Αποτελούν τον φόβο και τον τρόμο του κάθε ναυτικού ακόμα και στον καιρό της ειρήνης. Είναι μια άγνωστη και επικίνδυνη απειλή. Ο λόγος για τις θαλάσσιες νάρκες το όπλο της Διοίκησης Ναρκοπολέμου. Παρά τις τεχνολογικές εξελίξεις στον ναυτικό αγώνα οι νάρκες δεν έχουν απολέσει την αξία τους και πόσο μάλλον σε γεωγραφικά περιβάλλοντα όπως αυτό του Αιγαίου μιας κλειστής θάλασσας δηλαδή με πολλά περάσματα.
Το Πολεμικό Ναυτικό είναι και σε αυτόν τον τομέα πρωτοπόρος αφού από το 1881 προμηθεύτηκε τα πρώτα πλοία Ναρκοπολέμου. Τα πρώτα πλοία Ναρκοπολέμου που αποκτήθηκαν από το Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό ήταν τρεις Ναρκοθέτιδες (Ν/Θ) με τις ονομασίες "ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ"- "ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ"- "ΝΑΥΠΛΙΑ", οι οποίες αγοράσθηκαν το 1881 από την Αγγλία. Ήταν σιδερένια σκάφη εκτοπίσματος 300 τόνων με δυνατότητα μεταφοράς 20 ναρκών. Τρία χρόνια αργότερα αποκτήθηκαν από την Αγγλία τα "ΑΗΔΩΝ" - "ΚΙΣΣΑ" - "ΚΙΧΛΗ", τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως βοηθητικά - Ναρκοθέτιδες.
Το Πολεμικό Ναυτικό συνέχισε και τις επόμενες δεκαετίες να αξιοποιεί με μεγάλη επιτυχία τις θαλάσσιες νάρκες. Η πρώτη επιτυχημένη χρήση θαλάσσιας νάρκης λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Πολέμου Ανεξαρτησίας το 1776. Η δράση δε αυτών διαφαίνεται χαρακτηριστικά από το γεγονός ότι κανένα πλοίο των εμπλεκομένων δεν βυθίστηκε από πυρά επιφανείας σε αντίθεση με τα τριάντα που βυθίστηκαν από τις πρωτογενείς εκείνες νάρκες του Μπούσνελ. Μερικές δε εξ αυτών ήταν μεταλλικές φιάλες μπύρας με χημικούς πυροσωλήνες, άλλες ήταν βυτία με μεταλλικούς κώνους γεμάτοι πυρίτιδα στο κάτω μέρος ενώ τα στόμια φράζονταν με μεταλλικά καλύμματα. Τότε η πόντισή τους δεν ακολουθούσε σχέδιο αφού ήταν όλες στην επιφάνεια. Αργότερα όταν πλέον οι νάρκες αποτελούσαν υποβρύχιες κατασκευές η πόντισή τους ακολουθούσε ιδιαίτερο σχέδιο ενώ ο χώρος της πόντισής τους λάμβανε πλέον την ονομασία θαλάσσιο ναρκοπέδιο. Σημαντικότατο τέτοιο ναρκοπέδιο στις αρχές της ιστορίας των ναρκών, άξιο ιδιαίτερης μνείας ήταν το ναρκοπέδιο Μομπάιλ (Mobile), προ του ομώνυμου φρουρίου.
Ο ΝΑΡΚΟΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ.
