Σε αυτή τη χώρα, έχουμε αναθρέψει γενιές ολόκληρες με μια σειρά από μύθους. Ο κυριότερος εξ αυτών είναι ο περίφημος «Θεός της Ελλάδος».
Εκείνος που μας έχει ως περιούσιο λαό. ( Τι κι αν τον τίτλο τον είχαν πρώτοι οι Εβραίοι? Δε πτοούμεθα….)
Εκείνος που τελευταία στιγμή θα «βάλει το χέρι του». Εκείνος που δε θα μας αφήσει να χαθούμε.
Άλλωστε, βλάκες ήταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που είχαν την έμπνευση του «από μηχανής Θεού» που παρενέβαινε σε κάθε αδιέξοδο και έδινε λύση?
Μη κάνετε πως δε καταλαβαίνετε… αυτός ντε, που δε θα μας άφηνε ποτέ να χρεοκοπήσουμε!
Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο. Η ύπαρξη αυτών των μύθων δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο. Η βαθιά πίστη όμως σε αυτούς είναι!
Δυστυχώς, μετά την οικονομία όπου ο «θεός μας» μας εγκατέλειψε, το ίδιο φαίνεται να γίνεται και στον πολύπαθο τομέα της ασφάλειας.
Διότι και εδώ υπήρχε παραμύθι χωρίς δράκο… «είμαστε μια πολύ ασφαλής χώρα» τσαμπουνάμε δεξιά και αριστερά… «η τρομοκρατία δε χτυπάει εδώ διότι έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο», συνεχίζουμε…. «Η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη και δεν έχει εχθρούς», καταλήγουμε…
Ώσπου έρχεται μια χειροβομβίδα στο κέντρο της πόλης για να μας ξεγυμνώσει. (ας μη χρησιμοποιήσω μια πιο αγοραία έκφραση που μου έρχεται στο μυαλό…)
Οι ανωτέρω παρατηρήσεις έχουν κάποια ψήγματα αλήθειας άλλα και μεγάλη δόση υπεραπλούστευσης και καφενεϊακού τύπου ανάλυσης. Σε μια εποχή που οι υπεραπλουστευμένες λύσεις και η «ανάλυση του φραπέ» εκλέγει ακόμα και πρόεδρο στις ΗΠΑ, είναι δύσκολο να μην έχει απήχηση στην Ελλάδα που διαχρονικά βασίζεται περισσότερο στο θυμικό και όχι στην λογική…
Το παγκόσμιο κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον είναι πιο σύνθετο από ποτέ. Οι ανάγκες, τα συμφέροντα και οι εξελίξεις αλλάζουν με φρενήρη ρυθμό σε σημείο που και οι επαΐοντες να μη μπορούν να τις παρακολουθήσουν. Σε αυτόν τον κυκεώνα, το να αναλύουμε γεγονότα με λογικές του 20ου αιώνα και με συναισθηματικές προσεγγίσεις μιλώντας για «φιλίες» (ενώ ανέκαθεν υπήρχαν συμφέροντα και μόνο) είναι τουλάχιστον κωμικό άλλα και επικίνδυνο.
«Ο οποιοσδήποτε μπορεί να επιλέξει οποιονδήποτε στόχο για οποιονδήποτε λόγο σε οποιονδήποτε τόπο» Αυτή ήταν η ρήση ενός πολύ σπουδαίου εγκληματολόγου που είχα την τύχη να έχω καθηγητή και πιστεύω ακράδαντα πως, αν και ειπώθηκε αρκετά χρόνια πριν, έχει απόλυτη εφαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ας μην ελπίζουμε λοιπόν σε κανέναν «θεό» και σε καμία «φιλία» να μας βγάλουν από την δύσκολη θέση και να κάνουν τη δουλειά για μας.
Δε δούλεψε στην οικονομία, δε θα δουλέψει και στην ασφάλεια…
Ας περάσουμε στο καθαρά πρακτικό, επιχειρησιακό κομμάτι της χθεσινής τραγικής υπόθεσης.
Οι δράστες κινήθηκαν με περισσή θρασύτητα στο πιο κεντρικό και καλά φυλασσόμενο δρόμο της Αθήνας, απέναντι από το Κοινοβούλιο, πετώντας μια χειροβομβίδα στη πρεσβεία της Γαλλικής δημοκρατίας.
Τα κίνητρα τους άγνωστα, τη στιγμή που γράφεται το κείμενο. Ειλικρινά ελπίζω και εύχομαι να μην ήταν προσπάθεια εκτίμησης του τρόπου αντίδρασης των αστυνομικών δυνάμεων εν όψει επίσκεψης Ομπάμα, εορτασμού ημέρας Πολυτεχνείου κλπ. διότι το αποτέλεσμα ήταν τραγικό.
Όσοι εξ ημών αγαπάμε την Αστυνομία και στηρίζουμε το έργο της από διάφορα μετερίζια, θλιβόμεθα με τον χαμηλό βαθμό ετοιμότητας της ο οποίος σχετίζεται άμεσα με την απαξίωση που έχει υποστεί από την σημερινή πολιτική εξουσία.
Δυστυχώς τα αντανακλαστικά των σωμάτων ασφαλείας βρίσκονται στο ναδίρ και το αίσθημα ασφαλείας της χώρας – και ειδικά της πρωτεύουσας- έχει πάρει την κατιούσα.
Η απαξιωτική αντιμετώπιση της κυβέρνησης αλλά κυρίως του κυβερνώντος κόμματος απέναντι στα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ, έχει οδηγήσει σε έλλειψη ηθικού και αποφασιστικότητας.
Ναι, είχε και επιτυχίες η ΕΛ.ΑΣ το τελευταίο διάστημα με πιο πρόσφατο την εξάρθρωση της αποκαλούμενης «συμμορίας των Ρομα».
Το «παιχνίδι» όμως παίζεται κυρίως στη καθημερινότητα. Οι απειλές είναι πλέον άμεσες και ο αντίκτυπος τους αισθητός στον μέσο πολίτη με αποτέλεσμα το φαινόμενο της εγκληματοφοβίας (της αίσθησης δηλαδή του κινδύνου ακόμα και αν δεν είναι άμεσος) να έχει κάνει κα πάλι την εμφάνισή του.
Χειροβομβίδες στο κέντρο της πόλης και μαφιόζικου τύπου εμπρησμοί εκφοβισμού σε σπίτια παραγόντων είναι διαλυτικά φαινόμενα που δίνουν μια εικόνα γενικευμένης παρακμής στη χώρα.
Η Πολιτεία μπορεί να παρομοιαστεί ως ένας «σπιτονοικοκύρης που δεν ενδιαφέρεται για την περιουσία του». (absentee landlord)
Τι μένει? Το φιλότιμο των αστυνομικών.
Το οποίο όμως καθημερινά στραγγαλίζεται από μια πολιτική ηγεσία που έχει κατά το παρελθόν εκφραστεί με τα χειρότερα λόγια για τα σώματα ασφαλείας.
Και δυστυχώς, όλοι τα θυμούνται ακόμα...
«Το μεγαλύτερο προσόν ενός αστυνομικού δεν είναι τα μούσκουλα, αλλά η γρήγορη και άμεση σκέψη». Αυτά είναι τα λόγια ενός εκπαιδευτή του FBIσε μια διάλεξη που παρακολούθησα προ ετών στις ΗΠΑ.
Και το ηθικό, θα προσέθετα εγώ.
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας (University of Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Αστυνόμευσης, Ασφάλειας και αντεγκληματικής πολιτικής στις ΗΠΑ ( Loyola University of Chicago)
http://egklimatologos.blogspot.gr