Κανένα επάγγελμα δεν είναι εύκολο ! Όλα έχουν τις δικές τους δυσκολίες ακόμα κι αν στο μυαλό μας κάποια πράγματα φαίνονται απλά δεν είναι έτσι. Υπάρχουν όμως και κάποια επαγγέλματα που έχουν μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Ένα απο αυτά είναι το επάγγελμα του αστυνομικού , των ανθρώπων αυτών που βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους δίνοντας ένα κομμάτι του εαυτού τους σε όλους εμάς , γιατί οι περισσότεροι αστυνομικοί φεύγουν απο το σπίτι τους κάθε φορά , να πάνε στην δουλειά , χωρίς να ξέρουν αν... θα επιστρέψουν καθώς η επικινδυνότητα του επαγγέλματος τους είναι πολύ μεγάλη.
Θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σοβαρά περιστατικά , δεν είναι δυνατόν να προβλέψουν πώς θα συμπεριφερθεί ο .... δράστης . Δεν μπορούν εκ των προτέρων να ξέρουν αν ένα άτομο έχει επάνω του ένα όπλο , ένα μαχαίρι , αν θα το χρησιμοποιήσει εναντίον τους και όμως "πέφτουν στη φωτιά" για όλους εμάς ... για να αντιμετωπίσουν το "κακό".
Υπάρχουν στιγμές δύσκολες , εργασιακές ώρες που στο τέλος μοιάζουν μια στιγμή .....
Σας παραθέτουμε ένα συγκλονιστικό κείμενο , από μια "μέρα στη δουλειά" , από μια "μάχη" μεταξύ του "καλού και του κακού".... :
«ΣΕ ΒΛΕΠΩ, ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΔΗΜΗΤΡΗ. ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΠΑΙΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΙΣΩ ΣΟΥ», του διαβίβασα στον ασύρματο.
Το κλεμμένο μαύρο BMW ξεπρόβαλε από το αντίθετο ρεύμα και πίσω του με φάρους και σειρήνες το ολόλευκο περιπολικό της Άμεσης Δράσης. Μέσα στην άγρια νύχτα και την άδεια πόλη, η εικόνα έμοιαζε κάπως απόκοσμη. Η αντίθεση του Λευκού που καταδιώκει το Μαύρο. Η αντίθεση του «Καλού» που καταδιώκει το «Κακό» σκέφτηκα φευγαλέα...
Καθώς πλησιάζουν επιλέγω να παραμείνω σε σημείο που υπάρχει προστατευτική νησίδα ανάμεσά μας, γιατί ελλοχεύει τεράστιος κίνδυνος αν τοποθετηθείς λάθος εκείνη τη στιγμή – έχουν σκοτωθεί πολλοί καλοί αστυνομικοί έτσι κατά το παρελθόν. Περνάνε μπροστά κι αριστερά μας σφαίρα. Αναστρέφω και πιέζω το Octavia για να τους φτάσουμε. Προσπαθώ να κάνω τις αλλαγές στις σχέσεις όσο καλύτερα μπορώ… Το τούρμπο φουσκώνει και τους «μαζεύουμε» γρήγορα. Η συνοδός μου διαβιβάζει λακωνικά ότι έχουμε εμπλακεί κι εμείς στην καταδίωξη. Δεν είναι η ώρα να λέμε πολλά στον ασύρματο, προτεραιότητα στην τακτική συχνότητα έχει το πρώτο περιπολικό που βλέπει τα πάντα πεντακάθαρα κι ο εκφωνητής που συντονίζει τα υπόλοιπα περιπολικά για να μας βρουν. Είμαστε δύο πίσω του τώρα...
