Ολοι οι άνθρωποι έχουν τα πρότυπά τους. Ενα από τα δικά μου είναι ο Σίμουρ Χερς. Πριν γεννηθώ, το 1968, ο Χερς αποκάλυψε τη σφαγή του Μάι Λάι, γκρεμίζοντας την «ανθρωπιστική» ρητορική του πολέμου στο Βιετνάμ. Λίγα χρόνια αργότερα συμμετείχε στο «ξεμπρόστιασμα» του Γουότεργκεϊτ, που οδήγησε στην παραίτηση Νίξον.
Εγινε διάσημος, απέκτησε προσβάσεις σε «απαγορευμένες» πηγές, αλλά σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του, όπως ο Γούντγουορντ, ποτέ δεν βολεύτηκε στα σαλόνια της ελίτ, ποτέ δεν «συμμορφώθηκε προς τας υποδείξεις» των προϊσταμένων του· παρέμεινε, ώς σήμερα, ένας μοναχικός καβαλάρης της ερευνητικής δημοσιογραφίας, ένας αδάμαστος «τρομοκράτης» του πληκτρολογίου.
Ο ογδοντάρης πια Χερς δεν «χτυπάει» συχνά. Ενα ρεπορτάζ του μπορεί να κρατήσει χρόνια, μέχρι να «δέσει» κάθε λεπτομέρεια.
Μετά το 2004, όταν αποκάλυψε -σε δύο μνημειώδη «εξποζέ»- τα αίσχη στην ιρακινή φυλακή του Αμπού Γκράιμπ, ασχολήθηκε ουσιαστικά με δύο μόνο περιπτώσεις «false flag», όπως λέγεται στη γλώσσα των κατασκόπων η οργανωμένη προβοκάτσια: πρώτα με την «προλείανση», από αμερικανικής πλευράς, ενός προαποφασισμένου πολέμου εναντίον του Ιράν, και εσχάτως με τη χρήση χημικών όπλων κατά αμάχων το 2013 στα περίχωρα της Δαμασκού, ως προπαγανδιστικού «μοχλού» για μια επέμβαση της Δύσης στη Συρία, για την οποία κατηγόρησε ευθέως την (τζιχαντιστική) οργάνωση αλ-Νούσρα και τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.
Ομως το μεγαλύτερο ρεπορτάζ του, το ρεπορτάζ που δούλευε σχεδόν πέντε χρόνια αυτός ο θρύλος, δεν βρέθηκε ένας εκδότης με... παντελόνια να το δημοσιεύσει στην πατρίδα του.
Ούτε οι «New York Times» ούτε το «New Yorker» τόλμησαν να το αγγίξουν - τόσο καυτό ήταν.
Ο Χερς, φυσικά, δεν μάσησε... Οπως είχε κάνει πέρσι και με το θέμα για τα χημικά, έδωσε το νέο του πόνημα -10.356 πυκνογραμμένες λέξεις!- σε μια λονδρέζικη έκδοση, το London Review of Books.
Ο τίτλος του, λιτός: «Ο φόνος του Οσάμα μπιν Λάντεν».
Μακάρι να μπορούσα να μεταφράσω ολόκληρο το συναρπαστικό στόρι που ξετυλίγεται στις σελίδες του LRB: ο Χερς ανατρέπει ολόκληρο τον προπαγανδιστικό μύθο που έστησε η κυβέρνηση Ομπάμα γύρω από την «εξωδικαστική δολοφονία» του ηγέτη της Αλ Κάιντα – έναν μύθο που είδαμε ακόμη και σαν «αληθινή» κινηματογραφική ταινία, το «Zero Dark Thirty».
Αυτό που προκύπτει είναι πως τον Οσάμα δεν τον βρήκαν οι Αμερικανοί παρακολουθώντας τους «ταχυδρόμους» του, αλλά τον είχαν κρατούμενο -υπό την «προστασία» της διαβόητης μυστικής υπηρεσίας τους, της ISI- οι Πακιστανοί, εν γνώσει και της Σαουδικής Αραβίας.
Ο Οσάμα δεν ήταν (πια) ο σατανικός δολοπλόκος που παρουσιάστηκε στα ΜΜΕ, ούτε βέβαια και ο αντάρτης-ήρωας εκατομμυρίων φανατικών μουσουλμάνων.