Την σημερινή εποχή η χρήση της θαλάσσιας νάρκης κάθε άλλο παρά παρωχημένη είναι. Είναι μια θανάσιμη απειλή για κάθε πλοίο ή υποβρύχιο. Ο Ναρκοπόλεμος, μπορεί να μην έχει θεαματικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις δυνάμεων, όμως αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του κατά θάλασσα πολέμου, ακόμα και στις μέρες μας. Η σχεδίαση επιχειρήσεων, εφόσον περιλαμβάνει κινήσεις Πολεμικών Πλοίων, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και τις πιθανές επιπτώσεις από την πόντιση ναρκών. Από την στιγμή που έχουν τοποθετηθεί νάρκες σε μια περιοχή χωρίς καμία προειδοποίηση, μπορούν ανά πάσα στιγμή να προξενήσουν ανυπολόγιστες ζημιές. Επίσης είναι αξιοσημείωτο ότι είναι αρκετά δύσκολο να προστατευθούμε ή να απαλλαγούμε από αυτές. Ως εκ τούτων, η πόντιση ναρκών μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα πιθανή ακόμα και στο σύγχρονο ναυτικό πόλεμο. Οι νάρκες οι οποίες χρησιμοποιούνται ευρέως σήμερα είναι οι εξής:
- Νάρκες Βυθού. Μία τέτοιου είδους νάρκη βρίσκεται ή είναι θαμμένη στο φλοιό του βυθού, και συγκρατείται στην θέση της εξαιτίας του βάρους της. Ο πυροδοτικός μηχανισμός είναι συνήθως επιδράσεως και για αυτό τον λόγο δεν ποντίζεται σε βαθιά ύδατα, εκτός και αν ποντίζεται για να πλήξει υποβρύχιο. Δεν είναι αποτελεσματική εναντίον πλοίων επιφανείας σε βάθη μεγαλύτερα των 70μ. Είναι δύσκολο να εντοπισθεί όταν είναι τοποθετημένη σε μαλακό πυθμένα (λάσπη) ή σε πυθμένα με πυκνή βλάστηση. Έχει συνήθως μεγαλύτερη εκρηκτική γόμωση από τις αγκυροβολημένες νάρκες, και επηρεάζεται από τα ρεύματα της περιοχής.
- Αγκυροβολημένες Νάρκες. Αποτελούνται από έναν επιπλέοντα πλωτήρα, ο οποίος περιέχει την εκρηκτική ύλη, ποντίζεται σε ένα προκαθορισμένο βάθος και συγκρατείται με αλυσίδα ή συρματόσχοινο σε ένα αγκύριο. Αυτός ο τύπος της νάρκης μπορεί να έχει πυροδοτικό μηχανισμό επαφής ή επιδράσεως. Το μέγιστο βάθος αγκυροβολίας της γομοδόκης καθορίζεται από το βάρος του συρματόσχοινου / της αλυσίδας, και από τα θαλάσσια ρεύματα που επικρατούν στην περιοχή.
Σπουδαία παραδείγματα επιθετικού ναρκοπεδίου υπήρξαν εκείνα τα πολύ εκτεταμένα που εγκατέστησαν οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί στα τελευταία χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη, μεταξύ των Σκωτικών και Νορβηγικών ακτών, θαλάσσια περιοχή, από την οποία διέρχονταν εξ ανάγκης τα προς τον Ατλαντικό εκπλέοντα ή επαναπλέοντα στις βάσεις τους γερμανικά καταδρομικά και υποβρύχια. Αντίθετα χαρακτηριστικό παράδειγμα αμυντικών ναρκοπεδίων ήταν εκείνα που εγκατέστησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στα Στενά των Δαρδανελίων τα οποία και αναδείχθηκαν περισσότερο επικίνδυνα ακόμη και από τα επάκτια πυροβολεία, για όποιο από τα αγγλογαλλικά τότε πλοία θα επιχειρούσε τη διέλευσή τους, τον Μάρτιο του 1915. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο χαρακτηριστικό παράδειγμα επιθετικού ναρκοπεδίου ήταν επίσης εκείνα που εγκατέστησε το Αγγλικό Βασιλικό Ναυτικό στις ακτές της Νορβηγίας εξαναγκάζοντας κάθε γερμανικό τύπο πλοίου να διαπλέει πλέον την ανοικτή θάλασσα υποκείμενα έτσι εμπορικά και πολεμικά πλοία σε νηοψίες αλλά και τη νόμιμη προσβολή τους σε διεθνή ύδατα. Η εγκατάσταση γενικά θαλάσσιου ναρκοπεδίου ονομάζεται ναρκοθέτηση.
