Πολύς λόγος γίνεται, για τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό της Ελληνικής Αστυνομίας.
Τα δείγματα γραφής των παρελθόντων ετών όσον αφορά το εν λόγω ζήτημα, παρόλο που ομολογουμένως έγιναν αρκετά θετικά βήματα, είναι βέβαιο πως δεν μπορούν να χαρακτηριστούν επιτυχημένα σε όλα τα επίπεδα. Οι λόγοι προφανείς και θα ήταν άσκοπο να επεκταθούμε αναλυτικά σε αυτούς…
Εν συντομία θα μπορούσαμε απλά να πούμε, πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βαραίνει κατ’ αρχάς την λογική της αποπομπής των ευθυνών από πλευράς των πολιτικών κυρίως κέντρων αποφάσεων, καθώς και τη δοκιμασμένη τακτική του »αποδιοπομπαίου τράγου» και όχι μόνο, με την οποία κάποιοι βάφτιζαν και βαφτίζουν μέχρι τις μέρες μας, τις ενέργειες και τις πράξεις του ζωντανού οργανισμού της ΕΛ.ΑΣ. σχεδόν για τα πάντα… Τα παραδείγματα αναρίθμητα και μάταια θα έχρηζαν περαιτέρω αναφοράς. Λειτουργούσε και λειτουργεί λοιπόν, όλη αυτή η δοκιμασμένη συνταγή, ως ανάχωμα για τις παραλήψεις σε πολιτικό επίπεδο και έχει και εσωτερικές προεκτάσεις ….
Το πλήρωμα του χρόνου όμως έχει φτάσει για αλλαγή στην πράξη και όχι στα λόγια!
Κανείς δε τολμά όμως να μιλήσει ανοιχτά για το υφιστάμενο πλαίσιο. Μέσα σε συνθήκες λοιπόν, άκρως δυσμενείς από όλες τις απόψεις και παρόλες τις δυσκολίες ο Έλληνας Αστυνομικός στάθηκε και συνεχίζει απτόητος να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων χωρίς την παραμικρή έκπτωση στις υπηρεσίες που προσφέρει στην χειμαζόμενη πατρίδα μας. Η πολιτεία άραγε ποια μέσα του παρέχει ή αν θέλετε τι πράττει σε θεσμικό επίπεδο, για να τον υπερασπιστεί στον δύσκολο αγώνα που δίνει; Είναι άραγε εφικτή η αλλαγή πλεύσης προς τον προορισμό του περαιτέρω εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού;
Επιγραμματικά η απάντηση στην παραπάνω πρώτη ερώτηση μπορεί να δοθεί σε λίγες σειρές… Σε οικονομικά θέματα τον επιβραβεύει με αιματηρές περικοπές. Σε εργασιακά θέματα με έκπτωση των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του, υπερεργασία κ.α.. Σε ασφαλιστικά θέματα με θεσμοθέτηση δυσμενών διατάξεων και εμπαιγμό. Σε αμιγώς υπηρεσιακά θέματα που άπτονται της εύρυθμης λειτουργίας, με μειώσεις κονδυλίων για υλικοτεχνικό εξοπλισμό, με ελλιπείς εκπαιδεύσεις, με σχεδόν μηδενικές προσλήψεις προσωπικού, με απαρχαιωμένο σε αρκετές περιπτώσεις υπηρεσιακό σχεδιασμό, με τον επωμισμό πάρεργων που είναι μακριά από κάθε έννοια του πραγματικού αστυνομικού έργου, με κανονισμούς μιας άλλης εποχής κ.α..
Είναι προφανές λοιπόν πως χρειάζονται πολλά σημαντικά και υπεύθυνα βήματα και πολλαπλάσια πολιτική βούληση για να υπάρξει νέος βηματισμός….
