Αυτό το θέμα έχει δημοσιευτεί από κοινού με το the Marshall Project.
Ο Anthony Ray Hinton καταδικάστηκε για τη δολοφονία δυο μάνατζερ φαστφουντάδικων σε δυο ξεχωριστές ληστείες στο Μπέρμινγχαμ στην περιοχή της Αλαμπάμα το 1985. Το μόνο αποδεικτικό στοιχείο που συνέδεε τον Hinton με το έγκλημα ήταν σφαίρες, οι οποίες σύμφωνα με εμπειρογνώμονες της πολιτείας ταίριαζαν με 38άρι περίστροφο που βρέθηκε στο σπίτι του Hinton. Οι κάρτες εισόδου εργαζομένων και άλλα αποδεικτικά στοιχεία υποδήλωναν ότι ο Hinton εργαζόταν ως αποθηκάριος την ώρα των δολοφονιών. Δεν υπήρχαν δακτυλικά αποτυπώματα. Ούτε κάποια κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα συνέδεε τον Hinton με τις δολοφονίες.
Παρόλα αυτά, ο Hinton, 29 ετών τότε καταδικάστηκε σε θάνατο.
Πέρυσι, μετά από χρόνια εφέσεων από τον Hinton και τον συνήγορό του Bryan Stevenson από την οργάνωση Equal Justice Initiative, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανάτρεψε την καταδίκη του Hinton και διέταξε να γίνει νέα δίκη (ο Stevenson είναι στη συμβουλευτική επιτροπή του the Marshall Project).
Τον περασμένο μήνα, τρεις εμπειρογνώμονες από το Τμήμα Εγκληματολογικών Επιστημών της Αλαμπάμα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι σφαίρες από τις τρεις ληστείες δεν ταίριαζαν μεταξύ τους και δεν θα μπορούσαν να συνδέονται με το υποτιθέμενο όπλο του φόνου.
Την πρώτη Παρασκευή του Απριλίου, ο Hinton βγήκε από το κελί του στη φυλακή Jefferson County, δύο μήνες πριν από τα 59α γενέθλιά του και ήταν πλέον ελεύθερος άνθρωπος. Έτσι έγινε και το 152ο άτομο που απαλλάσσεται από τη θανατική ποινή στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με το Κέντρο Πληροφοριών για τη Θανατική Ποινή (Death Penalty Information Center).
Λίγες μέρες αργότερα ο Hinton μίλησε στον Corey G. Johnson, από το Marshall Project, για την 30χρονη αναζήτηση δικαιοσύνης, το πώς παρέμεινε ψυχικά υγιής στη διάρκεια των δεκαετιών απομόνωσης και την επιστροφή του σε έναν άγνωστο κόσμο. Η συνέντευξη έχει επιμεληθεί στο μέγεθος για να είναι πιο σαφής.
Πώς είναι να είσαι ελεύθερος Ray;
Πήγα περίπατο σήμερα το πρωί, για πρώτη φορά. Πήγα εκεί που ζούσε η μαμά μου και περπάτησα γύρω από την αυλή και επέστρεψα. Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι μπορώ να πάω όπου θέλω να πάω, χωρίς κάποιος να μου πει «λοιπόν, δεν μπορείς να πας πέρα από αυτό το σημείο». Για να πω την αλήθεια, σαστίζω λίγο. Πραγματικά, δεν έχω συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι κοντεύω να το συνηθίσω αλλά ακόμα έχω δρόμο να κάνω.
