Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Thump.
Η Playa del Carmen στο Μεξικό είναι μια παραλιακή πόλη 45 λεπτά έξω από το Cancún. Μέσα στην τελευταία δεκαετία, κυρίως λόγω των τουριστικών «ορδών» που καταφτάνουν για το ετήσιο BPM Festival, έχει γίνει ένας διεθνές τόπος προορισμού για τους φανατικούς της dance σκηνής, καθώς και ένα εξαιρετικό μέρος για άτομα που θέλουν να βρεθούν πολύ εύκολα.
Η εμπειρία μου με την πιο σκοτεινή πλευρά της Playa ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2013, όταν δούλευα ως πωλητής και θυρωρός μιας εταιρίας που νοίκιαζε βίλες πολυτελείας σε παραθεριστές, οι οποίοι πλήρωναν μέχρι και 3.000 δολάρια την βραδιά. Ανάμεσα στα καθήκοντά μου έπρεπε να κλείνω χρόνους διαμονής, να απαντάω σε ερωτήσεις και να σιγουρεύομαι ότι οι καλεσμένοι μας είχαν ό,τι χρειάζονταν κατά την διάρκεια της διαμονής τους. Την δουλειά την βρήκα, όταν έμεινα και ο ίδιος εκεί με την οικογένειά μου και έχοντας πιεί μερικά σφηνάκια τεκίλα παραπάνω, συνειδητοποίησα πως δεν ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου σύντομα. Με το αλκοόλ να ρέει στις φλέβες μου, βρήκα το θάρρος να ρωτήσω τον ιδιοκτήτη της εταιρίας αν χρειαζόταν βοήθεια. Όπως αποδείχτηκε, όλο και κάποιον χρειαζόταν και ενάμιση μήνα μετά, βρέθηκα σε μια πτήση από το Los Angeles στο Μεξικό.
Η Playa del Carmen είναι μια μικρή πόλη και κατά την διάρκεια των τριών μηνών που έμεινα εκεί, γνωρίστηκα με ένα σωρό φυσιογνωμίες από κάθε γωνιά του κόσμου: τουρίστες, νομάδες, club kids, ακόμα και εγκληματίες που κρύβονταν από τις ομοσπονδιακές αρχές. Εντούτοις, η ιστορία που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου είναι αυτή με τον Micha, καθώς μου έβαλε για πρώτη φορά -και πιθανόν τελευταία- μέσα στον μυστηριώδη και λαμπερό κόσμο του εμπορίου ναρκωτικών. Για τις λίγες εβδομάδες που το έζησα, ήμουν ένας κανονικός χαρακτήρας του κόσμου του Micha, απόλυτα «βυθισμένος» μέσα στον τρόπο ζωής ενός μεγαλέμπορα ναρκωτικών.
Γνώρισα τον Micha τον Ιανουάριο του 2014, όταν και νοίκιασε μια βίλα πέντε δωματίων στην παραλία, ακριβώς μπροστά μας. Ήταν δίμετρος με «clean» εμφάνιση και φορούσε ρολόγια που κόστιζαν όσο ο μισθός ενός αστυνομικού για έναν χρόνο. Ίσως αυτό που βρήκα συναρπαστικό ήταν πως αποτελούσε την επιτομή του παραδοσιακού ανδρισμού: είχε το χτισμένο κορμί ενός μαχητή του UFC, την επιβλητική παρουσία ενός μαφιόζου που βγήκε από τον Νονό και ένα δυνατό σαγόνι, το οποίο «μάγκωνε» όταν εκνευριζόταν ή χανόταν στις σκέψεις του. Μετά από κάποιες κουβέντες που κάναμε, έμαθα ότι ήταν από την Manitoba του Καναδά, στα 30-κάτι του, με καταγωγή από την Ανατολική Ευρώπη.
