Όπου ένας δικηγόρος, ονόματι Ρόμπερτ Κλέιτον Ντιν, μπλέκει άθελα του, επεδή βρέθηκε τη λάθος ώρα στο λάθος τόπο. Διώκτες του είναι η NSA -η γνωστή σε όλους μας, από την υπόθεση Σνόουντεν, Υπηρεσία Κρατικής Ασφαλείας των ΗΠΑ- καθώς ο ήρωάς μας τυγχάνει να έχει στα χέρια του, εν αγνοία του πάντα, αποδεικτικά στοιχεία για τη δολοφονία ενός μέλους του Κογκρέσου που διαφωνούσε στην ψήφιση του νόμου περί παρακολούθησης των πολιτών.
Κυνηγημένος, χρεοκοπημένος και χωρίς ταυτότητα, ο Ντιν δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να περάσει στην αντεπίθεση, για να προστατέψει τον εαυτό του και την οικογένειά του, χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα με αυτά των διωκτών του. Όπως κάθε καλό αμερικανικό κατασκοπευτικό θρίλερ, που θέλει να σέβεται τη μακρά κινηματογραφική παράδοση του «πατριωτισμού», σταδιακά ο κυνηγημένος γίνεται κυνηγός και στο τέλος κατατροπώνει τους αντιπάλους του και σώζει την τιμή και την υπόληψη όχι μόνο τη δική του, αλλά και του μεγάλου αμερικανικού έθνους.
Στην περίπτωση του Γιάννη Πανούση, κανείς δεν ξέρει αν το θρίλερ θα έχει ανάλογο τέλος. Στο κάτω-κάτω, η ελληνική πραγματικότητα πόρρω απέχει από τη χολιγουντιανή μυθοπλασία, που θέλει πάντα το «καλό» να υπερβαίνει τις αντιξοότητες και να επικρατεί. Οι καταγγελίες, ωστόσο, και τα στοιχεία που κατέθεσε στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αποτελούν ένα εξαιρετικό υλικό για μία «πρώτης τάξης» δικαστική-αστυνομική περιπέτεια, εφάμιλλη ίσως εκείνων που η βιομηχανία του θεάματος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού παράγει με το... κιλό. Παρακράτος, τρομοκρατία, ευθεία διασύνδεση ποινικών κρατουμένων με πρόσωπα της πολιτικής σκηνής... Υπάρχει καλή «μαγιά» εδώ. Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι ότι εδώ η ζωή ενός ανθρώπου και της οικογένειάς του -του κ. Γιάννη Πανούση, εν προκειμένω- βρίσκεται πράγματι σε κίνδυνο. Να είναι, άραγε, μόνο αυτή που κινδυνεύει, ή μήπως και ολόκληρη η χώρα;
Στο παραπάνω ερώτημα δεν χωρούν απαντήσεις «ελαφρά τη καρδία». Γι' αυτό και η έρευνα της Δικαιοσύνης πρέπει να φτάσει σε βάθος, το μαχαίρι να μπει βαθιά στο κόκκαλο. Εάν ο κ. Πάνος Λάμπρου, π.χ., ως μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, σύμβουλος του υπουργού Δικαιοσύνης και «συνοδός», προσφάτως, του πρωθυπουργού κατά την επίσκεψή του στις φυλακές Διαβατών, έχει δεσμευτεί να ικανοποιήσει αιτήματα ποινικών κρατουμένων, θα πρέπει να μάθουμε ποια είναι αυτά. Είναι ζήτημα «εθνικής ασφάλειας», όπως εξάλλου αναφέρεται και στη μηνυτήρια αναφορά «κατά παντός υπευθύνου», που κατέθεσαν τις προάλλες στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης.
Είναι ωστόσο απορίας άξιον, πώς γίνεται η γενικόλογη και αόριστη επίκληση της «εθνικής ασφάλειας» να αφορά στις συνταρακτικές αποκαλύψεις ενός πρώην υπουργού για τις σχέσεις μελών του κυβερνώντος κόμματος με καταδικασμένους ως τρομοκράτες και να μην αφορά, για παράδειγμα, τις απειλές του Νίκου Ρωμανού για έναν «Μαύρο Δεκέμβρη» σε όλη τη χώρα με βόμβες, λεηλασίες, ανατινάξεις και εμπρησμούς. Ηθελημένα ή άθελά του, με ένα κείμενό του μέσα από τις φυλακές, ο νεαρός αναρχικός επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους μας και θέτει, όντως, με τον πιο ευθύ και απειλητικό τρόπο, ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Μήπως, τελικά, ο «δημόσιος κίνδυνος» δεν είναι ο Πανούσης, αλλά οι άνθρωποι εκείνοι πίσω από τα σίδερα της φυλακής, για τα δικαιώματα των οποίων «κόπτεται» ο ΣΥΡΙΖΑ;
Και μήπως, επίσης, μετά τα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι τη νύχτα της Παρασκευής -και με δεδομένη την αθρόα έλευση προσφύγων και μεταναστών από τα τουρκικά παράλια στη χώρα μας- θα πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα της εθνικής ασφάλειας και υπό το πρίσμα της τζιχαντιστικής απειλής και του πόσο πραγματική, μπορεί να είναι, για την Ελλάδα;
www.protothema.gr