, ο 50χρονος Ασαντ - γιος του αποθανόντος προέδρου Χαφέζ αλ Ασαντ - καταφέρνει να διατηρήσει το αλεβίτικο καθεστώς στην εξουσία, δεν διστάζει να κάνει χρήση χημικών όπλων ενάντια στον λαό του και πιέζει με αξιώσεις τη Δύση να συμμετέχει σε όποια μεταπολεμική πολιτική λύση, έστω και σε μια χώρα εδαφικά καταδιασπασμένη.
Σι Τζινπίνγκ, Λαΐκή Κίνα
Ο πιο ισχυρός μετά τον Μεγάλο Τιμονιέρη
Ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ έχει χαρακτηριστεί ο ισχυρότερος ηγέτης της Κίνας μετά τον Μεγάλο Τιμονιέρη Μάο Τσε Τουνγκ. Είναι ο πρώτος πρόεδρος που γεννήθηκε μετά την κινεζική επανάσταση το 1949. Από το 2012 που βρέθηκε στο τιμόνι του KKK περισσότεροι από 400.000 αξιωματούχοι έχουν τιμωρηθεί για διαφθορά, αν και το φαινόμενο θυμίζει τη Λερναία Υδρα. Είναι υπέρμαχος των «επιθετικών» κινεζικών επενδύσεων στο εξωτερικό. Το περασμένο φθινόπωρο πραγματοποίησε επίσημες επισκέψεις σε ΗΠΑ και Βρετανία, κλείνοντας συμφωνίες ύψους 46 δισ. δολαρίων, ενώ η συμφωνία αγοράς φυσικού αερίου από τη Ρωσία διασφαλίζει ενεργειακά την Κίνα για τις επόμενες δεκαετίες. Ο Σι επιθυμεί να δει τη χώρα να εκπληρώνει το «κινεζικό όνειρο»: τη «μεγάλη αναγέννηση» μέσω ενός συνδυασμού αναδιανομής πλούτου, εδαφικής ακεραιότητας και στρατιωτικής ισχύος. Σχεδιάζει να αναβιώσει τον θρυλικό Δρόμο του Μεταξιού, προσβλέποντας στη διεύρυνση της επιρροής της Κίνας από την Κεντρική Ασία ως τις ευρωπαΐκές ακτές του Ατλαντικού.