Τι είναι αυτό που σε κάνει να σαστίζεις;
Δεν βλέπω το αγκαθωτό συρματόπλεγμα και τους φρουρούς στα παρατηρητήρια. Ή την αστυνομία να κόβει βόλτες τριγύρω κάθε λίγα δευτερόλεπτα ή απλά να περιπολεί στη φυλακή. Και στην πτέρυγα των θανατοποινιτών είσαι εγκλωβισμένος σε αυτή την παιδική χαρά συνήθως για μια ώρα την ημέρα και αυτό εξαρτάται από τον καιρό, εάν υπάρχει αρκετό προσωπικό. Δεν περπατάμε κάθε μέρα. Μερικές φορές δεν περπατούσαμε για ολόκληρη εβδομάδα, δυο εβδομάδες γιατί δεν έχουν προσωπικό να σε προσέχει όσο είσαι εκεί έξω προκειμένου να ασκηθείς λιγάκι. Τώρα μπορώ να περπατήσω χωρίς κάποιος να μου πει «Έϊ, ήρθε η ώρα να μπεις μέσα».
Πήγα στο εμπορικό κέντρο και έχω αρχίσει να νιώθω άνετο με τον κόσμο που περπατάει-τόσοι πολλοί άνθρωποι πίσω μου και μπροστά μου. Εκεί μέσα δεν υπάρχει αυτό. Δεν ξέρω ποιος περπατάει πίσω μου, ποιος είναι αυτός μπροστά μου ή ποιος είναι δίπλα μου. Με κάνει λιγάκι νευρικό.
Θέλεις να μάθεις περισσότερα για τη ζωή στη φυλακή; Δες εδώ μια αιματηρή ιστορία
Και η νευρικότητα προέρχεται από το φόβο ότι κάποιος μπορεί να σε βλάψει;
Ναι, ναι, ναι.
Στην πτέρυγα των θανατοποινιτών, είχαμε ξεχωριστή αυλή για άσκηση. Στην πτέρυγα των θανατοποινιτών περπατάς με ένα συγκεκριμένο αριθμό ομάδων. Για παράδειγμα, το επίπεδο που ήμουν εγώ, υπήρχαν συνολικά 28 κρατούμενοι και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, οπότε κάποιοι παίζουν μπάσκετ, άλλοι βόλεϊ, άλλοι περπατούν στην αυλή. Άρα δεν είσαι συνεχώς με πολλούς ανθρώπους τριγύρω μια δεδομένη στιγμή, πράγμα εντελώς αντίθετο με την ημέρα που πήγα στο εμπορικό κέντρο. Έρχονταν και έφευγαν από κάθε κατεύθυνση.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις κάτι. Έμεινα σε ένα κελί 10 τετραγωνικών για σχεδόν 30 χρόνια. Ήμουν σε αυτό το κελί μόνος μου, κανένας άλλος. Πρέπει να συνηθίσω το θόρυβο και τους ήχους που παράγονται από τα πάντα γιατί στην πτέρυγα των θανατοποινιτών είναι σχετικά ήσυχα. Κάθε άνδρας είναι στο δικό του κόσμο. Κάποιοι διαβάζουν βιβλία, άλλοι ζωγραφίζουν, κάποιοι παρακολουθούν τηλεόραση, άλλοι φορούν τα ακουστικά τους. Όλοι αξιοποιούσαμε το χρόνο μας με διαφορετικό τρόπο.
Οπότε, αποφυλακίζεσαι και έρχεσαι εδώ και βλέπεις ανθρώπους παντού, να κάνουν κάθε είδους θόρυβο, όλα στον προσωπικό χώρο σου.
Απολύτως. Ένιωσα εκτός τόπου. Αναρωτιόμουν ποιος στα αλήθεια με παρακολουθούσε. Εκείνη την πρώτη Παρασκευή, ο κόσμος με αναγνώριζε και με έδειχνε. Από τη μία σκεφτόμουν «ΟΚ με έχουν δει στην τηλεόραση» και «Τι να σκέφτονται;» Πιστεύουν «Είναι εκείνος ο άνδρας που ξέφυγε;» ή «Είναι εκείνος ο άνδρας που είναι αθώος;». Έτσι προσπαθώ να φάω και κάθε τόσο σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω ανθρώπους να με δείχνουν και να με κοιτάζουν και θέλω να πω «Είμαι ανθρώπινο ον, ναι, με έχετε δει στην τηλεόραση, προσπαθώ να προσαρμοστώ».
