Είναι γνωστό το πρόβλημα της ταχύτητας στην απονομή της δικαιοσύνης, η οποία αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας. Η Πολιτεία κατά καιρούς προωθεί νομοθετικές ρυθμίσεις για την αποσυμφόρηση των δικαστηρίων, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το σκοπό της ποινής και την απαξία της πράξης και οι οποίες δεν λύνουν σε πάγια βάση το πρόβλημα. Αρκείται σε ρυθμίσεις για την παραγραφή ορισμένων εγκλημάτων και ακόμη και στην μετατροπή κάποιων πλημμελημάτων σε πταίσματα. Είδαμε όμως και την μετατροπή κακουργημάτων σε πλημμελήματα για άλλους λόγους (παραγραφή ή ακόμη και ευμενέστερη μεταχείριση ή απαλλαγή συγκεκριμένων κατηγορουμένων με βάση την αρχή της αναδρομικής ισχύος του επιεικέστερου νόμου).
Περιπτώσεις μετατροπής πλημμελημάτων σε πταίσματα αποτελούν οι ελαφρές σωματικές βλάβες (άρθρο 308 παρ.1 εδ. β΄ Π.Κ.), οι ελαφρές φθορές ξένης ιδιοκτησίας (άρθρο 381 παρ.2 Π.Κ.) και η αυτοδικία (άρθρο 331 Π.Κ.), όπως αυτές τροποποιήθηκαν ή συμπληρώθηκαν με τις διατάξεις του άρθρου 24 του ν. 4055/2012. Ο Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών παραπέμπει τις εν λόγω υποθέσεις στον αρμόδιο Δημόσιο Κατήγορο. Σε βαθμό πταίσματος τιμωρείται και η εξύβριση, όταν η προσβολή της τιμής δεν είναι ιδιαίτερα βαριά, αν ληφθούν υπόψη οι περιστάσεις και το πρόσωπο του ατόμου που προσβλήθηκε (άρθρο 361 παρ.2 Π.Κ.). Η κλοπή και υπεξαίρεση ευτελούς αξίας (άρθρο 377 Π.Κ.) παρέμεινε πλημμέλημα, αφού διώκεται ύστερα από έγκληση του παθόντα.