Ο Stuart Griffiths κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Disco Pigs». Αναφέρεται στην εποχή της θητείας του στο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών την περίοδο των μεγάλων ταραχών στην δεκαετία του '80 και του '90 στη Βόρεια Ιρλανδία, αγγίζοντας θέματα όπως η χρήση ναρκωτικών μέσα στο τάγμα του, η πίεση που αντιμετωπίζουν οι νεοσύλλεκτοι στο στρατό, και η εμπειρία του από τη σκηνή της rave μουσικής στη νότια ακτή της Βρετανίας, εν τη γενέσει της. Είναι πραγματικά υπέροχο βιβλίο και ίσως το μόνο στο οποίο θα διαβάσεις για στρατιώτες που παίρνουν LSD ενώ περιπολούν, και για πρώην αλεξιπτωτιστές που προτιμούν ιδιαίτερα την ecstasy και άλλα παραισθησιογόνα στα υπόγεια της Trafalgar Square.
Έπιασα με τον Stuart μια συζήτηση σχετικά με το βιβλίο για να ανακαλύψω τι συνέβη στους νέους άνδρες που έχει στις φωτογραφίες του.
Φωτο: Αλεξιπτωτιστές φυλούν σκοπιά στην Ανατολική Tyrone, 1992
VICE: Γεια σου Stuart. Λοιπόν, το «Disco Pigs» δίνει μια αρκετά ζωντανή εικόνα της ζωής στις στρατιωτικές δυνάμεις. Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;
Stuart Griffiths: Παρά το γεγονός ότι ήταν άγριες και πονηρές, υπήρχαν και κάποιες καλές στιγμές. Αυτό που προσπάθησα να περάσω μέσα από το βιβλίο ήταν η πραγματικότητα που βίωσα. Η πραγματικότητα της ίδιας της δουλειάς στα αλήθεια ενισχύει τα γνήσια συναισθήματα που είχα, επειδή ήμασταν απλά κινούμενοι στόχοι για τους πολιτικούς και έτσι άρχισα να αναπτύσσω μια δυσπιστία για αυτούς από τότε.
Πώς έφτασες σε αυτό το σημείο;
Όταν άρχισα να εργάζομαι ως φωτογράφος για τις υπηρεσίες πληροφοριών, κατάλαβα ότι υπήρχαν πολλά σε εξέλιξη για τα οποία δεν γνωρίζαμε τίποτα. Ήταν ένα απόλυτα πολυεπίπεδο πράγμα για το οποίο μου είχαν πει πολλά. Όμως εγώ συνήθιζα να έχω τα αφτιά μου ανοιχτά και να ακούω φήμες, γιατί πάντα ήμουν παρών στις αίθουσες επιχειρήσεων.
Εντάξει. Κάποια στιγμή ανέφερες έναν συνδυασμό ενεργού καθήκοντος και ψυχεδέλειας. Αυτό είναι ένα απίστευτο μίγμα.
Στην αρχή πραγματικά ήμουν κατά των ναρκωτικών, έτσι όταν μου έδωσαν να μασήσω στυπόχαρτο ποτισμένο με LSD ήμουν λίγο διστακτικός. Στη συνέχεια όμως, το τάγμα των Αλεξιπτωτιστών, η αερομεταφερόμενη αδελφότητα, δούλεψε σκληρά, μπήκε στο παιχνίδι και το εργασιακό ήθος, με αποτέλεσμα να συνεχίσουμε και να πειστώ να το κάνω. Κατά κάποιον τρόπο κοίταξα αυτόν τον τύπο, τον Jock -όπως τον αποκαλώ στο βιβλίο- επειδή ήταν ανώτερος, και σκέφτηκα: «Λοιπόν, αν γι' αυτόν δεν τρέχει τίποτα, τότε και εγώ είμαι εντάξει». Όμως, μετά από 16 ώρες ήμουν ακόμη «φτιαγμένος» και έλεγα «διάολε... αυτό είναι κάπως περίεργο».
Φωτο: Αλεξιπτωτιστής μετά από περιπολία δυτικά του Μπέλφαστ, 1991.