Στη θάλασσα τη ναρκοθέτηση επιχειρούν ειδικά πλοία καλούμενα ναρκοθέτιδες που φέρουν ειδικό σιδηροτροχιακό υλικό (γραμμές) επί του οποίου εγκαθίστανται, και στοιβάζονται οι θαλάσσιες νάρκες, και οι οποίες τελικά ποντίζονται από την πρύμνη όπου καταλήγουν οι σιδηροτροχιές αυτές. Θαλάσσια ναρκοπέδια εγκαθίστανται κυρίως σε διαύλους, στενά , προ των μεγάλων λιμένων καθώς και κατά μήκος ακτών προσφερομένων σε αποβατικές επιχειρήσεις. Το θαλάσσιο ναρκοπέδιο ανάλογα του προορισμού του και της θέσης που έχει εγκατασταθεί μπορεί να αποτελείται είτε από μία γραμμή ποντισμένων ναρκών, είτε από περισσότερες παράλληλες γραμμές. Στη πρώτη περίπτωση η πόντιση θεωρείται περισσότερο πυκνή ώστε να μη μπορεί ένα πλοίο να διασπάσει αυτό από τα μεταξύ των ναρκών διάκενα χωρίς να υποστεί ζημία. Στη περίπτωση των περισσοτέρων της μιας παραλλήλων γραμμών η πόντιση θεωρείται αραιή με μεγαλύτερα διάκενα αφού αυτά καλύπτονται με νάρκες των επομένων γραμμών, σε κάθετη διάταξη από εκείνη της γραμμής πόντισης. Στη πράξη πολλές φορές συμβαίνει η σε παράλληλες γραμμές ανάπτυξη ναρκοπεδίου, οι ποντισμένες νάρκες να μη διατηρούνται σε παράλληλες γραμμές λόγω της διαφορετικότητας των ισοβαθών καμπυλών και των εξάρσεων του βυθού, και όχι λόγω θαλασσίων ρευμάτων ή κυματισμού όπως εσφαλμένα πολλοί θεωρούν.
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΝΑΡΚΗΣ ΣΤΟΝ ΝΑΥΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ.
Με τον όρο θαλάσσια νάρκη, εννοούμε μια εκρηκτική συσκευή η οποία βρίσκεται εντός του θαλάσσιου ύδατος και σκοπό έχει την καταστροφή ή την βύθιση, απαγόρευση / αποτροπή των πλοίων να εισέλθουν σε μία περιοχή. Είναι μία «εκρηκτική παγίδα» που αποτελείται:
α. Από το λογικό κύκλωμα, το οποίο εξασφαλίζει την έκρηξη της στο σωστό χρόνο και στη σωστή θέση ως προς στόχο.
β. Τον πυροδοτικό μηχανισμό που προκαλεί την έκρηξη από την διατάραξη της φυσικής κατάστασης του εγγύς αυτού περιβάλλοντος, λόγω διελεύσεως του στόχου.
γ. Την Εκρηκτική γόμωση.
Οι νάρκες θαλάσσης είναι ένα όπλο μικρό σε διάσταση, φθηνό σχετικά σε σύγκριση με άλλα, καθώς επίσης και αρκετά εύκολο στην απόκρυψη αποθήκευση και συντήρηση του. Η μεταφορά της νάρκης, προκειμένου να ποντισθεί στη θάλασσα, είναι πολύ εύκολη από κάθε είδους πλατφόρμα στρατιωτική ή μη, ενώ η προσπάθεια εξουδετέρωσης της απαιτεί κόπο και χρόνο. Τα ψυχολογικά αποτελέσματα που προκαλεί είναι αρκετά έντονα στον αντίπαλο.
Το ότι το όπλο μπορεί να μην φέρεται επί μάχιμων μονάδων, όπως οι πύραυλοι σε μια Φρεγάτα, το κάνει να είναι εντυπωσιακό. Ο αιφνιδιασμός της οφείλεται, αφενός στην άγνοια της θέσης της και αφετέρου στο ότι οι νάρκες δεν μοιάζουν απαραίτητα μεταξύ τους και δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Ένα επιπλέον χαρακτηριστικό γεγονός που επισημαίνει και πάλι την σπουδαιότητα της νάρκης αποτελεί το ακόλουθο ιστορικό ανέκδοτο: Κατά την διάρκεια των πρώτων ημερών του Β’ Π.Π ο Βρετανός Ναύαρχος Λόρδος Μαουμπάτεν, επιστρέφοντας στην Αλεξάνδρεια, μετά από επιχειρήσεις στη Μεσόγειο, ρωτήθηκε το ‘’γιατί μπήκε στο λιμάνι με λιγότερα πλοία από αυτά που είχε ξεκινήσει’’. Η απάντηση του, με κάποια δόση ειρωνείας ήταν πως αυτό ήταν αποτέλεσμα των όσων συνήθως συμβαίνουν σε κάποιον που προσπαθεί να περπατήσει μέσα στο σκοτάδι χωρίς να βλέπει και σκοντάφτει, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να επισημάνει την ατυχία που είχε να πέσουν τα πλοία του σε μη αναμενόμενο ναρκοπέδιο.
