Η ανομία ως Θεσμός

Έχω πολλάκις αναρωτηθεί τι θα έλεγε ο μακαρίτης ο Durkheim για την Ελληνική ανομία. Τις προάλλες συζητούσα με τους φοιτητές μου την έννοια της θεσμικής ανομίας, όπως την περιέγραψε ο Merton.
Είμαι πεπεισμένος ότι αν μπορούσαν αυτοί οι μεγάλοι θεωρητικοί της Κοινωνιολογίας και της Εγκληματολογίας να βιώσουν το Ελληνικό μπάχαλο θα ένιωθαν δικαιωμένοι για τις θέσεις που εξέφρασαν πάνω από έναν αιώνα πριν.
Η σύμφυτη με το θυμικό μας ανομία έχει περάσει σε νέο επίπεδο.
Αποκτήσαμε πλέον τους κυβερνώντες που μας αξίζουν οι οποίοι δικαιώνοντας μια πάγια κοινωνική μας απαίτηση, έπραξαν τα δέοντα:
Πλέον η ανομία υφίσταται θεσμικά!
Η οργανωμένη Πολιτεία ταυτίζεται πλέον με τον λαό!
Η ανομία είναι επίσημη κυβερνητική θέση!
Ο πρόεδρος της βουλής δίνει εντολή να αποφυλακιστούν μέλη του Ρουβίκωνα.

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται, που θα λεγε και ο Ανδρέας που (ματαίως) προσπαθεί να αντιγράψει ο Αλέξης…
Μην απογοητεύεστε από την καταδίκη κάποιων μελών του από δικαστήριο τις προάλλες σε 6 μήνες φυλακή με αναστολή για την εισβολή στην Ισπανική Πρεσβεία.
Στάχτη στα μάτια. Προπέτασμα καπνού υπό την απειλή διπλωματικού επεισοδίου.
Ο ίδιος ο Ισπανός Πρέσβης απόρησε πώς είναι δυνατόν η αστυνομία να διαπραγματεύεται με παρανομούντες.
Έχει πολλά να μάθει ακόμα  στη χώρα που γέννησε ( αλλά και κατακρεούργησε) τη Δημοκρατία. Του συνιστώ υπομονή…
Είμαι βέβαιος ότι οι κυβερνώντες έζησαν για αρκετό καιρό ένα μεγάλο δράμα. Και όπως όλοι οι μεγάλοι πόνοι, ήταν και  αυτό «βουβό».
Δεν είναι λίγο να κοιμάσαι Dr. Jekyll  και να ξυπνάς  Mr. Hyde.
Δεν είναι παρά 2,5 χρόνια πριν που είχαν την κοινωνική ανυπακοή και την τυφλή βία ως σημαία.
Δεν υπήρχε παράνομη ενέργεια που να μην υπερασπιστούν.
Δεν δίσταζαν να καλύψουν με τον μανδύα του αγωνιστή οποιονδήποτε είχε κάποιο αίτημα που να μπορούσε να ερμηνευτεί διασταλτικά και ασχημονούσε προκειμένου να το υπερασπιστεί.
“Υπόδειγμα αντίστασης” η Κερατέα.
“Κοινωνικοί αγωνιστές” οι εκφραστές του «δε πληρώνω».
“Ένδειξη υπερηφάνειας” οι βανδαλισμοί.
“Λαϊκή αντίσταση” οι ξυλοδαρμοί πολιτικών.

Αίφνης, με την ανάληψη κυβερνητικών θέσεων η πλήρης μετάλλαξη!

Καλούν τους πολίτες να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.
Καταδικάζουν –έστω και με το ζόρι- τη βία.
Ο πρωθυπουργός δίνει εντολή σε αυτούς που μέχρι πρόπερσι αποκαλούσε «μπάτσους” να διαλευκάνουν τη δολοφονία  Ζαφειρόπουλου .
Μετά το φροντιστήριο στα της οικονομίας που μας κόστισε 100 δις , κλειστές τράπεζες και ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ περνά και κοινωνικό φροντιστήριο. Που μας στοιχίζει σε ζωές και περιουσίες….
Η ενηλικίωση είναι ακόμα μακριά αλλά πλησιάζει.
Μαθαίνουν πόσο διαφορετική είναι η διαμαρτυρία από την κυβερνητική ευθύνη.
Τη διαφορά του αχαλίνωτου λαϊκισμού του πεζοδρομίου από την υπεύθυνη, ψύχραιμη στάση του κυβερνήτη.
Η μετάλλαξη όμως δεν εξαφανίζει τις συνέπειες.
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως αυτή τη περίοδο βιώνουμε σε επίπεδο κοινωνικής πραγματικότητας τις επιπτώσεις αρκετών ετών θεοποίησης της άσκησης βίας , για την οποία οι σημερινοί κυβερνώντες φέρνουν μεγάλη ευθύνη.
Δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος εκτεταμένη έρευνα για να τεκμηριώσει αυτή τη θέση.
Αρκεί να διαβάσει τα tweets των σημερινών κυβερνητικών την εποχή των αντιπολιτευτικών τους χρόνων.
Σχεδόν μόνιμη πολιτική κάλυψη στη βία, ποταμός μίσους έναντι οποιουδήποτε δε συμφωνούσε, διαδικτυακές «μαχαιριές» απέναντι στους πάντες.
Η απαξίωση δεν αφορούσε μόνο άτομα αλλά και ρόλους.
Η έννοια του δικηγόρου , του επιχειρηματία και του εργολάβου ταυτίστηκε με αυτή του δοσίλογου και του προδότη της κοινωνίας.
Οποιοσδήποτε ανήκε σε αυτές τις κατηγορίες αποτελούσε οπωσδήποτε μέρος ενός κατεστημένου που ευθυνόταν για τη κατάντια της χώρας.
(Ποιος να μιλήσει για γενικεύσεις κλπ. Θα είχε την ίδια μοίρα…)
Αυτή ήταν η αρχή του ευτελισμού της υπόστασης του.
Αν είσαι προδότης, δεν έχεις ανθρώπινη φύση.
Αν δεν είσαι, λοιπόν, άνθρωπος η ζωή σου δεν έχει ιδιαίτερη αξία.
Πόσο εύκολο είναι να οπλιστούν ανθρώπινα χέρια με τόσο έντονο δικαιολογητικό υπόβαθρο εκλογίκευσης εγκληματικών πράξεων.
Πόσο εύκολο είναι να ταυτιστεί το έντονα συναισθηματικό, σχεδόν εφηβικό θυμικό μας με τέτοιου είδους προσεγγίσεις που ανάγουν τον εγκληματία σε κοινωνικό ήρωα, παρουσιάζοντας το θύμα ως κοινωνικό δολοφόνο που  «του άξιζε»?
Μετά από χρόνια, συγκεκριμένα μετά από τις δολοφονίες της 17Ν, άκουσα πάλι χθες το απεχθές «καλά να πάθει» για τον αδικοχαμένο Ζαφειρόπουλο.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα…

