Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε πριν λίγο στις δημοσιεύσεις επισκεπτών της σελίδας του Policenet.gr στο facebook:
Η ΟΜΑΔΑ ΔΙ.ΑΣ.,
Ο ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ… ΚΑΙ Η ΓΑΛΙΣ
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ ΖΑΧΑΡΙΟΥ
Συνήθως τους βλέπουμε σε φάση «χαλάρωσης» τύπου «δεν-πίνουμε-κανένα-καφεδάκι;» κατά μήκος των κεντρικών δρόμων της πόλης μας.
Ομολογουμένως, δεν υπήρξαν και λίγες οι φορές που έκανα την σκέψη (όπως πολλοί, φαντάζομαι): «Τι στέκονται εκεί και «Ραμπο-ποζάρουν» με τις μηχανές τους;
Δεν θα έπρεπε να περιπολούν αδιαλείπτως αντί να απολαμβάνουν την κίνηση στο κέντρο;»
Αυτή μου την άγνοια και προκατάληψη έμελλε να διαψεύσει μια προσωπική λαχτάρα της οποίας η αίσια έκβαση με έκανε να βλέπω τους άνδρες της Ασφάλειας και της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. (Δίκυκλης Αστυνόμευσης) με άλλο μάτι…, την οπτική γωνία του οποίου οφείλω να μοιραστώ με τους συμπολίτες μου:
Τις προάλλες, έλαβα κλήση από μία πανικόβλητη σύζυγο που μου ανακοίνωσε ότι τώρα και πολύ ώρα, το δεκάχρονό μας αγοράκι είχε εξαφανιστεί. Καταφτάνω γρήγορα στην γειτονιά και αρχίζω το ψάξιμο κι εγώ, αλλά τίποτα. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι μπορεί να φιλοξενήσει ο ανθρώπινος νους με όλα που ακούγονται...
Σε δύσκολες στιγμές ο άνθρωπος πάντοτε επικαλείται τα θεία. Όμως, εδώ στην γήινή μας πραγματικότητα. οι ελπίδες μας για κάποια αμεσότερη βοήθεια εναποτίθεται στην Αστυνομία. Προκατειλημμένος με την προαναφερθείσα δημόσιο-υπαλληλίστικη» εικόνα που είχε διαμορφώσει η φαντασία μου με το ό,τι απέρρεεε από το Ελληνικό γκουβέρνο, αυτό που τελικά συνέβη ήταν αναπάντεχο..
Δεν πρόλαβα καλά-καλά να τηλεφωνήσω το τμήμα Ασφαλείας και σε πέντε λεπτά όχι μία, αλλά τέσσερις μηχανές της ΔΙ.ΑΣ., με τις γνώριμες φυσιογνωμίες που τόσες φορές είχα αμφισβητίσει ως προς την τέλεση κάποιας ουσιαστικής αστυνόμευσης, είχαν φτάσει στην γειτονιά.
Με μεθοδικότητα, άψογο επαγγελματισμό και, πάνω απ’ όλα, με ανθρώπινο πρόσωπο κατάφεραν να μας καθησυχάσουν πριν αρχίσουν να χτενίζουν όλη την περιοχή.
Μετά από ένα εικοσάλεπτο επέστρεψαν για να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες. «Εψάξατε καλά μέσα στο σπίτι;» ρώτησε ο ένας. «Δεν είναι πουθενά μέσα. Έψαξα και φώναξα άπειρες φορές!» απήντησε η μητέρα μέσα από αναφιλητά.
Όμως, ο νεαρός αστυνομικός, γνωρίζοντας ότι σε τέτοιες φάσεις θολώνει ο νους, επέμενε να πάμε μέσα και να ξαναψάξουμε…
Και εδώ είναι που τα πράγματα έγιναν κωμικοτραγικά: Βλέπετε, ο πιτσιρικάς ουδέποτε στο παρελθόν είχε γνωρίσει (παρά τα παρακάλια της μαμάς του) τον μεσημεριανό ύπνο… έως εκείνη την ημέρα που είχε γνωρίσει ένα μωρό γατάκι.
Αγκαλιά με την κουρνιασμένη πάνω του μικρή γαλή, της οποίας το γουργούρισμα προφανώς τον είχε ταξιδέψει σε ονειρικούς κόσμους παιδικής ευτυχίας, ο μικρός απολάμβανε μακάριο ύπνο στο υπόγειο του σπιτιού όλη αυτή την ώρα!
Τόσος βαθύς ήταν ο ύπνος, που ούτε οι φωνές τον είχαν εξ-υπνήσει. Υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε φωτογραφίσει την χαριτωμένη σκηνή... όπως και την συγκινητική αγκαλιά ευγνωμοσύνης που δέχτηκε ο αστυνομικός από την μητέρα.
ΔΙΔΑΓΜΑ: Τα φαινόμενα απατούν.
Έχουμε Αστυνομία… και καλή μάλιστα. Ήταν από τις λίγες φορές που αισθάνθηκα ασφαλής και συνάμα υπερήφανος για τους συνανθρώπους μας που υπηρετούν την τάξη στην πόλη μας. Μπορεί το περιστατικό να κατέληξε αισίως και τώρα να γελάμε επιπλήττοντας εαυτούς με την αφέλειά μας να μην ψάξουμε εξονυχιστικά το σπίτι... αλλά «Μηδέν Κακόν Αμιγές Καλού».
Το όλο σκηνικό μας αποκάλυψε το άψωγο γονιδίωμα της Ελληνικής Αστυνομίας που όλοι χαιρόμαστε ως πολίτες. Μέσα από την κατήφεια των καιρών που δοκιμάζουν την πατρίδα μας, αυτά τα ένστολα παιδιά λάμπουν! ΕΥΓΕ ΤΟΥΣ!