Τα πλεονεκτήματα της νάρκης συνοψίζονται ως ακολούθως:
α. Δεν απαιτείται παρακολούθηση και συμπλοκή μετά του εχθρού.
β. Κερδίζουν μάχες παθητικά, επηρεάζουν τον αντίπαλο ψυχολογικά.
γ. Μπορούν να αναγκάσουν τον αντίπαλο να αποσυρθεί χωρίς να επιτεθεί.
δ. Μπορεί να κρατήσει αντίπαλα πλοία εγκλωβισμένα σε μια περιοχή, έτσι ώστε αυτά να βληθούν από άλλα όπλα.
ε. Αναγκάζει τον εχθρό να επιλέξει δρομολόγια μη επιθυμητά.
στ. Είναι συνεχής πόλεμος στο ηθικό του αντιπάλου.
ζ. Μπορεί να πλήξει στόχους, οι οποίοι ούτε να την δουν μπορούν αλλά ούτε να την ακούσουν.
η. Πολύ καλή αναλογία κόστους / αποτελέσματος.
θ. Επιβάρυνση της άμυνας του εχθρού – διότι γίνεται άμεση επιβολή χρήσης αντιναρκικών μέτρων που αυτόματα ισοδυναμούν με χρόνο – κόπο – τίμημα.
Τέλος έχει λεχθεί ότι η εξέλιξη των ναρκών, ταυτίζεται με τα όρια της φαντασίας του ανθρώπινου νου και μόνο οι τεχνικοί περιορισμοί κατασκευής περιορίζουν την επιχειρησιακή κατασκευή νέου τύπου ναρκών.
H θαλάσσια νάρκη εξακολουθεί να παραμένει ένα φονικό όπλο.
ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ ΝΑΡΚΗΣ & ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ.
Όπως μας επισημαίνουν οι αξιωματικοί της Διοίκησης Ναρκοπολέμου η ναρκοθηρεία περιλαμβάνει τις ακόλουθες φάσεις:
(1) Εντοπισμού
Εκτελείται με την χρήση του Sonar, με σκοπό την ανακάλυψη αντικειμένων που έχουν διαφορετική μορφή από την γενική μορφολογία του βυθού. Ο εντοπισμός από μόνος του δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα αντικείμενα που ομοιάζουν με νάρκη.
(2) Χαρακτηρισμού
Περιλαμβάνει ενέργειες, όπου με τη χρήση του Sonar (classification) εξετάζονται οι επαφές οι οποίες προηγούμενα έχουν εντοπισθεί, με πρόθεση να διακρίνουμε από τα χαρακτηριστικά τους, όπως την μορφή, το σχήμα, το μέγεθος και την σκιά που δημιουργούν, εάν πρόκειται για πιθανές νάρκες ή ομοιάζουν με νάρκες. Ο χαρακτηρισμός καταλήγει στα εξής συμπεράσματα:
α. Ομοιάζει με νάρκη (Mine like Contact - MILCO), όταν μετά από εξέταση των προηγούμενα αναφερθέντων χαρακτηριστικών της επαφής εκτιμηθεί ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις / κριτήρια να είναι νάρκη. Ανάλογα με την αξιοπιστία της εξετάσεως διακρίνεται σε δυνατόν να είναι νάρκη (Possible mine - POSSMINE) και πιθανόν να είναι νάρκη (Probable mine - PROBMINE).
β. Όχι νάρκη (Non mine) όταν δεν πληρούνται τα παραπάνω κριτήρια και μπορεί να είναι οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο ή θαλάσσιοι οργανισμοί.
(3) Αναγνωρίσεως
Περιλαμβάνει την θετική εξακρίβωση της ταυτότητος των επαφών που έχουν χαρακτηρισθεί σαν πιθανές νάρκες. Αυτό εκτελείται οπτικά, με τη χρήση του υποβρυχίου οχήματος (ROV) ή με δύτες (ΟΕΝ). Μετά την αναγνώριση καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για νάρκη ή για αντικείμενο που μοιάζει με νάρκη.
