Κυρίες και κύριοι,
Βρίσκομαι εδώ ως γραμματέας της Επιτροπής Δικαιωμάτων και Ισότητας Αστυνομικού Προσωπικού της Ομοσπονδίας μας. Ονομάζομαι Μπελίτσα Αλιδή, είμαι Υπαρχιφύλακας της Ελληνικής Αστυνομίας, με 13 έτη μάχιμης Υπηρεσίας. Όλα αυτά τα χρόνια έχω συναναστραφεί με πολλές γυναίκες συναδέλφους, σχεδόν από όλες τις Υπηρεσίες της Αττικής είτε σε μέτρα αστυνόμευσης που έχουμε βρεθεί -τμήματα Τροχαίας που έχουμε συνεργαστεί- είτε σε αστυνομικά τμήματα, ιδιαίτερα της Δυτικής Αττικής, έχοντας συζητήσει μαζί τους τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας, μέσα στην Υπηρεσιακή μας ζωή.
Πολλές συναδέλφισσες μου έχουν αναφέρει το εργασιακό «ψυχολογικό εκβιασμό» που υφίστανται από άνδρες συνάδελφους ανώτερους αλλά και πολλές φόρες ομοιόβαθμους και κατώτερους.
Δυστυχώς συναντάται πολύ συχνά άνδρες συνάδελφοι να μιλούν άσχημα (να φωνάζουν, να βρίζουν, να υποτιμούν) γυναίκες συνάδελφους.
Πάρα πολλές συνάδελφοι, μου έχουν εκμυστηρευθεί ότι φοβούνται να πάνε στη δουλειά λόγω κάποιου συνάδελφου που τους ασκεί λεκτική και ψυχολογική βία.
Ακόμα πολλές φορές η γυναίκα Αστυνομικός γίνεται προϊόν σεξουαλικοποίησης από τους άνδρες συνάδελφους γιατί έχουν δεχτεί σχόλια για την εμφάνιση τους, για την προσωπική τους ζωή που δυστυχώς ξεπερνούν τα όρια του αποδεκτού και φέρνουν τις συναδέλφισσες σε πάρα πολύ άσχημη θέση. Επίσης θέλω να αναφέρω ότι γυναίκες αντιμετωπίζονται με μεγάλο ρατσισμό μέσα στο Σώμα. Πολλές φόρες ακόμα και σε μένα την ίδια, μου έχουν δηλώσει πάρα πολλοί άνδρες συνάδελφοι ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν γυναίκες στην Αστυνομία «γιατί δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν». Με λίγα λόγια η γυναίκα Αστυνομικός αντιμετωπίζεται ως άχρηστη πριν ακόμα αποδείξει τι μπορεί να κάνει.
Εκεί που θέλω να σταθώ περισσότερο είναι στην ενίσχυση και την προστασία των μητέρων Αστυνομικών. Προσωπικά θεωρώ ότι η μητρότητα είναι ένα από τα πιο ιερά πράγματα στον κόσμο και η μεγαλύτερη μου επιθυμία είναι και η μητέρα Αστυνομικός να αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο. Αντ΄ αυτού στην Υπηρεσιακή μου ζωή, συναντώ να μην υπάρχει σεβασμός στην μητέρα Αστυνομικό. Κατά την γνώμη μου και συζητώντας όλα αυτά τα χρόνια με μητέρες συνάδελφους, έχω καταλήξει στα εξής συμπεράσματα:
Οι μητέρες με μικρά παιδιά –ιδιαίτερα κάτω των 4 ετών- θα πρέπει να έχουν σαφές καθορισμένο ωράριο που δεν θα πρέπει να ξεπερνά τις 8 ώρες και όχι να αποστέλλονται σε 10ωρα και 12ωρα μετρά αστυνόμευσης μη γνωρίζοντας πόσες ώρες θα λείπουν από το σπίτι και που ή σε ποιον να αφήσουν τα παιδιά τους. Οι συναδέλφισσες και μέσα σε αυτές κι εγώ, νιώθουμε απελπισία και έντονο άγχος με αυτές τις καταστάσεις.
Άλλο σημαντικό σημείο είναι ότι οι γυναίκες με μικρά παιδιά θα πρέπει να εξαιρεθούν από Υπηρεσίες που γίνεται αλλαγή συναδέλφου. Ειδικά από Υπηρεσία σκοπού καταστήματος ή ένοπλων σκοπών όπου η αλλαγή είναι πολύ αυστηρή. Υπάρχει σχετικό ΠΔ που εξαιρεί τις μητέρες από τις υπηρεσίες αυτές (παρά μόνο τις ώρες που είναι ανοιχτά τα γραφεία) αλλά δυστυχώς πολλές Διοικήσεις δεν το λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους.
Κρίσιμο σημείο είναι η έγκαιρη ενημέρωση της μητέρας αστυνομικού για την υπηρεσία της την επόμενη ημέρα και όχι αργά το απόγευμα ή πολλές φορές και βράδυ, όπως παρατηρείται συχνά.