Η πραγματική αστυνομική καταδίωξη δεν είναι σαν τις ταινίες. Είναι 10 φορές χειρότερη και ταυτόχρονα «καλύτερη». Εδώ δεν έχουμε “cut” και «πάμε ξανά τη σκηνή», ούτε άτρωτους κασκαντέρ και ψεύτικα αυτοκίνητα. Εδώ έχουμε αληθινούς, τρωτούς ανθρώπους. Όλοι μας: Οι δράστες, οι αστυνομικοί, αλλά και οι αθώοι άνθρωποι που τυχαίνει να βρίσκονται στα σημεία από τα οποία διερχόμαστε ταχύτατα… Δεν είμαστε σε στούντιο του Χόλυγουντ. Είμαστε σε αληθινούς δρόμους, έχουμε αληθινές ζωές και πίσω μας περιμένουν πολύ αληθινές οικογένειες…
Ο Δημήτρης, ο οδηγός του πρώτου περιπολικού είναι πολύ έμπειρος και οξυδερκής Αμεσοδρασίτης. Ο επίσης Δημήτρης συνοδός του, νεαρός και δυνατός. Ως πλήρωμα, ο «τέλειος συνδυασμός». Εγώ με τη συνοδό μου είμαστε ένα επίσης καλό πλήρωμα. Ξέρουμε όλοι μας ότι θα έχουμε μισή –ούτε καν μία- ευκαιρία για να συλλάβουμε αυτούς που επιβαίνουν στο BMW. Ζητάω από την Ελένη να δυναμώσει τον ασύρματο γιατί απ’ τις σειρήνες και τον αέρα δεν ακούμε τίποτα. «Το κάνω ήδη. Εσύ οδήγα και άσε τα υπόλοιπα σ’ εμένα» μου λέει και ξέρω πως το εννοεί κι έχει τον έλεγχο. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση.
Έχουμε μπει μίνι περιμετρική και διαβιβάζω στον Δημήτρη να προσέξει τη δεξιά στροφή-μαχαίρι που έρχεται. Την ξέρει καλά και κόβει ελαφρώς. Τη στρίβουμε σα να είμαστε πάνω σε ράγες. Επιταχύνουμε και ακολουθεί η αριστερή κατηφορική διαρκείας. Τα λάστιχα στριγγλίζουν… Στις καταδιώξεις ισορροπείς. Ισορροπείς ανάμεσα στο να ακολουθείς τον δράστη αποτελεσματικά για να μην τον χάσεις και στο να μην τον πιέσεις και προκαλέσει ατύχημα. Το βασικό μας μέλημα ήταν, είναι και θα είναι πάντα οι αμέριμνοι λοιποί χρήστες της οδού. Η ροή του ασυρμάτου πυκνώνει και η ένταση ανεβαίνει.
«Έχουμε μπει νέα εθνική οδό και συνεχίζουμε»... Αυτός διχάζεται για το αν θα στρίψει προς παραλιακή ή αν θα συνεχίσει ευθεία. Επιλέγει το δεύτερο. Υπάρχει ήδη κινητοποίηση στα διόδια. Ωστόσο δεν πάει προς τα εκεί. Στρίβει προς παλιά εθνική. Πρώτη στροφή, κατηφορική δεξιά. Δεύτερη ανηφορική αριστερή και τις παίρνει οριακά. Πιάνει ξανά την ευθεία προς Ρίο κι επιταχύνει. «Πάει προς Χάραδρο» διαβιβάζει το πρώτο περιπολικό στον ασύρματο ώστε να ενημερωθούν όλοι όσοι έρχονται προς το μέρος μας για την αλλαγή κατεύθυνσης που ενήργησε ο δράστης. Στρίβει μανιασμένα τη στενή κι απότομη δεξιά. Εκτρέπεται. Ο χρόνος του πλέον μετράει αντίστροφα… Η πόρτα του οδηγού ανοίγει και μια φιγούρα με σκούρα ρούχα εγκαταλείπει το BMW και ξεκινάει να τρέχει σε μια απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής. Είναι μόνος. Το πρώτο πλήρωμα, οι δύο Αμεσοδρασίτες, εμπλέκονται σε πεζή καταδίωξη. Εμείς συνεχίζουμε με το όχημά μας με σκοπό να του αποκόψουμε τον δρόμο και να τον εγκλωβίσουμε. Ο δράστης μπαίνει σε έναν χωματόδρομο και μαζί του οι δύο αστυνομικοί. Κινούμαι κι εγώ παράλληλα με το περιπολικό. Η τουρμπίνα σκάει ακατάπαυστα και οι μπροστινοί τροχοί ξηλώνουν συνεχώς πέτρες, οι οποίες χτυπούν σε ριπές το πάτωμα του αυτοκινήτου. «Τον καταδιώκουμε πεζό προς το γήπεδο», διαβιβάζω.