Βαριά άρρωστος, ανήμπορος και αποκομμένος από τις τζιχαντιστικές διασυνδέσεις του, κρυβόταν στα βουνά με τις γυναίκες και τα παιδιά του από το 2001 ώς το 2006, έως ότου τον «έδωσαν» οι ντόπιοι φύλαρχοι. Μεταφέρθηκε στο τριώροφο κλουβί του Αμποταμπάντ, ενός θέρετρου για στρατιωτικούς, υπό τη συνεχή φύλαξη της ISI.
Ομως ένας αξιωματικός της ISI (τον οποίο ο Χερς δεν κατονομάζει, αλλά πρόκειται για τον ταξίαρχο Ουσμάν Καλίντ) τον κάρφωσε στους Αμερικανούς, με αντάλλαγμα μέρος της επικήρυξης των 25 εκατ. δολαρίων και μια... θεσούλα συμβούλου στη CIA.
Τότε αρχίζει το πραγματικό θρίλερ. Σε αντίθεση με τα παραμύθια που μας σερβιρίστηκαν, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν τόλμησε να επιχειρήσει μια έφοδο ειδικών δυνάμεων στο Αμποταμπάντ, αλλά προσέγγισε την ηγεσία της ISI και του στρατού, με τις οποίες οι ΗΠΑ διατηρούν στενούς δεσμούς από τον καιρό του «βρόμικου πολέμου» κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, όταν ο Οσάμα δούλευε για λογαριασμό τους.
Το «ντιλ» κλείστηκε γρήγορα: Αμερικανοί κομάντος θα εκτελούσαν χωρίς αντίσταση τον ανήμπορο «αρχιτρομοκράτη».
Ο φόνος ήταν προαποφασισμένος, αφού καμιά από τις δύο πλευρές δεν ήθελε να δει τον Οσάμα να «κελαηδά» για το κοινό παρελθόν τους σε μια δίκη. Γι’ αυτό και δεν υπήρξε αντίσταση, ούτε από τους υποτιθέμενους έμπιστους φρουρούς του της Αλ Κάιντα ούτε από τους πραγματικούς του δεσμοφύλακες της ISI.
Οι γιάνκηδες OYKάδες τον έκαναν κομμάτια γαζώνοντάς τον με εκατοντάδες σφαίρες και στη συνέχεια πέταξαν το πτώμα του -κρατώντας μόνο το κεφάλι και κάποια μέρη- από το ελικόπτερο στα βουνά, κατά την επιστροφή προς το Αφγανιστάν.
Η συμφωνία ήταν να ανακοινωθεί η εκτέλεσή του αργότερα, ως αεροπορικό πλήγμα στα βουνά, για το «ξεκάρφωμα». Ομως παρά τη συμπαιγνία με τους Πακιστανούς της ISI, οι φονιάδες τα έκαναν θάλασσα: ένα από τα ελικόπτερα Black Hawk συνετρίβη κατά την προσγείωση και η ιστορία δεν μπορούσε πια να κρυφτεί.
Ετσι, η κυβέρνηση Ομπάμα μηχανεύτηκε ταχύτατα ένα νέο «σενάριο» - αυτό που είδαμε τελικά στις οθόνες μας, «κομπλέ» με ηρωικές περιγραφές της μάχης στο Αμποταμπάντ και της «κηδείας» στον Ινδικό.
Ενα σενάριο με πολλές «τρύπες», που ωστόσο εμφάνισε τον πρόεδρο Ομπάμα αποφασιστικό και θαρραλέο ηγέτη-πολέμαρχο, και συνέβαλε καθοριστικά στην επανεκλογή του...
Πέντε μέρες έχουν περάσει από την προδημοσίευση του τρομερού ρεπορτάζ, και ήδη έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ πραγματικός χαμός, καθώς ολόκληρο το πολιτικό-στρατιωτικό και μιντιακό σύστημα προσπαθεί να αποδομήσει τις αποκαλύψεις του γερο-Σίμουρ, να τον παρουσιάσει σαν ξεμωραμένο συνωμοσιολόγο, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Γιατί, πολύ απλά, αν ο Χερς λέει την αλήθεια για τον φόνο του Οσάμα, τότε ολόκληρη η ρητορική του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», ξεκινώντας από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, τίθεται οριστικά σε αμφισβήτηση... Μπράβο, Δάσκαλε!
efsyn.gr