Ο συμβολισμός είναι καίριος και η απόφαση του Αρχηγείου του Λιμενικού Σώματος σωστή, να ταφεί με τις αρμόζουσες στρατιωτικές τιμές ο Λιμενικός Γιάννης Ασπρούδης.
Η ιστορία του γνωστή. Στον ανθό της νιότης του ο 44χρονος Ανθυπασπιστής προδόθηκε από την καρδιά του. Η είδηση της ανακοπής τον Ιανουάριο του 2019 έπεσε σαν κεραυνός στους συναδέλφους του και στην Χιακή κοινωνία.
Οι γιατροί το πάλεψαν, η καρδιά επανήλθε αλλά όχι και ο εγκέφαλος του Γιάννη, που… έζησε 7 μήνες χωρίς αυτόν, με ότι αυτό σημαίνει, στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών.
Το Σάββατο λοιπόν στις 5.00 μ.μ. ο Γιάννης Ασπρούδης θα δεί για τελευταία φορά συμβολικά το Ν.Γ. 518, θα περάσει μια… τελευταία βόλτα έξω από το πλοίο που ήταν η μισή του ζωή, όπως ήταν πριν το Ν.Γ 516, όπως είναι το κάθε ναυαγοσωστικό και περιπολικό σκάφος του Λιμενικού Σώματος, αυτού που έμελλε να σηκώσει ψηλά την τιμή της Ελλάδας.
[custom:google-ads]
Γιατί ο Γιάννης Ασπρούδης δεν προδόθηκε από την καρδιά του τυχαία, όπως δεν προδόθηκε τυχαία απ’ αυτήν πριν από ένα ακριβώς χρόνο, το σύμβολο του Λιμενικού Σώματος στην Μυτιλήνη και όχι μόνο, ο Κυβερνήτης του ΠΛΣ 602 Κυριάκος Παπαδόπουλος, τι… σύμπτωση επίσης 44 χρόνων, νεκρός επίσης από ανακοπή καρδιάς.
Όταν λοιπόν ο Γιάννης Ασπρούδης περνάει για τελευταία φορά από το Λιμάνι, όταν άγημα θα αποδίδει τιμές στον Άγιο Ιάκωβο, στην εξόδιο Ακολουθία του, όταν θα βλέπουμε το σώμα του σκεπασμένο με την ελληνική σημαία αυτά να έχουμε στο νού μας.
Τα αμέτρητα βράδια, που πετάχτηκε από το ζεστό του κρεβάτι, έριξε μια ματιά στον 14χρονο σήμερα γιό του και έφυγε για το καθήκον, βαρύ και περίπλοκο, να φυλάξει τα σύνορα αλλά να μην στερήσει άθελα του τη ζωή σε ένα παιδί όπως τον γιό του.
Τα αμέτρητα πρωϊνά, που ανέβαινε από το Μηχανοστάσιο του Ν.Γ. 518 να βοηθήσει τους συναδέλφους του να εντοπίσουν ζωές μέσα σε καρυδότσουφλα, αφημένα πάνω στα κύματα, γεμάτα με ανθρώπους που πρώτη φορά έβλεπαν θάλασσα, πανικόβλητες ψυχές, που δεν γνωρίζουν την ώρα που ο χάρος απλώνει το δρεπάνι του, ούτε γλώσσα, ούτε θρησκεία, ούτε χρώματα, παρά μόνο το αρχέγονο ένστικτό του ανθρώπου να κρατηθεί στη ζωή.
Τις αμέτρητες φορές που άπλωσε το χέρι του και ένοιωσε εκείνο το σφίξιμο, που έχουν την τύχη και την τιμή να νοιώθουν μόνο οι άνδρες του Λιμενικού Σώματος, το σφίξιμο της ζωής που σπαρταρά να σωθεί, εκείνη την ανάσα του ανθρώπου, που νοιώθει πως σώθηκε, εκείνα τα μάτια της μάνας, που με δάκρυα γυρίζουν και βλέπουν τον σωτήρα του παιδιού τους.
Αλλά να μετρήσουμε και εκείνες τις φορές που τα χέρια αυτά σήκωσαν λεβέντες και λυγερόκορμες κοπέλες μέσα στις μαύρες σακούλες του πνιγμού, βρέφη και παιδιά ξεψυχισμένα με εκείνο το σφίξιμο στο πρόσωπο, λες και ήταν δική τους ευθύνη και οι πόλεμοι και η πείνα και ο κακός χαμός και το προσφυγικό πρόβλημα.
Αν τα μετρήσουμε όλα αυτά θα δούμε πως είναι πολλά για πολλές ανθρώπινες καρδιές. Οι άνθρωποι καλώς δεν είναι καμωμένοι από ατσάλι και οι Λιμενικοί πληρώνουν για χρόνια το τίμημα για όλους μας.
Γιατί η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει, γιατί οι Λιμενικοί και στο πρόσωπο του Γιάννη Ασπρούδη τίμησαν τις ελληνικές αξίες της ανθρωπιάς, τίμησαν στην ουσία την σημαία μας με όσα συμβολίζει.
Γι’ αυτό και αξίζει να τον σκεπάσει στο τελευταίο αντίο του Σαββάτου, γι’ αυτό και οι στρατιωτικές τιμές ουσίας και όχι τύπων.
Υ.Γ Και άλλοι λαοί ήρθαν αντιμέτωποι με το ίδιο πρόβλημα, αλλά ύψωσαν φράκτες και αμόλησαν σκυλιά και άφησαν ανθρώπους να τους καταπιούν τα κύματα, κάνοντας ότι και οι σύμμαχοι μας στη Σμύρνη, που αυτές τις μέρες πριν 97 χρόνια, έβαλαν στα αγκυροβολημένα πλοία τους να παίζουν οι… Φιλαρμονικές για να μην ακούν τις κραυγές των σφαγμένων Ελλήνων από τους Τσέτες και τον τακτικό Στρατό του Κεμάλ Ατατούρκ.
Γιάννης Τζούμας