Όταν μιλάμε για πράγματα που σου «καίνε» το μυαλό, λίγα πράγματα ξεπερνούν την αιμομιξία.
Οι ενδοοικογενειακές ερωτικές σχέσεις έχουν πρόσφατα γίνει ειδησεογραφικό θέμα μετά την δημοσίευση ενός άρθρου του NY Mag σχετικά με την Genetic Sexual Attraction ή GSA (Γενετική Σεξουαλική Έλξη), καθώς και την κυκλοφορία μιας συνέντευξης με θέμα την συναινετική αιμομιξία μεταξύ μιας γυναίκας και του βιολογικού της πατέρα. Η γενική αίσθηση είναι πως δεν υπάρχουν αρκετά στον κόσμο για να χαρακτηρίσουν τα προαναφερθέντα, μιας και η αιμομιξία είναι ένα θέμα τόσο ταμπού, που δεν έχουμε καν την ορολογία ώστε να μιλήσουμε για αυτήν.
Φυσικά, όπως συμβαίνει και με οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό ή σεξουαλικό ταμπού, υπάρχει εδώ και καιρό μια αγορά για «αιμομικτικές» σκηνές στην βιομηχανία του πορνό. Τα σενάρια «μπαμπάς-κορούλα» για παράδειγμα στα οποία παίζουν δύο άγνωστοι μεταξύ τους για να ικανοποιήσουν τα πιο σκοτεινά γούστα των αυνανιστών. Αυτό το κοινό όμως -τουλάχιστον σε μερικά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών- έχει μεγαλώσει.
Νέα εκθεση έδειξε μια αύξηση της τάξης του 178% στην κατανάλωση αιμομικτικού-roleplay πορνογραφικού υλικού από τον Οκτώβρη του 2014 έως τον Γενάρη του 2015
Μια έκθεση από τον πρωτοπόρο προμηθευτή πορνογραφικού υλικού GameLink.comέδειξε μια αύξηση της τάξης του 178% στην κατανάλωση αιμομικτικού-roleplay υλικού από τον Οκτώβρη του 2014 έως τον Γενάρη του 2015. Οι στατιστικές που επικεντρώνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν πως η Utah είχε την μεγαλύτερη αύξηση με 765%. Ακολούθησε το Michigan με 698%, η Νέα Υόρκη με 669%, η Alaska με 524% και το Arkansas με 452%. Αυτές ήταν οι πολιτείες που αποτέλεσαν το Top5 των πολιτειών που τον παίζουν με τον μπαμπά και την μαμά.
Σύμφωνα με το GameLink, οι δέκα πιο δημοφιλείς τίτλοι ήταν οι: Father's Forbidden Fantasies, Friends and Family 4, Mother's Indiscretions #3, Keep it in the Family, Brothers & Sisters 2, Mommy and Me #9, Lesbian Family Affairs, Father's Day, Digital Sin, Sibling Sex Stories και αυτό που μας φάνηκε το πιο απαίσιο όλων για κάποιο λόγο, το Our Father.
Υπάρχουν πολλές εταιρίες που φτιάχνουν πολύ αιμομικτικό πράμα εκεί έξω. Επικοινώνησα με την Δρ. Chauntelle Tibbals, συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίουEncore: A Sociologist Explores Sex, Society and Adult Entertainment, ώστε να μου δώσει μια είδους εξήγηση.
Η Tibbals με διαβεβαίωσε πως τα στατιστικά δεν δείχνουν μια αύξηση στα ποσοστά του αιμομικτικού πορνό, αλλά μια «αλματώδη αύξηση» του «ψευτο-αιμομικτικού πορνό», υλικό δηλαδή όπου δύο άτομα παίζουν τους ρόλους οικογενειακών μελών. Μου είπε ότι αυτό το υλικό είναι κυρίως δημοφιλές σε περιοχές και πολιτείες που «είναι περισσότερο σεξουαλικά καταπιεσμένες», σημειώνοντας πως η παρουσία της Νέας Υόρκης την εξέπληξε.
Πρότεινε επίσης πως η έλξη του ψευτο-αιμομικτικού πορνό είναι μια «ενδιαφέρουσα μίξη του οικείου σε συνδυασμό με το ξεκάθαρα ταμπού».
