Tου Βασιλείου Δημητρίου
Αντιπροσώπου Ε.ΑΣ.Υ.Α
Χωρίς διάθεση να μακρυγορήσω, θα ήθελα να παραθέσω τα βιώματα μου από το νησί της Χίου κατά το διάστημα 24 με 26 Φεβρουαρίου 2020.
Αφιχθήκαμε στο λιμάνι του Πειραιά υπό άκρα μυστικότητα και επιβιβαστήκαμε σε ειδικά ναυλωμένο πλοίο μόνο για εμάς και πλήθος άλλων συναδέλφων χωρίς να γνωρίζουμε βασικές λεπτομέρειες για την διαμονή μας εκεί. Υπό άκρα μυστικότητα όμως μόνο για εμάς. Πως είναι δυνατόν όλα τα μέσα ενημέρωσης της Χίου να γνωρίζουν τα πάντα για την μετάβαση μας στο νησί και να παρακολουθούν το που βρίσκετε το πλοίο ανά πάσα στιγμή μέσω της εφαρμογής “ship tracking” ;
Στην συνέχεια διαπιστώσαμε μετά λύπης μας ότι θα περνούσαμε το 8ωρο ταξίδι στο σαλόνι του πλοίου και κατά την διαμονή μας στο νησί η Δ.Α Χίου είχε μεριμνήσει να διαμείνουμε σε στρατόπεδο.
Ευτυχώς έπειτα από παρέμβαση του Προέδρου της Ένωσης Αθηνών ΠΑΚΟ Δημοσθένη, τα δύο αυτά προβλήματα λύθηκαν άμεσα.
Με την άφιξη μας στο λιμάνι στην 03:15, το πρωί μας υποδέχθηκαν περίπου 200 άτομα, εκσφενδονίζοντας μας πέτρες και φωτοβολίδες, καθώς και ένα απορριμματοφόρο του δήμου που δεν επέτρεπε την έξοδο των οχημάτων μας από το λιμάνι. Υπό τις εντολές των εμπειρότατων αξιωματικών της Υ.Α.Τ και της Υ.ΜΕ.Τ, που βρισκόντουσαν συνεχώς δίπλα μας καθαρίσαμε τον χώρο. Έπειτα από τρεις ώρες σφοδρότατων επιθέσεων και έχοντας λάβει εντολές κινηθήκαμε για τα σημεία, περιμετρικά του χώρου, όπου θα γινόταν το κέντρο κράτησης.
Στην περιοχή όπου είχαμε διατεθεί να επιτηρούμε μαζί με μια ΔΙ.ΑΤ, βιώσαμε μία πολεμική κατάσταση, δεχόμενοι μολότοφ, πέτρες, φωτοβολίδες, επιθέσεις με γκαζάκια και δυναμίτη, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό συναδέλφων. Ο “πόλεμος”, όμως συνεχίστηκε για πολλές ώρες και βιώσαμε, χωρίς να είναι Πάσχα, τον παραδοσιακό ρουκετοπόλεμο της Χίου, όμως στόχος δεν ήταν η παρακείμενη εκκλησία αλλά οι συνάδελφοί μας.
Έχοντας εργαστεί σχεδόν 24 ώρες, μαχόμενοι κυριολεκτικά για την διασφάλιση της σωματικής μας ακεραιότητας, αντιμετωπίσαμε και την αδιαφορία της Α.Δ Χίου για άλλη μια φορά, καθώς δεν είχε μεριμνήσει για την σίτιση μας. Δεν γνώριζε η Α.Δ Χίου ότι στα σημεία δεν έπιανε ο ασύρματος και τα κινητά τηλέφωνα, με αποτέλεσμα μία ΔΙ.ΜΕ.Τ να εργαστεί επιπλέον τρεις ώρες καθώς τόσο χρειάστηκε στο όχημα ασφαλείας να μεταβεί ώστε να τους ενημερώσει ότι σχόλασαν ;
Παραμερίζοντας τα προβλήματα από την ανύπαρκτη διοικητική μέριμνα και συνεχίζοντας, γιατί αυτό έχουν μάθει να κάνουν οι διμοιρίες την ΔΟΥΛΕΙΑ τους κόντρα σε όλους, η επόμενη ημέρα έμελλε να είναι η πιο δύσκολη συναισθηματικά στην υπηρεσιακή μου ζωή.
Την επόμενη μέρα άτομα από το νησί έφτασαν κυριολεκτικά στην πόρτα μας, εισβάλλοντας στα δωμάτια μας κλέβοντας και πετώντας τις βαλίτσες και τα προσωπικά μας αντικείμενα στην θάλασσα όσο και χτυπώντας τους εξουθενωμένους συναδέλφους μας, χωρίς την παραμικρή παρεμπόδιση καθώς φρόντισαν, να μην υπάρχει ουδεμία αστυνομική δύναμη, έξωθεν του ξενοδοχείου, παρά μόνο κατόπιν εορτής, στέλνοντας δύο τρία άτομα της τοπικής δύναμης, τα οποία επέδειξαν για άλλη μία φορά αδιαφορία μπροστά στην εικόνα τριών τραυματισμένων συναδέλφων. Μόνο στον πόλεμο θα παραβιαζόταν η οικιακή μας ειρήνη. Πως είναι δυνατόν οι αστυνομικοί της Χίου, και όχι συνάδελφοι, γνωρίζοντας τρεις ώρες πριν για προγραμματισμένη διαμαρτυρία των κατοίκων με κατεύθυνση το ξενοδοχείο, που διαμέναμε να επιδείξουν πλήρη αδιαφορία μη ενημερώνοντας μας και τους το επέτρεψαν;
Η εικόνα των συναδέλφων μου που “ψάρευαν” τα πράγματα τους από την θάλασσα καθώς και τα πρόσωπα τους γεμάτα με απορία και θλίψη, έχουν χαραχθεί για πάντα στο μυαλό μου, όπως και το πείσμα τους να συνεχίσουν και να ετοιμαστούν για δουλειά, ώστε να συνδράμουν τα αδέρφια τους στις διμοιρίες που εργάζονταν και τους χρειαζόντουσαν.
Βιώνοντας πραγματικά έναν “πόλεμο” έχοντας να αντιμετωπίσουμε την έχθρα των κατοίκων και των αστυνομικών της Χίου που ήταν απέναντι μας, είχαμε δίπλα μας τους αξιωματικούς της Δ.Α.Ε.Α που μας στήριζαν συνεχώς , τον πρόεδρο της Π.Ο.ΑΣ.Υ ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΟ Γρηγόρη και τον πρόεδρο της Ε.ΑΣ.Υ.Α ΠΑΚΟ Δημοσθένη που ταξίδεψαν ξημερώματα από την Αθήνα για να έρθουν δίπλα μας.
Υ.Γ. Υπερηφάνεια για τους ΑΝΤΡΕΣ με τα μπλε και τα πράσινα που δεν πτοήθηκαν ποτέ, κόντρα σε όλους και έπειτα από αυτά, κόβανε οικειοθελώς τα ρεπό τους προκειμένου να συνδράμουν στην δύσκολη κατάσταση που περνούσε η χώρα, προστατεύοντας τα σύνορα μας στον Έβρο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Ένωσης Αθηνών "Σύγχρονη Αστυνομία" που μόλις εκδόθηκε σε ηλεκτρονική μορφή.
Διαβάστε ολόκληρο το νέο τεύχος ΕΔΩ