Πόσες φορές πιστεύεις ότι πήρες LSD εν ώρα υπηρεσίας;
Λοιπόν, αυτή ίσως ήταν η πρώτη φορά και δε νομίζω ότι υπάρχει άλλη φορά τη συγκεκριμένη εποχή. Σίγουρα, όμως, όταν γυρίσαμε στο Aldershot, είχαμε πάει στο κέντρο της πόλης και πήραμε μερικές ταμπλέτες LSD. Δεν έχω αναφέρει πολλά από αυτά τα πράγματα στο βιβλίο. Το να περπατάς τρεκλίζοντας σε ένα περιστατικό με τις αερομεταφερόμενες δυνάμεις στο Aldershot την εποχή που το περιοδικό Big Issue έγραφε, «αν είσαι γυναίκα, απόφυγε πάση θυσία αυτή την πόλη», ήταν μια πολύ παράξενη εμπειρία. Οι αλεξιπτωτιστές ξέρουν να πίνουν, ασχέτως αν μπορούν να το χειριστούν, και το LSD απλώς επιδείνωνε την κατάσταση.
Υπάρχει ένα ισχυρό υπόγειο ρεύμα εκφοβισμού στο βιβλίο, με τα εύσημα για την «ομάδα της αντιασφυξιογόνου μάσκας» - την στρατιωτική συμμορία που τριγυρνά φορώντας αντιασφυξιογόνες μάσκες, και ξυρίζει τα κεφάλια των ανθρώπων ή χώνει παλούκια στον κώλο τους. Πώς το αντιμετώπισες αυτό;
Μπορεί να είναι μια πολύ ενοχλητική εμπειρία για κάποιους. Μερικοί άνθρωποι πραγματικά έχασαν τον έλεγχο και δεν τους κατηγορώ. Ήμουν τυχερός που πραγματικά ποτέ δεν ήμουν κάτι το ιδιαίτερο για την «ομάδα της αντιασφυξιογόνου μάσκας», κυρίως επειδή όλοι με θεωρούσαν λίγο τρελό. Γι' αυτούς, το σκεπτικό ήταν το εξής: «Θέλουμε να του κάνουμε τη ζωή δύσκολη; Aυτός είναι ικανός να μας κοπανήσει κάτι στο κεφάλι ενώ κοιμόμαστε».
Φωτο: Αλεξιπτωτιστής σε αποκριάτικο πάρτι στρατοπέδου, Μπέλφαστ, 1991.
Αυτές οι πληροφορίες για την ομάδα μού θυμίζουν μια ιστορία που άκουσα από έναν επιλοχία κάποτε. Ενώ ήταν γυμνός μέσα σε τροχήλατο κάδο σκουπιδιών, αναίσθητος από το ποτό, τού πέρασαν χειροπέδες και τον έσπρωξαν από την κορυφή ενός λόφου.
Ακριβώς, τέτοιες μαλακίες γίνονταν. Ήμουν πολύ επιφυλακτικός με το όργιο ναρκωτικών στη διμοιρία. Την εποχή που αποστρατευόμουν, υπήρχε σαφώς ένας μεγάλος αριθμός πρεζονιών. Γι' αυτό και όλοι μας μαζευόμασταν σε ορισμένες «ασφαλείς» παμπ που τις απέφευγαν οι αγροίκοι της αερομεταφερόμενης ομάδας, εκεί όπου μπορούσαμε να αποφύγουμε τα σκηνικά των αποχαιρετιστήριων πάρτι. Έπαιρνα ένα διπλό Jack Daniel και καθόμουν στη γωνία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν σκέφτονται περί ναρκωτικών και στρατού, πιθανώς το πρώτο που τους έρχεται στο μυαλό είναι το Βιετνάμ. Πόσο διαδεδομένο ήταν αυτό;
Μοιάζει πολύ με εκείνες τις ταινίες του Βιετνάμ, όπου υπήρχε ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στα αμετανόητα πρεζόνια και τους απλούς πότες. Θα μπορούσα να νιώσω το ξεκίνημα των εντάσεων, ιδίως στην Κένυα, την οποία, όμως, δεν αναφέρω στο βιβλίο. Ακόμα και όταν γύρισα πίσω στην παλιά μου μονάδα αρκετά χρόνια αργότερα, όντας φοιτητής Καλών Τεχνών, μπορούσα να τους ακούσω να ψιθυρίζουν «αυτός είναι ένας από τους χαπακωμένους».
Φωτο: Αλεξιπτωτιστής με δύο μοντέλα της σελίδας 3 της εφημερίδας Sun, στην Ανατολική Tyrone, 1992.