(4) Εξουδετερώσεως ναρκών
Περιλαμβάνει ενέργειες που αποβλέπουν στο να εκμηδενισθεί ο κίνδυνος που προέρχεται από τις νάρκες και εκτελείται από το υποβρύχιο όχημα ή από την ομάδα δυτών. Απώτερος σκοπός τόσο της Διοίκησης Υποβρυχίων καταστροφών , όσο και της Διοίκησης Ναρκοπολέμου είναι η εκκαθάριση μιας περιοχής πιθανώς ναρκοθετημένης μέχρι το βάθος των 10 μέτρων για την ΔΥΚ και από τα 10 μέτρα και πάνω για την ΔΝΑΡ. Στο πλαίσιο επίτευξης ανωτέρω σκοπού της Διοίκησης Ναρκοπολέμου έχει θεσμοθετηθεί μια Ομάδα Εξουδετέρωσης Ναρκών η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πληρώματος ενός Ναρκοθηρευτικού, της οποίας η εκπαίδευση υλοποιείται μέσω της ΔΥΚ.
Tο ναρκοθηρευτικο ΚΑΛΛΙΣΤΩ (M63) τύπου Hunt
ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΝΑΡΚΟΠΟΛΕΜΟΥ.
Η Διοίκησης Ναρκοπολέμου είναι μια εκ των κύριων διοικήσεων του Αρχηγείου Στόλου. Η Αποστολή της Διοίκησης Ναρκοπολέμου είναι να ενεργεί μέσα στα όρια των εντολών και κατευθύνσεων του ΑΣ, για την οργάνωση, διοίκηση, επιχειρησιακή εκπαίδευση, παρακολούθηση της συντήρησης και γενικά την ετοιμότητα των Πλοίων και των Υπηρεσιών της. Η διάρθρωση της Διοίκησης Ναρκοπολέμου είναι η ακόλουθη:
- Διοικητής Ναρκοπολέμου
- Σχολή Ναρκοπολέμου.
- Μονάδες επιφανείας.
- Επιστολέας.
- Διεύθυνση Επιχειρήσεων & Ναυτιλίας.
- Κέντρο Επεξεργασίας Δεδομένων Ναρκοπολέμου.
- Διεύθυνση Διοικήσεως.
- Τμήμα Οργάνωσης & Διοίκησης.
- Τμήμα Εκπαίδευσης- Μέριμνας.
- Διεύθυνση Οπλισμού.
- Διεύθυνση Τεχνικής Υποστήριξης (πρόωσης και ενέργειας).
- Διεύθυνση Οικονομικής Μέριμνας & Εφοδιασμού.
Η εκπαίδευση του προσωπικού της Διοίκησης Ναρκοπολέμου είναι συνεχής και πολυεπίπεδη. Η ιδιαίτερα εξειδικευμένη φύση του αντικειμένου συντελεί στην αύξηση των απαιτήσεων εκπαίδευσης, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Ανάλογα με το βαθμό του, το προσωπικό εκπαιδεύεται κατά κύριο λόγο στα ακόλουθα αντικείμενα:
α. Για τους Υπαξιωματικούς δίδεται έμφαση στη θεωρητική αλλά και πρακτική εκπαίδευση σε αντικείμενα της ειδικότητας τους. Για παράδειγμα, ένας Υπαξιωματικός ειδικότητας Τ/ΗΝ/ΑΥ (Τεχνικός Ηλεκτρονικών Ανθυποβρυχιακών Συστημάτων) θα εκπαιδευτεί, ανάλογα με τον τύπο του πλοίου που υπηρετεί, στον χειρισμό του σόναρ, στον χειρισμό του τακτικού συστήματος αλλά και σε πιο τεχνικά κομμάτια όπως η συντήρηση των συστημάτων. Οι εκπαιδεύσεις αυτές διεξάγονται κατά κύριο λόγο στο περιβάλλον του πλοίου, με αρκετές όμως περιπτώσεις σχολείων που διεξάγονται στην ξηρά, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
β. Για τους Αξιωματικούς, η εκπαίδευση που λαμβάνουν στοχεύει στην εισαγωγή και σταδιακή αναβάθμιση του επιπέδου τους σε θέματα Ναρκοπολέμου, αντικείμενο που όπως προαναφέρθηκε, απαιτεί ιδιαίτερη εξειδίκευση. Σε γενικές γραμμές, οι Αξιωματικοί εκπαιδεύονται στις τεχνικές της Ναρκοθηρίας και της Ναρκαλιείας, στη χρήση εξειδικευμένων λογισμικών που χρησιμοποιούνται στο Ναρκοπόλεμο, σε θέματα τακτικής συναφή με το Ναρκοπόλεμο κλπ. Ο αρμόδιος φορέας για τη σχεδίαση και διεξαγωγή της εκπαίδευσης, στο επίπεδο της Διοίκησης, είναι η Σχολή Ναρκοπολέμου. Στις εγκαταστάσεις της εκτελούνται σειρά εκπαιδεύσεων με σημαντικότερες τις ακόλουθες :
- Σεμινάριο ενημερώσεως νέων Κυβερνητών, στο οποίο όλοι οι νέοι Κυβερνήτες ενημερώνονται για τις ιδιαιτερότητες των πλοίων Ναρκοπολέμου (χρήση πρόωσης, σύστημα Ναρκοθηρίας (σόναρ και τακτικό σύστημα)) αλλά και για τον Ναρκοπόλεμο γενικότερα, στο επίπεδο που αφορά τον Κυβερνήτη πλοίου.
