Ο αστυνομικός στάθηκε απέναντι από το Θεό κρινόμενος για την ζωή του. Ευχόταν η πορεία του να ήταν λαμπερή, έτσι όπως το σήμα στο μπράτσο του.
"Κάνε ένα βήμα μπροστά, αστυνομικέ. Πως θα πρέπει να λογαριαστώ μαζί σου?, Γύριζες το άλλο μάγουλο όταν σε χτυπούσαν? Υπήρξες αληθής προς την εκκλησία μου?"
Ο αστυνομικός σήκωσε τους ώμους του και είπε,
"όχι, κύριε, μάλλον σας απογοήτευσα, επειδή όλοι εμείς που υπηρετούμε το Νόμο δεν μπορούμε να είμαστε πάντα Άγιοι. Αναγκαζόμουν να εργάζομαι τις περισσότερες Κυριακές και ο λόγος μου συχνά ήταν σκληρός, κάποιες φορές υπήρξα και βίαιος όμως οι δρόμοι είναι πολύ δύσκολοι πλέον Κύριε. Όμως ποτέ δεν πήρα μια δεκάρα που δεν ήταν δική μου. Παρόλο που εργάστηκα πολλές υπερωρίες απλήρωτος και οι λογαριασμοί μου έληγαν. Και ποτέ δεν προσπέρασα μια κραυγή για βοήθεια, αν και μερικές φορές κλονιζόμουν από φόβο. Μερικές φορές, Θεέ μέχρι και που έκλαψα με άνανδρα δάκρυα. Γνωρίζω ότι δεν αξίζω μια θέση μεταξύ των πολιτών εδώ. Ποτέ άλλωστε στη ζωή τους δεν με ήθελαν τριγύρω τους, παρά μόνο όταν θα έπρεπε να πάρω τον φόβο τους για δικό μου. Εάν έχετε έναν τόπο για μένα εδώ, Κύριε, δεν χρειάζεται να είναι τόσο μεγάλος. Ποτέ δεν περίμενα ή είχα πάρα πολλά, αλλά εάν πάλι δεν έχετε.....Θα καταλαβαίνω.
Σιωπή απλώθηκε τριγύρω από το θρόνο όπου σύχναζαν οι Άγιοι καθώς ο αστυνομικός περίμενε ήσυχα, για την τελική κρίση του Θεού.
" Κάνε ένα βήμα μπροστά, αστυνομικέ, έφερες με άξιο τρόπο το βάρος σου στη γη. Έλα και βάδισε κοντά μου στον Παράδεισο, πέρασες αρκετά στον Κόλαση. "
Δημοσίευση κειμένου που μας απέστειλε αναγνώστης μας.