O Πρόεδρος της Ουκρανίας Ποροσένκο δήλωσε πρόσφατα ότι η μεταμόρφωση που έλαβε χώρα στον ουκρανικό στρατό έχει προετοιμάσει τη χώρα για να αποκρούσει μιας πλήρους κλίμακας επίθεση από τη Ρωσία. Ανεξάρτητα από το αν αυτή η επιθετικότητα είναι πιθανή, η τρέχουσα κατάσταση των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων αξίζει να εξεταστεί, από έναν εμπειρογνώμονα του χώρου, όπως ο Αλεξάντερ Κραμχίκιν, αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου Πολιτικών και Στρατιωτικών Αναλύσεων.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία μετά την Κίνα έγινε η τέταρτη ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, όπως πολλοί σχολιαστές έχουν επισημάνει. Κληρονόμησε επίσης μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία. Αλλά η γενική αποτυχία του ουκρανικού κράτους από την ανεξαρτησία και μετά, επεκτάθηκε και στο στρατιωτικό τομέα. Ο στρατός συρρικνώθηκε ανεξέλεγκτα, η εκπαίδευση σταμάτησε, τα καλύτερα στελέχη έφευγαν από το στρατό, ενώ οι χειρότεροι παρέμειναν. Η αμυντική βιομηχανία ήταν προσανατολισμένη αποκλειστικά προς τις εξαγωγές, όπως ο ουκρανικός στρατός δεν ενδιαφέρθηκε για νέα όπλα, αλλά όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που εξήγαγε ήταν υλικό από τις τεράστιες ποσότητες όπλων που κληρονόμησε η Ουκρανία από την Σοβιετική Ένωση.
Όλα αυτά έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο οι Ουκρανικές Ενοπλες Δυνάμεις και οι υπόλοιπες δυνάμεις ασφαλείας έχουν διεξάγει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Ντόνμπας. Μέχρι σήμερα, οι επιβεβαιωμένες απώλειές τους ανέρχονται σε 1.703 νεκρούς, καθώς καταστράφηκαν ή γενικά απωλέσθηκαν 124 άρματα μάχης, 20 ελαφριά τεθωρακισμένα οχήματα, 3 αμφίβια τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, 229 οχήματα μάχης πεζικού, 103 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, 23 πολλαπλών χρήσεων τεθωρακισμένα, 51 αυτοκινούμενα οβιδοβόλα, 37 συρόμενα οβιδοβόλα, 20 MLRS, 12 στρατιωτικά αεροσκάφη, 5 ελικόπτερα μάχης και 6 πολλαπλών χρήσεων. Και πάλι, αυτά είναι απλώς οι επιβεβαιωμένες απώλειες. Τα πραγματικά στοιχεία (ειδικά για τους άνδρες και τα τεθωρακισμένα) είναι σίγουρα πολύ υψηλότερα.
Η ικανότητα κάθε σύγχρονου ευρωπαϊκού στρατού να διεξάγει πόλεμο θα είχε ήδη υποβαθμιστεί σημαντικά με έστω και το μισό από αυτές τις απώλειες. Ωστόσο, η Ουκρανία κληρονόμησε από τη Σοβιετική Ένωση τόσο πολύ υλικό που ακόμη και μετά από το μαζικό ξεπούλημα για δύο δεκαετίες και τη διάλυση, έχει ακόμα πολλά όπλα στην κατοχή της. Αν λάβουμε υπόψη τον αποθηκευμένο εξοπλισμό, τότε οι απώλειες των τεθωρακισμένων ανέρχονται μόνο σε περίπου 10% του υλικού που είναι διαθέσιμο. Για τα άλλα είδη του εξοπλισμού, το ποσοστό αυτό είναι μονοψήφιο. Για παράδειγμα, οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις εξακολουθούν να έχουν μέχρι και 3.000 πυροβόλα όπλα και MLRS, τα οποία ήταν η κύρια δύναμη κρούσης του ουκρανικού στρατού στις μάχες στη Ντόνμπας και προκάλεσαν μείζονα προβλήματα στις δυνάμεις αυτοάμυνας των αυτονομιστών.
Τα ουκρανικά εργοστάσια βιαστικά επισκευάζουν τον αποθηκευμένο εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων των «τεχνολογικών θαυμάτων» όπως τα APC-1 και MPC-60. Δεν πρόκειται για την παραγωγή νέου εξοπλισμού, αλλά για την αποκατάσταση των σοβιετικών όπλων, τα οποία όμως συχνά είναι τόσο χρήσιμα όσο ένα σωρός από παλιοσίδερα. Ο σχετικά νέος (ή μάλλον λιγότερο παλιός) εξοπλισμός χρησιμοποιείται ήδη από τον ουκρανικό στρατό και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών. Κατά συνέπεια, η εντατική ανακαίνιση αυτού του παλαιού εξοπλισμού παρέχει την ποσότητα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν παρέχει την ποιότητα.