Η σεξουαλική οικειότητα μεταξύ ετεροθαλών ή θετών συγγενικών προσώπων είναι ταμπού στην Αμερικάνικη κουλτούρα, αν και πολλές οικογένειες έχουν τέτοια στοιχεία
«Η σεξουαλική οικειότητα μεταξύ ετεροθαλών ή θετών συγγενικών προσώπων είναι ταμπού στην Αμερικάνικη κουλτούρα, αν και πολλές οικογένειες έχουν τέτοια στοιχεία. Υπάρχει κάτι στα ερεθίσματα που δημιουργεί ένα τόσο ταμπού θέμα, που μπορεί να εκφράζουν κάποιους ανθρώπους. Τώρα το γιατί, εξαρτάται από την τεχνολογία και το πόσο εύκολα βρίσκει κανείς πλέον υλικό. Όλα αυτά παίζουν τον ρόλο τους».
Είμαι ένθερμος υποστηρικτής της Tibbals, αλλά τελικά η πλειονότητα των προαναφερθέντων τίτλων δεν περιλαμβάνουν ψευτο-αιμομικτικό RP (roleplay), αλλά ξεκάθαρο αιμομικτικό RP. Πάρτε το Mommy and Me 9 (2014) για παράδειγμα. Στην αρχή κάθε σκηνής, οι perfromers δηλώνουν πως δεν έχουν καμία συγγένεια. Στην πρώτη σκηνή η «μαμά» Chasey Lain δηλώνει πως «αυτή δεν είναι η κόρη μου, δεν έχουμε κάποια συγγένεια». Η «κόρη» Audrey Aguilera απαντάει πως «αυτή δεν είναι η μητέρα μου. Την συνάντησα για πρώτη φορά σήμερα».
Η Lain τελειώνει λέγοντας στην κάμερα πως «δίνουμε στον κόσμο αυτό που θέλει, το Mommy and Me 9». Αυτό όμως ψάχνει το κοινό ή μήπως είναι κάτι που προσφέρει η βιομηχανία του πορνό;
Το 2013, ο Jon Milward παρήγαγε το Deep Inside: A Study of 10,000 Porn Stars and Their Careers, με την ανάλυσή του να αποκαλύπτει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία και αριθμούς. Από τους 20 πιο συχνούς θηλυκούς ρόλους που εμφανίζονται σε τίτλους ο έκτος πιο χρησιμοποιημένος είναι αυτός της «κόρης». Ο δέκατος είναι αυτός της «αδερφής».
Μια από τις ταινίες που συμπεριλαμβάνεται στην έρευνα του Milward είναι το κλασσικό πλέον Taboo, του 1980. Το σενάριο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, περιέχει άφθονη αιμομιξία μεταξύ πατέρα-κόρης και μητέρας-γιου. Το Taboo θεωρείται κλασσικό και αποτέλεσε το πρώτο κεφάλαιο μιας σειράς που άντεξε για 27 χρόνια και έβγαλε 22 sequel.
Προφανώς, η αιμομιξία δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά όπως με όλα τα ρυπαρογραφήματα του σήμερα, η πανταχού παρούσα φύση του δεν αφορά μόνο τα «κανάλια» της πορνογραφίας. Αν ψάξει κανείς διαδικτυακά για «αιμομιξία» θα ανακαλύψει καραβιές από βρώμα: φόρα του Reddit με 44000 αναγνώστες, αιμομικτική λογοτεχνία, ακόμα και τον όρο «wincest», ο οποίος αναφέρεται σε αιμομικτική λογοτεχνία από οπαδούς της σειράς Supernatural οι οποίοι «φαντασιώνονται μια ρομαντική ή σεξουαλική σχέση μεταξύ του Sam και του Dean Winchester».
Όσο πιο πολύ ψάξεις, τόσο πιο πολλά θα βρεις. Μπορεί η παρουσία τέτοιου υλικού να λέει κάτι για τις υποσυνείδητες επιθυμίες μας; Αν σκεφτεί κανείς τις θεωρίες του Freud για τα Οιδιπόδεια Συμπλέγματα, τότε θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει πως η αιμομικτική πορνογραφία είναι απλά ένας τρόπος εκπλήρωσης κάποιων φαντασιώσεων.
Έστω κι έτσι, φαίνεται υπερβολικό το να σκεφτείς ότι κάποιος που ψάχνει σε ένα porn search για το πιο taboo σεξουαλικό σενάριο, ουσιαστικά θέλει να πηδήξει κάποιο μέλος της οικογένειάς του.
Βέβαια, στο πασίγνωστο άρθρο του το 1977 στο περιοδικό Penthouse με τίτλο Incest: The Last Taboo, ο Philip Noble προτείνει πως υπάρχει πολύ περισσότερη συναινετική αιμομιξία εκεί έξω, από όσο είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε. Ναι, μιλάμε για μια άλλη δεκαετία και ναι, στηρίχθηκε πολύ στις συνεντεύξεις του Kinsey οι οποίες μας λένε πως «η αιμομιξία είναι παρούσα και πολλές φορές θετική», αλλά είχε δίκιο όταν τόνιζε πως «η αιμομιξία θα είναι ένα σημαντικό κοινωνικό θέμα την δεκαετία του '80», που ήταν άλλωστε και η δεκαετία που παρήγαγε την σειρά Taboo.