- Σχολείο Ναρκοπολέμου: αφορά μόνο Αξιωματικούς και είναι το βασικό σχολείο εκπαίδευσης σε τεχνικές Ναρκοθηρίας / Ναρκαλιείας των Αξιωματικών της Διοίκησης. Είναι το σχολείο το οποίο θα προσφέρει στον Αξιωματικό όλο το απαραίτητο θεωρητικό αλλά και πρακτικό υπόβαθρο γνώσεων για να μπορέσει να λειτουργήσει αλλά και να σταδιοδρομήσει στην Διοίκηση.
- Σεμινάριο Ναρκοθέτησης: αφορά τις τεχνικές Ναρκοθέτησης των πλοίων που μπορούν να εκτελέσουν Ναρκοθέτηση και γίνεται επ’ ωφελεία των Αξιωματικών των πλοίων αυτών.
- Σχολείο χειριστών συστημάτων Ναρκοθηρίας: αφορά Υπαξιωματικούς που εκτελούν βάρδια στο Κέντρο Επιχειρήσεων των Ναρκοθηρευτικών και περιλαμβάνει θέματα ορθού χειρισμού συστήματος σόναρ, υποβρυχίου οχήματος και τακτικού συστήματος πλοίου. Αποτελεί δε το βασικότερο κομμάτι στην εκπαίδευση των εν λόγω Υπαξιωματικών.
- Σεμινάριο εκπαίδευσης σε συσκευές Degaussing: αφορά Αξιωματικούς / Υπαξιωματικούς και σχετίζεται με την εκπαίδευση στον ορθό χειρισμό του συστήματος Degaussing («απομαγνήτισης»).
Οι προαναφερθείσες εκπαιδεύσεις και σχολεία συμπληρώνουν ένα ευρύτατο φάσμα εκπαίδευσης, που προσφέρεται στα στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού. Το προσωπικό της Διοίκησης Ναρκοπολέμου, εκτός από τα αντικείμενα Ναρκοπολέμου που προαναφέρθηκαν, λαμβάνει πολλές ακόμα εκπαιδεύσεις σε διάφορα άλλα, φαινομενικά «ετερόκλητα» αντικείμενα, που μπορεί να εκτείνονται από την παροχή πρώτων βοηθειών μέχρι την εκπαίδευση στη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και δικτύων. Η παρεχόμενη εκπαίδευση στοχεύει στη συστηματική αναβάθμιση του επιπέδου του προσωπικού και μέσω αυτού, την αναβάθμιση του επιπέδου του Πολεμικού Ναυτικού, γενικότερα.
