Ο τίτλος αποτελεί μια ρήση του Μάο, την οποία πολύ αγαπά ο πρωθυπουργός μας. Είναι φανερό ότι ως νεοφώτιστος στις ιδέες της αστικής δημοκρατίας, προτιμά το μπάχαλο των νεανικών του χρόνων. Καιρός να του πει κάποιος ότι κυβερνά και δε μπορεί να πολιτεύεται με όρους κομμουνιστικής Κίνας. Για κακή του (και καλή μας) τύχη, προΐσταται ακόμα δυτικού τύπου κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπου αρετή είναι η σταθερότητα και όχι η γενικευμένη ανομία…
Είχα γράψει προ ετών ότι η εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη μιας χώρας. Αυτονόητο, θα πείτε.
Όχι στην σύγχρονη Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι το πνεύμα του Σύριζα προϋπήρχε της ανόδου του στην εξουσία. Η ισοπέδωση των εννοιών που σε όλο το δυτικό κόσμο έχουν συγκεκριμένη σημασία, προηγήθηκε της ελεύσεως του συνονθυλεύματος που μας κυβερνά. Αυτή την ισοπέδωση και το κύμα της συσσωρευμένης και τυφλής οργής χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο το κυβερνών κόμμα.
Ο Σύριζα δε χρειάστηκε να κάνει κάτι. Βρήκε πρόσφορο έδαφος και με σύμμαχο τον έμφυτο τυχοδιωκτισμό του, καλλιέργησε & ανέδειξε έτι περαιτέρω τις παθογένειες του λαού μας.
Ας επιστρέψουμε όμως στις προαναφερθείσες έννοιες.
Η κυρίαρχη θέση που έχει το θυμικό στη συμπεριφορά μας, μας ωθεί στο να προσεγγίζουμε όλες τις έννοιες με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Αυτή είναι συνήθως γενικευμένη, ισοπεδωτική και ως εκ τούτου, άδικη.
Η ανάπτυξη, δαιμονοποιημένη από την ηγεμονία της αριστερής ρητορικής, ήταν σχεδόν σύμφυτη με επιχειρηματικά συμφέροντα. Γι αυτό και οι κυβερνώντες την πολέμησαν όσο κανείς. ( ακόμα ηχεί στα αφτιά μας η προειδοποίηση Τσίπρα σε επιχειρηματίες να μην επενδύσουν διότι και τα χρήματα τους θα χάσουν και φυλακή θα πάνε.)
Η ασφάλεια πάλι, είχε εδώ και χρόνια ταυτιστεί με το αστυνομικό κράτος. Όποιος τολμούσε να την αναφέρει σε μια συζήτηση ως κοινωνικό αγαθό λοιδορείτο ως νοσταλγός της χούντας, ακροδεξιός, φασίστας, εχθρός του λαού και άλλα κωμικά. Οι δικαιολογίες περίσσευαν γιακάθε λογής ασχημονούντα. Από τις δολοφονίες της 17Ν (στις οποίες τα μισά στελέχη του Σύριζα πήγαιναν μάρτυρες υπεράσπισης) μέχρι τις κάθε λογής καταλήψεις (στις οποίες πρωτοστατούσε ο σημερινός πρωθυπουργός) και τους …πατροπαράδοτους πλέον βανδαλισμούς στα πανεπιστήμια και στους δρόμους κάθε επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Όλα αυτά θα ήταν μάλλον φυσιολογικά αν περιοριζόντουσαν σε ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που σε κάθε κοινωνία ασπάζονται περιθωριακές απόψεις. Η διαβρωτική φύση όμως των «ιδεών» αυτών ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Διαπότισε όλες τις κοινωνικές τάξεις ακόμα και τα μορφωτικά επίπεδα.
Παντού βρίσκεις ανθρώπους έτοιμους να υπερασπιστούν το δικαίωμα του καθενός να καταστρέφει, ανεξαρτήτως λόγου και αιτίας. Άνθρωποι συντηρητικοί και νοικοκυραίοι ψελλίζουν δικαιολογίες για όλους όσους παρανομούν.
Ο κοινωνικός μιθριδατισμός για τον οποίο έχω επίσης ξαναγράψει, δούλεψε καταπληκτικά.
Μικρές δόσεις δηλητηρίου εθίζουν και συν τω χρόνω, επέρχεται ανοσία.
Οτιδήποτε παγιώνεται γίνεται «φυσιολογικό» και αυτός φαίνεται να ήταν ο στόχος των κυβερνώντων.
