Η πώληση είναι μια σπουδαία τέχνη. Ειδικά αν καταφέρεις να πουλήσεις ψυγείο σε Εσκιμώους, θεωρείσαι δεξιοτέχνης. Κάτι εξίσου χρήσιμο πουλιέται από εταιρίες που προωθούν τα προϊόντα τους με τηλεφωνικές πωλήσεις. Για να χρειαστεί να κάνει κάποιος επιθετική πώληση (μόνο έτσι γίνονται οι τηλεφωνικές πωλήσεις), σημαίνει ότι δεν έχει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό. Δεν μπορεί να βασιστεί ούτε στην ποιότητα, ούτε στην τιμή, ούτε στη βιτρίνα, ούτε στην προώθηση. Το πιο πιθανό είναι να έχει κακή ποιότητα ή, όταν πουλάει ίδια ποιότητα με τον ανταγωνιστή, έχει μια τιμή που πιάνει τεράστια ύψη.
Συχνά, o πελάτης το αντιλαμβάνεται εγκαίρως και η πώληση ακυρώνεται. Στις τηλεφωνικές πωλήσεις, συνήθως η παράδοση και η πληρωμή του προϊόντος γίνεται την επόμενη μέρα. Μέχρι δηλαδή να παραλάβει το ανθυποπροϊόν που του πούλησε μια καπάτσα πωλήτρια, ξαφνικά και σε ανύποπτο χρόνο, πιάνοντάς τον στον ύπνο, αφαιρώντας του όλα τα επιχειρήματα, ασκώντας του και λίγη πίεση ή ακόμη και τρομοκρατώντας τον για κυρώσεις και άλλα δεινά, το έχει σκεφτεί, το έχει ψάξει (ευτυχώς στο ίντερνετ βρίσκεις τα πάντα), το έχει συζητήσει, το έχει επανεξετάσει και μην τον είδατε κι αυτόν και τον παρά του. Για να είναι σίγουρη η πώληση, θα πρέπει η άγνωστη φωνή να τον υπνωτίσει και να τον κάνει να περιμένει με αγωνία το πακετάκι που του στέλνει, χωρίς καμιά διάθεση για περαιτέρω έρευνα.
Για να χρειαστεί να κάνει κάποιος επιθετική πώληση (μόνο έτσι γίνονται οι τηλεφωνικές πωλήσεις), σημαίνει ότι δεν έχει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό. Δεν μπορεί να βασιστεί ούτε στην ποιότητα, ούτε στην τιμή, ούτε στη βιτρίνα, ούτε στην προώθηση.
Μιλήσαμε με άτομα που είτε πέρασαν από τέτοιες τηλεφωνικές γραμμές είτε βρίσκονται ακόμη εκεί, προσπαθώντας να βγάλουν τα προς το ζην με αυτόν τον τρόπο. Πάντα μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο. Οι ιστορίες είναι απολύτως πραγματικές, τα ονόματα εντελώς φανταστικά, για λόγους ευνόητους.
Όλα είναι ένα ψέμα
Η Ζωή δεν έχει άλλους πόρους και δεν μπορεί στα 45 της να ζει από την πετσοκομμένη σύνταξη του πατέρα της. Η πρώτη της εμπειρία σε τηλεφωνικό κέντρο ήταν να κυνηγάει κόσμο για ληξιπρόθεσμες οφειλές. Το πρωί collection και την υπόλοιπη μέρα να ψάχνει αγγελίες. Το στομάχι της ήταν πολύ ευαίσθητο για να το αντέξει.
«Μετά απ’ αυτό, το να προσπαθώ να πείσω κάποιον να διακόψει την τηλεφωνική του σύνδεση, για να βάλει αυτήν που του πουλάω, δε μου φαίνεται και τόσο ανήθικο», δηλώνει. «Σ’ αυτή τη δουλειά, το θέμα είναι ποιός καταφέρει να ψήσει τον πελάτη. Αν δεν το κάνω εγώ, θα το κάνει κάποιος άλλος». Πόσο εύκολο είναι όμως να τον ψήσει; «Καθόλου», θα μας πει, «γιατί έχουν βαρεθεί να μας ακούνε. Και σπάνια ολοκληρώνεται η παρουσίαση κι ακόμη πιο σπάνια η πώληση. Οι περισσότεροι μάς αποφεύγουν ευγενικά, αλλά δεν είναι λίγοι κι αυτοί που μας στολίζουν κανονικά. Κάνουμε πως δεν ακούμε και συνεχίζουμε».
Η Στέλλα δουλεύει σε κέντρο αισθητικής. Χρόνια τώρα. Από τον καιρό που υπήρχε χρήμα, έστω πλαστικό κι αεριτζίδικο και γυναίκες μπαινόβγαιναν να στρώσουν τις κυτταρίτιδές τους. Η δουλειά της ήταν να καλεί τις παλιές πελάτισσες, να τους θυμίζει πως δεν έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμά τους (ψέμα) και πως η εταιρεία τους κάνει δώρο μια νέα εντυπωσιακή θεραπεία. Οι πελάτισσες βέβαια, όταν έφταναν εκεί, διαπίστωναν πως η θεραπεία δεν είναι καθόλου νέα και καθόλου εντυπωσιακή. Μια μάσκα για το πρόσωπο κι έξω απ’ την πόρτα, αν δεν αγόραζαν καινούργιο πρόγραμμα. Αν αγόραζαν, δεν έπαιρναν ούτε το δώρο γιατί ξεκινούσαν κατευθείαν με τη νέα θεραπεία.
«Έπρεπε να πιάσω το στόχο. Κάθε μέρα έπρεπε να φέρω συγκεκριμένο αριθμό ατόμων στο ινστιτούτο. Αν τα κατάφερνα θα έπαιρνα το μπόνους. Αν αυτά τα άτομα έκλειναν πρόγραμμα, θα έπαιρνα κι από κει τα ποσοστά μου. Αν δεν τα κατάφερνα, θα έπαιρνα τον ξερό μισθό του τετράωρου». Η Στέλλα πληρωνόταν τετράωρο, αλλά δούλευε περισσότερες ώρες, κυνηγώντας στόχους. Είχε και δυο παιδιά να μεγαλώσει.
Διαβάστε την συνέχεια στο popaganda.gr