Η άποψή μας για την πολυαναμενόμενη ταινία τρόμου που προβλήθηκε στις 23ες Νύχτες Πρεμιέρας.
Αργά και σταθερά και ενώ περιμένουμε τη δεύτερη σεζόν του να κυκλοφορήσει στις 27 Οκτωβρίου, το «Stranger Things» έχει εξελιχθεί στη μεγαλύτερη σε δημοφιλία σειρά αυτή τη στιγμή αμέσως μετά το «Game of Thrones». Αυτό είναι εντελώς κατανοητό. Μιλάμε για μια σειρά που οι επιρροές της είναι τόσο προφανείς και σημαντικές ώστε δε θα υπήρχε δίχως αυτές, αλλά την ίδια στιγμή αυτές οι επιρροές είναι και τόσο αγαπητές και κοινά αναγνωρίσιμες για να εγγυηθούν την μαζική αποδοχή. Και δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό, ειδικά όταν αυτό το mixtape επιρροών είναι τόσο καλά δομημένο. Ήρθε ωστόσο η στιγμή να περάσουμε στα αντιδάνεια, εκεί που δηλαδή κυκλοφορούν remake ταινιών που βρίσκονταν στη σφαίρα των ιδεών που δημιούργησαν τις ιδέες γύρω από το «Stranger Things» και τώρα φτάνουν στο σημείο να δανείζονται πράγματα από αυτό.
[custom:google-ads]
Το remake του «It» λοιπόν, της μίνι σειράς δηλαδή που κυκλοφόρησε το 1990 και μετέφερε στην οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημα του Stephen King εγκαθιδρύοντας τον κλόουν ως αρχέτυπο τρόμου, βρισκόταν στα σκαριά εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά πάντα κάτι κόλλαγε και δεν έμπαινε στην τελική ευθεία. Να όμως που φτάσαμε στο σημείο να δούμε ξανά τον Pennywise, αυτή τη φορά στη μεγάλη οθόνη, για να τρομοκρατήσει μια νέα γενιά σινεφίλ. Σε αυτά τα 27 χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη οπτικοποίηση του μυθιστορήματος του King –σατανικό ότι τόσα ακριβώς χρόνια κάνει για να επανεμφανιστεί ο Pennywise κυνηγώντας παιδιά ως τροφή- αρκετά άλλαξαν στο σινεμά του τρόμου. Σαφώς και εμφανίστηκαν αρκετές ενδιαφέρουσες και καινούριες ιδέες, αλλά στην πλειοψηφία του και ειδικά όσον αφορά το εμπορικό κομμάτι είναι ένα είδος που στηρίζεται στην επανάληψη των ίδιων μοτίβων. Μιας και η κύρια βάση των οπαδών του τρόμου είναι νεαρά άτομα που περιμένουν κάτι πολύ συγκεκριμένο από το είδος, έτσι και αυτό περιορίζεται ακριβώς σε αυτά τα δύο-τρία πράγματα που δεν αρκούν για να το πάνε μπροστά.
Με βάση όσα έχουμε πει ήδη μπορείτε ακριβώς να καταλάβετε σε τι μήκος κύματος κινείται το νέο «It». Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Αργεντινός Andy Muschiettiτου όχι και τόσο καλού θρίλερ τρόμου «Mama», αλλά αυτό δεν επηρεάζει το φιλμ που ξεχωρίζει εκεί που πρέπει και τονίζει τα σωστά σημεία. Τυπικά, πρόκειται για μια μεταφυσική ιστορία τρόμου και ως τέτοια έχουμε μάθει το «It». Στην πράξη εκτυλίσσεται ως η ιστορία μιας παρέας επτά παιδιών –έξι αγοριών και ενός κοριτσιού- στην αρχή της εφηβείας τους, καθώς προσπαθούν να βρουν την ταυτότητά τους στον κόσμο, αφού θεωρούνται οι losers του σχολείου, να ξεπεράσουν τις φοβίες τους, αλλά και να ξεφύγουν από τις καταπιεστικές οικογένειές τους που σε ένα μεγάλο βαθμό δημιουργούν αυτούς τους φόβους τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «It» του 2017 είναι ένα «Stranger Things» με jump scares (άλλωστε στην παρέα συναντάμε και τον Finn Wolfhard aka Mike Wheeler του «Stranger Things»), αφού βλέπει τα παιδιά της ιστορίας μέσα από τα μάτια του «Goonies» παρά από άλλες αντίστοιχες ταινίες τρόμου.
Η αναβίωση του κλίματος των late 80s είναι πολύ καλή και είναι τέλεια η επιλογή της ταινίας να εστιάσει στην ψυχή του βιβλίου του King και να μην αφήσει την δίψα για περισσότερο τρόμο να την συνεπάρει, τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, το επίκεντρο της ιστορίας είναι συναισθήματα φιλίας και αγάπης που αναπτύσσονται ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά που μαθαίνουν πώς να αντιμετωπίζουν τις βαθύτερες φοβίες τους που μέχρι αυτό το σημείο πίστευαν πως υπήρχαν εκεί από πάντα και δε θα έφευγαν ποτέ. Και παράλληλα αποκτούν το θάρρος να τα βάλουν με τους γονείς τους που είτε αδιαφορούν, είτε τους καταπιέζουν ή τους κακοποιούν, αφού πίσω από κάθε παιδί κρύβεται και μια τραγική προσωπική ιστορία. Ο δαιμονικός κλόουν Pennywise είναι η ατραξιόν της ταινίας, αλλά το μοναδικό νόημα της ύπαρξής του είναι να οδηγήσει αυτούς τους εφήβους προς μια αναγκαστική ενηλικίωση, δίχως όμως να απωλέσουν την αθωότητα ενός παιδιού.
Ο Bill Skarsgard κάνει εξαιρετική δουλειά ως Pennywise, συνδυάζοντας την ανατριχιαστικά παιχνιδιάρικη διάθεση με τον αγνό απειλητικό τρόμο του χαρακτήρα του. Σίγουρα έχει μεγάλη βοήθεια από τα εξαιρετικά εφέ και η βικτωριανή ενδυμασία του προσδίδει άλλη αύρα στο χαρακτήρα του, ειδικά σε σχέση με την παραγωγή του 1990. Βέβαια, παρά τα τόσα θετικά στοιχεία, η αξιοποίηση του Pennywise είναι αρκετά στερεοτυπική και βασίζεται σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό στα jump scares, επιχειρώντας να τρομάξει το κοινό με εύκολους τρόπους. Ίσως το πιο εικονικό ενσταντανέ τρόμου του φιλμ είναι το γεμάτο αίματα μπάνιο της κοπέλας της ιστορίας. Αυτή η εφευρετικότητα θα μπορούσε να επεκταθεί κατά μήκος σε ολόκληρο το φιλμ, αφού το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να χωρίζεται ανάμεσα σε δύο ταινίες. Η μια είναι μια αληθινά συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης, με μια παρέα νέων ανθρώπων στην αρχή της ζωής τους να συμβιβάζεται μεταξύ άλλων με την ιδέα της θνητότητας και η άλλη είναι ένα αναμάσημα των κλισέ τρόμου που λησμονείται σχετικά εύκολα. Ακόμη και έτσι το νέο «It» συνιστά μια από τις επιφανείς περιπτώσεις του εμπορικού αμερικανικού σινεμά του 2017, υπάρχει ωστόσο η αίσθηση ότι χάθηκε μια ευκαιρία για κάτι ακόμη μεγαλύτερο.