Σε παλιότερη ανάλυσή μου, προσπάθησα να προσεγγίσω τον «ελληνοτροικανό πόλεμο»[1], αυτήν την εφιαλτική κατάσταση που οδηγήθηκε η πατρίδα μας, χωρίς την έγκριση του λαού μας, υπό την κηδεμονία της επιτροπείας του οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μια κατάσταση που στην ουσία ξεκίναγε την εμπλοκή της σε έναν από τους πλέον, σύγχρονης μορφής, πόλεμο. Από τη μια πλευρά των εμπολέμων, η Τροϊκανή συμμαχία των διεθνών και ευρωπαίων δανειστών- αγορών και από την άλλη η μικρή μας χώρα και λαός της. Σε αυτό το κείμενο προσπάθησα να προσεγγίσω την κατάσταση με λίγα ψήγματα από την θεωρία του κλασικού μας Θουκυδίδη.
Αυτήν τη πραγματικά εμπόλεμη κατάσταση που ζει η πατρίδα μας τα τελευταία 5 χρόνια, ο ελληνοτροικανός πόλεμος, με την αλλαγή της κυβέρνησης στη χώρας μας. όξυνε ακόμα το «πολεμικό» κλίμα έντασης, με όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά του πολέμου, όπως σημείωσα σε ένα μεταγενέστερο κείμενο με τίτλο «Έχουμε πόλεμο»,[2] όπου δανείστηκα σκέψεις της στρατηγικής φιλοσοφίας του Κινέζου Sun Tzu,
Σε αυτό τον πόλεμο, τον σύγχρονο πολιτικοοικονομικό πόλεμο, προφανώς και ο βασικός αντίπαλος είναι η Γερμανία. Για να αποκωδικοποιήσουμε την αντιπαράθεση, το καλύτερο βοήθημα είναι η στρατηγική σκέψη του Γερμανού κλασικού Karl von Klausewitz, με ψήγματα από την ανάλυσή του στο περίφημο βιβλίο του «Περί Πολέμου»[3]
Μέσα από τη στρατηγική σκέψη του κλασικού Γερμανού, μπορούμε να αναγνώσουμε την πολιτική επίδειξη ισχύος των σημερινών απογόνων του.
Γράφει ο KvK[4] «ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας».
Αυτή προφανώς είναι και η κορωνίδα της γερμανικής πολιτικής, που χρησιμοποιώντας την οικονομική της ισχύ, προσπαθεί να επιβάλλει την «ηγεμονική της θέληση» στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά κυρίως στη χώρα μας.
Για την επίτευξη του παραπάνω σκοπού, ο KvK υποστηρίζει ότι « πρέπει να αφοπλίσουμε τον εχθρό και αυτός ο αφοπλισμός είναι εξ ορισμού ο ρητός αντικειμενικός στόχος». Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί οι μνημονιακές επιταγές πλήττουν όλες τις βασικές πηγές ισχύος της χώρας μας και προσπάθησαν να θέσουν υπό επιτροπεία όλη την κρατική διοίκηση και σαφώς να αποδυναμώσουν κάθε εθνική πολιτική πρωτοβουλία.
Σε αυτό τον πόλεμο, όπου τα αποτελέσματά του στην χώρα μας ήταν η δημιουργία ανθρωπιστικής κρίσης με μεγάλο αριθμό θυμάτων, δεν είναι προφανώς παράξενο που η υπερπολιτισμένη Γερμανία δεν συγκινείτο;
Μάλλον όχι γιατί όπως γράφει ο KvK, «Σε μια υπόθεση τόσο επικίνδυνη όσο ο πόλεμος, τα σφάλματα που οφείλονται την ψυχική καλοσύνη είναι ακριβώς το χειρότερο των πραγμάτων.» και συνεχίζει: «Ακόμα και τα πιο πολιτισμένα έθνη μπορούν, να παραφέρονται εξαιτίας ενός θηριώδους μίσους» Μίσος για τη μικρή Ελλάδα που αποτελεί τον «ιστορικό Δαυίδ» που εναντιώνεται στην επεκτατική – αρπακτική διάθεση του Γερμανού Γολιάθ.
