Γράφει ο Χρήστος Μπαλάσκας
Πολλές φορές έχω αναφέρει περιπτώσεις περιπολικών αστυνομικών τμημάτων, τα οποία δουλεύουν αμεσοδρασίτικα.Αρκετές φορές μάλιστα, συνάδελφοι οι οποίοι εργάζονται στα περιπολικά των Α.Τ. ανταπεξέρχονται σε διάφορα συμβάντα, καλύτερα απο μερικούς αμεσοδρασίτες.
Διαβάστε επίσης
Και αυτό είναι αλήθεια.
Θα αναφέρω ένα περιστατικό στο οποίο πρωταγωνιστές είναι αστυνομικοί του Α.Τ. Ηλιούπολης και συνέβη μερικά χρόνια πριν:
Ένα βράδυ παραμονές Χριστουγέννων, ο Φώτης Μαρούδας και ο Φάνης Γιάχος, εκτελούσαν υπηρεσία περιπολίας στην Ηλιούπολη, σαν όχημα Ηλιούπολης.
Η υπηρεσία πήγαινε καλά και ήσυχα, μέχρι τη στιγμή που ο εκφωνητής άρχισε να διαβιβάζει επιτακτικά, ότι στην οδό ***** έχουμε πυροβολισμούς σε κοινόχρηστο χώρο πολυκατοικίας. Το όχημα ήταν πολύ κοντά στο σημείο κι έτσι οι αστυνομικοί προσέγγισαν με προσοχή φτάνοντας πρώτοι. Εκεί αντίκρισαν μια υπέργηρη κυρία να λέει: Το παιδί μου το παιδί μου θα αυτοκτονήσει. Πυροβόλησε μια φορά στη σκάλα και πάει πάνω να αυτοκτονήσει. Το πλήρωμα αμέσως εισήλθε με προσοχή ανεβαίνοντας τη σκάλα και φτάνοντας στο 2ο όροφο αντίκρισε την πόρτα ανοιχτή και έναν άνδρα σε έντονη ψυχολογική κατάσταση να έχει μια καραμπίνα κολλημένη στο σαγόνι του και να λέει: Τέλος παιδία φύγετε να τελειώνει δεν αντέχω άλλο. Το πλήρωμα υπό κάλυψη ενημέρωσε το κέντρο πως είναι στο θερμό σημείο και έδωσε εικόνα ώστε οι ενισχύσεις να έρθουν με προσοχή. Το πλήρωμα υπό κάλυψη μιλούσε με το άτομο προσπαθώντας να τον ηρεμήσει και έτσι κατάφερε να αποσπάσει πληροφορίες για τη ζωή του ατόμου και γιατί έφτασε σε αυτό το σημείο. Ο άνδρας ονομαζόταν Γιώργος. Ήταν ένας μεσήλικας ο οποίος είχε ειδική εκπαίδευση στα όπλα και είχε υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις. Δούλευε ως vip protection όταν ήταν νεότερος και μετά από κάποια προβλήματα υγείας, έμεινε χωρίς δουλειά και έπαθε κατάθλιψη. Ήταν οι μέρες τέτοιες γιορτινές και δεν είχε όχι μόνο να πάρει στο παιδί του ένα δώρο, αλλά αντιμετώπιζε και πρόβλημα βιοπορισμού. Ο Γιώργος επέμενε το πλήρωμα να αποχωρήσει ώστε να ενεργήσει την αυτοχειρία,. Σιγά σιγά το πλήρωμα κατέβασε την οξυθυμία του ατόμου, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του. Τότε ο Φώτης είπε στο Φάνη κάλυψε με σε λίγο θα μπούμε. Είπε στον άνδρα: "Γιώργο θέλω 10 λεπτά να αφήσεις το όπλο στην άκρη να κάτσουμε στον καναπέ να μιλήσουμε και μετά βλέπουμε αλλά να μιλήσουμε χωρίς όπλα στη μέση, βλέπεις εμείς δεν χρησιμοποιούμε τα όπλα μας ούτε θα τα χρησιμοποιήσουμε εναντίον σου." Εκείνος σκεπτόμενος μερικά λεπτά, έκαμψε τις αντιστάσεις του και είπε εντάξει ρε παιδιά θα το αφήσω. Αφού άφησε το όπλο στο πάτωμα το πλήρωμα του Α.Τ. μπήκε με προσοχή, και κατεύθυνε το Γιώργο να καθήσει στον καναπέ μακριά από το όπλο.
Μετά από ολιγόλεπτη συζήτηση ο Γιώργος ξέσπασε σε λυγμούς και λέγοντας όσα τον απασχολούσαν, έδωσε τα χέρια του ώστε να του περάσουν χειροπεδες και υπέδειξε στο πλήρωμα τη θέση δύο ακόμα όπλων στο διαμέρισμά του. Η διαπραγμάτευση ήταν επιτυχής, ένας συνάνθρωπος μας είχε σωθεί.
Αφού μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα, ο εισαγγελέας τον παρέπεμψε άμεσα σε ψυχιατρική κλινική την ίδια μέρα. Το πλήρωμα αν και είχε σχολάσει από ώρα, ήξερε πλέον ότι είναι προσωπική υπόθεση έτσι έμεινε για να τον μεταφέρει εκεί, αφού είχε την εμπιστοσύνη του.
Τις επόμενες μέρες το ίδιο πλήρωμα τον επισκέφθηκε με ρούχα και βασιλόπιτες. Ήταν ένα κομμάτι τους πλέον. Ένας άνθρωπος που είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στη βοήθεια της Αστυνομίας.
Τις επόμενες μέρες και με τη ψυχολογική βελτίωση του οι συνάδελφοι τον κατεύθυναν ώστε να περάσει επιτροπή αναπηρίας, καθώς πληρούσε τις προϋποθέσεις, όπως και έγινε, κερδίζοντας έτσι μια πενιχρή σύνταξη αναπηρίας.
Ο Γιώργος στη συνέχεια βρήκε και δουλειά και συνέχισε αξιοπρεπώς τη ζωή του.
Κάθε χρόνο και κάθε 6 Ιανουαρίου παίρνει τηλέφωνο να ευχηθεί στους συναδέλφους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση του πληρώματος εκείνης της μέρας.
Η ανθρωπιά και η ενσυναίσθηση μαζί με την εμπειρία είχε το άριστο αποτέλεσμα κι ας μη το αναγνώρισε ποτέ η πολιτεία.
Οι συνάδελφοι του οχήματος Α.Τ. Ηλιούπολης οι οποίοι σήμερα υπηρετούν σε άλλες υπηρεσίες, έκαναν το καθήκον τους προσφέροντας απλόχερα βαθιά κοινωνικό έργο και αυτό μετράει!!!!