Η υφιστάμενη κατάσταση που ανέλυσα πιο πάνω δείχνει το μονοπάτι που έχει χρέος να ακολουθήσει η πολιτεία δίνοντας ταυτόχρονα απάντηση στο δεύτερο ερώτημα που έθεσα για το αν είναι ή όχι εφικτός ο εκσυγχρονισμός και εκδημοκρατισμός της ΕΛ.ΑΣ.. Η λογική του αποδιοπομπαίου τράγου, της αναίμακτης στοχοποίησης, του εύκολου θύματος και του στρουθοκαμηλισμού ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή…!
Έφτασε η στιγμή που η πολιτεία οφείλει έμπρακτα να επιστρέψει στον Έλληνα Αστυνομικό την χαμένη αξιοπρέπειά του, αλλά και την υπερηφάνεια για το λειτούργημα που επιτελεί, που παρά το γεγονός πως αποτελεί δομικό συστατικό στο DNA του, οι καταστάσεις που βιώνει τελευταία, εντέχνως του το αδρανοποίησαν…
Πέραν όμως των νέων δομών και πλαισίων που σε γενικό επίπεδο ανέφερα παραπάνω και θα πρέπει άμεσα να επιλυθούν ή τουλάχιστον να μπουν σε άμεση προτεραιότητα, υπάρχουν και επιμέρους δυνατότητες που ίσως μπορούν να προλειάνουν το δρόμο ώστε να φτιάξουν νέες προϋποθέσεις για την επιτυχή στόχευση του εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού.
Αν θέλει πραγματικά η πολιτεία να δείξει καλές προθέσεις για το σοβαρό ζήτημα που αναλύω δεν έχει παρά να στρέψει το βλέμμα της σε σύγχρονες ευρωπαϊκές αστυνομίες, αλλά και να αφουγκραστεί τον ίδιο τον αστυνομικό δια μέσω των εκπροσώπων του από το συνδικαλιστικό κίνημα. Μπορεί έτσι να δώσει άλλη πνοή και αέρα αντιστρέφοντας τους όρους!
Η Ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό και έχουμε πολλά παραδείγματα γι’ αυτό, εξαιτίας της λογικής του αποδιοπομπαίου τράγου που κάποιοι εντέχνως καλλιέργησαν με μεθόδους χειραγώγησης σε συγκεκριμένες περιπτώσεις που δεν είναι και λίγες, δεν προσδίδει την δέουσα αποδοχή σε σχέση με το παραγόμενο έργο του, στον Έλληνα Αστυνομικό και πολλές φορές φτάνει ακόμη και στα άκρα μηδενίζοντας και αφορίζοντας ενέργειες και πράξεις.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς μέσα από τα κέντρα αποφάσεων, ποιες είναι οι επιπτώσεις που επιφέρει το γεγονός αυτό, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής κάποιου ανθρώπου που κατέχει τον τίτλο του Αστυνομικού μέσα στην κοινωνία αυτή;
Αναρωτήθηκε επίσης ποτέ κανείς, τι Αστυνομία θέλουμε ως χώρα, αλλά και τι πραγματικά κάνουμε για την επίτευξη του στόχου αυτού;
Η χιλιοειπωμένη φράση ‘Αστυνομία κοντά στον πολίτη’ είναι πολύ εύηχη και λογίζεται ως ο ιδανικός στόχος, αρκεί βέβαια ο Αστυνομικός να μην κατατάσσεται και ταυτόχρονα αποτελεί, ειδική κατηγορία πολίτη αυτής της χώρας…
Το πρώτο ειλικρινές βήμα για τον εκσυγχρονισμό και εκδημοκρατισμό της ΕΛ.ΑΣ., καθώς και πολλά επόμενα, είναι πλέον χρέος της πολιτείας…
Ο Έλληνας Αστυνομικός έχει διανύσει και συνεχίζει ακούραστος, μεγάλη διαδρομή προς την κατεύθυνση αυτή και μάλιστα με πενιχρά εφόδια…!
Λάζαρος Μαχαιρίδης
Μέλος του Δ.Σ της Ε.Α.Υ.Θ
Αντιπροσώπος στην Π.Ο.ΑΣ.Υ
Μέλος του ΕΚΑ Θεσσαλονίκης .