Κάποτε έκανα μπάρμπεκιου στο σπίτι του Dennis Nilsen. Σε περίπτωση που δεν ξέρετε, να σας πως ότι ο Dennis Nilsen είναι ένας Βρετανός κατά συρροή δολοφόνος και νεκρόφιλος που στραγγάλισε ή έπνιξε 12-15 άνδρες από το 1978 έως το 1983, εκ των οποίων όλοι πέθαναν στο διαμέρισμά του. Και έμειναν εκεί για λίγο διάστημα, επίσης. Κάνοντας αναδρομή στο φόνο του πρώτου θύματός του, του 14χρονου Stephen Holmes, ο Den-Den είπε «είχα αρχίσει να περπατάω στη λεωφόρο του θανάτου και να έχω ένα νέο είδος συγκάτοικου».
Αυτό που ο Nilsen εννοούσε λέγοντας «νέο είδος συγκάτοικου», όπως παραδέχθηκε αργότερα, είναι ότι κρατούσε τα θύματά του στο διαμέρισμα -συχνά για μήνες- βγάζοντάς τους μέσα από σανίδες στο πάτωμα, ξετυλίγοντάς τους από πλαστικές επιφάνειες και κουρτίνες και ξαπλώνοντας μαζί τους, ακούγοντας μουσική ή ενώ αυνανιζόταν. Μετά από όλες αυτές τις δολοφονίες και τον αυνανισμό πήγα σε αυτό το διαμέρισμα για μπάρμπεκιου.
Σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια μετά τον πρώτο φόνο, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν ενοικιαστές, πόσο μάλλον συγκάτοικοι για το σπίτι της οδού 23D Cranley Gardens (ένα από τα δυο σπίτια όπου ο Nilsen συνήθιζε να διαπράττει τα πραγματικά άθλια εγκλήματά του), παρά το ότι είναι ακίνητο αξίας 300.000 λιρών και βρίσκεται σε μια από τις πιο ακριβές πόλεις στον κόσμο και κοστίζει τουλάχιστον 60.000 λίρες λιγότερο από ανάλογα σπίτια. Βρίσκεται προς διάθεση στην αγορά για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα χρόνο.
Γιατί; Εν συντομία, λόγω κακής ενέργειας. Όταν ο Dennis Nilsen μετακόμισε στο διαμέρισμα σοφίτα στο Muswell Hill, στις 5 Οκτωβρίου 1981, είχε ήδη δολοφονήσει 9-12 νεαρούς άνδρες και μέχρι και την σύλληψή του, 16 μήνες αργότερα είχε προσελκύσει και δολοφονήσει εκεί ακόμα τρία άτομα. Ωστόσο δεν είναι η δολοφονία των τριών ανδρών στο διαμέρισμα ο ανασταλτικός παράγοντας για κάποιον να το αγοράσει. Είναι η μέθοδος που τα ξεφορτώθηκε. Σε αντίθεση με το προηγούμενο σπίτι του στη λεωφόρο Melrose Avenue στο Cricklewood, ο Nilsen δεν είχε κούφιο πάτωμα για να χώσει τα πτώματα κάτω από σανίδες ή πρόσβαση
σε κήπο για να τα κάψει. Έτσι αντί αυτών των μεθόδων, διαμέλισε τα θύματα, έβρασε μέρη του σώματός τους στην κουζίνα του, ώστε η σάρκα τους να εξατμιστεί, έριξε κάποια μικρότερα μέλη του σώματος τους στην τουαλέτα και έκρυψε άλλα σε διάφορα σημεία του διαμερίσματος.
Ο Nilsen αποκαλύφθηκε όταν τόσο οι γείτονες του όσο και ο ίδιος (όντως) παραπονέθηκε για τις αποχετεύσεις και ήρθε να κάνει έλεγχο ένας υπάλληλος, ο οποίος βρήκε ότι τα ανθρώπινα υπολείμματα είχαν φρακάρει τις σωληνώσεις. «Μου φαίνεται ότι κάποιος ρίχνει στην τουαλέτα τα αποφάγια του» είχε πει τότε ο Dennis, όταν κάλεσαν αυτόν και τους γείτονές του να δουν το πρόβλημα.
Φωτογραφία μέσα από το σπίτι που κάποτε έμενε ο Dennis Nilsen (Μια ευγενική παραχώρηση του μεσιτικού γραφείου Rightmove/Paul Simon Residential Sales)
Ευτυχώς όταν προσκλήθηκα στο υπόγειο διαμέρισμα αυτού του σπιτιού, περίπου 20 χρόνια αργότερα, δεν με περίμενε κάποιου τέτοιου τύπου εφιαλτική μοίρα. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, υπήρχε κρασί και φαγητό, θα ήμουν με φίλους, οπότε γιατί όχι; Ωστόσο οι φίλοι μου θεώρησαν ότι έπρεπε να με πληροφορήσουν πως εκεί ζούσε παλιά ένας κατά συρροή δολοφόνος.