Στα πλαίσια χορήγησης καλοκαιρινών κανονικών αδειών, παρατηρείται το φαινόμενο ότι ενώ το σχετικό ΠΔ αναφέρει ότι καλό είναι να συμπίπτουν οι άδειες των έγγαμων γυναικών με τους συζύγους τους παρόλα αυτά συναδέλφισσες έχουν αναφέρει ότι η Διοίκηση αδιαφορεί κάνοντας και περιπαικτικά σχόλια στη γυναίκα συνάδελφο του τύπου «γιατί να πας κάθε χρόνο διακοπές με τον άνδρα σου? Καλύτερα να πας με τις φίλες σου..» πράγμα που το λιγότερο τις φέρνει σε άσχημη θέση διότι εκτός του ότι έχουν αποδιοργανωθεί από τον οικογενειακό τους προγραμματισμό πρέπει να υποστούν και τέτοια σχόλια.
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι είναι άκρως απαραίτητο ότι θα πρέπει να υπάρξει σαφές και θεσμοθετημένο νομικό πλαίσιο που να προστατεύει την μητέρα Αστυνομικό και όχι να βρίσκεται στην κρίση της κάθε Διοίκησης.
H Επιτροπή μας αναβάθμισε, ανέδειξε μέσα από τις συνδικαλιστικές της δράσεις στην αστυνομία, τον μείζονα ρόλο της γυναίκας αστυνομικού, που είναι πρωτοπόρος επαγγελματικά στην αντιμετώπιση των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων και δεν παρακολουθεί ουραγός τις εξελίξεις.
Πέραν όμως αυτού, η δημιουργία της Επιτροπής μας, μας έδωσε την ευκαιρία να αναζητήσουμε πρόσφορους τρόπους διαχείρισης των γενικότερων προβλημάτων που ανακύπτουν τόσο σε επίπεδο αντιμετώπισης των έμφυλων διακρίσεων από πλευράς των γυναικών αστυνομικών, όσο και στο επίπεδο της πρόσληψης διακριτικών συμπεριφορών που υφίστανται οι ίδιες.
àΑς κάνουμε ένα σύντομο απολογισμό με όσα ασχολούμαστε ως Επιτροπή:
Την παρακολούθηση για την λειτουργία και τη στελέχωση του Τμήματος Ενδοοικογενειακής Βίας , ένα τμήμα που η ίδρυση του ήταν πρωταρχικό αίτημα μας, ώστε να αποτελέσει ένα αποτελεσματικό τμήμα στην αντιμετώπιση περιστατικών ενδοοικογενειακής βιας. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε τη ραγδαία αύξηση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας σε συναδέλφους άνδρες και γυναίκες, όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία των πειθαρχικών υποθέσεων. Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι απώτερος στόχος και αίτημά μας είναι η δημιουργία γραφείων ενδοοικογενειακής βίας σε όλη την επικράτεια, με εξειδικευμένο προσωπικό καθώς και η μετατροπή των επιτελικών υπηρεσιών με ρόλο συμβουλευτικό και
τήρησης στατιστικών στοιχείων, σε επιχειρησιακά γραφεία ώστε να διενεργούν προκαταρκτική εξέταση και προανάκριση, παρεμβαίνοντας τόσο κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας, όσο κι αυτεπαγγέλτως ή κατόπιν υποβολής μήνυσης.
Δεν μας αρκούν τα 18 γραφεία ενδοοικογενειακής βίας πανελλαδικά!!!
Την αναγκαιότητα ίδρυσης «Παιδικού Σταθμού» με την ίδια μορφή και λειτουργία ανάλογου με το Γενικό Επιτελείο Στρατού όπως ήδη λειτουργούν ανά νομό. Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει ανα αστυνομική διεύθυνση και ένας παιδικός σταθμός..Εάν η μητέρα αστυνομικός η οποία εργάζεται με δύσκολα ωράρια δεν έχει τη δυνατότητα να στείλει το παιδί της σε παιδικό σταθμό τότε ποιά μητέρα το έχει.. Γιατί τέτοια διάκριση για τη μητέρα εργαζόμενη αστυνομικό..
Διοργάνωση ημερίδων και καμπάνια για ενημέρωση πρόληψης βίας κάθε μορφής, τη δίωξη δραστών σε σχολεία όλων των βαθμίδων για θέματα έμφυλων διακρίσεων, το bullying και το stalking και το cybersex.
Κλείνοντας αυτό τη θεματική ενότητα, θα ήθελα να τονίσω ότι ο ρόλος του συνδικαλισμού, αναδεικνύωντας το κοινωνικό πρόσωπο του αστυνομικου μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνία, δείχνοντας ένα άλλο πρόσωπο της, όντας δίπλα στον πολίτη, και για να μιλήσουμε πρακτικά και όχι θεωρητικά, πρόταση μας είναι η πραγματοποίηση ημερίδων και η παρουσία μας σε σχολεία όλων των βαθμίδων,σε δομές αλλά και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ώστε αφενός μεν να υπάρχει επαφή μεταξύ πολίτη και αστυνομικού και αφετέρου η πρόληψη εγκλημάτων βίας.