Ο Πυραγός Δημήτρης Μανιφάβας βρέθηκε συμβατός με έναν μικρό ασθενή με λευχαιμία και του χαρίζει πολύτιμο μόσχευμα για μία νέα ελπίδα ζωής.
Kάθε 4’ ένας άνθρωπος διαγιγνώσκεται με έναν τύπο καρκίνου, συχνά λευχαιμία (η πιο συνήθης μορφή καρκίνου στα παιδιά). Για πολλούς η μόνη ελπίδα ζωής είναι η μεταμόσχευση μυελού των οστών από έναν εθελοντή δότη με συμβατό ιστικό τύπο. Η εύρεση, όμως, δότη μυελού των οστών για έναν ασθενή είναι πολύ δύσκολη, δεδομένου ότι θα πρέπει τα δύο άτομα να είναι ιστοσυμβατά -κάτι εξαιρετικά σπάνιο δεδομένης της μεγάλης ποικιλομορφίας των ιστικών τύπων στους πληθυσμούς. Ανάμεσα σε αδέρφια η πιθανότητα συμβατότητας είναι περίπου 30%. Εκτός οικογενείας, οι πιθανότητες πέφτουν κατακόρυφα στο 1:20.000 έως 1:1.000.000, ή ακόμα χαμηλότερα όταν ο ιστικός τύπος ενός ατόμου είναι σπάνιος.
Το πόσο δύσκολο είναι να βρουν οι ασθενείς ένα συμβατό μη συγγενή δότη γίνεται φανερό από το γεγονός ότι πολλές φορές δεν ανευρίσκουμε κατάλληλο δότη ούτε ανάμεσα στους 25 εκατ. εθελοντές δότες που είναι καταγεγραμμένοι στην Παγκόσμια Δεξαμενή Δοτών Μυελού των Οστών (Bone Marrow Donors Worldwide – BMDW).
Η δωρεά μυελού των οστών στην Ελλάδα
Ο ιστικός τύπος είναι κληρονομικός. Συνεπώς, όσο αφορά στη δωρεά μυελού των οστών, η εθνικότητα ενός ανθρώπου έχει σημασία. Οι ασθενείς έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να βρουν έναν συμβατό μη συγγενή δότη ανάμεσα σε άτομα κοινής εθνικής καταγωγής. Για το λόγο αυτό, η δημιουργία μεγάλων εθνικών δεξαμενών είναι καίριας σημασίας στην εύρεση συμβατών δοτών που θα χαρίσουν ζωή σε ασθενείς με λευχαιμία (ή άλλες μορφές καρκίνου / παθήσεις του αίματος).
Δυστυχώς, οι Έλληνες ασθενείς αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στην εύρεση συμβατών δοτών, καθώς η Ελλάδα μετρά μια εξαιρετικά μικρή δεξαμενή εθελοντών δοτών που αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες των ασθενών της. Η χώρα μας διαθέτει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά δοτών ανά πληθυσμό (0,03%), σε αντίθεση πχ. με την Κύπρο όπου 10% του πληθυσμού έχουν εγγραφεί ως εθελοντές δότες (130.000).
Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξύ στην Ελλάδα εξαιτίας δύο επιπλέον παραγόντων: α) πολλές ελληνικές οικογένειες σήμερα τείνουν να έχουν μονάχα ένα παιδί, αποστερώντας την πιθανότητα εύρεσης ενός συμβατού δότη από κάποιον αδερφό ή αδερφή (περιορίζοντας έτσι τις επιλογές αναζήτησης του ασθενή μονάχα στην παγκόσμια δεξαμενή δοτών) και β) ο ιστικός τύπος των Ελλήνων εμφανίζει σημαντική ποικιλομορφία λόγω του πλούσιου παρελθόντος της χώρας και της γεωγραφικής της θέσης ως σημείο εισόδου και εξόδου στις μετακινήσεις των λαών.
Κατά συνέπεια, σε σύγκριση με άλλες χώρες, οι Έλληνες ασθενείς βρίσκονται αντιμέτωποι με ακόμη χαμηλότερες πιθανότητες εύρεσης ενός συμβατού δότη, καθώς εξαρτώνται δυσανάλογα πολύ από την παγκόσμια δεξαμενή δοτών. Ωστόσο, υπολογίζεται ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εξασφαλίσει, με πιθανότητα 80%, ένα συμβατό δότη για κάθε ασθενή που έχει ανάγκη, αν διέθετε περίπου 150.000 εγγεγραμμένους εθελοντές δότες
.
Ανάμεσα στους λόγους που η Ελλάδα διαθέτει μια τόσο μικρή εθνική δεξαμενή είναι η έλλειψη ενημέρωσης του κοινού τόσο για την ανάγκη εύρεσης δοτών, όσο και για τη διαδικασία λήψης μοσχεύματος. Λίγοι ακόμη γνωρίζουν ότι η διαδικασία δωρεάς μυελού των οστών δεν απαιτεί πλέον χειρουργείο αλλά μπορεί να γίνει μέσω αιμοδοσίας, ενώ για να εγγραφεί ως εθελοντής δότης κάποιος το μόνο που χρειάζεται είναι ένα δείγμα σάλιου.
Πηγή: http://www.xarisezoi.gr
http://cancergr.blogspot.gr/