Καθημερινά όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με σημαντικά ηθικά διλήμματα. Ένας αστυνομικός λόγω του επαγγέλματος του έρχεται ίσως ακόμη συχνότερα αντιμέτωπος με τέτοιου είδους διλήμματα. Το Policenet.gr παραθέτει το κείμενο ενός συνταξιούχου αστυνομικού ξένης χώρας που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.quora.com.
Ο απόστρατος μας μιλάει μέ βάση τα δικά του βιώματα για τη δύσκολη κατάσταση, στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας αστυνομικός όταν γνωρίζει ότι κάποιος συνάδελφος του κάνει κάτι παράνομο ή ανάρμοστο.
"Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έπρέπε να αντιμετωπίσω είναι όταν γνώριζα κάποια παράνομη ή τουλάχιστον απαράδεκτη δραστηριότητα που διεξάγεται μέσα στο τμήμα μου ή από κάποιο μέλος του τμήματος μου. Το πιο σωστό θα ήταν να αναφέρω το παράπτωμα, αλλά όταν κάνεις κάτι τέτοιο είναι σαν να «προδίδεις» μερικούς ανθρώπους, εφόσον μπορεί να βάλεις τέλος στην καριέρα τους με μια τέτοια κίνηση. Εκτός αυτού, οι «καταδότες» σπάνια «προοδεύουν»!
Για παράδειγμα, έφευγα από ένα καφενείο μια νύχτα, ύστερα από ένα διάλειμμα κατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής μου βάρδιας. Ένας από τους συναδέλφους μου ήρθε μέσα, εκτός υπηρεσίας και σαφώς μεθυσμένος. Τον ρώτησα, "_____, πες μου ότι δεν οδηγείς". Απάντησε, σχεδόν καυχημένος, "Φυσικά οδηγώ." Η συμπεριφορά του ήταν προκλητική. Ήταν σαν να μου έλεγε, "Και τι θα κάνεις γι’ αυτό;"
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα προειδοποιούσα τον καθένα να μην οδηγήσει, και στη συνέχεια θα τον παρακολουθούσα μέχρι τον χώρο στάθμευσης, αν είχα την ευκαιρία να το κάνω. Αν έμπαινε μέσα στο αυτοκίνητό του και έφευγε οδηγώντας, θα ήταν μέσα στις αρμοδιότητες μου ότι θα ακολουθούσε. Σε αυτή την περίπτωση όμως, μια τέτοια κίνηση από μέρους μου θα άνοιγε ένα τεράστιο ζήτημα. Ο ίδιος ο αξιωματικός θα με μισούσε και το πιο πιθανό είναι ότι θα αντιστεκόταν σωματικά στη σύλληψή του. Είχα κάθε λόγο να πιστεύω ότι ήταν οπλισμένος, καθώς ήξερα πως πάντα ήταν, όπου κι αν βρισκόταν. Θα μπορούσα να είχα "καθίσει" στο χώρο στάθμευσης και να τον παρακολουθήσω να φεύγει λοιπόν όπως θα έκανα με τον καθένα, αλλά επέλεξα εκείνη τη στιγμή να είμαι αλλού. Δεν ήθελα βλέπετε να αντιμετωπίσω αυτόν τον δαίμονα.
Υπάρχει επίσης το ζήτημα του να βλέπεις ότι γίνονται λιγότερα από όσα πρέπει στο εσωτερικό της Υπηρεσίας. Οι ανώτεροι υπάλληλοι ασχολούνταν πάντα χαλαρά με τους λογαριασμούς προϋπολογισμού. Οι προϋπολογισμοί που συντάσσονταν πριν από την έναρξη του οικονομικού έτους έπρεπε να εγκριθούν από τον Διευθυντή της πόλης. Ο "προϋπολογισμός ελέγχου", μια δηλαδή ανασκόπηση των δαπανών που πράγματι δαπανήθηκαν και για ποιους, είχε δοθεί, όχι όμως πλήρως ελεγμένος. Για παράδειγμα, 10.000 δολάρια θα μπορούσαν να αναγράφονται εκείνη τη χρονιά στον προϋπολογισμό που είχε διατεθεί για το πρόγραμμα K9, για την αγορά τροφίμων για σκύλους, για την πληρωμή λογαριασμών κτηνιάτρων και για την αγορά εξοπλισμού αντικατάστασης και εκπαίδευσης. Ο λοχίας K9 είχε επιβλέψει αυτό το πρόγραμμα και γενικά είχε μια καλή εικόνα για το πόσα είχαν δαπανηθεί και πόσα είχαν μείνει. Σο τέλος του οικονομικού έτους, ήξερε ότι υπήρχαν περίπου $ 1000 που δεν θα χρειάζονταν για άλλα πράγματα, και προσπάθησε να αγοράσει κάποια νέα άλλα εργαλεία με αυτό το ποσό. Του είπαν όμως πως δεν ήταν δυνατό καθώς ο προϋπολογισμός είχε εξαντληθεί. Τα χρήματα είχαν μεταφερθεί σε άλλο λογαριασμό χωρίς να το γνωρίζει. Δεν υπήρχε κονδύλιο προϋπολογισμού για τα υπηρεσιακά ταξίδια, κι ούτε φαινόταν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Τα μη στελέχη που ήθελαν να παρακολουθήσουν τυχόν επαγγελματικές συναντήσεις έπρεπε να το πράξουν με δικά τους έξοδα και σε διακοπές ή σε συνδιακρατήσεις. Πιστεύω ότι αυτά τα ταξίδια χρηματοδοτήθηκαν με τη μεταφορά χρημάτων από διάφορους λογαριασμούς, ώστε να μην χρειαστεί να πληρώσουν οι υπάλληλοι με δικά τους χρήματα. Όλο αυτό βέβαια ήταν κάτι πολύ πολύπλοκο για να ανιχνευθεί, εφόσον δεν θα αναλάμβανε την υπόθεση κάποιος εγκληματολόγος, κάτι που δεν θα συνέβαινε.