Όταν δεν αντιδράς σε μικρής σημασίας φαινόμενα ανομίας περνάς το μήνυμα της αποδοχής, όχι απλώς της ανοχής. Και όταν το Κράτος ανέχεται, αλλάζει σταδιακά τις πεποιθήσεις και τα όρια ανοχής της κοινωνίας. Ο πληθυσμός αφομοιώνει την παρανομία και υποσυνείδητα την θεωρεί κομμάτι της κανονικότητας. Γι αυτό και φτάνει στο παράδοξο σημείο να την υπερασπίζεται.
Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι κυβερνώντες. «Δε γινόντουσαν και πριν αυτά»?
Το επιχείρημα έχει πολλές αδυναμίες. Η πρώτη και πιο «καραμπινάτη» (για να είμαστε και στο κλίμα των ημερών) είναι ότι όταν ασκείς διοίκηση και σε εγκαλούν για τα πεπραγμένα σου, απολογείσαι γι αυτά
Το να αναφέρεις παραλείψεις προηγουμένων, αποτελεί ομολογία αποτυχίας.
Έχεις εκλεγεί για να διορθώσεις τα όποια κακώς κείμενα, όχι για να τα επικαλείσαι ως άλλοθι.
Η δεύτερη αδυναμία είναι ότι παλιά, όταν ακόμα λειτουργούσε η αστική δημοκρατία (με όλες τις αδυναμίες της), έκνομες ενέργειες δεν ήταν ανεκτές. Συνέβαιναν, ναι. Αλλά ήταν και πιο περιορισμένης έκτασης και κυρίως, ήταν σε διαρκή δίωξη! Η συντεταγμένη πολιτεία ήταν- ως όφειλε- σε ανοιχτό πόλεμο με όσους θέλουν να καταλύσουν τους νόμους και να βλάψουν το πολίτευμα.
Σήμερα ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση. Τα μέλη της κυβέρνησης και κυρίως ο αρμόδιος υπουργός επί της δημοσίας τάξεως, αντί να εργάζονται πολεμώντας την ανομία σε όλες της τις εκφάνσεις, λειτουργούν ως γραφείο Τύπου των απανταχού παρανομούντων.
Βαφτίζουν τις παρανομίες τους «ακτιβισμό» σε μια προφανή (αλλά και πρωτοφανή) απόπειρα εξωραϊσμού των ενεργειών τους. Προτάσσοντας μια στρεβλή έννοια «ανθρωπισμού» θέλουν να υποβιβάσουν την παρανομία σε εκτόνωση «προβληματισμένων» πολιτών! «Πίσω από τις κουκούλες κρύβονται άνθρωποι», μας είπε προκλητικά ο κ Κοντονής. Πίσω από τις βιτρίνες καταστημάτων επίσης κ. υπουργέ. Άνθρωποι που προσπαθούν να βιοποριστούν! Τα δικά τους συμφέροντα πρέπει να προστατεύετε!
Ξέχασα όμως. Αυτοί προσπαθούν για την ανάπτυξη άρα είναι εξ ορισμού ύποπτοι…
Δε περιμένω από τους υπουργούς του Σύριζα να αντιληφθούν τον ρόλο τους. Επί δεκαετίες ήταν στο περιθώριο της πολιτικής και, παρά το 3ετές επίπονο αλλά και ακριβό φροντιστήριο, ακόμα αρνούνται πεισματικά να αντιληφθούν πως λειτουργεί ο κόσμος.
Περιμένω από τους πολίτες να αντιληφθούν ότι η διακυβέρνηση ενός τόπου δεν είναι πολιτικός ακτιβισμός, για να χρησιμοποιήσω έναν προσφιλή στους κυβερνώντες όρο.
Περιμένω να αντιληφθούν, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, ότι η χώρα δε χρειάζεται «μπαλκονάτους» πολιτικούς που «τα λένε ωραία». Τα σύγχρονα προβλήματα απαιτούν γνώση, εξειδίκευση και πάνω από όλα υπευθυνότητα.
Απαιτούν ικανούς managers που ο καθένας στο χαρτοφυλάκιο του, θα δώσει μάχη με γνώση και όχι με θράσος. Με προσήλωση και όχι με τσαμπουκά. Με αντίληψη και όχι ιδεοληψία. Με στρατηγική και όχι τακτικισμούς.
Περιμένω να ξεπεράσουν τον πατροπαράδοτο Ελληνικό φθόνο και να ψηφίσουν κάποια στιγμή κάποιον καλύτερο από τους εαυτούς τους…
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ Κοινωνιολογίας της Αστυνόμευσης και ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.