Αν τώρα εξετάζουμε την περίπτωση η ισχυρή ηγέτιδα να καμφθεί, ο KvK , δίνει μικρές πιθανότητες γιατί «πρέπει στην μάχη να επιδιώκεται η νίκη, τόσο όσο υπάρχει και η παραμικρή δυνατότητά της και να υφίσταται παραίτηση από αυτήν όχι εξαιτίας της μίας ή της άλλης περίστασης, αλλά μόνο τη στιγμή που οι δυνάμεις φαίνονται σαφώς ανεπαρκείς γι αυτό το επακόλουθο» Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για αυτή την ανυποχώρητη πολιτική που έχει επιλεγεί διαβάζουμε χαρακτηριστικά : «Μια ισχυρή σιδερένια θέληση υπερπηδά αυτή την τριβή, συντρίβει τα εμπόδια όπως μια μηχανή»
Επίσης ο KvK, μας δίνει μια εύλογη απάντηση γιατί η «ηγέτιδα» δεν βλέπει τους κινδύνους που υπάρχουν από αυτή την πολεμική επιχείρηση που δημιουργεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια, γιατί επιμένει χωρίς φόβο σε αυτή την επιθετική πολιτική. «Χαρά στον στρατό όπου η άκαιρη αφοβία είναι συχνή, είναι ‘ένα γόνιμο σάρκωμα, που δηλώνει εύφορο έδαφος…σε ίσο βαθμό με τη διάνοια, ο φόβος κάνει χίλιες φορές μεγαλύτερες ζημιές από την αφοβία.»
Αυτήν τη πραγματικά εμπόλεμη κατάσταση που ζει η πατρίδα μας τα τελευταία 5 χρόνια, ο ελληνοτροικανός πόλεμος, με την αλλαγή της κυβέρνησης στη χώρας μας. όξυνε ακόμα το «πολεμικό» κλίμα έντασης, με όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά του πολέμου, όπως σημείωσα σε ένα μεταγενέστερο κείμενο με τίτλο «Έχουμε πόλεμο»,[2] όπου δανείστηκα σκέψεις της στρατηγικής φιλοσοφίας του Κινέζου Sun Tzu,
Σε αυτό τον πόλεμο, τον σύγχρονο πολιτικοοικονομικό πόλεμο, προφανώς και ο βασικός αντίπαλος είναι η Γερμανία. Για να αποκωδικοποιήσουμε την αντιπαράθεση, το καλύτερο βοήθημα είναι η στρατηγική σκέψη του Γερμανού κλασικού Karl von Klausewitz, με ψήγματα από την ανάλυσή του στο περίφημο βιβλίο του «Περί Πολέμου»[3]
Μέσα από τη στρατηγική σκέψη του κλασικού Γερμανού, μπορούμε να αναγνώσουμε την πολιτική επίδειξη ισχύος των σημερινών απογόνων του.
Γράφει ο KvK[4] «ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας».
Αυτή προφανώς είναι και η κορωνίδα της γερμανικής πολιτικής, που χρησιμοποιώντας την οικονομική της ισχύ, προσπαθεί να επιβάλλει την «ηγεμονική της θέληση» στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά κυρίως στη χώρα μας.
Για την επίτευξη του παραπάνω σκοπού, ο KvK υποστηρίζει ότι « πρέπει να αφοπλίσουμε τον εχθρό και αυτός ο αφοπλισμός είναι εξ ορισμού ο ρητός αντικειμενικός στόχος». Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί οι μνημονιακές επιταγές πλήττουν όλες τις βασικές πηγές ισχύος της χώρας μας και προσπάθησαν να θέσουν υπό επιτροπεία όλη την κρατική διοίκηση και σαφώς να αποδυναμώσουν κάθε εθνική πολιτική πρωτοβουλία.
Σε αυτό τον πόλεμο, όπου τα αποτελέσματά του στην χώρα μας ήταν η δημιουργία ανθρωπιστικής κρίσης με μεγάλο αριθμό θυμάτων, δεν είναι προφανώς παράξενο που η υπερπολιτισμένη Γερμανία δεν συγκινείτο;
Μάλλον όχι γιατί όπως γράφει ο KvK, «Σε μια υπόθεση τόσο επικίνδυνη όσο ο πόλεμος, τα σφάλματα που οφείλονται την ψυχική καλοσύνη είναι ακριβώς το χειρότερο των πραγμάτων.» και συνεχίζει: «Ακόμα και τα πιο πολιτισμένα έθνη μπορούν, να παραφέρονται εξαιτίας ενός θηριώδους μίσους» Μίσος για τη μικρή Ελλάδα που αποτελεί τον «ιστορικό Δαυίδ» που εναντιώνεται στην επεκτατική – αρπακτική διάθεση του Γερμανού Γολιάθ.
