Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Creators Project.
Πολύ πριν η «δημοσιογραφία των πολιτών» πλημμυρίσει τις ειδήσεις και τα μάτια μας με κουνημένα smartphone videos και ετοιμόλογα tweets, τα οποία λογίζονται ως ρεπορτάζ, υπήρχαν μερικές ατρόμητες φυσιογνωμίες όπως η Dickey Chapelle (1919-1965), οι οποίες έβαζαν τον εαυτό τους σε κίνδυνο, ώστε να μάθουμε τι συμβαίνει στον κόσμο. Στην περίπτωση της Chapelle, η θέση της στην καρδιά των γεγονότων τής κόστισε τη ζωή.
Στο βιβλίο του John Garofalo, Dickey Chapelle Under Fire: Photographs by the First American Female War Correspondent Killed in Action, o συγγραφέας μάς παρουσιάζει τη δουλειά της Chapelle με έναν μοναδικό τρόπο, αποτέλεσμα της εκτεταμένης έρευνάς του στα αρχεία της ιστορικής φωτογράφου, καθώς και στα ημερολόγιά της, τα δημοσιευμένα άρθρα της, τα αρνητικά των φωτογραφιών της και τα φωτογραφικά πορτραίτα της τα οποία βρίσκονται στο Wisconsin Historical Society. Ο Garofalo ξεκίνησε να δουλεύει το project το 1991 και τώρα, 50 χρόνια μετά τον θάνατο της Chapelle, ο κόσμος θα έχει επιτέλους την ευκαιρία να μάθει για τη δουλειά και τη ζωή της.
Ο Nelson West, επικεφαλής τμήματος πεζοναυτών, περιπολεί την περιοχή κοντά στο Vinh Quoi, μαζί με στρατιώτες του Νοτιοβιετναμέζικου στρατού.Η φωτογραφία εμφανίστηκε αρχικά το 1962 στο National Geographic και το 1963 έλαβε το βραβείο της καλύτερης φωτογραφίας της χρονιάς από το National Press Photographers Association (Η φωτογραφία παραχωρείται από το Wisconsin Historical Society Historic Images Collection).
Η Jackie Spinner, πρώην υπεύθυνη του γραφείου της Washington Post στην Βαγδάτη, από το οποίο παρήγαγε ρεπορτάζ για τις πολεμικές συγκρούσεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν από το 2004 εως το 2011, γράφει στον πρόλογο του βιβλίου: «Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα είχε η Chapelle για τους νέους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι πολεμικοί ανταποκριτές: τον φόβο της απαγωγής, του αποκεφαλισμού. Έστω κι έτσι όμως, συνεχίζουμε να γράφουμε. Να καταγράφουμε. Εξακολουθούμε να πηγαίνουμε».
Ο στόχος του Dickey Chapelle Under Fire είναι να αναδείξει τη δουλειά της Chapelle, να την ξεθάψει από τα συντρίμμια της ιστορίας, να παρουσιάσει και να αναγνωρίσει όχι μόνο τη δική της δουλειά, αλλά και τη δουλειά όλων εκείνων των ανθρώπων, τα ονόματα και τα πρόσωπα των οποίων δεν γνωρίζουμε, που ρισκάρουν τη ζωή τους ώστε να μπορούμε να πληροφορούμαστε για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Όποιος ενδιαφέρεται βέβαια αυστηρά για την ιστορία της Chapelle, μπορεί να ανατρέξει στην αυτοβιογραφία της φωτογράφου, που κυκλοφόρησε το 1962, με τίτλο What's a Woman Doing Here?: A combat reporter's report on herself.
Αυτή εδώ ήταν η πιο πολυδημοσιευμένη φωτογραφία της Dickey μέχρι τον πόλεμο του Βιετνάμ και είχε τον τίτλο «The Dying Marine» (o ετοιμοθάνατος πεζοναύτης). Ο στρατιώτης της φωτογραφίας ήταν ο δεκανέας William Fenton, ο οποίος κείτεται βαριά τραυματισμένος, περιμένοντας ιατρική βοήθεια. Στην αυτοβιογραφία της, η Dickey περιγράφει τον Fenton ως έναν από τους 551 βαρύτατα τραυματισμένους πεζοναύτες που οδηγήθηκαν στο USS Samaritan. Ήθελε να ζήσει. Και τα κατάφερε. Iwo Jima, 1945 (Η φωτογραφία παραχωρείται από το Wisconsin Historical Society Historic Images Collection).
Θέλοντας να αποφύγει μια απλή καταγραφή της ζωής της Chapelle, το Dickey Chapelle Under Fire παρουσιάζει μια οπτική αναπαράσταση της δουλειάς της. Είναι αδύνατον να μιλήσεις για τις φωτογραφίες της Chapelle χωρίς να τις τοποθετήσεις στο ευρύτερο πλαίσιο της ζωής της, μιας και οι εικόνες που παρήγαγε ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με την καθημερινότητά της. Για την Chapelle, η φωτογραφία ήταν η ζωή της, κάτι που κάνει τον θάνατο της στο πεδίο της μάχης ακόμα πιο σημαντικό.
Σύμφωνα με τον Garofalo, μετά τον θάνατο της Chapelle, o Διοικητής του Σώματος των Πεζοναυτών Στρατηγός Wallace M Greene Jr δήλωσε πως «Όλοι οι πεζοναύτες του Αμερικανικού στρατού σε κάθε γωνία της γης θρηνούν για τον θάνατο της Dickey Wallace, η οποία υπέκυψε στα τραύματα της, τραύματα που αποκόμισε καλύπτοντας τις επιχειρήσεις των πεζοναυτών στο Νότιο Βιετνάμ, στις 4 Νοεμβρίου του 1965. Δεν ήταν απλώς μια εξαιρετικά ικανή και αφοσιωμένη δημοσιογράφος, αλλά και μια εξαιρετική πατριώτισσα, της οποίας η αγάπη για τη χώρα της αποτελούσε έμπνευση για όσους την ήξεραν και δούλεψαν μαζί της. Οι συνάδελφοί της στα μέσα ενημέρωσης είπαν ότι πέθανε στο πλευρών των αντρών που αγαπούσε. Πρέπει να ειπωθεί σε αυτό το σημείο πως η στοργή, η αγάπη, ο θαυμασμός και ο σεβασμός ήταν όλα τους αμφίδρομα. Ήταν μία από εμάς και θα μας λείψει».
Αυτή εδώ ήταν η αγαπημένη φωτογραφία της Dickey Chapelle, που την απεικόνιζε εν ώρα εργασίας, παρμένη στο Milwaukee από τον λοχία Lew Lowery, o οποίος φωτογράφισε την πρώτη αμερικάνικη σημαία που σηκώθηκε στο Mount Suribachi στην Iwo Jima (Η φωτογραφία παραχωρείται από το Wisconsin Historical Society Historic Images Collection).
Η Chapelle ήταν μόλις 47 ετών, αλλά αν κρίνουμε από τη ζωή και την καριέρα της, πέθανε κάνοντας αυτό που αγαπούσε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.
Το Dickey Chapelle Under Fire: Photographs by the First American Female War Correspondent Killed in Action κυκλοφορεί τώρα από τη Wisconsin Historical Society Press.
http://www.vice.com/