Τα επινεφρίδιά μας εκλύουν μεγάλη ποσότητα αδρεναλίνης...
Το σκοτάδι, η σκόνη, οι σκιώδεις φιγούρες που τρέχουν, οι φάροι και οι σειρήνες, συνθέτουν μια εικόνα Αποκάλυψης. Έχουμε 180 παλμούς, τα παιδιά που τρέχουν πίσω του ακόμη περισσότερους. Το στρες χτυπά αλύπητα τους οργανισμούς μας: Όραση τούνελ, ακουστικός αποκλεισμός, παραποίηση αντιλήψεων, εφίδρωση, αδυναμία εκτέλεσης λεπτεπίλεπτων κινήσεων… Τα επινεφρίδιά μας εκλύουν ακατάπαυστα μεγάλες ποσότητες αδρεναλίνης και οι μεγάλες μυικές ομάδες συλλέγουν αίμα από παντού, προετοιμάζοντας το σώμα για μάχη. Όλα γνωστά, πολλάκις βιωμένα και αναπόφευκτα ψυχοσωματικά συμπτώματα του στρες επιβίωσης των αστυνομικών. Ο δράστης σκαρφαλώνει σε ένα ανάχωμα και ο Δημήτρης, ο συνοδός του 100, καταφέρνει να του πιάσει τα πόδια. Τον τραβάει κάτω, αυτός αντιστέκεται, αλλά τελικά ο νεαρός αστυνομικός τον κατεβάζει. Τον ακινητοποιούμε και του περνάμε χειροπέδες. Αστυνομικοί, δράστης και χώματα, έχουμε γίνει ένα… Αυτός είναι μπρούμυτα και δεν έχουμε δει ακόμη το πρόσωπό του. Το «Κακό» άλλωστε είναι πάντα απρόσωπο… Τον σηκώνουμε. Ο δράστης είναι γνωστός σε όλους μας από παλιότερες υποθέσεις. Έχουν πλέον φτάσει και τα άλλα περιπολικά. Διαβιβάζουμε: «ΕΧΕΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ, ΚΕΝΤΡΟ»… «ΕΛΗΦΘΗ, ΕΛΗΦΘΗ. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ», απαντά ο Αποστόλης ο εκφωνητής, ο οποίος μαζί με τη Γεωργία την τηλεφωνήτρια του Κέντρου έχει βιώσει από την πρώτη στιγμή το περιστατικό εξ’ ακοής. Εκεί χτύπησε το πρώτο τηλέφωνο και αναφέρθηκε η διάρρηξη από τους γείτονες. Εκεί κατέληγαν όλες οι συνομιλίες μας μέσω του ασυρμάτου έως το τελευταίο δευτερόλεπτο…
Το πρώτο αμεσοδρασίτικο περιπολικό έλαβε το σήμα για την άλλη πλευρά της πόλης. Φτάνοντας στη διάρρηξη, ο κλέφτης τους αντιλήφθηκε και τράπηκε σε φυγή με το αυτοκίνητο που είχε κλέψει από αλλού, νωρίτερα. Ξεκίνησε η καταδίωξη κι εγώ με τη συνοδό μου συγκλίναμε τάχιστα προς την κατεύθυνσή τους, μέχρι που αποκτήσαμε οπτική επαφή μαζί τους από το αντίθετο ρεύμα: «ΣΕ ΒΛΕΠΩ, ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΔΗΜΗΤΡΗ. ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΠΑΙΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΙΣΩ ΣΟΥ», του διαβίβασα στον ασύρματο…
Το ρολόι έγραφε 03:30 και στην πόλη της Πάτρας το «Καλό» είχε νικήσει γι’ ακόμη μια φορά το «Κακό», σε μια φοβερή μάχη αυτού του αέναου και πολύ σκληρού πολέμου… "
Για τους αστυνομικούς ήταν μια μέρα στη δουλειά , μια απο τις δύσκολες μέρες.....
Ελένη Παρασκευοπούλου