Το Playboy Club ήταν κάτι που με συνάρπαζε για καιρό. Δουλεύοντας στα καζίνο του Mayfair ως κρουπιέρισα, είχα συναντήσει πρώην κουνελάκια από το αρχικό κλαμπ του Hugh Hefner της δεκαετίας του '60 στο Park Lane και οι ιστορίες τους μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Από τότε, είχα πει στον εαυτό μου ότι αν το κλαμπ άνοιγε ξανά στο Λονδίνο θα έκανα αίτηση.
Το 2011, όντως άνοιξε ξανά τις πόρτες του, αυτήν την φορά έχοντας και ένα Cottontail Lounge για όλους εκείνους τους «πρόστυχους και μυστηριώδεις». Μετά από ένα casting που τα είχε όλα, μου προσέφεραν μια δουλειά ως κουνελάκι. Ήταν ένα πόστο που μου έδινε 16.000 λίρες λιγότερες από την προηγούμενη μου δουλειά, αλλά μου είπαν ότι θα τα έβγαζα σε μπουρμπουάρ. Είχαν δίκιο.
Ως φεμινίστρια, φαντάστηκα ότι ακολουθούσα τα βήματα της δημοσιογράφου Gloria Steinem, που είχε πάει σε μυστική αποστολή στο Playboy Club της Νέας Υόρκης το 1963 και έγραψε για αυτό στο περιοδικό Show. Αλλά σε αντίθεση με την Steinem και τις ακτιβίστριες για τα δικαιώματα της γυναίκας που διαμαρτυρήθηκαν έξω από το κλαμπ όταν ξανάνοιξε στο Λονδίνο, εγώ δεν ήθελα να το «γκρεμίσω», γιατί ειλικρινά έχω δεχτεί πολύ περισσότερη παρενόχληση σε δουλειές γραφείου από όση δέχτηκα την περίοδο που πέρασα ως κουνελάκι.
Να λοιπόν μερικά από τα πράγματα που έμαθα ως κουνελάκι του Playboy.
Tο πρόβλημα με τις ρώγες
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα αντιμετώπιζα τόσο έντονα θέματα με τις ρώγες μου. Φορώντας ρούχα που δεν είχαν τις ικανότητες να τις κρατήσουν, οι ρώγες έκαναν συχνές guest εμφανίσεις. Κοινώς, πέρα από τα απλά παιχνίδια στο καζίνο, οι καλεσμένοι του κλαμπ έπαιζαν συχνά και ρωγο-Bingo, περιμένοντας ποια ρώγα μου θα πεταγόταν έξω κάθε φορά.
Δεν ήμουν το μόνο κουνελάκι με ανήσυχα στήθη. Μια από τις κοπέλες κάλυπτε τις ρώγες της με το ίδιο κονσίλερ που χρησιμοποιούσε για να καλύψει τους μαύρους κύκλους της. Εγώ τελικά κατέληξα να τις καλύπτω πίσω από εξτένσιον για τα μαλλιά μου, κάτι που άλλωστε με βοηθούσε και με το κρύο. Σας διαβεβαιώ ότι όσα άτομα ακούτε να σας λένε ότι χάνουμε το μεγαλύτερο μέρος της θερμοκρασίας μας από το κεφάλι, δεν έχουν περάσει έναν ολόκληρο χειμώνα με τα βυζιά τους έξω.
Τα μεγάλα βρακιά είναι ένα δώρο από τους θεούς των εσωρούχων
Όταν έχεις μια οδυνηρή ουρολοίμωξη, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι είναι ένα ταμπόν. Πόσο ευχάριστο είναι το ταμπόν σε μια τέτοια κατάσταση; Περίπου όσο το να σε βράζουν ζωντανό. Αυτό που θες πραγματικά, είναι να βάλεις το μεγαλύτερο βρακί που μπορείς να βρεις, έτσι ώστε να βάλεις μέσα του μια σερβιέτα σε μέγεθος στρώματος, να σηκώσεις και μια πινακίδα «απαγορεύεται η είσοδος» και να τελειώνει η ιστορία.