Για όλα αυτά που αναφέρονται περί επανεξοπλισμού της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ, δεν υπάρχει ακόμη καμία συγκεκριμένη απόδειξη ότι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Εκτός αυτού, ο ουκρανικός στρατός δεν θα μπορούσε να χειριστεί τόσο γρήγορα νέα δυτικά όπλα, ενώ οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μπορούν να δώσουν στην Ουκρανία σοβιετικό υλικό σε αρκετά μεγάλες ποσότητες. Μιλώντας για θέματα δικτυοκεντρικά ή εξελιγμένα όπλα και τακτικές ακριβείας, σε σχέση με τον ουκρανικό στρατό, είναι απλά παράλογο.
Όσον αφορά την ποσότητα και την ποιότητα του προσωπικού, οι γραμμές τάσης είναι λιγότερο σαφείς. Για οποιοδήποτε στρατό στον κόσμο, ο πόλεμος παρέχει την καλύτερη εκπαίδευση. Με αυτή την έννοια, οι μάχες στη Ντόνμπας ήταν θετικό στοιχείο κατάρτισης για τον ουκρανικό στρατό. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι πάντα το καλύτερο να πεθαίνουν οι στρατιώτες σε πολέμους. Ο ουκρανικός στρατός δεν αποτελεί εξαίρεση, και στα θύματα αυτά συμπεριλαμβάνεται προσωπικό που έχει ασχοληθεί εντατικά με τις καλύτερες στρατιωτικές σοβιετικές παραδόσεις (όπως οι αλεξιπτωτιστές). Ως εκ τούτου, το διαμέτρημα του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας και των δυνάμεων ασφαλείας μειώνεται σταθερά. Επιπλέον, οι Ουκρανοί διοικητές έχουν χρησιμοποιήσει τα στρατεύματα σαν κρέας για τα κανόνια στη Ντνομπας. Εάν το κάναν αυτό επειδή δεν ξέρουν κάτι καλύτερο, ή για να λύσουν το πρόβλημα της διάθεσης των πιο θαρραλέων και αξιόμαχοων νέων ανδρών, συμπεριλαμβανομένων των ακτιβιστών της Μαϊντάν, παραμένει αδιευκρίνιστο.
Ένα από τα κύρια συνθήματα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων της Μαϊντάν το χειμώνα 2013/2014 ήταν «νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση και όχι ολιγάρχες». Αλλά η Μαϊντάν ήταν μάλλον απλώς ένα εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε από μία κατηγορία «παλαιών ολιγαρχών» για να νικήσουν μια άλλη κατηγορία των «παλαιών ολιγαρχών», τίποτα περισσότερο. Κάποιοι από τους ακτιβιστές μπορεί να έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και είναι να πληρώσουν γι 'αυτό με τη ζωή τους στη Ντονμπας.
Το θέμα δεν είναι ότι η Ουκρανία δεν είναι σε θέση να βρει τα χρήματα ή να μην μπορεί να πραγάει νέο πολεμικό εξοπλισμό. Αν υπάρχει η βούληση, μπορεί να βρεί έναν τρόπο να κάνει και τα δύο. Αλλά το γεγονός είναι ότι η ολιγαρχική φύση της ουκρανικής κυβέρνησης μετά το κίνημα Μαϊντάν δεν έχει αλλάξει καθόλου. Αντιθέτως, έγινεν μάλλον ισχυρότερη. Χιλιάδες άνθρωποι στην Ουκρανία δεν πέθαναν για μια εφήμερη «ευρωπαϊκή επιλογή», αλλά για ένα σύνολο από ολιγάρχες που θέλησαν να καταστρέψουν άλλους και να μονοπωλήσουν εξουσία (όπως επίσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Ουκρανίας, που έχουν μετατραπεί σε μια ανεξέλεγκτη μηχανή προπαγάνδας). Για τους νικητές ολιγάρχες πλέον στην κυβέρνηση, η Ουκρανία παραμένει ένα μέρος για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει κανείς στη χώρα που να ενδιαφέρεται για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου, ικανού στρατό. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να χρησιμοποιήσει συγκεκριμένους αριθμούς για να προσπαθήσει να προσπεράσει τις πολιτοφυλακές στη Ντόνμπας, αλλά αυτό δεν είναι μια ικανότητα για μια σύγχρονη πολεμική δύναμη, ακόμα και αν αυτή είναι πιο αδύναμη από το ρωσικό στρατό. Ως εκ τούτου, τα λόγια του Ουκρανού ηγέτη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μπλόφα, η οποία αποτελεί πλέον συνήθη πρακτική για την ουκρανική κυβέρνηση.
defencenews.gr