Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο
Εικόνα
21:44 | 24/05/2017

Absentee landlord! ( σπιτονοικοκύρης που απουσιάζει-αδιαφορεί)
Ακόμα θυμάμαι πόσο παράξενα ήχησε στ αφτιά μου αυτός ο όρος που χρησιμοποιήσει καθηγητής μου της εγκληματολογίας στις ΗΠΑ. Προσπαθούσε να μας εξηγήσει την θεωρία του «Σπασμένου Παραθύρου» των  Wilson & Kelling και θεώρησε ότι αυτός ο όρος περιγράφει καλύτερα το συμπέρασμα. Για τους μη μυημένους, αναφέρω εν τάχει την ουσία της θεωρίας που περιγράφει με υποδειγματικό τρόπο την κοινωνική παρακμή.
Με τρόπο ευφυή οι ανωτέρω διάσημοι εγκληματολόγοι χρησιμοποίησαν την αλληγορία ενός σπασμένου παραθύρου για να καταδείξουν τον φαινομενικά «ήσυχο» αλλά τόσο ολισθηρό τρόπο με τον οποίο πολλές γειτονιές πέφτουν στην ανομία ή και στην εγκληματικότητα αν κανείς δεν ασχολείται με την επιτήρηση και την ευταξία.
Αν ένα παράθυρο ενός γραφείου ή ενός εργοστασίου σπάσει, οι περαστικοί θα θεωρήσουν ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται ή κανείς δεν επιτηρεί τον χώρο. Με το πέρασμα του χρόνου, κάποιοι θα αρχίσουν να πετούν πέτρες στα υπόλοιπα παράθυρα (εφ όσον είναι δεδομένο ότι κανείς δεν θα αντιδράσει) και σε λίγο καιρό όλα τα παράθυρα θα είναι σπασμένα. Οι περαστικοί λοιπόν σύντομα θα υποθέσουν ότι, όχι μόνο κανείς δεν επιτηρεί το συγκεκριμένο κτήριο, άλλα κανείς δεν ελέγχει και δεν ασχολείται με την γειτονιά. Σε μια γειτονιά λοιπόν που δεν επιτηρείται, μόνο οι εγκληματίες, οι τυχοδιώκτες και εν γένει το περιθώριο έχει θέση, άρα οι κάτοικοι της περιοχής θα αρχίσουν να μετακομίζουν και θα αφήσουν ελεύθερο το πεδίο σε αυτούς που εικάζουν ότι κυριαρχούν. Το συμπέρασμα  ήταν ότι μικρές πράξεις ανομίας, οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερες και νομοτελειακά στην πλήρη ανομία. Είναι σαν να απουσιάζει ο «ιδιοκτήτης» και να αλωνίζουν τα τρωκτικά!