Δυστυχώς όταν φοράς μια στολή με μικροσκοπικό καβάλο, κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Και επειδή είχα κάνει παράπονα ότι η στολή μου άφηνε τις ρώγες μου έξω, η μοδίστρα μου είχε κάνει κάποιες μεταποιήσεις που έκαναν τον καβάλο τόσο μικροσκοπικό, που έπρεπε να μαζεύω μέχρι και τα τάνγκα προς τα μέσα, για να μην φαίνονται. Δράμα.
Με ακόμα λιγότερο ύφασμα να καλύπτει τον κώλο μου, κατέληξα να φοράω καλσόν στήριξης κάτω από το κανονικό μου καλσόν για να μην χυθεί τίποτα έξω. Το αποτέλεσμα ήταν ασφυκτικό και ένιωθα λες και με είχαν τυλίξει με μια σούπερ σφιχτή πλαστική ταινία από την μέση και κάτω.
Το να βάζεις χαρτί υγείας στο σουτιέν σου δεν είναι μόνο για κορίτσια
Σε μια προσπάθεια να έχουμε και εμείς Playboy-ικά βυζιά, χώναμε οτιδήποτε μπορούσαμε να βρούμε μέσα στα σουτιέν μας. Τα σουτιέν μας είχαν τεράστια cups, που μπορούσαν να καταπιούν ένα ολόκληρο συρτάρι με κάλτσες και να έχουν χώρο για πέντε-έξι μαξιλάρια το καθένα.
Το αριστερό μου στήθος αγκάλιαζε ένα Ουγγαρέζικο πάπλωμα, ενώ το δεξί μου είχε μέσα την ετήσια παραγωγή χαρτιού υγείας στην Αγγλία. Τόσο απλά. Κανένα μαλακό αντικείμενο δεν ήταν ασφαλές, αλλά ακόμα και έτσι, αυτά τα αχόρταγα σουτιέν πάντα ήθελαν κι άλλο.
Το να πηγαίνεις στην τουαλέτα δεν είναι εύκολο όταν είσαι κουνελάκι
Όταν ξεκουμπώναμε τις στολές μας, αυτά που χώναμε στα σουτιέν μας ξεχύνονταν παντού, με αποτέλεσμα να τα ψάχνουμε στα πατώματα της τουαλέτας. Αφού ξεφεύγαμε για λίγο από την αγκαλιά του πύθωνα που μας χάριζε η στολή μας ώστε να κατουρήσουμε, έπρεπε να επιστέψουμε σε αυτή, κατασκευάζοντας ξανά τα βυζιά μας από τα συντρίμμια στο πάτωμα, πριν αντιμετωπίσουμε την σκληρή δοκιμασία του να ξανακλείσουμε το φερμουάρ.
Δεν είχαν όλες την διάθεση να το περάσουν όλο αυτό. Ένα κουνελάκι που ήξερα τα «κρατούσε» μέχρι το τέλος της βάρδιάς της: «Το στομάχι μου απλά μεγαλώνει όλο και περισσότερο κατά την διάρκεια της ημέρας και όταν τελειώσω απλά κάθομαι στην τουαλέτα για ώρες», την θυμάμαι να μου λέει.
Οταν έχεις μείνει όρθιος για 36 ώρες μυρίζεις σαν νεκρός σκύλος
Αν δεν έχεις κοιμηθεί για τρεις μέρες, δεν έχει σημασία με πόση κολόνια θα λουστείς, γιατί πάλι σαν σκατά θα μυρίζεις. Μπορείς αν θες να κάνεις το Ice Bucket Challenge με ότι έχει το τμήμα με τα αρώματα στο πλησιέστερο κατάστημα καλλυντικών, αλλά αν έχει περάσει μια εβδομάδα από το προηγούμενο μπάνιο που έχεις κάνει, τότε δεν θα ξεγελάσεις κανέναν.
Στο μαγαζί, είχαμε μια πελάτισσα που από μακριά η μπόχα της καλυπτόταν από τα μάλλινα ρούχα της και το απλό της κούρεμα. Όταν την πλησίαζες σε απόσταση δύο μέτρων όμως, σε χτύπαγε μια μυρωδιά θάνατος. Ήταν εξαρτημένη στον τζόγο και χρειάζονταν σπασμένοι σωλήνες, ασκήσεις πυρασφάλειας και άλλα τέτοια μαγικά για να φεύγει ενίοτε από το κτίριο.
ΠΗΓΗ: vice.com