Η παρακάτω “επιστολή” γράφτηκε ως σχόλιο στο άρθρο μας με τίτλο «Τι άλλο θα δούμε;;;» (δείτε το εδώ).
Ουσιαστικά αυτό το άρθρο ήταν το ξεκίνημα μιας σειράς άλλων που έχουν απασχολήσει τα Μ.Μ.Ε. αλλά και τους ίδιους τους Στρατιωτικούς τις τελευταίες μέρες και είχαν σχέση με τη διαμονή των συναδέλφων.
Αν ο στρατιωτικός δεν έχει σε καλή “σειρά” τη σύζυγο και τα παιδιά του δεν μπορεί και να αποδώσει σε ένα τόσο απαιτητικό λειτούργημα. Ήδη οι συχνές μεταθέσεις κουράζουν αφόρητα τις οικογένειες των στρατιωτικών και δεν δίνουν το αίσθημα της ασφάλειας που χρειάζονται τα μικρά παιδιά.
Ας τους δίνεται τουλάχιστον το δικαίωμα να επιλέξουν το που θα ζούν καλύτερα οι οικογένειες τους. Τα παιδιά έχουν σχολεία, φροντιστήρια και οι κυρίες χρειάζεται πολλάκις να εργαστούν. Είναι αυτό κατορθωτό με καθημερινό πάνε έλα από ένα χωριό σε ένα κέντρο αστικό; Από πότε οι στρατιωτικοί ανέλαβαν τον ρόλο του εποικιστή;
Οι τοπικές κοινωνίες ας πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους και οι νεαροί φοιτητές να πάνε αυτοί να ζήσουν στον τόπο τους και να να μη ζητάνε θυσίες από ανθρώπους που ήδη θυσιάζουν πολλά. Τρία παιδιά έδωσα στην Ελλάδα. Δυο γιους και το κορίτσι που θα παντρευτεί ο μεγάλος. Από 18 χρονών τα έχασα. Από μάνα-αγκαλιά έγινα μάνα-τηλέφωνο.
Εγώ δεν θα χαρώ το να μεγαλώσω εγγόνια και θα πρέπει όλο αυτό να το ζω με χαμόγελο για να μη στενοχωριούνται τα παιδιά μου. Πικρό, ξεπικρό το αποδέχομαι γιατί βλέπω πόσο αγαπούν αυτό που κάνουν. Αν μη τι άλλο όμως, όπως με το ζόρι χαμογελάω τώρα εγώ ας ζοριστεί λιγάκι και η πολιτεία και να φροντίσει τις οικογένειες τους με τον καλύτερο τρόπο.
Από αυτές τις οικογένειες θα ζητήσει ξανά παιδιά με αγάπη προς την πατρίδα και όχι στυγνούς εγωιστές που βλέπουν την καρριέρα στο στράτευμα σαν μόνιμη θέση και μισθό.
Ελένη Κυριακίδου
espekm.gr