Η ΝΑΡΚΗ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Η φιλοσοφία χρησιμοποίησης ενός αφανούς υποβρυχίου όπλου όπως η νάρκη, για την καταστροφή εχθρικών πλοίων και για άμυνα λιμένων είναι πολύ παλιά. Πρώτοι οι Συρακούσιοι, για να εμποδίσουν την εισβολή Αθηναϊκών Τριήρεων στο λιμένα τους, έκλεισαν την είσοδο με πασσάλους που ήταν τοποθετημένοι στο βυθό και κατέληγαν σε αιχμηρό άκρο, λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ήταν ίσως η πρώτη «Ναρκοθέτηση» στην Ιστορία. Μετά τις πρώτες απώλειες, οι Αθηναίοι χρησιμοποίησαν δύτες, για να εξάγουν τους πασσάλους. Ιστορικά, ήταν η πρώτη «Ναρκοθηρία». Οι πρώτες ναρκοθετήσεις ανάγονται στους Κινέζους, οι οποίοι πρώτοι ανακάλυψαν την πυρίτιδα και τη χρησιμοποίησαν για πολεμικούς σκοπούς. Το 1160, Κινέζοι πολεμιστές της δυναστείας των Sung, κατά τη διάρκεια της μάχης του Tsashish τοποθέτησαν εκρηκτική γόμωση κάτω από τις εχθρικές λέμβους που βρίσκονταν στον ποταμό και τις ανατίναξαν. Στη Δύση, η πρώτη χρήση ναρκών έγινε το 1585 από τους Ολλανδούς κατά των Ισπανών στην πολιορκία της Αμβέρσας. Ήταν επιπλέοντες εκρηκτικοί μηχανισμοί που δεν διαχωρίζονταν, κατά τη σημερινοί έννοια, από τις τορπίλες και τα «μπουρλότα». Με αυτή τη μορφή, χρησιμοποιούνται στη συνέχεια όλο και περισσότερο στους κατά θάλασσα πολέμους. Στις αρχές του 1626, ο Κάρολος Ι της Αγγλίας για να προστατεύσει της Αγγλικές ακτές, διέταξε να κατασκευαστούν 360 κιβώτια με πυροτεχνήματα, 50 νάρκες θαλάσσης και 290 ολμοβόλα με υποβρύχια πυροδότηση.
Ο Ναρκοπόλεμος πλέον, είχε αρχίσει να γίνεται αποδεκτός ως μορφή του κατά θάλασσα πολέμου. Μεγάλη χρήση ναρκών έγινε από τους Αμερικανούς στη διάρκεια του αγώνα για την Αμερικανική Ανεξαρτησία. Τ0 1776 ο David Bushnell κατασκεύασε την περίφημη «χελωνοβάρκα» (turtle boat) καθώς και ένα είδος τορπίλης, η οποία ουσιαστικά ήταν μια στεγανή νάρκη βάρους 57 κιλών με θετική πλευστότητα, για να μπορεί να παραμένει κάτω από τα ύφαλα του πλοίου. Δικαιολογημένα, λόγω των παραπάνω εφευρέσεων, ο Bushnell θεωρείται ο πατέρας των υποβρυχίων και των ναρκών, όπλων τα οποία χρησιμοποιούνται ως σήμερα. Το 1778, ο Bushnell συμμετείχε ενεργά στην μάχη των “Kegs”. Τα “Kegs” ήταν μικρά βαρέλια χωρητικότητας μέχρι 130 γαλονιών (περίπου 490 λίτρων), τα οποία αφενός είχε γεμίσει με μπαρούτι, αφετέρου δε είχε εφοδιάσει με πυροδοτικούς μηχανισμούς επαφής. Το 1810 επινοείται από τον Fulton η πρώτη πραγματική αγκυροβολημένη νάρκη επαφής, αποκαλούμενη «τορπίλη-καμάκι», με θετική πλευστότητα, εξοπλισμένη με πυροδοτικό και επιβραδυντικό μηχανισμό 1 έως 30 ημερών. Το 1829 ο Samuel Colt κατασκεύασε τις πρώτες νάρκες που μπορούσαν να βυθίσουν επιλεκτικά στόχους από απόσταση 4 ναυτικών μιλίων, με ηλεκτρικά καλώδια που ξεκινούσαν από ένα παρατηρητήριο στην ξηρά. Αυτό ήταν και το πρώτο ελεγχόμενο Ναρκοπέδιο.
Το 1848 θεωρείται σταθμός στην ιστορία της νάρκης, καθόσον οι Ρώσοι προχώρησαν στη δημιουργία ενός εργοστασίου κατασκευής ναρκών και στην εφαρμογή σχεδίου οργανωμένης ναρκοθέτησης για την προστασία των λιμένων στη Βαλτική και στη Μαύρη θάλασσα από τους Βρετανούς. Έκτοτε υπήρξαν πολλές βελτιώσεις σε διάφορα τμήματα της νάρκης (σύστημα πυροδοτήσεως, εκρηκτική ύλη κλπ) ενώ σταδιακά ο ρόλος τους στο θαλάσσιο πόλεμο αναβαθμίστηκε, με αποκορύφωμα τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου ποντίστηκαν συνολικά περίπου 500.000 νάρκες. Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι νάρκες ονομάζονταν «τορπίλες», όπως και κάθε είδους υποβρύχιος και επιπλέων εκρηκτικός μηχανισμός. Ο όρος «νάρκη» εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
http://www.defencenews.gr