Μου πήρε λίγο χρόνο να θυμηθώ πώς χρησιμοποιούμε πιρούνι. Ξέρετε, στη φυλακή δεν χρησιμοποιούμε πιρούνια. Παίρνεις κουτάλι. Και το κουτάλι είναι πλαστικό, οπότε δεν έχω χρησιμοποιήσει πιρούνι εδώ και 30 χρόνια. Πραγματικά προσπάθησα να παραγγείλω κάτι που δεν θα με έκανε να φαίνομαι ότι δεν με είχε εκπαιδεύσει κανείς στο σπίτι. Είναι σα να μαθαίνεις τα πάντα από την αρχή.
Τι παρήγγειλες;
Πήρα φασόλια φούρνου. Είχαμε φασόλια φούρνου εκεί κάτι, είτε το πιστεύεις, είτε όχι. Πήρα ψητό κοτόπουλο. Ήθελα λίγο ψάρι και κροκέτες καλαμποκιού. Και λίγη σαλάτα. Κοίταξα τη σαλάτα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να προσαρμοστώ και να μπήξω το πιρούνι τόσο βαθιά μέσα στη σαλάτα, οπότε κατά κάποιο τρόπο την έβαλα στην άκρη. Έφαγα κάτι που μου φάνηκε φυσιολογικό- ένα κομμάτι κοτόπουλο. Το σήκωσα με τα χέρια μου και το δάγκωσα. Περίπου ότι θα κάναμε στο σωφρονιστικό ίδρυμα. Έχουμε περιστασιακά τηγανητό κοτόπουλο. Και περίπου κάθε 4η Ιουλίου, είχαμε φασόλια φούρνου. Πήρα φαγητό που μπορούσα να έχω και στην πτέρυγα των θανατοποινιτών.
Τώρα που είσαι ελεύθερος άνθρωπος, τι θέλεις να κάνεις;
Θα μου άρεσε να γίνω ομιλητής παρακίνησης για νεαρά μαύρα παιδιά. Εάν μπορούσα, θα πήγαινα στα γυμνάσια σε όλη την πολιτεία ή τις εκκλησίες. Νομίζω ότι κάποιος που έχει περάσει αυτό που έχω περάσει εγώ, μπορεί να κοιτάξει τα παιδιά στα μάτια και να τους πει: «Ακόμα κι αν υπακούς στο νόμο, έχεις μεγαλύτερη πιθανότητα να πας φυλακή. Δεν παρενέβη το νόμο και πήγα στη φυλακή-όχι απλά στη φυλακή, καταδικάστηκα σε θάνατο-για 30 χρόνια. Και είμαι εδώ για να ζητήσω από όλους σας να πηγαίνετε σχολείο και να παίρνετε καλούς βαθμούς, να πάτε στο κολλέγιο και να μην καταλήξετε εκεί που κατέληξε εγώ. Άπαξ και πάτε εκεί, δεν μπορείτε να έχετε τη μαμά σας, δεν μπορείτε να ζητήσετε τον αδερφό σας».
Θέλω να μιλήσω σε αυτά τα νέα παιδιά σε μια γλώσσα που μπορούν να καταλάβουν και θέλω να σώσω όσους περισσότερους μπορώ. Γνωρίζω ότι δεν θα ήμουν σε θέση να τους σώσω όλους, αλλά το άτομο που πάει στη φυλακή, εάν ποτέ με έχει ακούσει, τουλάχιστον θα έλεγε «ένας τύπος προσπάθησε να μου πει για τη φυλακή». Κανένας δεν μου είπε για μέρη σαν κι αυτό. Και θέλω κάποια Κυριακή, να μπορέσω να πάρω το αυτοκίνητό μου-όταν πάρω, εάν πάρω ποτέ- και απλά να πάω εκεί έξω και να εμπνεύσω τους νεαρούς μαύρους, γιατί πιστεύω ότι το χρειάζονται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φυλή, απλά επειδή ζουν στην Αλαμπάμα.
