Ήξερα πώς κάτι δεν πήγαινε καλά όταν είδα πώς υπήρχαν δέκα αναπάντητες κλήσεις γύρω στις 10 μ.μ. στις 26 Ιανουαρίου του 2012. Εννέα από την αδερφή μου και μία από το αγόρι της εκείνη την περίοδο. Ήμουν σε μάθημα γιόγκα. Αφού σταμάτησα να τεντώνομαι και τύλιξα το χαλάκι μου, τηλεφώνησα στην αδερφή μου για να τη ρωτήσω τι στο διάολο συνέβαινε. Όταν απάντησε, άρχισε να κλαίει. «Τι έγινε;» την ρώτησα. Έπειτα αστειεύτηκα προσθέτοντας «Πέθανε ο μπαμπάς ή κάτι τέτοιο;».
Ήμουν πρωτοετής στο κολλέγιο στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών στη Νέα Υόρκη τότε. Ήδη ζούσα περίπου έξι μήνες μόνη μου, μακριά από το σπίτι, κάνοντας έτσι τα πρώτα βήματά μου προς την ενηλικίωση. Νωρίτερα εκείνη τη μέρα, είχα πάει στον γιατρό για να κάνω εξετάσεις για μια συσκευή εισπνοής και η ασφαλιστική εταιρεία είχε απορρίψει το αίτημα. Θυμάμαι ότι τηλεφωνούσα στον μπαμπά μου ανυπόμονα, βομβαρδίζοντας το τηλέφωνό του με γραπτά μηνύματα για την ασφάλειά μας, ζητώντας του να μου τηλεφωνήσει το συντομότερο δυνατό. Δεν τηλεφώνησε ποτέ.
Η αδερφή μου ήταν τόσο σοκαρισμένη στο τηλέφωνο που δεν μπορούσε ούτε να μου απαντήσει. Περπάτησα τα δέκα τετράγωνα από το μάθημα γιόγκας μέχρι το δωμάτιο στον ξενώνα μου με το μυαλό μου να τρέχει για το τι μπορούσε να είχε συμβεί. Όταν έφθασα στο σπίτι, τηλεφώνησα στην αδερφή μου. Το μόνο που είπε ήταν «γίνεται έρευνα για ανθρωποκτονία στην Αριζόνα και πιστεύουν ότι ο μπαμπάς μπορεί να πέθανε».
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του National Organization of Parents of Murdered Children, κάθε χρόνο στις ΗΠΑ περίπου 15.000 άνθρωποι είναι θύματα εγκληματικών ανθρωποκτονιών. Για κάθε θύμα δολοφονίας, υπάρχουν δεκάδες περισσότερα άτομα που επηρεάζονται με περίπλοκους τρόπους: γονείς χτυπημένοι από τη θλίψη, αδέρφια και παιδιά όπως εγώ που σημαδεύονται οριστικά από την απώλεια ενός μέλους της οικογένειας με τόσο βίαιο και φρικιαστικό τρόπο.
Όπως εξηγεί η οργάνωση Violent Crime Victim Services: «Τίποτα στη ζωή δεν προετοιμάζει τους επιζώντες για την ημέρα που κάποιο αγαπημένο πρόσωπο δολοφονείται. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν με τις αυταπάτες της αθανασίας τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τους ανθρώπους που γνωρίζουν, τουλάχιστον πριν να γεράσουν. Ο θάνατος ενός νεότερου προσώπου είναι πάντα σοκαριστικός».
Ο μπαμπάς μου, τον οποίο κάποιοι γνώριζαν ως ο «The Cigar Guy» (Ο Τύπος με το Πούρο), ήταν ένας χαρούμενος τύπος που είχε έναν ανόητο τρόπο να κάνει τα πάντα. Απαντούσε πάντα στο τηλέφωνο μιλώντας στο τρίτο πρόσωπο και έχω πολλές αναμνήσεις χορεύοντας Beach Boys στο ιστιοπλοϊκό του Endless Summer Sailboat. Ήταν πωλητής πούρων και όλοι στην πόλη τον γνώριζαν. Γνωρίζαμε ότι μας αγαπούσε όλους μας άνευ όρων.
Ήμουν το τελευταίο πρόσωπο που του μίλησε στο τηλέφωνο. Η συζήτησή μας ήταν κυρίως για τα σχέδια μου για το μέλλον και την επικείμενη επίσκεψή του να με δει σε λίγες εβδομάδες. Αργότερα, αφού κλείσαμε το τηλέφωνο, ένας άνδρας που ονομαζόταν Michael Crane λέγεται ότι μπήκε στο σπίτι από την πίσω πόρτα. Σύμφωνα με τις εκθέσεις της αστυνομίας πιστεύεται ότι ο Crane έδεσε τον πατέρα μου, τον πυροβόλησε και έβαλε φωτιά στο σπίτι. Ένας συνεργός, ο Marcelo Sanchez έκλεψε το αυτοκίνητο του πατέρα μου. Μέχρι σήμερα, δεν γνωρίζουμε γιατί το έκανε ή τι πραγματικά συνέβη. Στην 80σέλιδη έκθεση της αστυνομίας για εκείνη τη μέρα, υπάρχει ένα κενό τεσσάρων ωρών στη χρονολογική σειρά των γεγονότων, χωρίς πληροφορίες.