Αλήθεια;
Ναι. Ήταν λίγο σαν να ήσουν ομοφυλόφιλος. Δεν ήταν κάτι που θα συζητούσες με το λοχία σου, ξέρεις του στυλ «γεια σου, είμαι μέχρι τα μπούνια στα ναρκωτικά». Όσα μας δίδασκαν οι μυστικές επιχειρήσεις, τα εφαρμόζαμε στην καθημερινή μας ζωή μέσα στο στρατώνα, παίρνοντας ναρκωτικά. Σαν να καλύπτεις τα ίχνη σου, για παράδειγμα. Συνήθιζα να καίω θυμιάματα λιβανιού όλη την ώρα. Το έπαιζα δήθεν ότι ήμουν του αποκρυφισμού και της μαγείας, αλλά το έκανα μόνο για να καλύπτω τη μυρωδιά της μαριχουάνας.
Πότε τέθηκε σε ισχύ ο έλεγχος των ναρκωτικών;
Ο έλεγχος των ναρκωτικών τέθηκε σε ισχύ το 1995, ξεκινώντας με το στρατό και στη συνέχεια με το ναυτικό και τη RAF. Ήταν μια χρονική συγκυρία που όλα έγιναν παράξενα. Και νομίζω ότι αυτό που συνέβη με τα παιδιά που συνέλαβαν και τα έκλεισαν στο Κόλτσεστερ (τη μόνη βρετανική στρατιωτική φυλακή που απέμεινε) είχε άμεση σχέση με τους στρατιώτες της ελίτ των Αλεξιπτωτιστών που πήγαιναν σε ρέιβ πάρτι και φλόμωναν στην ecstasy. Θέλω να πω, ο διοικητής δεν έπινε καν, οπότε έριξε όλο το φταίξιμο σε αυτούς και έξω από το στρατό με τις κλωτσιές.
Πώς το πήραν;
Κάποιες από τις ζωές αυτών των παιδιών ήταν τελείως κατεστραμμένες. Θυμάμαι πως ένα από τα παιδιά αυτής της ομάδας -το 2011 νομίζω- μαχαίρωσε την κοπέλα του μπροστά στα παιδιά του. Διαλύθηκε όλη του η ζωή. Ήταν ακόμη ένας που ξέφυγε πάρα πολύ και έγινε κομμάτια. Όλοι πίστευαν ότι ίσως κάτι έγινε στη στρατιωτική φυλακή, εκεί όπου τον είχαν βάλει στο μάτι επειδή ήταν νεαρός αλεξιπτωτιστής, και τον κακοποίησαν. Προσπάθησα να μάθω περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό, αλλά είναι πολύ δύσκολο πράγμα να μάθεις οποιαδήποτε αλήθεια.
Φωτο: Αλεξιπτωτιστές μετά από ολονύχτιο πάρτι στο «σαλόνι κάποιου ξένου», Kent, 1992.
Αλλά εσύ ξέφυγες με καθαρό μητρώο;
Ναι, αισθάνομαι λίγο ένοχος για αυτό που συνέβη. Τα παλικάρια που μαστούρωσαν μαζί μου, βρέθηκαν στο Κόλτσεστερ και εγώ κατάφερα να ξεφύγω με υποδειγματικό μητρώο, αλλά έτσι είναι η ζωή, ξέρεις. Δεν έπαιρνα συνέχεια «τριπάκια». Νομίζω ότι την τελευταία φορά που πήρα ένα χάπι LSD το μετάνιωσα πολύ γιατί είχα μια απαίσια μαστούρα. Έπρεπε να παρουσιαστώ στον διοικητή μου στα μαύρα μου τα χάλια. Όπως αναφέρω στο βιβλίο, δεν παρουσιάζω τα ναρκωτικά σαν κάτι καλό -υπάρχει πολλή βρωμιά εκεί.
Τι νομίζετε ότι έχετε μάθει από τις εμπειρίες εκείνης της εποχής;
Αν και οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ήμουν τρελός, εγώ πιστεύω ότι το μυαλό μου ήταν αρκετά γερό για να ασχοληθεί με αυτό. Κοιτάζοντας αυτό πού είμαι τώρα, έχω να πω ότι όλο αυτό μου έκανε καλό κατά κάποιο τρόπο. Είναι επίσης ένας τομέας για τον οποίον κάποιος πρέπει να μιλήσει, γιατί και πάλι, πολλά πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν, οι άνθρωποι σε επίσημες θέσεις μάλλον θα τα έκρυβαν κάτω από το χαλί. Η φυλακή Colchester πιθανόν ακόμη είναι κατάμεστη με στρατιώτες που φυλακίστηκαν επειδή απέτυχαν στα υποχρεωτικά τεστ ναρκωτικών.
Φωτο: Η κουζίνα ενός εμπόρου ναρκωτικών, Brighton, 1993.
