Η παράδοση του paño [όρος που προέρχεται από την ισπανική λέξη «pañuelo» που σημαίνει «μαντήλι») ξεκίνησε στα σωφρονιστικά ιδρύματα της Δυτικής Αμερικής κοντά στη δεκαετία του 1940. Εκείνη την εποχή, το να ζωγραφίζουν μαντήλια ήταν ο μόνος τρόπος για τους αναλφάβητους Μεξικανούς κρατούμενους να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Μέχρι και σήμερα, τα paño είναι συχνό φαινόμενο αντί γραμμάτων. Πέρα από τρόπος επικοινωνίας των κρατούμενων με την οικογένεια ή το φιλικό τους περιβάλλον, τα μαντήλια είναι και μια δημοφιλής μορφή ανταλλάγματος, σχεδόν σαν νόμισμα.
Τα περισσότερα έργα θυμίζουν σχέδια τατουάζ και απεικονίζουν κρανία, κλόουν, φορτηγά και pin-up girls, ενώ είναι ζωγραφισμένα πάνω σε μουσελίνα με ένα στυλό. Η θεματολογία τους κυμαίνεται από θρησκευτική μέχρι πορνογραφική, με διακοσμητικά στοιχεία, όπως γυναικεία στήθη, αρκουδάκια, σκελετούς και μονόκερους. Τα paños δείχνουν ότι ακόμη και οι πιο σκληροί εγκληματίες βρίσκουν τρόπο για να στείλουν μία ευχετήρια «κάρτα» στην μητέρα τους.
Μέχρι πρόσφατα, τα paños τα έβρισκε κανείς μόνο εντός των φυλακών και στα σπίτια των συγγενών και φίλων των κρατούμενων. Πριν από πέντε χρόνια, ενώ ερευνούσε αντικείμενα που είχαν βρεθεί σε φυλακές, ο συλλέκτης και καλλιτέχνης Reno Leplat-Torti ανακάλυψε την τέχνη των paños. Έτσι, έθεσε ως στόχο να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν πιο πολλά. Αυτή τη στιγμή η συλλογή του Leplat-Torti μετρά πάνω από 200 κομμάτια, τα οποία εκθέτει σε γκαλερί σε όλη την Ευρώπη.