Μια πιο δυσοίωνη εξήγηση για την άνοδο του αιμομικτικού πορνό προσφέρει η ψυχολόγος Sharna Olfman στο βιβλίο της The Sexualization of Childhood (2008), όπου αναφέρει πως ίσως υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ του ψευτο-πορνό πατέρα-κόρης και της «ψευτο-παιδικής πορνογραφίας»
«Μπορούμε να ψάξουμε», γράφει, «το πώς αυτά τα site λειτουργούν ως μέσα κοινωνικοποίησης για τους χρήστες τους, με το να χτίζουν ένα συγκεκριμένο σύστημα ιδεολογίας που ομαλοποιεί την χρήση των παιδιών ως σεξουαλικούς παρτενέρ ενηλίκων». Οι αξίες που υπάρχουν στην κοινωνία, οι οποίες ορίζουν την σεξουαλική επαφή παιδιών και ενηλίκων ως αποκλίνουσα και καταχρηστική, απουσιάζουν από την ψευτο-παιδική πορνογραφία και στην θέση τους υπάρχει το μήνυμα πως «το σεξ με τα παιδιά θα είναι ωραίο για όλους μας».
Οι παραγωγοί πορνογραφικών ταινιών είναι στην φύση τους να φεύγουν από το τοπίο του κανονικού σεξ και να απεικονίζουν τα ακραία όρια της σεξουαλικής συμπεριφοράς
Το επιχείρημα της Olfman σε ανακατεύει, αλλά αν μιλάμε για το υλικό που υπάρχει σε site όπως το PornHub, το XHamster ή το YouPorn τότε δεν μιλάμε -τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο της ιντερνετικής πορνογραφίας- για κανονική αιμομιξία. Αυτό άλλωστε γίνεται και ξεκάθαρο σε κάθε σκηνή από τους ίδιους τους δημιουργούς. Όχι βέβαια πως αυτό φτάνει για να μην κάνει τέτοιες σκηνές κάπως σοκαριστικές. Υπάρχει μια αυτόματη, βασική αηδία που γεννάει ένα σενάριο μητέρας-γιου και πατέρα-κόρης, ακόμα και όταν ξέρεις πως είναι αληθινό, στο οποίο στηρίζεται μια βιομηχανία που ταΐζεται από το extreme, το ακραίο. Από το rosebud στο gokkun, το αιμομικτικό πορνό είναι άλλη μια αισχρότητα που θα φέρει κόσμο στο εκάστοτε «μαγαζί».
Ο Dan O'Connell, ιδρυτής της Girlfriend Films, μιας εταιρίας που παράγει μια από τις πιο δημοφιλείς σειρές αιμομικτικού πορνό, την Mother-Daughter Exchange Club (που αυτήν την στιγμή βρίσκεται στο «κεφάλαιο» 36), μιλάει απλά για το πόσο μπορείς να σπρώξεις τα γνωστά όρια.
«Οι παραγωγοί πορνογραφικών ταινιών είναι μεταξύ των πραγματικά ανυπότακτων ατόμων της κοινωνίας», μου λέει χωρίς ίχνος ειρωνείας. «Είναι στην φύση τους να φεύγουν από το τοπίο του κανονικού σεξ και να απεικονίζουν τα ακραία όρια της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Σήμερα, κάθε παιδί με μια αφύλακτη ιντερνετική σύνδεση μπορεί να κοιτάξει όσο σεξ θέλει».
Αυτό ίσως να ισχύει. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα παιδιά ζητήσουν κάτι ακόμα πιο ακραίο από το τελευταίο πράγμα που είδαν; Από αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα του «λίγο πιο πέρα, λίγο παραπάνω» δεν τρέφεται η πορνογραφική βιομηχανία; Πώς μπορεί να είναι σωστό το να καταλήξουν να βλέπουν σενάρια μεταξύ μαμάδων και των παιδιών τους;
Ο Ο' Connell δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση για αυτό, όπως φαντάζομαι και κάθε μεγάλος παραγωγός πορνογραφικού υλικού.
«Η βιομηχανία φτιάχνει αυτές τις ταινίες επειδή πουλάνε και πολύ απλά, πουλάνε λόγω του παράγοντα ταμπού».
ΠΗΓΗ: vice.com