Ναι, αλλά σε μέρη όπως το Αφγανιστάν δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου να βρεις ναρκωτικά.
Μίλησα πρόσφατα με στρατιώτες, που δεν θέλουν να κατονομαστούν, και ναι, όταν είσαι στο Αφγανιστάν, δεν είναι δύσκολο να βρεις ναρκωτικά. Δεν εκθειάζω τα ναρκωτικά, αλλά πώς θα αντιμετωπίσεις την πίεση; Πώς μπορείς να την ανακουφίσεις; Δεν θα ακούσεις ποτέ για κάποιον αξιωματικό που μπήκε φυλακή στο Κόλτσεστερ - συνήθως χώνουν στη στενή τους απλούς στρατιώτες. Αυτοί είναι τα θύματα. Αυτοί είναι που προέρχονται από υποβαθμισμένες περιοχές και κατατάσσονται στο στρατό, όπως εγώ πάνω κάτω, επειδή το βρίσκουν σαν μία διέξοδο, μια απόδραση.
Όταν επέστρεφα στο σπίτι με άδεια, άνθρωποι με τους οποίους πήγαμε μαζί στο σχολείο, με αποκαλούσαν δολοφόνο μωρών. Το τάγμα Αλεξιπτωτιστών ήταν πολύ κατά των ναρκωτικών, πολύ βασιλικό και πατριωτικό, και πολύ του καθήκοντος, και το άφησα ακριβώς το αντίθετο - πολύ κατά του κατεστημένου, πολύ κατά του πολέμου.
Φωτο: Ένα παράνομο rave πάρτι στο Black Rock, Brighton, 1994
Πιστεύεις ότι η είσοδος στην σκηνή του rave μετά το στρατό ήταν ένα μέσο αποσυμπίεσης από το ψυχολογικό βάρος του πολέμου;
Τα παιδιά με τα οποία συνυπηρέτησα στο ίδιο τάγμα, όλα μπήκαν φυλακή, οπότε πραγματικά δεν έχω κανένα φίλο αφότου έφυγα. Μία κοπέλα ενός φίλου -ο αδελφός της οποίας είχε σκοτεινό θάλαμο στο εργαστήριό του- με άφηνε να πηγαίνω εκεί και να εμφανίζω τα φιλμ μου. Άρχισαν να λένε ότι θα έπρεπε να πηγαίνω μαζί τους στα διάφορα πάρτι, και έτσι άρχισα να συχνάζω σε κάποια από τα κλαμπ και στις εκδηλώσεις εκεί. Αλλά πραγματικά, όλα ξεκίνησαν αφού με λήστεψαν στην προκυμαία του Μπράιτον. Εκείνο το Σαββατοκύριακο τράβηξα φωτογραφίες από το πρώτο μου rave. Εμφανίστηκα μ' αυτά τα γαμημένα τεράστια μαυρισμένα μάτια και, κατά κάποιο τρόπο, με αποδέχτηκαν.
Φωτο: Ο Stuart με μαυρισμένα μάτια όταν έπεσε θύμα ληστείας στην προκυμαία του Μπράιτον
Ξαναγύρισες στο στράτευμα δηλαδή.
Ναι. Για μένα νομίζω ότι η σκηνή rave ήταν ο συσχετισμός του «θέλω να ανήκω κάπου» - ο στρατός ήταν η αερομεταφερόμενη αδελφότητα και η σκηνή rave είχε αυτό το αληθινό φυλετικό συναίσθημα για το στρατό. Είχα την κάμερά μου και με αυτήν λειτουργούσα, και κατά κάποιο τρόπο, δεν ήμουν μέρος της σκηνής rave, ήμουν μέρος του περιθωρίου.
Αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθώ να περάσω με το «Disco Pigs»: τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Ήταν μια στιγμή μέσα στο χρόνο. Ήταν όλα σχετικά με αυτό το ταξίδι από το σκοτάδι στο φως. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί με τη μορφή που είχε, και, όπως ανέφερα, πάρα πολλοί άνθρωποι άρχισαν να μαθαίνουν γι' αυτό, με συνέπεια αυτό να καταλήξει να δείχνει άσχημο. Προφανώς οι άνθρωποι άρχισαν να ψάχνουν το πώς θα μπορούσαν να το μονοπωλήσουν, βάζοντάς μέσα όλα τα είδη ναρκωτικών -την ηρωίνη, κ.λπ. Και τα παιδιά μπλέχτηκαν μέσα σ' αυτό, επειδή ό, τι ανεβαίνει, κατεβαίνει.
vice.com