Η χρήση δαχτυλικών αποτυπωμάτων για την ταυτοποίηση ενός ατόμου πραγματοποιείται πολύ περισσότερο καιρό από ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν.
Υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις ότι οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν δαχτυλικά αποτυπώματα για να υπογράφουν νόμιμα έγγραφα περισσότερο από 3.000 χρόνια πριν.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1800, ένας Γάλλος ανθρωπολόγος, ο Alphonse Bertillon, επινόησε ένα σύστημα για τη μέτρηση και καταγραφή συγκεκριμένων μελών του σώματος.
Εφαρμόζοντας ένα μαθηματικό τύπο στις μετρήσεις και τους υπολογισμούς του, ο Bertillon καθόρισε ότι το σύνολο των μετρήσεων κάθε ανθρώπου είναι μοναδικό.
Το 1880, ο Δρ. Henry Faulds πρότεινε ότι ίσως τα δαχτυλικά αποτυπώματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για λόγους ταυτοποίησης. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο Άγγλος επιστήμονας Sir Francis Galton εξέδωσε το βιβλίο του «Αποτυπώματα των Δαχτύλων», στο οποίο περιέγραφε μια τεχνική ταξινόμησης για τα αποτυπώματα.
Το 1891, ο Juan Vucetich, ένας αστυνομικός της Αργεντινής, ξεκίνησε να συλλέγει αρχεία δαχτυλικών αποτυπωμάτων, βασισμένα στην ταξινόμηση του Galton, καθώς επίσης και μετρήσεις ατόμων σύμφωνα με το κατά τα άλλα διαφορετικό σύστημα του Bertillon. Την επόμενη χρονιά, κατά τη διάρκεια μίας αστυνομικής έρευνας για την απόπειρα δολοφονίας μίας γυναίκας και τον βάναυσων δολοφονιών των δύο γιων της, βρέθηκε ένα ματωμένο αποτύπωμα πάνω σε μια πόρτα.
Ο Vucetich ταυτοποίησε το αποτύπωμα με την γυναίκα, η οποία αργότερα βρέθηκε ένοχη για τη δολοφονία των ίδιων της των γιων και για το γεγονός ότι χάραξε των λαιμό της με ένα μαχαίρι για να οδηγήσει τις υποψίες της αστυνομίας μακριά της. Αυτή ήταν η πρώτη υπόθεση που διαλευκάνθηκε ποτέ με τη βοήθεια δαχτυλικών αποτυπωμάτων.
Το 1897, ο Sir Edward Henry τροποποίησε το σύστημα του Galton και η προσαρμογή του σύντομα υιοθετήθηκε από την Scotland Yard, το 1901.
Το 1903, ο Will West καταδικάστηκε να εκτίσει την ποινή του στη φυλακή Leavenworth.
Ωστόσο, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι σύντομα ανακάλυψαν ότι κάποιος με το ίδιο ακριβώς όνομα ήταν ήδη φυλακισμένος εκεί, σύμφωνα με τα αρχεία της φυλακής και εξέτιε ισόβια κάθειρξη για φόνο.
Οι μετρήσεις του ισοβίτη, σύμφωνα με το παλαιότερο σύστημα του Bertillon, ήταν ίδιες με εκείνες του νεοφερμένου, πράγμα που θα έπρεπε να σημαίνει ότι πρόκειται για ένα και μοναδικό πρόσωπο, μια και το σύστημα αυτό υποστήριζε την ύπαρξη μοναδικών μετρήσεων για κάθε άνθρωπο.
Στην πραγματικότητα οι δύο άντρες έμοιαζαν πολύ ακόμα και εμφανισιακά!
Όμως, μία επακόλουθη σύγκριση των δακτυλικών αποτυπωμάτων των δύο αντρών έδειξε προφανείς διαφορές μεταξύ των δύο αυτών τροφίμων και με αυτόν τον τρόπο αποδείχτηκε η αξιοπιστία της ταυτοποίησης ατόμων με δαχτυλικά αποτυπώματα και εγκαταλείφθηκε τελείως το σύστημα του Bertillon.
Το σύστημα του Henry με ελάχιστες τροποποιήσεις του, είναι αυτό που χρησιμοποιείται σήμερα στις περισσότερες χώρες του κόσμου για την εξέταση των δαχτυλικών αποτυπωμάτων.