Στην απομόνωση πολλοί άνθρωποι σπάνε. Χάνουν το μυαλό τους, τα παρατάνε, αυτοκτονούν. Πες μου για την εμπειρία σου. Πώς κατάφερες να κρατηθείς;
Κατάγομαι από χριστιανική οικογένεια. Η μητέρα μου ήταν αυστηρή. Πάντα θα ενστάλαζε μέσα μας ότι στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε κανέναν για να παίξουμε παρέα. Πήγαινε έξω και παίξε μόνος σου. Με δίδαξε να στηρίζομαι στον Ιησού και σε κανέναν άλλον. Και όταν ήρθε στην πτέρυγα των θανατοποινιτών, το πιστεύεις ή όχι, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας την ώρα που άνθρωποι κρεμάστηκαν. Είδα ανθρώπους να κόβουν τις φλέβες τους. Είδα αίμα να ρέει και να βγαίνει από το κελί. Έχω δει ανθρώπους που κρεμιούνται μόνοι τους. Και έτσι έγινα ο άνθρωπος που περιβάλλεται από την αίσθηση του χιούμορ του και προσπάθησα να κάνω όλους όσους ήρθα σε επαφή μαζί τους- από τους δεσμοφύλακες μέχρι τους κρατούμενους-να τους κάνω να γελούν.
Πρέπει να καταλάβεις κάτι: αυτοί οι διεφθαρμένοι από την εισαγγελία, οι αστυνομικοί και ρατσιστές είπαν ψέματα για μένα και με καταδίκασαν για ένα τρομερό έγκλημα που δεν έκανα. Έκλεψαν τα 30 μου, έκλεψαν τα 40 μου, έκλεψαν τα 50 μου. Δεν μπορούσα να τους δώσω και την ψυχή μου. Έπρεπε να κρατηθώ και το μόνο πράγμα που με κράτησε για να μη χάσω το μυαλό μου ήταν η αίσθηση του χιούμορ μου.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να είναι μόνος του στο κελί για 23, μερικές φορές για 24 ώρες την ημέρα και να μη βγαίνει έξω. Δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που να μπορεί να αντέξει αυτή την πίεση εκτός κι αν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο μέσα του. Και το πνεύμα ήταν μέσα μου, κι έτσι δεν σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω.
Θα έλεγα ψέματα, εάν δεν έλεγα ότι ο Σατανάς δεν ήρθε και μου είπε «Λοιπόν, δεν πρόκειται ποτέ να βγεις από εδώ». Όταν είδα ανθρώπους να πρόκειται να εκτελεστούν, κάθε άνδρας εκεί μέσα θα σου έλεγε ότι αναρωτιόταν για τον εαυτό του- πότε θα συνέβη ποτέ αυτό σε μένα; Και όταν αυτή η φωνούλα έρχεται και λέει «Λοιπόν, εσένα θα πάρουν την επόμενη φορά», της λέει «ύπαγε πίσω μου» και θα άνοιγα το κουμπί του χιούμορ. Και δεν το έκλεισα ποτέ. Μέχρι σήμερα, παρόλο που είμαι ελεύθερος, ακόμα δεν έχω κλείσει τη βάνα του χιούμορ.
Εάν με έβλεπες στη διάρκεια αυτών των 30 χρόνων, θα έλεγες ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι άνθρωπος. Αυτός ο τύπος είναι τρελός. Αυτός ο τύπος γελάει και παίζει σα να μην είναι θανατοποινίτης. Δεν αποδέχθηκε τη θανατική ποινή. Μπορείς να μου την επιβάλεις, αλλά δεν μπορείς να την επιβάλεις στην καρδιά μου.