Ο Micha κατέφτασε με τον φίλο του Tim, για τον οποίο το ταξίδι του στο Μέξικο σηματοδοτούσε την πρώτη του έξοδο από τον Καναδά, έχοντας περάσεις ένα σημαντικό κομμάτι των χρόνων του στην φυλακή για απόπειρα δολοφονίας. Ο Tim ήταν 29 ετών, αλλά είχε την ενέργεια ενός εφήβου. Ήταν λες και η ωρίμανσή του είχε σταματήσει όταν μπήκε στην φυλακή.
Η σχέση μου με τον Micha ήταν ανορθόδοξη από την αρχή της. Πριν καν μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω αυτά που έπρεπε να κάνω ως θυρωρός και να δείξω την βίλα σε αυτόν και στον Tim, o Micha έβγαλε μια σακούλα και μου είπε ότι ήταν γεμάτη με 75 χάπια ecstasy καθώς και acid. Αφού ξεπέρασα το αρχικό μου σοκ, με κατέλαβε η αδρεναλίνη. Το θράσος του Micha ήταν μια ευχάριστη αλλαγή σε σχέση με τους κλασικούς πλούσιους ψηλομύτες με τους οποίους συνήθως ερχόμουν σε επαφή.
«Θες καθόλου;».
«Ναι αμέ».
Μου έδωσε πέντε χάπια ecstasy.
Αναρωτώμενη γιατί κάποιος θα ήθελα να κουβαλάει μια τόσο μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών μαζί του, ρώτησα τα παιδιά τι δουλειά έκαναν. Ο Micha χωρίς να το σκεφτεί, έβγαλε τρία κινητά τηλέφωνα και μου απάντησε ότι ασχολούταν με τα «οικοδομικά». Συνέχισα να τον πιέζω: «Ξέρεις, η βίλα είναι για δέκα άτομα. Περιμένετε κόσμο ή θα είστε μόνο οι δύο σας;». Ο Micha μου απάντησε ότι θα έρχονταν κάποιοι φίλου του καθώς και κάποιες κοπέλες από την Κολομβία.
Μπουκάλια Dom Pérignon— ποτέ Moët
Όπως ακριβώς μου είχε πει, την επόμενη μέρα κατέφτασαν δύο από τις ωραιότερες γυναίκες που έχω δει στην ζωή μου. Μου συστήθηκαν ως Lorena και Mari και έμοιαζαν λες και είχαν βγει από μουσικό βίντεο, με πρόσωπα επιπέδου Sofia Vergara και σώματα Nicky Minaj. Ήταν ντυμένες με κοντομάνικα και μπικίνι, με εφαρμοστά τζιν παντελόνια, μακριά ψεύτικα νύχια και άφθονα χρυσαφικά. Περιέργως, μου είπαν ότι τις πλήρωναν για να «παρτάρουν για μια εβδομάδα».
Τα κορίτσια ήταν πολύ ευγενικά μαζί μου. Οι τρεις μας τα βρήκαμε, εξαιτίας της αγάπης μας για την ηλεκτρονική μουσική και τα ταξίδια, ενώ η Lorena μου έδειξε μέχρι και βίντεο όπου έκανε DJing σε πάρτι στην γενέτειρά της, το Cali της Κολομβίας. Η σχέση μας πέραν τούτου βέβαια ήταν κάπως περιορισμένη, μιας και τα κορίτσια περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνους τους βγάζοντας selfies και σνιφάροντας μια περίεργη σκόνη κατευθείαν μέσα από μια σακούλα. "Ningunas personas en Colombia les gustan cocaine", μου είπε στα Ισπανικά η Mari, που σημαίνει «κανείς στην Κολομβία δεν γουστάρει κοκαΐνη». Αυτό που σνίφαραν εκείνες ήταν 2C-B, ένα designer ναρκωτικό, παρόμοιο με το MDMA.
