Την Κυριακή ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα Τζον Κίτμερ ταξίδεψε στη Λήμνο για να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη του Βρετανού ταξιάρχου Στίβεν Σόντερς που δολοφονήθηκε από τη «17 Νοέμβρη» το 2000.
Ο Αμερικανός πρέσβης Ντέιβιντ Πιρς αποδείχθηκε λιγότερο «υπαινικτικός» και συγκάλεσε χθες έκτακτη συνέντευξη Τύπου κατά την οποία δημοσιοποίησε την έντονη ενόχληση των Ηνωμένων Πολιτειών στο θέμα της αποφυλάκισης του Σάββα Ξηρού.
Θέλει μεγάλη προσπάθεια σε ένα περιβάλλον ακραίου δημοσιονομικού κινδύνου να ανοίγεις διαρκώς νέα μέτωπα σε διαφορετικούς τομείς κυβερνητικής δραστηριότητας. Αν όμως οι θεσμικές ανατροπές που επιχειρούνται «εντός έδρας» (π.χ. παιδεία) περνούν περίπου απαρατήρητες στο εσωτερικό, μια θεωρητικά «αθώα» παράμετρος του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης για την αποσυμφόρηση των φυλακών φαίνεται ότι δημιουργεί ντόμινο αντιδράσεων σε ανώτατο διπλωματικό επίπεδο.
Πριν από τις εκλογές, η στρατηγική των τότε κυβερνητικών εταίρων (Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ) ήταν να επισημαίνουν με τον ίδιο μονότονο (και επικοινωνιακά αναποτελεσματικό) τρόπο τους κινδύνους μιας «άφρονος» οικονομικής πολιτικής από ενδεχόμενη κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα μας έφερνε ξανά στο χείλος της άτακτης χρεοκοπίας. Σήμερα, και εκ των πραγμάτων, αποδεικνύεται ότι είχε υποτιμηθεί ένας δεύτερος κίνδυνος, πιθανότατα μεγαλύτερος του οικονομικού, υπό την προϋπόθεση ότι τελικά θα αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή: παράλληλα με τα εφιαλτικά σενάρια που απορρέουν από τη στρατηγική συνειδητής κωλυσιεργίας της ελληνικής κυβέρνησης, αρχίζει και σχηματίζεται η αίσθηση ότι η πολιτική μεταβολή της 25ης Ιανουαρίου αποκτά ευρύτερα χαρακτηριστικά.
Η θεσμική οπισθοδρόμηση στην παιδεία, οι κινήσεις υψηλού συμβολισμού από την εξωτερική πολιτική μέχρι ήσσονος σημασίας πρωτοβουλίες και μια σειρά από «επιλεκτικές» κινήσεις που δείχνουν τις προτεραιότητες (π.χ. κατάργηση του διευρυμένου ωραρίου στα φαρμακεία) συνιστούν ένα τραγελαφικό σκηνικό στο οποίο από χθες ήρθε να προστεθεί η ανακοίνωση του Γιάννη Πανούση ότι συστήνεται «Ομάδα Διαμεσολάβησης» για να «επιβλέπει» τις διαδηλώσεις. Το νέο αυτό σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας, εξοπλισμένο με «αστυνομική ράβδο, πηλήκιο, ασύρματο, πιστόλι, ελαφρύ αλεξίσφαιρο γιλέκο και ορατά διακριτικά», θα επιχειρεί να λύσει όσο πιο ειρηνικά πιθανές διενέξεις με απείθαρχους διαδηλωτές και μόνο στην περίπτωση που δεν έχει αποτέλεσμα η «διαμεσολάβησή» τους θα επιχειρούν τα γνωστά ΜΑΤ. Αρκεί να φανταστεί κανείς την εικόνα.
Ολα αυτά με πλήρη σοβαρότητα και χωρίς καμία αίσθηση του γελοίου.
Αλλά με την αντιπολίτευση σε κωματώδη κατάσταση και τον εξαντλημένο ελληνικό λαό να επενδύει τις τελευταίες του ελπίδες σε μια νέα γενιά δημαγωγών, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει προς το παρόν την ολική επαναφορά στο πιο κλειστοφοβικό, θεσμικά, περιβάλλον της Μεταπολίτευσης.
Κι αν η οικονομία είναι το έλασσον;