Η προ μνημονίου εποχή ήταν για το συνδικαλιστικό κίνημα ένα δημιουργικό διάστημα επιτυχιών και συμπλήρωσης των κεκτημένων όπου η διαπραγματευτική μας ικανότητα ήταν αισθητή και παρήγαγε αποτελέσματα.
Με την επιβολή όμως των μνημονίων οι εσωτερικές Κυβερνήσεις φαίνεται ότι έχασαν τον κυρίαρχο ρόλο τους. Η πραγματική κρατική εξουσία για όλα τα ζητήματα και κυρίως για το υπερεσιακό, μισθολογικό και το ασφαλιστικό μεταφέρθηκε ουσιαστικά στη «Μνημονιακή κανονικότητα…» που επέβαλαν οι δανειστές και οι εκπρόσωποι τους.
Έτσι, η ουσιαστική διαπραγμάτευση με τους εκπρόσωπους μας έχασε την δραστικότητα της. Οτιδήποτε, ακόμη και ή εν αγνοία μας αγορά κρατικών ομολόγων από το συνδρομητικό, αποκλειστικά δικής μας συνεισφοράς δηλαδή ταμείο, γίνονταν ερήμην των κοινωνικών εταίρων και των εκπροσώπων μας.
Το πρωτοφανές αυτό γεγονός, τελικά βρήκε το συνδικαλιστικό κίνημα σε πολύ άσχημη κατάσταση. Από τη μια πλευρά, παλαιοί συνάδελφοι συνδικαλιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα μνημόνια και την ουσιαστική έλλειψη συνομιλητών και από την άλλη, βαθύς διχασμός των συναδέλφων, ειδικά στην Αττική όπου υπηρετούν δεκάδες χιλιάδες αστυνομικών αλλά και στην περιφέρεια που τελικά οδήγησε στην αδρανοποίηση της συνδικαλιστική μας ορμής και υπονόμευσε συνολικά το Συνδικαλιστικό μας Κίνημα.
Οι συμπεριφορές αυτές έσπειραν την καχυποψία, σε ορισμένες δε περιπτώσεις ακόμη και το μίσος που σταδιακά αλλά σταθερά αποδείχτηκε περίτρανα πιστεύω ότι αποθάρρυνε ή αποθαρρύνει ακόμη και σήμερα πολλούς νέους αλλά και παλαιούς συναδέλφους, σε πανελλαδικό επίπεδο, να πυκνώσουν και να αγκαλιάσουν το συνδικαλιστικό κίνημα.
Χωρίς την εμπειρία των παλαιότερων συναδέλφων, αλλά και χωρίς την ενεργό συμμετοχή της νέας γενιάς των αστυνομικών, δυστυχώς οδηγούμαστε στο να διαχειριζόμαστε την μιζέρια και την αναποτελεσματικότητα μας.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια διατήρησης κεκτημένων που με πολύ κόπο στο παρελθόν αποκτήθηκαν, βλέπουμε διαρκώς να απομοιώνονται και επιδιδόμαστε σε σπασμωδικές ενέργειες, εκβάλουμε ασυνεχείς και άνευ σχεδίου κραυγές και τελικός υποτασσόμαστε σε ότι η Τρόικα αποφασίζει.
Αν πραγματικά θέλουμε να διακρίνουμε τα αίτια της πτώσης του Συνδικαλιστικού κινήματος ας αναρωτηθούμε :
· Ποιο ήταν ή αν θέλετε ποιο είναι το σχέδιο και ποιος ο στρατηγικός προγραμματισμός μας τα τελευταία χρόνια της « μνημονιακής κανονικότητας ; »
· Υπάρχει συνεκτική στρατηγική και ποια είναι η επεξεργασμένη τακτική που ακολουθούσαμε ή αν θέλετε πρέπει να ακολουθήσουμε από εδώ και στο εξής ;
· Υπάρχει συρρίκνωση του εύρους και του βάθους του αγαθού της ασφάλειας ;
· Πώς δημιουργήθηκε και ποιό είναι το σχέδιο εξόδου από την Οικονομική – Θεσμική κρίση ;
Αν πραγματικά θέλουμε να εξέλθουμε από αυτή την κρίση που πιστεύω δεν είναι μόνο οικονομική.., χρήσιμο θα ήταν να αναρωτηθούμε :
· Χωρίς το αγαθό της Ασφάλειας, μπορεί να υπάρχει οργανωμένη εθνική ιστορική Κοινότητα;
· Χωρίς το αγαθό της Ασφάλειας, μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που τόσο πολύ χρειάζεται ο τόπος μας;
· Χωρίς το αγαθό της Ασφάλειας, ιδίως αυτούς τους χαλεπούς καιρούς με τις δυσκολίες της καθημερινότητας που όλοι βιώνουμε, είμαστε ικανοποιημένοι με την δυνατότητα απόλαυσης των δημοσίων αγαθών ;
Προτείνουμε,
Ριζικές μεταρρυθμίσεις Θεσμών, Δράσης, Συνδικάτων & φυσικά Προσώπων.
Αναστοχασμός για όλα, είναι βέβαιο ότι τους χρειαζόμαστε όλους και φυσικά δεν περισσεύει κανείς, όμως στις θέσεις ευθύνης πρέπει να δοκιμαστούν και άλλα πρόσωπα.
Είναι βέβαιο ότι ανάμεσα μας υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, ας τους αναζητήσουμε, αν πραγματικά το θέλουμε μπορούμε και να τους διακρίνουμε και αν φυσικά το επιθυμούμε, να τους εμπιστευτούμε.
Δημήτρης Ρούσης
Συντονιστική Επιτροπή Μ.ΠΡ.Ο.Σ.Τ.Α.a