Αν τώρα εξετάζουμε την περίπτωση η ισχυρή ηγέτιδα να καμφθεί, ο KvK , δίνει μικρές πιθανότητες γιατί «πρέπει στην μάχη να επιδιώκεται η νίκη, τόσο όσο υπάρχει και η παραμικρή δυνατότητά της και να υφίσταται παραίτηση από αυτήν όχι εξαιτίας της μίας ή της άλλης περίστασης, αλλά μόνο τη στιγμή που οι δυνάμεις φαίνονται σαφώς ανεπαρκείς γι αυτό το επακόλουθο» Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για αυτή την ανυποχώρητη πολιτική που έχει επιλεγεί διαβάζουμε χαρακτηριστικά : «Μια ισχυρή σιδερένια θέληση υπερπηδά αυτή την τριβή, συντρίβει τα εμπόδια όπως μια μηχανή»
Επίσης ο KvK, μας δίνει μια εύλογη απάντηση γιατί η «ηγέτιδα» δεν βλέπει τους κινδύνους που υπάρχουν από αυτή την πολεμική επιχείρηση που δημιουργεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια, γιατί επιμένει χωρίς φόβο σε αυτή την επιθετική πολιτική. «Χαρά στον στρατό όπου η άκαιρη αφοβία είναι συχνή, είναι ‘ένα γόνιμο σάρκωμα, που δηλώνει εύφορο έδαφος…σε ίσο βαθμό με τη διάνοια, ο φόβος κάνει χίλιες φορές μεγαλύτερες ζημιές από την αφοβία.»
Αυτό που όμως δείχνουν να ξεχνούν οι «ισχυροί» σε αυτόν το πόλεμο, είναι η επίσης σημαντική αποστροφή του Γερμανού Αξιωματικού – Στρατηγιστή: «καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα δεν εξαρτάται τόσο απόλυτα και τόσο καθολικά από το τυχαίο όσο ο πόλεμος.»
Τυχαίο που μπορεί να κλονίσει την ισχύ του ισχυρού, και που επιπρόσθετα, το θάρρος του αδύναμου μπορεί να ανατρέψει ακόμα περισσότερο την τελική έκβαση του πολέμου: «Το στοιχείο μέσα στο οποίο κινούνται οι δραστηριότητες του πολέμου είναι ο κίνδυνος. Ποια είναι μέσα στον κίνδυνο η ανώτερη ψυχική δύναμη; Είναι το θάρρος.»
Αυτός ο πόλεμος επιβίωσης που δίνει η πατρίδα μας σήμερα, ακολουθεί την κεντρική φιλοσοφία του Γερμανού Αξιωματικού και αυτό φαίνεται να το λησμονούν οι σύγχρονοι απόγονοί του:
«Το απόλυτο κατά κάποιο μαθηματικό στοιχείο του πολέμου δε βρίσκει καμία σταθερή βάση πάνω στην οποία να στηρίξει τους σχετικούς προς την τέχνη του πολέμου υπολογισμούς, αίφνης αναμιγνύεται μ αυτό ένα παιχνίδι δυνατοτήτων και πιθανοτήτων, καλοτυχίας και κακοτυχίας, που ακολουθεί κάθε νήμα, χονδρό ή λεπτό, από το οποίο είναι υφασμένο και που κάνει τον πόλεμο μια ανθρώπινη δραστηριότητα που μοιάζει περισσότερο από όλες τις άλλες με χαρτοπαίγνιο.»
Τυχαίο που μπορεί να κλονίσει την ισχύ του ισχυρού, και που επιπρόσθετα, το θάρρος του αδύναμου μπορεί να ανατρέψει ακόμα περισσότερο την τελική έκβαση του πολέμου: «Το στοιχείο μέσα στο οποίο κινούνται οι δραστηριότητες του πολέμου είναι ο κίνδυνος. Ποια είναι μέσα στον κίνδυνο η ανώτερη ψυχική δύναμη; Είναι το θάρρος.»
Αυτός ο πόλεμος επιβίωσης που δίνει η πατρίδα μας σήμερα, ακολουθεί την κεντρική φιλοσοφία του Γερμανού Αξιωματικού και αυτό φαίνεται να το λησμονούν οι σύγχρονοι απόγονοί του:
«Το απόλυτο κατά κάποιο μαθηματικό στοιχείο του πολέμου δε βρίσκει καμία σταθερή βάση πάνω στην οποία να στηρίξει τους σχετικούς προς την τέχνη του πολέμου υπολογισμούς, αίφνης αναμιγνύεται μ αυτό ένα παιχνίδι δυνατοτήτων και πιθανοτήτων, καλοτυχίας και κακοτυχίας, που ακολουθεί κάθε νήμα, χονδρό ή λεπτό, από το οποίο είναι υφασμένο και που κάνει τον πόλεμο μια ανθρώπινη δραστηριότητα που μοιάζει περισσότερο από όλες τις άλλες με χαρτοπαίγνιο.»
http://stamoylis.blogspot.gr/