Σας θυμίζει κάτι αυτό? Στην θέση του «γραφείου» βάλτε την Αθήνα μας και στην θέση του πρώτου «σπασμένου παραθύρου», τις πρώτες πράξεις κοινωνικής ανομίας που έκαναν την εμφάνιση τους πριν από πολλά χρόνια και κορυφώνονται αυτές τις μέρες με ένα ξέσπασμα βίας υπό την ανοχή (συνενοχή) της αδιάφορης κυβέρνησης που προκλητικά αρνείται να αντιμετωπίσει τους χθεσινούς της συντρόφους. Αλλά και εμείς οι υπόλοιποι έχουμε την ευθύνη μας. Μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, υπέστημεν  έναν κοινωνικό μιθριδατισμό. Παίρναμε μικρές δόσεις δηλητηρίου (βίας και ανομίας) ώσπου κάποια στιγμή έπαψε να μας νοιάζει.  Η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας που κουνάει το κεφάλι και αναρωτιέται «πότε θα μπει τάξη» έδειξε απίστευτη ανοχή στα ξεσπάσματα βίας επιδεικνύοντας έναν ιδιότυπο «ανθρωπισμό» απέναντι σε όσους επιβουλεύονται την ευνομία.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι όροι που χρησιμοποιούμε όλοι (κοινωνία, ΜΜΕ, κυβέρνηση) για να περιγράψουμε κακοποιούς που διαλύουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ας τους αναλύσουμε εν τάχει:
«Αντιεξουσιαστες»! Πόσο στρεβλός χαρακτηρισμός που εξωραΐζει εγκληματικές πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου! Στο μυαλό του μέσου Έλληνα, η εξουσία είναι κάτι διαβολικό. Δε σημαίνει μια αναγκαία λειτουργία του πολιτεύματος για να κυβερνηθεί μια χώρα. Σημαίνει καταπίεση, υποταγή και ως γνωστόν… του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει… εκτός αν την ασκεί ο ίδιος που τοτε αμέσως βαπτίζεται «αναγκαία συνθήκη»… Αφού λοιπόν η εξουσία είναι κάτι «κακό» όποιος αγωνίζεται εναντίον της αυτομάτως αναβαπτίζεται σε υπέρμαχο του λαού! Καίει? Κανένα πρόβλημα… κι αν κάψει και 2-3 υπαλλήλους τράπεζας, μικρό το κακό… Ο αντιεξουσιαστής έχει ..ηθικό πλεονέκτημα! Όποιος τολμήσει να αρθρώσει αντίθετο λόγο είναι φασίστας και το ζήτημα τελειώνει εδώ.
«Νεαροί»! Η νεότητα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο είναι ταυτισμένη με την αγνότητα, άρα εφ όσον οι μπαχαλάκηδες είναι νεαροί σε ηλικία, σίγουρα έχουν… αγνά κίνητρα. Υπάρχουν χιλιάδες «νεαροί» γύρω μας που δουλεύουν 2 δουλειές, που ξυπνάνε χαράματα για να πάνε σε Πανεπιστήμια, εργοστάσια, γραφεία, που κυνηγούν το μεροκάματο με αξιοπρέπεια και δουλειά χωρίς να ασχημονούν και να καταστρέφουν. Αυτοί φυσικά δε παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον. Κανείς δεν τους εκπροσωπεί, κανείς δε τους προβάλει.. Υπάρχουν «νεαροί» που μέσα στη κρίση έμειναν άνεργοι και γυρνούν όλη μέρα με ένα βιογραφικό στο χέρι χτυπώντας πόρτες για να ζήσουν. Αυτοί όμως είναι οι «συμβιβασμένοι» , τα «κορόιδα» που προτιμούν το μεροκάματο από τις ασχημίες. Μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει ο αξιακός μας κώδικας…
Το κερασάκι στην «τούρτα» που λέγεται Ελλάδα είναι η κυβέρνηση ιδεοληπτικών που εκλέξαμε 2 φορές (και η κοροϊδία του δημοψηφίσματος bonus). Γνωρίζαμε εκ των προτέρων την απέχθειά της για τα Σώματα ασφαλείας. Γνωρίζαμε τις …πρωτοποριακές θέσεις των Στελεχών της περι.. αφοπλισμού (τα θυμάστε?) της αστυνομίας προεκλογικά. Γνωρίζαμε και επιλέξαμε αυτούς διότι «δεν έχουμε κάτι να χάσουμε» (το θυμάστε?) Γνωρίζαμε ότι όπως θα έσκιζαν τα μνημόνια με έναν Νόμο και ένα άρθρο έτσι θα έβαζαν και τάξη στα Εξάρχεια. Το 2015 θυμάμαι πολλούς να λένε ότι «δικοί τους άνθρωποι είναι, αυτοί μπορούν να τους ελέγξουν» (!) Το αποτέλεσμα ηταν η αυτονομία του «Εξαρχιστάν» και η επέκταση της ανομίας σε ολο το κέντρο της Αθήνας.

Σκόπευα να κλείσω με την επίκληση να επικρατήσει η λογική στις επιλογές μας. Άλλωστε – διάολε- είμαστε η χώρα που την γέννησε! Αλλά όπως συνέβη με όλες τις αρχαιοελληνικές δημιουργίες (Δημοκρατία, διατροφή, δικαιοσύνη) ήμασταν και οι πρώτοι που τις εγκαταλείψαμε.
Θα ευχηθώ απλώς να δεήσουμε να απαλλαγούμε από το έντονο θυμικό μας που μας υπαγορεύει ακραίες συναισθηματικές επιλογές όταν πρέπει να επικρατήσει η σύνεση και η λογική.
Αλλιώς είμαστε όλοι absentee landlords και οι ευθύνες είναι αποκλειστικά δικές μας…

Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι  διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας    ( PhD  in  Sociology  of  policing,  University  of  Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Ασφάλειας, Αστυνόμευσης και Ποινικού Συστήματος στις ΗΠΑ (Loyola  University  of  Chicago.)          
                            egklimatologos.blogspot.gr
 

Policenet.gr © | 2024 Όροι Χρήσης.
developed by Pixelthis