Ως ένα παιδί γεμάτο όνειρα και αδάμαστη θέληση για επιτυχία, περιγράφει την κόρη του Αχιλλεία, την υποσμηναγό πιλότο σε F-4E Φάντομ της Πολεμικής Αεροπορίας που εντυπωσίασε ακόμα και την πρεσβεία των ΗΠΑ στην άσκηση «Ηνίοχος 2018», ο πατέρας της, Αντώνης Γεωργακίλας, μιλώντας στο news.gr
Του Μαρίνου Γκασιάμη
Ζητήσαμε από τον πατέρα της υποσμηναγού να μας περιγράψει πέρα από τα αυτονόητα συναισθήματά του, το πώς ήταν τα παιδικά χρόνια της Αχιλλείας, πως επέλεξε να γίνει πιλότος, αν δυσκολεύτηκε μιας και είναι ένας αντροκρατούμενος χώρος, αν τους μιλάει για τα όσα συμβαίνουν μέσα στην μονάδα και πως θα αισθανθεί αν αύριο η Αχιλλεία και ο γιός του που είναι επίσης πιλότος κληθεί αύριο σε κάποια πολεμική αναμέτρηση με την τουρκική πολεμική αεροπορία.
Τέλος του ζητήσαμε να μας πει πιο θα ήταν το μήνυμά του προς τους υπόλοιπους Έλληνες σε μια περίοδο όπως αυτή, κατά την οποία οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι τεταμένες.
[custom:google-ads]
Ιδού τι μας είπε ο Αντώνης Γεωργακίλας.
«Έχω δύο παιδιά στην Πολεμική Αεροπορία. Είναι και ο γιος μου ιπτάμενος. Αυτό που αισθάνομαι είναι συγκίνηση και περηφάνια με κεφαλαία γράμματα.
Γνωρίζω από πρώτο χέρι τα προβλήματα που αντιμετώπισε η Αχιλλεία, λόγω του αντροκρατούμενου περιβάλλοντος (της Πολεμικής Αεροπορίας).
Δεν υπάρχει διαχωρισμός γυναίκας και άντρα στην Π.Α και το χαίρομαι αυτό. Είναι επί ίσοις όροις. Αυτό το έχω ευχαριστηθεί. Κρίθηκε με ίσους όρους χωρίς σε καμιά περίπτωση να ρίξουν νερό στο κρασί τους επειδή είναι γυναίκα. Εύγε στην Πολεμική Αεροπορία για αυτό.
Η Αχιλλεία είναι τελειομανής. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, όταν γυρνούσε από το σχολείο της αν δεν προγραμμάτιζε την επόμενη μέρα δεν καθόταν για φαγητό.
Αριστεία και πρωτεία. Ένα δωμάτιο γεμάτο. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από την Αχιλλεία στο σχολείο της.
Ήθελε πάντα να είναι πρώτη. Πάντα ήθελε να ξεχωρίζει, χωρίς βέβαια να υστερεί στο παιχνίδι της, χωρίς να παραλείψει να επισκεφτεί την γιαγιά της και τον παππού της στο χωριό, από τους οποίους πήρε πολλά στοιχεία. Χωρίς να αφήνει κάτι άλλο πίσω. Πάντα προσπαθούσε να τα κάνει όλα μαζί και τα κατάφερνε χωρίς να παραπονεθεί ποτέ.
Δεν καταλάβαμε ποτέ προς προέκυψε η επιλογή της να γίνει πιλότος. Ίσως επειδή ήταν ο αδερφός της. Έχει 6 χρόνια διαφορά με αυτόν. Πάντως πάθαμε σοκ όταν μας το ανακοίνωσε. Προσπαθήσαμε να την αποτρέψουμε αλλά δεν έγινε εφικτό. Με κοίταξε κάποια στιγμή στα μάτια και μου είπε «μπαμπά εσύ θα γίνεις δάσκαλος ή εγώ;» Αυτή ήταν η απάντησή της και λέω προχώρα σε στηρίζω ότι και να επιλέξεις και με δικαίωσε. Το υποστήριξε με όλο της το είναι, το να επιλέξει ένα τόσο δύσκολο, θεωρώ, για γυναίκα επάγγελμα.
Η ευχαρίστηση η δικιά μου είναι ότι το υποστήριξε και το πέτυχε. Δεν έκανε πίσω ούτε λεπτό σε καμιά δυσκολία. Ποτέ πίσω. Κοιτάζει πάντα μπροστά στο όνειρό της.
Δεν μιλάει ποτέ για τα υπηρεσιακά της. Ξέρω πολύ καλά πως όσο και να επιμείνω δεν θα βγάλει λέξη. Μας το κόβει ευγενικά και αποφεύγει την κουβέντα.
Μεγάλωσαν και τα δυο μου παιδιά με κάποια πρότυπα, όπως η αγάπη στην πατρίδα, στον συνάνθρωπό τους, ντομπροσύνη, δικαιοσύνη. Προσπαθήσαμε, γιατί μεγάλο μερίδιο έχει η μητέρα τους γιατί εγώ έλειπα συνεχώς για δουλειά, να τα μεγαλώσουμε με αυτά τα στοιχεία. Έχω την πατρίδα πάνω απ’ όλα. Από την στιγμή που τα παιδιά μου διάλεξαν την πρώτη γραμμή, η Παναγιά μαζί τους.
Με ρωτάτε τι μήνυμα θα έστελνα στους Έλληνες αυτές τις ώρες. Είναι μεγάλη κουβέντα. Αγάπη σε αυτό που λέγεται Ελλάδα. Να παραμερίσουμε τα έσω και να είμαστε μονοιασμένοι μπροστά σε αυτό τον κοινό κίνδυνο. Όλα τα χαζά που μας ταλανίζουν καθημερινά στην άκρη. Ομοψυχία και δύναμη. Να βάλουμε πάνω από όλα όπως έβαλε και η Αχιλλεία τον ουρανό και την θάλασσά μας. Αυτό. Θεωρώ πως έχουμε τους καλύτερους πιλότους του κόσμου και μιλάω καθημερινά με πολλά από αυτά τα παιδιά λόγω των δικών μου παιδιών. Θεωρώ πως έχουν κάτι που δεν έχουν οι άλλοι. Ψυχή. Πάθος για αυτό που κάνουν».