Μια ημέρα μετά την άφιξη των κοριτσιών, κατέφτασε και ο φίλος του Micha, o Ivan κι αυτός από το Cali της Κολομβίας. Αδειάζοντας τις βαλίτσες του στον κοινόχρηστο χώρο, έβγαλε ακόμα περισσότερα ναρκωτικά καθώς και μερικές χιλιάδες δολάρια σε χαρτονομίσματα των εκατό δολαρίων, ενημερώνοντάς με στο πολύ χαλαρό ότι ήταν πλαστά χρήματα άλφα διαλογής. Σε συνεχεία, μας είπε πως τον είχαν σταματήσει στο αεροδρόμιο στο Cancun, λόγω μιας σειράς από οδικές παραβάσεις για τις οποίες είχε καταδικαστεί στο Miami.
Σύμφωνα με τον Micha, με τον Ivan είχαν γνωριστεί πριν από κάποια χρόνια στην Guadalajara, κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού στο Μέξικο -τα οποία και έκανε συχνά- και έκτοτε είχαν παραμείνει φίλοι. Όταν τους γνώρισα, ο Ivan ήταν ουσιαστικά το δεξί χέρι του Micha στο Μεξικό, με τα βασικά του καθήκοντα να είναι αυτά του διερμηνέα ανάμεσα στον Micha και στο χαρέμι των Λατινοαμερικανίδων γυναικών που διατηρούσε, γενικά καθήκοντα οδηγού καθώς και διοργανωτής νυχτερινών εξόδων και δραστηριοτήτων.
Ο Micha κάπου στην Playa
Ο Micha με συμπάθησε γρήγορα, ίσως γιατί ήμουν η μόνη γυναίκα με την οποία μπορούσε να συνεννοηθεί στα Αγγλικά. Μέσα σε μερικά μόνο βράδια, μας πήγε για clubbing σε μέρη όπως το Mamita's, το Kool Beach Club, το Canibal Royale και το La Santanera. Όλα αυτά λίγο πριν την έναρξη του BPM Festival, οπότε οι DJs έπαιζαν κυρίως underground house και techno. Ο Micha προτιμούσε μια πιο Las Vegas φάση, αλλά από την στιγμή που υπήρχαν όμορφα κορίτσια και σαμπάνια, όλα καλά.
Η «ρουτίνα» μας ήταν συνήθως κάπως έτσι: εμφανιζόμασταν σε ένα club, πληρώναμε για ένα τραπέζι και αμέσως μας φέρονταν λες και ήμασταν βασιλιάδες. Οι σερβιτόροι έφερναν Moet, αλλά ο Micha δεν καλυπτόταν με αυτήν, οπότε επέστρεφαν με Dom Perignon. Η «λυπητερή»; Τουλάχιστον 10.000 δολάρια, πάντα πληρωτέα σε μετρητά. Κάθε βράδυ είχε άφθονη χρήση ναρκωτικών, ασύλληπτα ακριβά γεύματα και άφθονο Καναδο-Κολομβιανό σεξ. Ήταν μια ζωή δίχως όρια, σαν κι αυτή που βλέπεις σε ταινίες όπως το Spring Breakers και για να πω την αλήθεια μου, απόλαυσα κάθε δευτερόλεπτο.
Μερικές ημέρες πριν φύγει, αποφάσισε ότι ήθελε να επισκεφτεί στα γρήγορα κάποιους φίλους στην Guadalajara. Εντωμεταξύ, ο Ivan και τα κορίτσια επέστρεψαν στην Κολομβία, αφήνοντάς με μόνη με τον Tim και τον Micha. Αμέσως υπήρξε πρόβλημα: τα παιδιά δεν μπορούσα να πληρώσουν τα αεροπορικά τους εισιτήρια, γιατί η χρήση πιστωτικών καρτών θα άφηνε ηλεκτρονικά «ίχνη». Μετά από τον τόσο χρόνο που είχαμε περάσει μαζί -ουσιαστικά ο Micha μου είχε προσφέρει τζάμπα διακοπές- ένιωσα πως ήθελα να τους βοηθήσω. Σε αυτό το σημείο πλέον, προφανώς και είχα καταλάβει πως ο Micha δεν είχε σχέση με τα οικοδομικά, αλλά μου άρεσε πια τόσο η παρέα του που αποφάσισα να αγνοήσω τις υποψίες μου.