Εφ όσον λοιπόν ο πρωθυπουργός μας βρίσκεται σε φάση ενδοσκόπησης ώστε να απαλλαγεί από τις αυταπάτες με τις οποίες – κατά δήλωσή του- ζούσε επί σειρά ετών, με απόλυτο σεβασμό στον θεσμό που εκπροσωπεί θα του προτείνω τούτο.
Να επανεξετάσει τις πεποιθήσεις του και, όπως κάνουν όλοι οι ευφυείς άνθρωποι, να αναθεωρήσει.
Να αντιληφθεί ότι το κοινωνικό περιθώριο που τον έφερε στην εξουσία είναι βαρίδι και θα είναι εκείνο που θα τον «ρίξει».
Ότι οι «μπάτσοι» στους οποίους αναφερόταν απαξιωτικά είναι επαγγελματικά στελέχη υψηλής εκπαίδευσης και αποτελούν παιδιά του λαού. Με τα σωστά και τα λάθη τους, με τις παθογένειες και τις αρετές τους, αλλά αστυνομικοί! Αντιλαμβάνομαι ότι το «μπάτσοι» συγκινεί τον σκληρό πυρήνα του κόμματος αλλά είναι πλέον πρωθυπουργός όχι κομματάρχης.
Να καταλάβει ότι ο λαϊκισμός μπορεί ακόμα να συγκινεί τις μάζες αλλά έχει κοντά ποδάρια. Να πάψει να βαυκαλίζει τα ταπεινότερα συναισθήματα των πολιτών αθωώνοντας τους εκ προοιμίου από πιθανές ευθύνες. Δίνοντας συγχαρητήρια στην ΕΛ. ΑΣ για την σύλληψη των απαγωγέων Λεμπιδάκη ( κάτι που είχε αρνηθεί να πράξει την εποχή της σύλληψης Ξηρού με την πρωτοφανή λογική ότι δεν αξίζει συγχαρητήρια κάποιος επειδή απλώς κάνει τη.. δουλειά του)  ο πρωθυπουργός πέρασε πάλι την ταξική του προσέγγιση προσβάλλοντας εμμέσως την ΕΛ.ΑΣ. την ώρα που της έδινε συγχαρητήρια.
Έγραψε ότι θέλει την ΕΛ,.ΑΣ σκληρή με το οργανωμένο έγκλημα και όχι με τον πολίτη!
Λες και ο πολίτης δεν είναι δυνατόν να παρανομήσει μεμονωμένα!
Λες και εκ προοιμίου είναι αθώος από κάθε εγκληματική διάθεση και πράξη!
Η Αστυνομία κ., πρόεδρε, έχει θεσμικό ρόλο που υπαγορεύεται από το Σύνταγμα και τους Νόμους και όχι από ιδεοληψίες. Ως εκ τούτου, είναι απέναντι σε κάθε παρανομούντα.

Απέναντι όχι μόνο στον απαγωγέα αλλά και στο κλεφτρόνι.
Απέναντι στη μικροεγκληματικότητα του δρόμου αλλά και σ αυτόν που φοροδιαφεύγει.
Απέναντι όχι μονο στον έμπορο ναρκωτικών αλλα και στον ασυνείδητο πολίτη που παραβιάζει τον ΚΟΚ καθημερινά, φέρεται αντικοινωνικά και σακατεύει ζωές.
Απέναντι επίσης σε όποιον καταλαμβάνει ή καταστρέφει δημόσιο χώρο και βιαιοπραγεί σε βάρος συμπολιτών του χωρίς να αναγνωρίζει ιδεολογικά κίνητρα.
Αντιλαμβάνομαι ότι , ελλείψει αριστερών πολιτικών, προσπαθείτε να συγκινήσετε με συναισθηματικού τύπου λεκτικές αναφορές.
Με τον ίδιο τρόπο που καβαλήσατε το κύμα οργής και εκτοξευτήκατε από το περιθώριο στου Μαξίμου.
Δε μπορείτε όμως να κοροϊδεύετε τους πάντες  για πάντα…
Προς το παρόν, χαιρετισμούς στον  Πρόεδρο των «φονιάδων των λαών». Θυμίστε του το σύνθημα αυτό που φωνάζατε στα νιάτα σας…
Μπορεί έτσι κάποιοι να θυμηθούν και εδώ…


*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας της Αστυνόμευσης και ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.