Είναι πανθομολογούμενη αλήθεια πως διαβάζοντας έναν τέτοιον τίτλο άρθρου οι ευσυνείδητοι και οι διατιθέμενοι ευνοϊκώς προς το Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας θα σπεύσουν να ψάξουν ανήσυχοι και καταθορυβημένοι ποιος αστυνομικός τραυματίστηκε θανάσιμα εν ώρα καθήκοντος, ενώ στον αντίποδα οι τυφλωμένοι από μίσος και οι εμπαθείς θα επιδείξουν παγερή αδιαφορία και χαμόγελα αρρωστημένης ικανοποίησης θα διαγράψουν τα χείλη τους.
Είναι αναντίρρητο, πως μόνον όταν κάποιος αστυνομικός χάνει τη ζωή του σπεύδουμε να πλέξουμε εγκώμια για το ήθος του και το χαρακτήρα του, χωρίς να παραλείπουμε να επιδαψιλεύουμε επαίνους και να ψέλνουμε διθυράμβους επιδιδόμενοι στην τέχνη της αναγνώρισης μετά θάνατον όσων ανδραγαθημάτων κατόρθωσαν.
Δυστυχώς αυτή είναι η νοοτροπία του Νεοέλληνα και της Πολιτείας συνεπακόλουθα, να αναγνωρίζει τις θυσίες κάποιου, τους κόπους και τους αγώνες του, υψώνοντας προτομές και μνημεία, όταν ο ίδιος δεν θα μπορεί πια να τα βλέπει και φυσικά αυτό ισχύει στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν δηλαδή δεν ξεχαστεί ο απαράμιλλος, αδαμάντινος βίος του σε κάποιο αραχνιασμένο συρτάρι κατόπιν άνωθεν εντολών.
Στεκόμαστε λοιπόν εκστατικοί στις θλιβερές ειδήσεις της δολοφονίας ενός αστυνομικού εν ώρα καθήκοντος, ενώ ακόμα χειρότερα αντιδρούμε, όταν κάποιος ένστολος-αυτόχειρας αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του ελέω μνημονίων και δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων.
Είμαστε συνένοχοι σε αυτό το διαρκές έγκλημα που συντελείται σε βάρος όσων με σθένος και ανιδιοτέλεια υπερασπίζονται τα χρηστά ήθη, τους Νόμους και το Σύνταγμα και τούτο διότι δεν αντιδράσαμε όπως έπρεπε.
Όταν περικόπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις μας κατακλύζουμε δρόμους και πλατείες για να δηλώσουμε την δυσαρέσκειά μας, όταν συντελείται μια ένοπλη σύρραξη ή μια παγκόσμια περιβαλλοντική καταστροφή οργανώνουμε και ορθώς, πορείες διαμαρτυρίας προκειμένου να διατρανώσουμε την αντίθετη γνώμη μας και να πιέσουμε προς την ακύρωση όλων αυτών. Όταν όμως ακόμη ένας αστυνομικός κείτεται νεκρός είτε από εχθρικά πυρά στο καθήκον, είτε οδηγείται σε αυτή την κατάσταση από την ένδεια και την ανέχεια στην οποία έχει περιέλθει, όλοι σιωπούμε και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχουμε ξεχάσει, μέχρι τη στιγμή που θα ξαναγίνει το κακό και πάλι θα έχουμε την ίδια αντίδραση εγκλωβισμένοι μέσα στον ίδιο φαύλο κύκλο.
Από την ενοποίηση του Σώματος της Ελληνικής Αστυνομίας μέχρι και το 2015 η λίστα με τους αστυνομικούς που τραυματίστηκαν θανάσιμα συνεπεία τρομοκρατικών ενεργειών, ένοπλων συμπλοκών, τροχαίων και άλλων ατυχημάτων εν ώρα Υπηρεσίας αριθμεί τους 130, ένας αριθμός που δεν χωρά αμφιβολιών έχει μεγαλώσει την τρέχουσα διετία, χωρίς να υπολογίζονται οι αυτόχειρες. Όλοι τους λησμονημένα θύματα ενός άνισου αγώνα, στη μάχη κατά του εγκλήματος, της απάτης, της διαφθοράς, της αδιαφάνειας. Ωστόσο, δεν αξίζει να μοιρολατρούμε, να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να θυμόμαστε την θυσία καθενός ξεχωριστά και με φάρο τις επιτυχίες τους να πορευόμαστε, να διεκδικούμε, να αγωνιζόμαστε.
Με την σιωπή μας βάψαμε και τα δικά μας χέρια με το αίμα αθώων, όμως το καλύτερο μνημόσυνο στη μνήμη τους αποτελεί η συμπεριφορά μας εφεξής.
Να μην επιτρέψουμε ξανά να σπιλώνεται η μνήμη τους, να μην ανεχόμαστε αστυνομικούς να αποστέλλονται στα πεδία των μαχών, εκεί που χτυπά η καρδιά του εγκλήματος, με ελλιπή ή φθαρμένο οπλισμό.
Να μην μένουμε απαθείς όταν συντελείται άλλο ένα αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά να καταδικάζουμε μαχητικά κάθε τέτοια ενέργεια από όπου και αν προέρχεται.
Πρόκειται για τη μοναδική φορά που καταρρίπτεται το ρητό ‘’η σιωπή είναι χρυσός’’, καθώς κρίνεται επιτακτική ανάγκη να αντιτάξουμε απέναντι στην ωμή βία, την κατάφορη διαμαρτυρία μας, την εντονότατη αντίδρασή μας πάντα κατά τις αρχές του διαλόγου, της δικαιοσύνης και της ισονομίας.
Όχι άλλο αίμα αστυνομικών στα δικά μας χέρια.
Τζαμαλής Παναγιώτης
Επιτυχών Σχολής Αστυφυλάκων σχολικού έτους 2015-2016