Ας επιχειρήσουμε νηφάλια, να αποκωδικοποιήσουμε την κατάσταση, για να καταλάβουμε επιτέλους τι συμβαίνει. Θα πάμε σε εκλογές, είναι το ερώτημα. Κομίζουμε «γλαύκας εις Αθήνας» αν υποστηρίξουμε ότι είναι ένα ενδεχόμενο που κερδίζει έδαφος όσο οξύνεται η αντιπαράθεση με τους δανειστές. Προσοχή όσο οξύνεται η πραγματική αντιπαράθεση και όχι όσο ανεβαίνουν οι τόνοι της επικοινωνιακής αντιπαράθεσης.
Γιατί η πραγματική αντιπαράθεση, δεν είναι στο ύψος που βρίσκονται οι κορώνες, που εκτοξεύει η κάθε πλευρά για δικούς της λόγους. Το ΔΝΤ, χωρισμένο στα δύο καθώς είναι και με την Κριστίν Λαγκάρντ στο γαλλικό δικαστήριο, τη σκυτάλη έχει πάρει ο Τόμσεν ο οποίος επιθυμεί την αποχώρηση του Ταμείου από το ελληνικό πρόγραμμα, γιατί μία νέα αποτυχία θα σημάνει και το τέλος της καριέρας του.
Εχοντας κατά νου και τον άγνωστο Χ που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τραμπ, επιχειρεί το λιγότερο να κερδίσει χρόνο και το μέγιστο να πετύχει την αποχώρηση, αλλά να φανεί ότι αυτή γίνεται με υπαιτιότητα της πλευράς των Ευρωπαίων (Ελλάδας και δανειστών).
Ο Σόιμπλε βρίσκεται ενώπιον της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης και σε συνδυασμό με την πάγια θέση του για Grexit, αλωνίζει χωρίς φόβο εκλογικού ατυχήματος, εμφανιζόμενος πλέον ως ο επικεφαλής του οικονομικού Ράιχ, που δίνει εντολές σε όλες τους Ευρωπαίους και απαιτεί να εκτελούνται μέχρι κεραίας. Η απόλυτη αλαζονεία της εξουσίας, η πιο πιστή έκφραση του αμοραλισμού και της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς απέναντι σε εταίρους.
Η ελληνική κυβέρνηση με αλλαγή στάσης που σηματοδοτούν το επίδομα (πάντως, πολύ καλά έκανε η κυβέρνηση και το έδωσε. Και καλύτερα έκανε που δεν ρώτησε, γιατί είναι σίγουρο πως θα τη σταματούσαν με ένα απόλυτα εκβιαστικό τρόπο. Τα υπόλοιπα είναι «φύλλο συκής», μιας αμήχανης επικοινωνιακής προσέγγισης) και η σκληρή ρητορική απέναντι στους δανειστές.
Με το επίδομα ο Τσίπρας έστειλε μήνυμα σε όλους (ενώ ικανοποιεί άμεσα, υλικά και χειροπιαστά 1.600.000 συνταξιούχους), ότι θα μοιράζουμε όπου θέλουμε τα πλεονάσματα. Ταυτοχρόνως κλείνει το μάτι και υπόσχεται συνέχεια, που αν γίνει πραγματικότητα θα έχει αποτελέσματα σε επικοινωνιακό και πολιτικό επίπεδο.
Με την υψηλών τόνων ρητορική απέναντι στο ΔΝΤ και τον Σόιμπλε, ικανοποιεί πρωτίστως το κομματικό ακροατήριο και δευτερευόντως, εκείνους που είχαν ενθουσιαστεί τους τρεις πρώτους μήνες της διακυβέρνησης με την αντιπαράθεση με τους δανειστές.
Οσον αφορά στις εκλογές, ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε ο Τσίπρας τις θέλουν και μόνο από ατύχημα θα συμβούν (όταν οι τόνοι υψώνονται τα ποσοστά για ατυχήματα αυξάνουν, γιατί εγκλωβίζουν τους πρωταγωνιστές σε ρόλους και συμπεριφορές).
Και θα εκφράσουμε μία αιρετική προσέγγιση. Η υψηλή ρητορική Τσίπρα απέναντι στο ΔΝΤ και Σόιμπλε, του δίνει τη δυνατότητα να κάνει συμβιβασμό σε θέματα που η κυβέρνηση θεωρεί εμβληματικά, όπως οι ομαδικές απολύσεις και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις. Κι αυτό γιατί το ακροατήριό του, έχει ήδη μερικώς, τουλάχιστον, ικανοποιηθεί από το επίδομα και τη ρητορική υψηλών τόνων. Επομένως πιο εύκολα ή αν προτιμάτε λιγότερο δύσκολα, θα μπορούσε να αποδεχτεί έναν συμβιβασμό για ενάμιση χρόνο, με την κρυφή υπόσχεση ότι όταν βγούμε από το πρόγραμμα θα επαναφέρουμε τα ζητήματα αυτά στην ευρωπαϊκή κανονικότητα.
Και η θέση αυτή συνοδεύεται από την επισήμανση (και πάγιο επιχείρημα μερίδας μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ), πως για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είμαστε κυβέρνηση, πράγμα που απαιτεί ή προϋποθέτει, τακτικούς (όχι στρατηγικούς) συμβιβασμούς, οι οποίοι μάλιστα θα χαρακτηριστούν πρόσκαιροι.
Συμπέρασμα. Με το επίδομα για τους χαμηλοσυνταξιούχους και την υψηλή ρητορική, η κυβέρνηση προετοιμάζει το έδαφος για συμβιβασμούς, που θα οδηγήσουν στο κλείσιμο της αξιολόγησης και την απομάκρυνση του ενδεχομένου των εκλογών, οι οποίες θα γίνουν μόνο αν υπάρξει ατύχημα που δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν οι πρωταγωνιστές.