Και ποτέ δεν την πήρες βαρέως γιατί γνώριζες ότι ήσουν αθώος;
Ήξερα ότι ήμουν αθώος. Και πίστεψα ότι ο Θεός που υπηρετούσα δεν θα με άφηνε να πεθάνω για κάτι που δεν έκανα. Ζω εφαρμόζοντας ένα συγκεκριμένο στίχο της Βίβλου: Τον στίχο 24, στο κεφάλαιο 11, από το Ευαγγέλιο του Μάρκου. «Όλα όσα επιθυμείς τόσο, όταν προσεύχεσαι, πίστεψε σε αυτά και θα τα έχεις». Και η προσευχή μου ήταν: Κύριε, πάρε με από αυτό το μέρος.
Και πόσο συχνά έκανες αυτή την προσευχή;
Κάθε νύχτα. Ξυπνούσα με αυτή. Πήγαινα να κοιμηθώ έχοντας τη στο μυαλό. Κάθε βράδυ. Για αυτό μπορώ να σου πω ότι ξέρω πως ήταν η χάρη του Θεού και ξέρω ότι άκουσε την προσευχή μου.
Η περίπτωσή του και αυτό που σου συνέβη είναι ένα από τα χειρότερα παραδείγματα αδικίας που έχω δει ποτέ.
Ένας από τους λευκούς που με μετέφερε στη φυλακή είπε, «Ωχ, δεν με ενδιαφέρει εάν το έκανες ή όχι, θα πληρώσεις για αυτό». Είπα, «Γιατί, αφού δεν έκανα τίποτα». Και είπε «Λοιπόν, άσε να σου πω ότι με δεδομένο ότι είσαι μαύρος, θα έχεις λευκό δικηγόρο, λευκό δικαστή, είναι περισσότερο από πιθανό να έχεις λευκούς ενόρκους και έχεις παλιότερη καταδίκη για κλοπή περιουσίας. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;» Είπα «Όχι, κύριε». Είπε, «Σημαίνει Καταδίκη. Καταδίκη, Καταδίκη, Καταδίκη, Καταδίκη».
Τελικά δικάστηκες με λευκούς γύρω σου;
Ο δικαστής ήταν λευκός. Και οι δυο κατήγοροι ήταν λευκοί. Αλλά το σώμα των ενόρκων ήταν μεικτό. Ίσως υπήρχαν πέντε μαύροι στους ενόρκους, αλλά δεν είμαι σίγουρος.
Πιστεύεις ότι αυτοί οι κατήγοροι αξίζει να χάσουν την άδειά τους;
Οι περισσότεροι, σίγουρα αξίζει να χάσουν την άδειά τους. Και ο λόγος που το λέω αυτό, ο κύριος Stevenson θα σου πει εάν του μιλήσεις, ο ίδιος κατήγορος δήλωσε σε εφημερίδα ότι εάν ποτέ έβγαινα έξω θα με περίμενε με ένα ολοκαίνουργιο πιστόλι και θα με σκότωνε σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτων. Θα το βρείτε στην εφημερίδα Birmingham News.
Όταν ήσουν στη φυλακή, υπήρξαν μέρες που ένιωσες πεσμένος ή καταβεβλημένος;
Ναι. Όταν με ενημέρωσαν ότι πέθανε η μητέρα μου το 2002. Αυτή ήταν η πιο θλιβερή μέρα της ζωής μου. Η γυναίκα που σε μεγάλωσε, σε τάισε, σε έντυσε, πέθανε. Δεν είχα την ευκαιρία ούτε να της πω αντίο, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να την αγκαλιάσω. Δεν γνώριζα που την έθαβαν. Όλα αυτά τα πράγματα είχα στο μυαλό μου. Κι αυτό ήταν το πιο στενάχωρο. Ο κόσμος λέει ότι πέθανε από καρδιά γιατί δεν μπορούσε να ξεπεράσει αυτό που συνέβη με μένα. Αυτό με ανησυχούσε και πιστεύω με κάθε ίνα του σώματος ότι δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος αφότου πήγα στη φυλακή. Δεν κατάλαβε. Δεν ήταν πολύ μορφωμένη και έτσι δεν κατάλαβε. Έλεγε «πότε θα σε αφήσουν αυτοί οι άνθρωποι να φύγεις;». Οπότε αυτό είναι ένα στενάχωρο πράγμα. [Κλαίγοντας] Δεν πήραν απλά εμένα, αλλά το έκαναν στη μητέρα μου.