Προσφέρθηκα να αγοράσω τα εισιτήρια με την πιστωτική μου και τα παιδιά να με πληρώσουν με μετρητά, αλλά αρνήθηκαν ευγενικά. Τελικά η λύση που επέλεξαν ήταν άλλη: o Micha μου έδωσε 1000 pesos (περίπου 100 δολάρια) για να πάω μέχρι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Cancun και να τους αγοράσω δύο εισιτήρια για Guadalajara.
Μετά το Μεξικό, ο Micha γύρισε στον Καναδά και εγώ επέστρεψα στο LA. Για τους επόμενους έξι μήνες, διατηρήσαμε την επαφή μας μέσω Whatsapp. Ήταν συναρπαστικό να διατηρείς φιλικές σχέσεις με έναν τύπο σαν κι αυτόν, ένα γνήσιο «bad boy» δηλαδή, που λειτουργούσε σε μια εντελώς διαφορετική σφαίρα από τους μικρέμπορους με τους οποίους είχα έρθει σε επαφή στην Playa και στο LA. Εξακολουθούσα να μην είμαι απόλυτα σίγουρη για το τι ακριβώς έκανε, αλλά σύντομα θα το μάθαινα.
Τον Αύγουστο του 2014, ο Micha μου ανακοίνωσε ότι θα ερχόταν στο LA για έναν μήνα διακοπών και μου είπε πως σκεφτόταν να επενδύσει στο αλυσίδα εστιατορίων El Pollo Loco, έχοντας ακούσει μερικούς φίλους του να λένε πόσο νόστιμο ήταν το κοτόπουλο σχάρας τους. Μου είπε ότι σκεφτόταν να ανοίξει ένα στην Manitoba.
Μου προσέφερε 150 δολάρια την ημέρα, καθώς και έξοδα για ψώνια και γεύματα, αν δεχόμουν να είμαι η οδηγός του κατά την παραμονή του στο LA και μιας και δεν είχα δουλειά εκείνη την περίοδο μου φάνηκε μια χαρά περίπτωση. Επιπλέον, το να δουλεύω με τον Micha σήμαινε πως θα κάναμε παρέα και αυτό ήθελα πάνω από όλα. Πάντα είχα ένα θέμα με τα «κακά αγόρια» και ο Micha ήταν όμορφος και μου φερόταν καλά. Με βάση αυτά που είχα ζήσει στο Μέξικο, ήξερα πως και η φάση στο LA θα ήταν πολύ καλή. Ναι, ήξερα πως ήταν μπλεγμένος σε περίεργα πράγματα, αλλά η αύρα του τύπου με είχε συνεπάρει και δεν το σκέφτηκα. Απλά είπα στον εαυτό μου πως κανείς δεν ήταν τέλειος.
Τις πρώτες μέρες τα πάντα ήταν φοβερά. Τον πήγα στο El Pollo Loco μερικές φορές και το λάτρεψε. Πήγαμε στην παραλία και αράζαμε στο Hollywood και την Santa Monica. Σταματήσαμε στα Fred Segal's και μου πήρε κοσμήματα, χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο μάτσο με λεφτά για να πληρώσει. Όπως και ο καιρός που περάσαμε στο Μεξικό, έτσι κι εδώ τα πάντα πληρώνονταν με μετρητά για να αποφευχθεί η παρουσία ηλεκτρονικών «αποτυπωμάτων».