Είναι δύσκολο να μην αναρωτιέται κανείς: Τι θα μπορούσα να είχα κάνει για να το σταματήσω αυτό;
Στην αρχή, δεν φαινόταν καν αληθινό. Έκλεισα εισιτήριο από τη Νέα Υόρκη στο Λας Βέγκας, όπου ολόκληρη η οικογένειά μου και εγώ οδηγήσαμε μέχρι το καμένο σπίτι μας στο Φοίνιξ. Το σπίτι είχε δυο μεγάλα παράθυρα στην μπροστινή πόρτα αλλά όχι παράθυρα στην κρεβατοκάμαρα. Από τη στιγμή που φθάσαμε εκεί, μπορούσε κανείς να δει μέσα σε ολόκληρο το κτήριο, γιατί είχε καεί ολόκληρο, είχε περιλουστεί με βενζίνη. Πήραμε ό, τι μπορέσαμε να βρούμε και μείναμε μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Βλέποντας όλα τα πράγματα του μπαμπά μου από το δωμάτιό του να βρίσκονται πεταμένα στο γκαζόν και να λιώνουν, ήταν αποκαρδιωτικό. Το πτώμα του μπαμπά μου ήταν άσχημα καμένο και έπρεπε να αναγνωριστεί από τα οδοντιατρικά αρχεία του. Η οργάνωση Violent Crime Victim Services εξηγεί ότι: «τα παιδιά που χάνουν έναν γονιό από φόνο αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα προσαρμογής». Είναι συνηθισμένο για τα παιδιά να εσωτερικεύουν το περιστατικό ως εγκατάλειψη ή λιποταξία. Μερικές μελέτες υποστηρίζουν ότι «παιδιά τα οποία επιζούν του φόνου ενός γονιού έχουν επίμονα χαμηλή αυτοεκτίμηση». Είναι δύσκολο να μην αναρωτιέσαι: Τι θα μπορούσα να είχα κάνει για να το σταματήσω αυτό;
Τα 19α γενέθλιά μου ήταν δυο εβδομάδες αργότερα. Ο πατέρας μου έκανε πολύ σαματά στα γενέθλιά μου –τούρτες, στολισμοί, μας ξάφνιαζε με μικρά πράγματα- και φέτος είχε σχέδια να πετάξει στη Νέα Υόρκη για να τα γιορτάσει μαζί μου. Μου πηρέ καιρό μέχρι να χωνέψω ότι δεν θα ήταν εκεί.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, οι άνθρωποι που πιστεύαμε ότι ήταν υπεύθυνοι για το φόνο, ο Michael Crane και μια πληθώρα συνεργών αποκαλύφθηκαν από έναν αφανή μάρτυρα. Η αστυνομία έμαθε από το μάρτυρα ότι όχι μόνο σκότωσαν τον πατέρα μου, αλλά συμμετείχαν στη δολοφονία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού στην Αριζόνα, όπου πυροβολήθηκαν στο κεφάλι πριν να κλέψουν το σπίτι τους και να το κάψουν. Ο Crane έχει γεμάτο βιογραφικό με κλοπές. Έχει πάει φυλακή για αυτό. Δυο εβδομάδες πριν από τη δολοφονία του πατέρα μου, η αστυνομία είχε βρει ένα κλεμμένο όχημα στο σπίτι της γιαγιάς του. Αρχικά, υποτίθεται ότι δεν θα έβγαινε από τη φυλακή, αλλά ο αξιωματικός που έγραψε την αναφορά δεν τα έγραψε αρκετά καλά, οπότε τον άφησαν.
Στα μέσα ενημέρωσης, ο μπαμπάς αναφερόταν ως «επιχειρηματίας» λες και το να πουλάει πούρα ήταν το μόνο για το οποίο ξεχώριζε. Για μένα ήταν ξεχωριστός για ένα εκατομμύριο άλλα πράγματα πέρα από αυτό: επισκεύαζε πράγματα, ήταν κηπουρός, μαζορέτα, προπονητής ποδοσφαίρου, τουριστικός ξεναγός, προπονητής σερφ, εκπαιδευτής οδήγησης, παίκτης του γκολφ, τραγουδιστής, φωτογράφος, ναύτης, δασκάλος και πάνω απ' όλα ο «μπαμπάς μου».
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που δολοφονήθηκε ο πατέρας μου και ακόμα δεν έχει δικαστεί ο κατηγορούμενος. Οι ποινικές δίκες παίρνουν χρόνο μέχρι να μελετηθούν οι λεπτομέρειες και αφού ο Michael Crane δεν θα συνεργαστεί, αυτό προκαλεί προβλήματα. Ξαναμελετώντας τις λεπτομέρειες του φόνου ξανά και ξανά είναι σα να πιέζεσαι να ζήσεις την τραγωδία πάλι, ιδιαιτέρως όταν ρωτάνε ερωτήσεις για το εάν μου λείπει ο πατέρας μου. Τα περισσότερα άρθρα έβαλαν μια μικρή φωτογραφία του Michael Crane, όπου φαινόταν να φοράει ακόμα και το παλτό που είχε κάνει δώρο η αδερφή μου στον μπαμπά και το οποίο είχε κλέψει από το σπίτι του μπαμπά μου πριν να το κάψει.
Από το θάνατο του πατέρα μου και μετά, κάθε Ημέρα του Πατέρα, συγκεντρωνόμαστε μαζί με συγγενείς και επισκεπτόμαστε το μνήμα του στο νεκροταφείο. Συχνά προβληματίζομαι σκεπτόμενη την τελευταία τηλεφωνική συνομιλία μας πριν να δολοφονηθεί αλλά και πόσο αιφνιδιασμένη ένιωσα όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να του ξαναμιλήσω. Εάν είσαι αρκετά τυχερός να ζει ακόμα ο μπαμπάς σου, σήκωσε το τηλέφωνο και τηλεφώνησέ του. Ποτέ δεν ξέρεις πότε αυτή η συζήτησή σας θα είναι η τελευταία.
vice.com