Πώς επιβίωσες μετά από αυτό;
Όταν την κήδεψαν, έπρεπε να παλέψω ακόμα πιο σκληρό με εκείνη την αίσθηση του χιούμορ επειδή ήξερα ότι δεν θα ήθελε ποτέ να τα παρατήσω. Ήξερα ότι εάν κάποιος επρόκειτο να λέει για μένα στον Θεό, ε, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν η μητέρα μου από τη μέρα που θα έφθανε στον Παράδεισο. Έτσι μάζεψα τα κομμάτι μου και ύψωσα αυτό τον τοίχο γύρω μου. Απλά δεν μπορούσα να αισθανθώ λυπημένος πλέον. Ήξερα ότι μια μέρα ο Θεός θα με έβγαζε έξω. Και πίστεψα όταν είχα εκτίσει τα 10 χρόνια, ότι ο Θεός φώναξε το όνομά μου και είπε «Ray, έλα μπροστά». Πέρασαν είκοσι χρόνια και είπε «Ray, έλα μπροστά» και όταν ήρθαν τα 30 χρόνια, είπε «Ray, έλα μπροστά» και βγήκα από την πόρτα όπως ακριβώς έκανε ο Λάζαρος. Αυτό πιστεύω. Έτσι εκείνοι οι διάβολοι, εκείνοι οι ψεύτες, εκείνοι οι ρατσιστές, θα πάρουν μια μέρα αυτό που τους αξίζει. Είμαι στο σπίτι.
Πες μου για την ημέρα που πήρες τα νέα ότι το Ανώτατο Δικαστήριο διέταξε να γίνει νέα δίκη.
Μπορώ ακόμα να με ακούσω να ουρλιάζω στην πτέρυγα των θανατοποινιτών : «Θα δικαστώ ξανά! Θα δικαστώ ξανά!». Δεν παίρνω ναρκωτικά. Πότε δεν έπαιρνα. Αλλά ήμουν τόσο φτιαγμένος που δεν μπορώ ούτε να το εξηγήσω. Ένιωσα ότι περπατούσα πάνω στο νερό, ένιωσα ότι μπορούσα να περπατήσω στον αέρα.
Σου ζήτησε συγνώμη κάποιος από την πολιτεία της Αλαμπάμα ή κάποιος που να σχετίζεται με την υπόθεση;
Όχι. Δεν το έκανε ούτε κάποιος μαύρος γερουσιαστής ή κάποιος από το νομοθετικό σώμα. Κανένας. Κανένας από εκείνους που συνεργάστηκαν με την πολιτεία δεν είπε «λυπάμαι για αυτό που σου συνέβη». Όχι. Κανείς.
Θα προχωρήσεις σε μήνυση ή θα διεκδικήσεις αποζημίωση για όλα όσα πέρασες;
Δεν έχω μιλήσει για αυτό, ούτε και ο κύριος Stevenson έχει μιλήσει για αυτό. Το πιστεύεις ή όχι θα ένιωθα ανακούφιση εάν κάποιος ξεκάθαρα ερχόταν και έλεγε «Λυπόμαστε». Όμως, αυτή είναι η Αλμπάμα. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να τους κάνουμε να με αποζημιώσουν. Αλλά εάν αυτό πρέπει να γίνει, εάν αυτό πιστεύει ο κύριος Stevenson ότι πρέπει να κάνουμε, τότε αυτό θα κάνουμε.