O Micha ενώ απολαμβάνει τα «καλούδια» του El Pollo Loco
Και ξαφνικά, ένα απόγευμα, απλά εξαφανίστηκε. Είχαμε σχεδιάσει να πάμε στην παραλία του Malibu, αλλά δεν άκουσα τίποτα από αυτόν όλη την ημέρα. Μου ανέφερε το προηγούμενο βράδυ πως θα συναντούσε κάποιους φίλους του και θα έβγαιναν, οπότε απλά θεώρησα πως θα το ξενυχτήσανε. Δεν έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, δέχτηκα μια θύελλα από πανικόβλητα μηνύματα και τηλεφωνήματα από εκείνον, με τα οποία μου ζητούσε να τον συναντήσω σε έναν δρόμο κοντά στο διαμέρισμά του και συγκεκριμένα σε ένα παρκινγκ εμπορικού κέντρου. Στο τηλέφωνο ακουγόταν ήρεμος, αλλά από την φωνή του καταλάβαινα πως κάτι είχε πάει πολύ στραβά.
Όταν έφτασα, μπήκε στην θέση του συνοδηγού. «Απλά οδήγα», μου είπε. Καμία εξήγηση. Έριξε το κάθισμα τελείως πίσω, ώστε εκείνος να μην φαίνεται καθόλου από τα παράθυρα του αυτοκινήτου. Ανά διαστήματα κοιτούσε πίσω από τον ώμο του. Είχα μπερδευτεί, αλλά μέσα μου έβρισκα όλη αυτήν την αγωνία συναρπαστική. Ήταν λες και ζούσα μέσα σε χολιγουντιανή ταινία.
Τελικά, όταν πλέον απομακρυνθήκαμε αρκετά, ο Micha επανέφερε το κάθισμά του και απαίτησα να μου πει τι είχε συμβεί. Μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ, ομάδες της τοπικής αστυνομίας, του FBI και του DEA είχαν κάνει έφοδο στο διαμέρισμά του, κατάσχοντας 300.000 δολάρια που είχαν βρήκα εκεί. Τον παρακολουθούσαν για όσο καιρό ήταν στο LA και τον είδαν να έχει πάρε δώσε με «κάτι μυστήριους τύπους με καπέλα vaquero». Ήταν η μόνη εξήγηση που μου έδωσε, αλλά δεν χρειαζόμουν και κάτι άλλο για να καταλάβω τι γινόταν.
Ο Micha μου αποκάλυψε ότι είχε περάσει το προηγούμενο βράδυ στην φυλακή και πως είχε δώσει λεφτά σε κάποιον για να καλύψει την εγγύηση και να αποφυλακιστεί το πρωί, λίγες ώρες προτού τον συναντήσω. Αυτό βέβαια εξηγούσε και την εξαφάνισή του.
Στην συνέχεια, μου ζήτησε να πάμε στο γραφείο του δικηγόρου του, ώστε να βρει έναν τρόπο να επιστρέψει άμεσα στον Καναδά. Σε αυτό το σημείο βέβαια, είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι για την βαρύτητα της κατάστασης στην οποία βρισκόμουν.
«Αν θες να σε πάω κάπου, πρέπει να μου πεις τι στο διάολο κάνεις στην πραγματικότητα» απαίτησα, λέγοντάς του ότι πλέον κινδύνευα κι εγώ.
«Δώσε μου το τηλέφωνό σου», μου είπε, κοιτάζοντάς με έντονα με τα διαπεραστικά του μπλε μάτια.
Του το έδωσα. Το απενεργοποίησε και το έβαλε στην τσέπη του.
«Εμπορεύομαι molly και πρέζα», μου είπε νωχελικά.
«Α, εντάξει», είπα τραυλίζοντας, σοκαρισμένη που επιτέλους το είχε παραδεχτεί.
«Αν το πεις σε κανέναν θα σε σκοτώσω», είπε γελώντας, αν και ήξερα ότι η κουβέντα του είχε μια δόση αλήθειας.