Θυμάμαι αχνά κάποια πράγματα, λόγω του προαναφερόμενου κρασιού, αλλά θυμάμαι να μπαίνω στην κουζίνα του διαμερίσματος και να νιώθω αρκετά χαρούμενος που πηγαίναμε κατευθείαν στον κήπο. Όμως θα ήταν ψέμα να πω ότι ανατρίχιασα από φόβο. Τα παιδιά που ζούσαν εκεί βαριόντουσαν να μιλάνε για τη φονική φύση του σπιτιού τους (αργότερα έμαθα ότι φαν των εγκλημάτων περνούσαν για να δουν το σπίτι και κάποιοι μάλιστα χτυπούσαν την πόρτα τους) και εγώ στα 20 μου, ήθελα να δείξω ότι πραγματικά δεν με πείραζε καθόλου.
Απόλαυσα το ζεστό λευκό κρασί μου και το κρέας στα κάρβουνα, ενώ καθόμουν σε ένα παγκάκι για πικ-νικ, σε ένα υπέροχο αλλά μικρό κήπο τον οποίο φαντάζομαι ότι ο Nilsen θα κοιτούσε συνεχώς.
Έτσι, όταν νωρίτερα αυτό το μήνα, μπήκε εκ νέου πωλητήριο στο σπίτι της 23D Cranley Gardens για δεύτερη φορά φέτος, έστειλα μέιλ αμέσως στην Caz για να μιλήσουμε για φόνους. Και όλως περιέργως, εκείνο το σαββατοκύρικο ο αδερφός και η νύφη της -που έψαχναν χωρίς αποτέλεσμα διαμέρισμα σε εκείνη ακριβώς την περιοχή επί πολλούς μήνες- απέρριψαν ακόμα και το να δουν το διαμέρισμα του Dennis λόγω όλων αυτών που είχαν συμβεί εκεί. Ο Warren και η Monika είναι πραγματικά πολύ έξυπνοι, επιστήμονες με τετράγωνη λογική που σίγουρα δεν πιστεύουν ότι τα φαντάσματα ή τα πνεύματα κυκλοφορούν στο σπίτι, ψάχνοντας δικαιοσύνη ή είναι έτοιμα να τους τρομάξουν για να φύγουν. Άρα γιατί δεν ήθελαν καν να δουν το διαμέρισμα; Κι έχει και μπαλκόνι.
«Δεν έχει να κάνει με τα φαντάσματα αλλά την αίσθηση του χώρου» μου είπε η Monika. «Ενστικτωδώς δεν θα ήθελα να εμπλέκομαι με οτιδήποτε σχετίζεται με τον τόπο φονικών όπως αυτός... Ξέρεις ότι είχε αποθηκεύσει κομματάκια ανθρώπινου κρέατος στα ντουλάπια της κουζίνας;»
Το ζευγάρι επίσης έτυχε να δει ότι το διαμέρισμα είχε βγει σε δημοπρασία και λίγους μήνες νωρίτερα, οπότε τους ανησυχούσε το εάν θα μπορούσαν να το μεταπουλήσουν, γεγονός που έχει περισσότερο νόημα από αυτά περί «ενστίκτου». «Το όλο πράγμα είναι λίγο φρικιαστικό» είπε η Caz όταν εξέφρασα την απορία μου που δεν ήθελαν ούτε να δουν το διαμέρισμα. «Οι νεκροί είναι η μία παράμετρος, αλλά το κομμάτιασμά τους και η ρίψη τους στην αποχέτευση είναι μια άλλη».
Αυτό είναι που δυσκολεύει τον Reuben John – της εταιρείας Paul Simon Residential Sales, που έχει επιφορτιστεί με την πώληση του διαμερίσματος. «Εάν ήταν "μόνο" ένας πυροβολισμός, δεν θα ήταν τόσο φρικιαστικό» είπε. «Αλλά πρόκειται για μια πραγματικά φρικιαστική ιστορία. Εάν δεις τις φωτογραφίες του ιατροδικαστή με τις κατσαρόλες και τα τηγάνια στην κουζίνα, μπορείς να αντιληφθείς την οπτική των ανθρώπων». Ανατριχιαστικό.
http://www.vice.com/gr/read/pos-epireazei-tin-timi-enos-spitiou-enas-frikiastikos-fonos