Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα ξεκίνησε ως προσπάθεια, υποτίθεται, να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό γιατί αυτό «λέει ο νόμος».
Συνεχίστηκε με μέσον πίεσης τους γνωστούς 1000 νομάτους, που μαζεύονται κάθε μέρα σε διαφορετικό σημείο της Αθήνας για να ζητήσουν να γίνει αποδεκτό το αίτημά του.
Στη συνέχεια, η σκυτάλη παραδόθηκε στους πολιτικούς της ριζοσπαστικής αριστεράς (του ΣΥΡΙΖΑ, ας μην κρυβόμαστε), οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να πουν ότι «η 17 Νοέμβρη δεν τρομοκράτησε κανέναν».
Και, φυσικά, επειδή οι καταστάσεις αυτές έχουν διαβαθμίσεις, οι οποίες ξεφεύγουν συνήθως από τον έλεγχο των «διοργανωτών», έχουμε πλέον περάσει στις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων και στα μπογιατίσματα και τις εισβολές σε γραφεία πολιτικών.
Δεν είναι μακριά η στιγμή που οι μολότοφ και οι ξυλοδαρμοί θα, από τους δρόμους και τα αστυνομικά τμήματα, θα φτάσουν και στα πολιτικά γραφεία. Και αυτό γιατί οι τελικοί δράστες δεν είναι σε γνώση της «μεγάλης εικόνας» πίσω από την ενέργεια Κουφοντίνα και αυξάνουν την πίεση προκαλώντας, όπως είναι φυσικό την αντίδραση της άλλης πλευράς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, του συντεταγμένου κράτους και της κοινωνίας.
Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει περιέλθει σε μία κατάσταση αυτοπαγίδευσης. Προφανώς και δεν θέλει να πεθάνει. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί και να οπισθοχωρήσει.
Ο αρχικός στόχος, να εξαναγκαστεί η Κυβέρνηση να ικανοποιήσει το αίτημά του δεν επετεύχθη. Ήταν ένας στόχος ο οποίος, σε προηγούμενες περιόδους πιθανώς και να είχε αποτέλεσμα, μόνο που, στην παρούσα φάση ο Κουφοντίνας και οι συν αυτώ, δεν «μέτρησαν καλά» τις αντιδράσεις. Πίστευαν, ως γνήσιοι ολοκληρωτιστές, ότι ο Μητσοτάκης θα πάρει ένα τηλέφωνο και θα ζητήσει από τη δικαιοσύνη να δεχτεί όσα λέει ο καταδικασμένος για 11 δολοφονίες. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι ο Κουφοντίνας δεν έχει καταδικαστεί για τις ιδέες του και φυσικά δεν είναι πολιτικός κρατούμενος, όσο κι αν ο ίδιος θέλει να εμφανίζεται ως τέτοιος. Έχει καταδικαστεί ως υπαίτιος για το θάνατο 11 ανθρώπων.
Επειδή για τη σημερινή κυβέρνηση η δικαιοσύνη δεν είναι «θεσμικό εμπόδιο», αλλά ανεξάρτητη Αρχή _όπως ορίζεται από το Σύνταγμα_ αυτό το τηλεφώνημα δεν πραγματοποιήθηκε και ο Κουφοντίνας βρίσκεται σε ένα καίριο σταυροδρόμι, με υψηλό κόστος απόφασης.
‘Όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν μπορεί να επιτύχει εκβιαστικά το στόχο της μεταγωγής, συνεπώς αν συνεχίσει την απεργία πείνας θα φύγει από τη ζωή, οπότε και θα γίνει «ήρωας» για τους υποστηρικτές του. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως της κοινωνίας θα ασχοληθεί με το θέμα μέχρι την κηδεία, άντε μέχρι τα 9μερα (αν γίνει με το τελετουργικό της Εκκλησίας).
Το βασικότερο πρόβλημα όμως αυτή τη στιγμή είναι πως αν υποχωρήσει διακόπτοντας της απεργία πείνας, θα καταπέσει στα μάτια των υποστηρικτών του, με ανυπολόγιστο πολιτικό κόστος για τον ίδιο και για ό,τι αυτός εκφράζει. Γιατί, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία, η κίνηση Κουφοντίνα έχει πολιτική στόχευση. Το κεντρικό ζήτημα δεν είναι η μεταγωγή, αλλά η «επόμενη μέρα» της αποφυλάκισής, η οποία ούτως ή άλλως δεν αργεί.
Σε περίπτωση λοιπόν υπαναχώρησης, οι όποιες πολιτικές του φιλοδοξίες θα έχουν «πάει περίπατο» και θα αποφυλακιστεί, ζωντανός μεν, ντροπιασμένος δε, ενώ οι περισσότεροι πολίτες θα ασχοληθούν μαζί του για ελάχιστο χρονικό διάστημα, όσο χρειάζεται για να πάει από τις φυλακές Δομοκού στο σπίτι του στον Βαρνάβα…
Το δίλημμα είναι κάτι παραπάνω από σοβαρό.
Νεκρός και «ήρωας» ή ζωντανός και «αφανής»;
Kαι στις δύο περιπτώσεις πάντως, η κοινωνία έχει σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί και άλλες αξίες να προστατεύσει.
Ηλίας Ψυχογιός