Σε άλλους ανθρώπους που είναι θανατοποινίτες έχουν άδικα καταδικαστεί, τι συμβουλή θα τους έδινες;
Θα τους έλεγα να κάνουν υπομονή, να προσευχηθούν, να συνεχίσουν να πιστεύουν, να συνεργαστούν με τον δικηγόρο τους, να πηγαίνουν στις νομικές βιβλιοθήκες όποτε μπορούν. Να μην εγκαταλείψουν ποτέ. Εάν γνωρίζεις ότι είσαι εκεί για κάτι που δεν έκανες... θα τους έλεγα τον αγαπημένο μου στίχο από τη Βίβλο και δεν ήθελαν απλά να τον διαβάσουν. Θα ήθελα να τον πιστέψουν. Και εάν πιστέψουν, τους διαβεβαιώνω ότι θα μπορέσουν να βγουν από εκεί μέσα, όπως συνέβη και σε μένα. Γιατί ότι γίνεται στο σκοτάδι, θα έρθει στο φως.
Πώς θα βελτίωνες το ποινικό σύστημα δικαιοσύνης με δεδομένο ότι έχεις εμπειρία;
Πρώτο απ' όλα, θα πρέπει να επανεξετάσουν το θέμα της φυλετικής ποικιλομορφίας σε αυτές τις ποινικές υποθέσεις. Δεύτερο, θα έπρεπε να υπάρχει μια επιτροπή που να επιβλέπει κάθε υπόθεση που κατέληξε με επιβολή θανατικής ποινής για να διασφαλιστεί ότι ο άνθρωπος είχε δίκαιη δίκη και του δόθηκαν αρκετά κονδύλια για να έχει δίπλα του ειδικούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι δικάστηκα για δυο φόνους συνεπαγόμενους θανατική ποινή. Σήμερα, η πολιτεία έχει κάθε αναγκαία υπηρεσία στη διάθεσή της. Ο δικηγόρος μου, τότε, δεν είχε τίποτα τέτοιο. Οπότε δεν είναι δίκαιο. Νομίζω ότι εάν η πολιτεία πρέπει να ξοδέψει ας πούμε 500.000 δολάρια, τότε η υπεράσπιση θα πρέπει να πάρει 500.000 δολάρια. Φαντάσου εάν είχα τα χρήματα που ο δικηγόρος ήξερε ότι χρειαζόμουν για να προσλάβω εμπειρογνώμονες. Αυτή η υπόθεση δεν θα είχε στηθεί ποτέ. Αλλά σήμερα, αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι το εξής. Λένε «δικαιούσαι δικηγόρο». Δεν είναι ψέμα. Θα σου δώσουν οποιονδήποτε δικηγόρο. Αλλά θα είναι καλός για σένα; Θα κάνει για σένα όσα χρειάζεσαι; Δεν το πιστεύω. Το δεύτερο που θα σου πουν είναι ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Σου λέω ότι η Δικαιοσύνη μπορεί να δει. Βλέπει από ποια φυλή είσαι, βλέπει που πήγες κολέγιο, βλέπει τα οικονομικά, βλέπει όλα όσα είναι εκεί να δει. Και όλα εξαρτώνται από το τι θα δει, εξαρτώνται από το εάν θα πας ή όχι στο σπίτι σου. Και όταν με είδε, ήξερε ότι θα καταδικαζόμουν σε θάνατο.
Αλλά δεν είδε τη δύναμη του Θεού.
Όχι, δεν την είδε. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της.
Αυτή η συνέντευξη έγινε από τον Corey G. Johnson για λογαριασμό του the Marshall Project, ενός μη κυβερνητικού οργανισμού ειδήσεων που επικεντρώνεται στο αμερικανικό ποινικό σύστημα δικαιοσύνης. Μπορείτε να εγγραφείτε για να λαμβάνετε τοnewsletter τους, ή να ακολουθείτε το the Marshall Project στο Facebook ή το Twitter.
ΠΗΓΗ: vice.com