«Έχω πάει εκεί που δεν τολμάς να βρεθείς, από τις φωτεινές πλατείες μέχρι το πιο σκοτεινό σοκάκι, για να μπορείς να κυκλοφορείς με ασφάλεια. Έχω αντιμετωπίσει άτομα με τον διπλάσιο όγκο και τα μισά μου χρόνια για να σε προστατέψω. Φορτώνομαι κάθε μέρα πάνω από 10 κιλά εξοπλισμό (που πολλές φορές πληρώνω από την τσέπη μου) και στο τέλος της μέρας είναι η μέση μου που πληρώνει τον λογαριασμό, αλλά εσένα δεν σε νοιάζει.
Δεν αποφασίζω για τους νόμους κι όμως μου ζητάς τον λόγο όταν κάποιος νιώθεις ότι είναι άδικος. Δεν επιβάλω ποινές κι όμως γκρινιάζεις όταν νιώθεις ότι η δική σου ήταν πολύ αυστηρή ή εκείνου που σε αδίκησε πολύ μικρή, μετά από κάποιο δικαστήριο.
Με φώναξες με καύσωνα, βροχή, χιόνι, παγωνιά και ήρθα, τις ώρες που εσύ διασκεδάζεις, ξεκουράζεσαι, απολαμβάνεις στιγμές με την οικογένεια σου και ξεχνάς ότι θα ήθελα κι εγώ να είμαι με την δική μου. Μου μιλάς ευγενικά όταν είμαι εκεί και βρίζεις πίσω από την πλάτη μου, αλλά δεν πειράζει.
Με βρήκες απέναντι σε κάποια πορεία, με έβρισες, με έφτυσες, μου πέταξες πέτρες, μπουκάλια προσπάθησες να με κάψεις ζωντανό... γιατί; Επειδή δεν σε άφησα να περάσεις ένα δρόμο; Επειδή δεν σου επέτρεψα, πάνω στον θυμό σου, να καταστρέψεις την περιουσία του διπλανού σου ή εκείνα που με δικά σου λεφτά έχουν φτιαχτεί;
Όταν κάνω κάτι καλό, περνάει στα ψιλά γράμματα. Ήταν η δουλειά του λένε, σιγά το πράγμα.. Τι κι αν μπήκε μέσα σε ένα κτήριο γεμάτο καπνό για να σώσει μερικούς μαθητές.. Τι κι αν παραλίγο να πνιγεί για να σώσει κάποια που έκανε λάθος στην οδήγηση και έριξε το αυτοκίνητο της στο λιμάνι.. Τι κι αν βρέθηκα κι εγώ στο νοσοκομείο επειδή κάποιος παραβίασε ένα STOP καθώς συνόδευα παιδάκι με επείγον περιστατικό.. Τι κι αν κατάφερα να συλλάβω ένα κακοποιό αποφασισμένο και οπλισμένο για πόλεμο, μέσα σε ένα δρόμο γεμάτο αθώους πολίτες, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.. Αυτή δεν είναι η δουλεία του;
Αν όμως κάνω κάποιο λάθος χαίρεσαι να με κρίνεις. Δεν είμαι εκπαιδευμένος λες, δεν είμαι άξιος, χωρίς να σκεφτείς ότι είμαι κι εγώ άνθρωπος, κουράζομαι, φοβάμαι και συνήθως έχω κλάσματα του δευτερολέπτου στην διάθεση μου, για να πάρω μια απόφαση ζωής ή θανάτου. Μια απόφαση που όλοι οι υπόλοιποι θα έχουν μέρες στην διάθεση τους, για να κρίνουν από την άνεση του καναπέ τους αν ήταν σωστή ή όχι. Αν πεθάνω στο καθήκον γίνομαι θέμα για μερικές μέρες... Και μετά τον πόνο τον περνάνε μόνοι τους οι δικοί μου άνθρωποι. Ένας αριθμός μητρώου για διαγραφή, ένας μισθός λιγότερος...
Κι όμως παρόλα αυτά είμαι περήφανος γι' αυτό που κάνω. Γιατί βλέπω την διαφορά που κάνει στη ζωή των ανθρώπων καθημερινά. Γιατί η καλημέρα του περιπτερά αξίζει περισσότερο από ένα φιλοδώρημα, γιατί το ευχαριστώ της μητέρας που βοήθησες το παιδί της, αξίζει πιο πολύ από όλα τα δελτία ειδήσεων του κόσμου και για αυτό θα συνεχίσω να είμαι εδώ, κι ας χαλάει ορισμένους.
Βλέπεις υπάρχουν και κάποιοι που ποτέ τους δεν με συμπάθησαν. Οι εγκληματίες, οι δολοφόνοι, οι βιαστές, με μισούν όχι μόνο γιατί τους κυνηγάω, αλλά νομίζω περισσότερο επειδή τους θυμίζω το τι θα μπορούσαν να ήταν, αν είχαν κάνει άλλες επιλογές στην ζωή τους..»
Το κείμενο αναρτηθηκε στη σελίδα στο facebook ΔΙΑΣ in Action