Είναι παιδιά. Πρώιμα στη ζωή τους αποθηκεύουν μνήμες που θα τους ακολουθούν στη ζωή. Τις μνήμες του βίαιου ξεριζωμού από την πατρίδα, της μάχης με τα κύματα σε κάποιο δουλεμπορικό, τον τρόμο στα μάτια των ενηλίκων που τα διαπέρασε και εγκαταστάθηκε και στα μάτια τα δικά τους. Με το «δανεικό» αυτό βλέμμα, που δεν ταιριάζει στην ηλικία τους, κοιτούν τον φωτογραφικό φακό. Μουσκεμένα από τη θάλασσα, εξαθλιωμένα, τρομαγμένα. Μικροί «ενήλικες» μιας εμπειρίας τραυματικής. Μικροί πρόσφυγες.
Μετά, όταν τα χρόνια θα περάσουν, όπου κι αν το καθένα από αυτά βρεθεί στη ζωή του, θα μάθουν ότι ήταν τυχερά που έζησαν. Οτι άλλοι συνομήλικοί τους δεν τα κατάφεραν, ότι η ζωή του ξεριζωμένου πρόσφυγα είναι πάνω απ΄όλα, τύχη.
Τώρα, κοιτούν με μάτια κλαμένα. Μετά από λίγο θα σκαρφαλώσουν στη βάρκα του δουλέμπορου που χρέωσε 2.000 το κεφάλι για να τους μεταφέρει στις ελληνικές ακτές. Και εκεί πάνω, στις «βάρκες της φυγής» από την πατρίδα τους στη Λέσβο, μπορεί και να στήσουν τρελό παιχνίδι, να γελάσουν με την ψυχή τους, να χαρούν. Αλλά σύντομα και πάλι θα μάθουν ότι οι εικόνες της σκληρής ζωής τους, δεν έχουν ακόμη τελειώσει.
Είναι, όμως, παιδιά. Κάποιες χιλιάδες μικρά παιδιά...
http://www.thetoc.gr/