Σε ένα άλλο περιστατικό, θυμάμαι ότι κάποιος παρατήρησε ότι η συνολική αποζημίωση για έναν συγκεκριμένο Αξιωματικό (τρίτο από την κορυφή) ήταν πάνω από το διπλάσιο του τακτικού ετήσιου μισθού του. Οι άνθρωποι σε αυτό το βαθμό σπάνια κάνουν υπερωρίες, αν και εξακολουθούν να είναι τεχνικά ωρομίσθιοι εργαζόμενοι. Η έρευνα έδειξε ότι είχε υποβάλλει μια κάρτα διάρκειας δύο εβδομάδων και διεκδικούσε την πληρωμή εφάπαξ σε πέντε διαφορετικές κατηγορίες κάθε φορά. Θα απαιτούσε αμοιβή εφάπαξ (συνήθως ένα μέρος του ωρομισθίου για κάθε οκτώ ώρες που ήταν σε εφημερία) για να είναι ο αξιωματικός επιφυλακής, ο επικεφαλής κάποιας ομάδας, ο διαπραγματευτής ομήρων κ.λπ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, έκανε αυτές τις εφημερίες σε ώρες ενώ ήταν σε διακοπές και έξω από την πόλη. Προφανώς, εάν κάποιος είναι σε επιφυλακή, μπορούν να επικοινωνήσουν ανά πάσα στιγμή μαζί του για κάτι στο οποίο χρειάζεται. Παίρνει όμως μόνο μία «αποζημίωση επιφυλακής» κανονικά. Όποιος είχε εγκρίνει τις κάρτες του χρόνου (ο επικεφαλής ή βοηθός αρχηγός της αστυνομίας) το είχε κάνει χωρίς να τις αναθεωρήσει. Αυτό συνέβη περίπου δύο χρόνια πριν ανακαλυφθεί.
Ο διοικητής κλήθηκε να παραιτηθεί και να αποσυρθεί και το έπραξε. Η ετήσια σύνταξή του καθορίστηκε όμως από τον μέσο όρο των τριών υψηλότερων κερδοφόρων χρόνων εργασίας του, επομένως τα δύο αυτά χρόνια δόλιων κερδών συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό προς όφελός του. Υπολογίζω ότι θα λάβει περίπου 50.000 δολάρια περισσότερα ετησίως από ό, τι θα είχε διαφορετικά και θα λαμβάνει αυτό το ποσό για το υπόλοιπο της ζωής του.
Δεν υπήρξαν ποινικές διώξεις και ούτε καν έγιναν εσωτερικές πειθαρχικές ενέργειες στο Τμήμα. Εάν κάποιος είχε προβεί σε τέτοιες ενέργειες, θα είχε προκαλέσει κάποιους υψηλόβαθμους ανθρώπους να παραδεχτούν ότι δεν ήταν σωστοί στις δουλειές τους. Έτσι κανένας δεν έκανε τίποτα.
Αυτό το τελευταίο συμβάν συνέβη αφού έφυγα από το τμήμα, οπότε η γνώση μου προέρχεται από τρίτους (αλλά είμαι βέβαιος ότι είναι ακριβής). Δυστυχώς, μπορώ να καταλάβω γιατί κανείς δεν πυροδότησε τη σφυρίχτρα. Κάτι τέτοιο θα στιγμάτιζε τον καθένα. Όποιος αναλάμβανε δράση θα ήταν κάτω από ένα μικροσκόπιο για το υπόλοιπο της καριέρας του, με τους συναδέλφους τους να τον παρακολουθούν και να τον περιμένουν να τα «θαλασσώσει».
Όλοι τα θαλασσώνουμε πολλές φορές και αυτά τα πράγματα κοστίζουν. Ωστόσο, αν κάποιος συνηθίζει να εμπλέκεται σε αυτά τα περιστατικά, τονίζοντας τα, αγνοώντας όλα τα καλά που πιθανόν έχει καταφέρει ο άνθρωπος, ο πιο εργατικός και ευσυνείδητος υπάλληλος μπορεί να παρουσιαστεί ως τεμπέλης και αναρμόδιος. Θεωρώ ότι αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα της όποιας κυβερνητικής και δημόσιας υπηρεσίας."
Επιμέλεια-Μετάφραση κειμένου: Policenet of Greece