Υπάρχει μια ειδική κατηγορία ταινιών που πατώντας πάνω στην ιδέα ενός βιβλίου προσπαθούν να αποδείξουν πως διαθέτουν την ικανότητα να λειτουργήσουν αυτόνομα και να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό σύμπαν, σαφώς ανώτερο των σελίδων.
Οι «Χάρτινες Πόλεις», ευπώλητος τίτλος του Τζον Γκριν που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν το «Λάθος Αστέρι» τον κάνει ευρέως γνωστό, αφηγείται την ιστορία ενός ενήλικου αγοριού που μόλις λίγες εβδομάδες πριν αποφοιτήσει θα εκδηλώσει τον έρωτά του στην ίσως πιο δημοφιλή και (ίσως) πιο όμορφη παρουσία του σχολείου. Αφήνοντας τα συναισθήματά του να φανούν και ξυπνώντας το πρωί θα συνειδητοποιήσει πως εκείνη έχει εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω της στοχεία που ενδεχομένως δείχνουν την πορεία της. Με τους καλύτερούς φίλους του θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για να την συναντήσει και να προλάβουν τον χορό της αποφοίτησης.
Αυτή είναι η σεναριακή δομή των «Χάρτινων Πόλεων», που καταλήγουν ως ένα κακομαθημένο λογύδριο πάνω στα πρέπει και στα μη μιας γενιάς που ξέχασε να διατυπώνει σωστά τα συναισθήματά της. Σε συνθήκες ανάγκης, αυτή η γενιά κώφευε και (έκανε πως) ζούσε σε ένα δικό της κόσμο, όπου σημασία είχε μόνο η παραδοχή πως όλα κυλούσαν σαν «ταινία».
Ευθυγραμμισμένο πάνω σε μια αλυσίδα υπόκοφων κλισέ, οι «Χάρτινες Πόλεις» «αποκτούν» την χάρη να μην προκαλούν, διαθέτοντας το ατου των φρέσκων προσώπων που πλαισιώνουν το καστ και κυρίως τον συμπαθή πρωτοεμφανιζόμενο Νατ Γουλφ, που με αφελή τονικότητα συνθέτει μια χαμηλόφωνη σονάτα πάνω στην ανάγκη της εφηβικής αγάπης, που σε τέτοια ηλικία (και μόνο) δεν κοιτάζει όρια και αντιδράσεις, παρα μόνο ζει έντονα και είναι ικανή να διανύσει χιλιόμετρα για να το αποδείξει.
Από την άλλη, η νέας κοπής μοντέλο παύλα ηθοποιός Κάρα Ντελεβίν, περιφέρεται με ένα μονίμως συνοφρυωμένο πρόσωπο, που δίνει μεν τον χαρακτήρα της ηρωίδας, ενός κοριτσιού απόμακρου που θέλει να έχει εκείνη το τιμόνι των επιλογών της, μα είναι και εν τέλει αυτό που την καταπίνει. Αφήνοντας χώρο στην «παρέα» της να την ψάξει στη μισή ταινία, «πετάει» το χαρτί της στο κοινό, που μοιάζει να την ξεχνάει και να μην νοιώθει την ανάγκη της παρουσίας της, ενώ ουσιαστικά η πλοκή στηρίζεται κατα ένα μεγάλο ποσοστό - αν όχι το μεγαλύτερο- στην φυγή της.
Ζαχαρωμένο σαν τσιχλόφουσκα, ποπ όπως ένα αμερικάνικο σύγχρονο παραμύθι και δυναμικό όπως μια μανιασμένη μπαλάντα, το φιλμ διαθέτει τις αρετές να απογειωθεί, μα βάζοντας τα υλικά του στη σειρά καταλήγει ως μια άνοστη και κακομαθημένη περιπέτεια ενηλικίωσης, όμοια σαν χάρτινη πόλη που νοιώθεις από την (πολύ) αρχή να γκρεμίζεται.