Περιέργως, μετά την «ομολογία» του, ένιωσα πιο άνετα μιας και πλέον ήξερα ότι δεν ήμουν τρελή και ότι ο Micha δεν ήταν κάποιος μεγαλο-εργολάβος, που σκορπούσε λεφτά. Με διαβεβαίωσε ότι θα ήμουν ασφαλής και περιέργως και πάλι, τον πίστεψα.
Τον πήγα στον δικηγόρο του, λέγοντας στον εαυτό μου ότι δεν έκανα κάτι παράνομο και ότι θα μπορούσα πάντα να πω ότι δεν ήξερα τίποτα. Το γραφείο του δικηγόρου ήταν σε μια κακόφημη περιοχή του Van Nuys, οπότε υπέθεσα πως εκπροσωπούσε και συμμορίες όπως οι Van Nuys Boys και οι Pacoima Piru Bloods που ήταν γνωστές σε εκείνες τις περιοχές του LA.
Καθίσαμε στο σαλόνι του γραφείου και ξαφνικά εμφανίστηκε ένας αδύνατος τύπος με ένα ακριβό ρολόι και ένα ριγέ κοστούμι. Ο Micha τον ακολούθησε στο γραφείο του και όταν βγήκε, είχε να μου πει καλά νέα: ο δικηγόρος του ήξερε πώς να τον στείλει στον Καναδά. Ο Micha θα έπρεπε απλά να τον πληρώσει 35,000 δολάρια, τα οποία και προφανώς θα ξόδευε σε ακόμα περισσότερα ακριβά ρολόγια και ριγέ κοστούμια.
Αφού φύγαμε από το γραφείο, ο Micha έκανε μερικά τηλέφωνα, κανονίζοντας να συναντηθεί με δύο κοπέλες από την Manitoba την επόμενη κιόλας μέρα στο LA, οι οποίες θα του έφερναν μετρητά.
Σε μια στιγμή διαύγειας, κατάλαβα με το 22χρονο μυαλό μου ότι το να συνεχίσω να έχω σχέσεις με τον Micha μόνο σε περισσότερους και σοβαρότερους μπελάδες θα με έβαζε. Τον άφησα λοιπόν στο διαμέρισμά του και τηλεφώνησα αμέσως στον πατέρα μου, ζητώντας του συμβουλές. Αν και ήταν πάντα ένα αρκετά laissez-faire πατέρας, αυτήν την φορά δεν μπορούσε να μην είναι ανήσυχος. Με συμβούλεψε να σβήσω το τηλέφωνο του Micha, για να μην με συνδέσουν με αυτόν οι αρχές.
Την επόμενη μέρα, έστειλα ένα μήνυμα στον Micha, λέγοντάς του ότι έφευγα για λίγο καιρό από την πόλη. Του είπα ψέματα, λέγοντάς του ότι σκεφτόμουν να επιστρέψω στο Μεξικό και ότι θα ήταν κάπως δύσκολο να επικοινωνεί μαζί μου. Μου ευχήθηκε να περάσω καλά, να μείνουμε σε επαφή και μου είπε ότι μπορεί να τα ξαναλέγαμε στο Μεξικό. Μετά, χωρίς να το θέλω απόλυτα, έσβησα τους αριθμούς τηλεφώνων του από το κινητό μου και τελικά, άλλαξα και το δικό μου.
Αυτό το φιλικό αντίο, ήταν και η τελευταία μου επαφή με τον Micha. Μέχρι και σήμερα, τον σκέφτομαι που και που. Καμιά φορά τον ψάχνω και στις υπηρεσίες εντοπισμού τροφίμων στις φυλακές του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών, ελπίζοντας να τον εντοπίσω κάπου, αλλά ακόμα δεν έχω βρει τίποτα. Και τελικά δεν ξέρω καν αν τον έλεγαν Micha.
* Όλα τα ονόματα έχουν αλλαχθεί.
http://www.vice.com/