Η κ. Στεφανίδου-Λουτσίδουείναι διευθύντρια του Εγκληματολογικού Μουσείου από το 2004. Το Μουσείο δεν είναι ανοιχτό στο ευρύ κοινό αλλά μπορείς να το επισκεφτείς αφού πρώτα κλείσεις ραντεβού με τη διεύθυνση. Συχνά φιλοξενούν σχολεία, αλλά με μεγαλύτερης ηλικίας μαθητές. «Τα μικρά παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν τέτοια πράγματα».
«Φροντίζουμε, όσο μπορούμε περισσότερο, μαζί με τους συνεργάτες μου, την επιτροπή του Εγκληματολογικού Μουσείου, που είναι ο κ. Σωτήρης Αθανασέλης, καθηγητής Τοξικολογίας, και ο Κωνσταντίνος Μωραîτης, επίκουρος καθηγητής Δικαστικής Ανθρωπολογίας, και με τη διευθύντριά μας στο εργαστήριο Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, την κ. Χαρά Σπηλιοπούλου, καθηγήτρια Ιατροδικαστικής».
Τη ρωτάω ποιο έγκλημα πιστεύει ότι είναι το χειρότερο που έχει διαπραχθεί ποτέ στην Ελλάδα.
Διστάζει αρχικά να μας απαντήσει. «Καταλληλότεροι είναι οι ιατροδικαστές να σας απαντήσουν και όχι εγώ, που είμαι τοξικολόγος. Υπάρχουν τόσα ειδεχθή εγκλήματα. Νομίζω πως ένα από αυτά είναι του Αθανασόπουλου. Τον σκότωσαν, τον τεμάχισαν, τον έκαψαν και τον πέταξαν στον Ιλισό».
Μια συνομιλία
Από πότε χρονολογείται η ιστορία του εγκλήματος στην Ελλάδα;
Το έγκλημα είναι αρχαίο, όπως ξέρουμε, και το πρώτο έγκλημα στο οποίο είχε γίνει μια ας πούμε ιατροδικαστική εξέταση ήταν η δολοφονία του Καίσαρα στη Ρώμη. Στο σώμα του είχαν βρει γύρω στις 30 μαχαιριές. Το έγκλημα είναι τόσο παλιό όσο και ο άνθρωπος, απλώς η διερεύνηση των αιτιών θανάτου είναι μεταγενέστερη, δηλαδή ο άνθρωπος άρχισε να διερευνά τις αιτίες θανάτου αργότερα.
Τι άτομα έρχονται κυρίως, εκτός από φοιτητές;
Περισσότερο περίεργοι, θα έλεγα. Το έγκλημα έχει ένα μυστήριο και πολύς κόσμος ενδιαφέρεται να έρθει στον μυστηριακό χώρο ενός εγκληματολογικού μουσείου. Ο χαρακτήρας του μουσείου μας, όμως, είναι καθαρά εκπαιδευτικός.
Έχει αντιδράσει κανείς με όσα βλέπει;
Μερικοί φοιτητές λιποθυμούν. Κυρίως αγόρια, που είναι πιο ευαίσθητα σε σχέση με τα κορίτσια. Και από τους φοιτητές που εκπαιδεύονται στο νεκροτομείο, κάνοντας άσκηση σε πτώματα, εκείνοι που λιποθυμούν κάθε φορά είναι τα αγόρια και όχι τα κορίτσια. Τα κορίτσια είναι πιο εξοικειωμέναμε το αίμα, και λόγω της εμμήνου ρήσης που έχουν κάθε μήνα. Τα αγόρια και μόνο που το μυρίζουν τις περισσότερες φορές λιποθυμούν.
Είναι αλλιώτικοι οι εγκέφαλοι των εγκληματιών;
Δεν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο. Από αριστερά: Χέρι που έχει καεί από ηλεκτροπληξία, κρανία και συλλογή όπλων όπου τα περισσότερα περίστροφα έχουν αγοραστεί από το εργαστήριο και χρησιμοποιούνται για βαλιστικούς σκοπούς, για την ταυτοποίηση του όπλου από το οποίο προήλθε η σφαίρα.
Είναι δύσκολη η συντήρηση των εκθεμάτων;
Είναι πολύ δύσκολη. Κάνουμε προσπάθειες. Συντηρήσαμε την προηγούμενη χρονιά όλα τα νωπά κατασκευάσματα. Αλλάξαμε τις γυάλες τους. Αλλάξαμε το συντηρητικό υλικό που αποτελείται από φαινόλη, οινόπνευμα και ίχνη φορμόλης. Οπωσδήποτε η συντήρησή τους είναι δύσκολη, χρειάζεται ειδικές γνώσεις και εξειδικευμένο κι εκπαιδευμένο προσωπικό που θα ασχοληθεί με τη συντήρηση όλων των εκθεμάτων. Ακόμη έχουμε δρόμο μπροστά μας.
Δεν φοβάστε μήπως βάλετε ιδέες στον κόσμο για φόνο;
Όχι. Εξάλλου, και οι φοιτητές και τα παιδιά έχουν δει στην τηλεόραση, στο σινεμά και στο Διαδίκτυο πολύ χειρότερα εγκλήματα, και αν είναι να πάρουν κάποια ιδέα, θα την πάρουν από εκεί και όχι από εμάς. Εδώ, τα περισσότερα από τα δικά μας όπλα είναι αδρανοποιημένα. Έχουν γόμωση και προέρχονται από το Πολεμικό Μουσείο. Ειδικοί οπλουργοί τα έχουν απενεργοποιήσει, επειδή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Καθώς φεύγουμε με τον Πάρι Ταβιτιάν δεν αισθανόμαστε σοκαρισμένοι, όπως θα περίμενε κανείς. Αργότερα, όταν συναντιόμαστε για ένα άλλο θέμα, συνειδητοποιούμε τι ακριβώς έχουμε δει, εκείνος από τις φωτογραφίες, εγώ γράφοντας αυτές τις γραμμές, και κάπως μας τρομάζει η ιδέα. Παρ' όλα αυτά, ήταν μια εκπληκτική εμπειρία.
Πηγή:ifo.gr